Lees - Sint-Lievens-Houtem

TOT ALTIJD
Donderdag 20 september 2012 - 20 uur
Regie Nic Balthazar
Genre Drama
Tijdsduur 120 minuten
Jaar 2012
Acteurs Koen De Graeve, Geert Van Rampelberg, An Miller, Ben Segers, Viviane De Muynck,
Felix Maesschalck, Iwein Segers, Lotte Pinoy, …
synopsis
Vier vrienden. We leren ze kennen in de jaren ’80, als geëngageerde jonge twintigers, tijdens de strijd
tegen de kernraketten aan de luchtmachtbasis van Florennes. Thomas en Mario (De graeve & Van
Rampelberg) zijn beste vrienden voor het leven, ook al voelen ze zich allebei even sterk aangetrokken
tot Lynn (Lote Pinoy), een heerlijk gekke en aantrekkelijke meid. Speck is de jolige mascotte van het
viertal. Daarna is er het leven. Thomas wordt dokter. Speck filosoof. Lynn verdwijnt uit het zicht. Mario
blijft een strijdlustige man, met grote mond en theatrale plannen voor een veelbelovende carrière in de
politiek. We zien hem trouwen, een zoon krijgen en weer scheiden. Tot hij enkele jaren later gediagnosticeerd
wordt met MS, alles onder het oog van Thomas. Heeft Mario daarbij in het begin nog even
veel moed als humor om zijn lot en zijn ziekte te dragen, toch laat hij al snel vallen dat hij zal doorgaan
zolang het plezierig blijft. Zodra zijn leven die naam niet meer waard is, dan moet Thomas hem maar
‘naar de nooduitgang’ helpen…
waarom zien?
‘Tot altijd’, Balthazar’s tweede langspeelfilm, is vooral een verhaal over onvoorwaardelijke vriendschap,
de wil om te leven, en de keuze om te sterven.
Ondanks de (lood)zware thematiek borrelt de film van levenslust: het is dan ook een regelrechte, oprechte
ode aan de vriendschap en de wederzijdse steun ‘om er te zijn voor elkaar, indien nodig’. Deze
licht gefictionaliseerde & fragmentarisch opgebouwde life (& death) story van Mario Verstraete, die in
2002 mee aan de basis lag van de euthanasie-wet, blijft dus nazinderen.
Het hartverscheurende einde is van meetaf duidelijk, maar de ultieme speech (nota bene uitgesproken
door de filosoof van het vriendenkliekje) grijpt naar de keel... en de Kleenex. De film heeft dan ook
een hoog ‘Philadelphia’-gehalte (die bekroonde aids-film met Tom Hanks) en vertoeft daarmee reeds
in betere filmkringen: het gebruik van klassieke muziek is gelijkaardig en Doe Maar-frontman Henny
Vrienten boetseert hierrond een aanwezige soundtrack zonder echt op te vallen, terwijl de snedige
montage van Philippe Ravoet en de beeldenpracht die cameraman Danny Elsen voor zijn lens tovert
versterkend werkt op de filmboodschap.