De Rode Steen - ngjmkamp

"Nee joh!" schrok Resi meteen. "Je weet toch dat we haar beloofd
hebben van haar spulletjes af te blijven?"
Joris haalde zijn schouders op.
"Een knikje maar," zei hij. "Dat kan je geen belofte noemen. En ze
is er nu niet. Nu kunnen we kijken of we meer over haar te weten
kunnen komen."
Maar Resi schudde met haar hoofd.
"Nee, doe het nu niet," zei ze smekend. "De heks heeft het vast
door als je haar ongehoorzaam bent. En we moeten juist vriendjes
met haar worden, weet je nog wel?"
Maar Joris ging toch naar de deur die naar de gang leidde en
voelde er aan,
Maar de deur zat op slot. Joris kreeg hem niet open.
"Op slot," zei Resi opgelucht toen ze het zag. "Zie je nu wel,
Joris? Kom, ga eten."
Een week versteek. Resi en Joris begonnen aan hun leventje bij de
heks te wennen. Nog steeds was het eng om zo dicht bij een heks
te leven, en vooral Resi had af en toe nog de bibbers. Maar de
vrouw was best aardig en ze zorgde goed voor de kinderen.
Wel werden ze elke nacht opgesloten. De heks nam geen enkel
risico! De tweede nacht was Joris de zoldertrap afgegaan en had
geprobeerd het deurtje onderaan open te krijgen, maar dat was
hem niet gelukt. De deur was inderdaad op slot. Maar nooit
hoorden de kinderen dat de sleutel 's ochtends weer teruggedraaid
werd. Elke ochtend was de deur gewoon weer open. Heel vreemd.
De heks zat altijd al in de keuken als Resi en Joris beneden
kwamen, en iedere ochtend zei ze tegen de kinderen dat ze laat
waren. Het leek wel een grapje van haar. Resi was er vast van
overtuigd dat de vrouw een spelletje met hun twee speelde en
heimelijk steeds om hun zat te lachen.
Afgezien van deze eigenaardige trucjes, zagen de kinderen echter
niets vreemds aan de vrouw. En soms konden ze dan ook alleen
maar met moeite nog geloven dat dit de nu enge heks Ziggara was
waarvoor iedereen bang was en die het hele bos in haar macht
64 Nanine Kamp - De Rode Steen