Softwaretooling - Error!

Opinie
Anton van Rossum
anton.van.rossum@ir-search.nl
De headhunter
V. van R. vraagt:
Ik werk als hrm’er bij een gerenommeerd
internationaal softwarebedrijf. Laatst had
ik een gesprek met een kandidaat van middelbare
leeftijd voor een hogere managementfunctie.
Zijn cv zag er veelbelovend
uit: hij had ruim voldoende leidinggevende
ervaring in de technische sector bij een aantal
vooraanstaande bedrijven en zijn multidisciplinaire
achtergrond sloot prima aan
bij het functieproel. In de wandelgangen
werd zijn potentie voor de positie bevestigd.
Ik had dus hoge verwachtingen, al kende ik
hem niet persoonlijk.
Toen de kandidaat binnenkwam, viel mij
met name het non-verbale aspect op. Hij
sprak met extreem zachte stem en knipperde
voortdurend met zijn ogen. Nadat we
waren gaan zitten, keek hij tijdens het gesprek
alsmaar naar zijn handen en hield hij
zijn vingertoppen tegen elkaar alsof hij zat
te bidden, soms zelfs alsof hij mij smeekte.
In het midden van ons gesprek draaide hij
een kwartslag van mij weg, sloeg hij zijn
armen over elkaar heen en staarde hij naar
een punt in de verte, langzaam en aarzelend
naar woorden zoekend.
Ik heb natuurlijk geprobeerd hem op zijn
gemak te stellen, maar het mocht niet baten.
Aan het einde van het gesprek heb ik
hem dus maar op de man af gevraagd of hij
hier echt wilde komen werken. Toen reageerde
hij verbaasd en bevestigde hij dat hij
ons bedrijf heus wel zag zitten.
Ik heb naderhand een rondje gemaakt en
daaruit bleek dat hij zich altijd zo gedraagt
en wat academisch en afstandelijk overkomt.
Ofschoon hij op papier helemaal aan
ons wensenlijstje voldoet en wat hij verbaal
naar voren bracht zeker inhoudsvol en verstandig
klonk, twijfel ik ernstig vanwege
zijn teleurstellende presentatie. In deze
business moet je je toch wat steviger manifesteren,
zowel bij klanten als bij collega’s.
De headhunter antwoordt:
Overal communiceren mensen met elkaar.
uis, op straat, op kantoor tijdens een
kopje koe, maar tegenwoordig ook steeds
meer via sociale netwerken en mobiele apparaten.
Wat al deze verschillende soorten
van communicatie met elkaar gemeen hebben,
is dat er een boodschap met een bepaalde
betekenis wordt overgedragen.
Communicatie bestaat echter uit meer dan
alleen woorden. Zaken als lichaamshouding,
gezichtsuitdrukking, intonatie en kleding
behoren tot de zogenaamde non-verbale
communicatie. In de menselijke informatieuitwisseling
geeft het non-verbale juist vaak
de doorslag. Aangenomen mag worden dat
zeventig tot tachtig procent van de communicatie
non-verbaal is. Als iemand zegt dat
hij niet boos is, maar wel kwaad kijkt, zullen
slechts weinigen hem geloven. Ook iemand
die zegt dat hij niet zenuwachtig is, maar wel
zweet en staat te trillen, komt niet echt geloofwaardig
over. Mensen reageren op nonverbale
signalen nu eenmaal onbewust meer
dan op woorden.
Prachtig dus dat de kandidaat verstandige
woorden sprak, maar zijn boodschap
was complexer en meeromvattend. Zo zullen
anderen dit ook begrijpen. De lichaams-
Door zijn non-verbale
gedrag creëert de
kandidaat distantie
taal die je beschrijft, doet mij denken aan
sommige professoren van mijn oude juridische
faculteit.
Door zijn non-verbale gedrag creëert de
kandidaat distantie; hij sluit zich en wendt
zich van je af. Mensen kunnen dit gedrag vertonen
als zij zich aangevallen of niet begrepen
voelen. De ware reden kan ook schaamte
zijn, desinteresse, angst of antipathie.
Opmerkelijk is dat veel mensen zich nauwelijks
bewust zijn van het eect van hun
non-verbale presentatie. Dat blijkt bij jouw
gesprekspartner uit het feit dat hij bij de
controlevraag aangaf juist zeer geïnteresseerd
te zijn. Dat heeft hij dan niet laten blijken,
kun je wel stellen. Of zou hij alleen het
gesprek met hr als overbodig beschouwen?
Je conclusie dat hij zich niet kwaliceert
voor een managementfunctie binnen jouw
organisatie onderschrijf ik dan ook volkomen.
Op het vlak van persoonlijke ontwikkeling
heeft deze kandidaat nog een lange
weg te gaan.
3 | 29