Bouwen in Uw Regio

Vrijwel heel Fijnaart kent het witte huis als de voormalige
verfwinkel van Feijns. Vrijwel niemand weet
dat de dijkwoning tegenwoordig wordt bewoond door
een echtpaar met vier kinderen, waarvan twee met een
ernstig verstandelijke beperking. Dat onbekend onbemind
maakt, werd pijnlijk duidelijk toen de familie te
maken kreeg met een melding van kindermishandeling.
Dit vormde voor studente sociaalpedagogische hulpverlening
Kimberly Nieuwkoop de aanleiding om te onderzoeken
hoeveel mensen in de naaste omgeving nou
daadwerkelijk op de hoogte zijn van de situatie in het
gezin.
Antoinette en Edwin de Jonge wonen met de kinderen Bas,
Lex, Tom en Eva een kleine acht jaar in Fijnaart. “Daarvoor
woonden we in Capelle aan den IJssel. Dat huis had echter
te weinig slaapkamers en in de omgeving waren grotere
Kimberly (links) samen met het gezin (vlnr): Edwin, Lex,
Antoinette, Eva, Bas en Tom.
Fijnaart niet op de hoogte van bijzondere gezinssituatie...
“Wonen hier twee
gehandicapte kinderen?”
huizen onbetaalbaar. Deze dijkwoning was perfect”, legt
Antoinette uit. Haar twee zoons Lex (15) en Tom (13)
hebben klassiek autisme en een ernstig verstandelijke beperking.
In de loop der jaren is daar epilepsie bijgekomen
en hebben ze een nog onbekende stofwisselingsziekte.
“De jongens hebben een zware vorm van autisme”, vertelt
Edwin. “Ze hebben 24 uur per dag intensieve zorg nodig.
Ze zijn niet zindelijk. Lex praat niet en Tom een beetje.”
Antoinette: “Ze moeten overal bij geholpen worden. Ook
moeten we op hun voeding letten. Zo mag bijvoorbeeld
het brood geen gluten, soja, melkwit, gerst of tarwe bevatten.
Daarom bakt Edwin het brood zelf. Hij is intussen een
goede bakker geworden.”
Waakstand
Antoinette en Edwin zijn allebei de hele dag bezig met
de verzorging van de jongens. De enige inkomsten die zij
hebben, komen uit het persoonsgebonden budget. “We
moeten echt 24 uur per dag present zijn, zelfs als we slapen.
Antoinette slaapt dan ook altijd op de waakstand”, aldus
Edwin. Door hun autisme zijn Lex en Tom heel gevoelig
voor prikkels. “Als bij mooi weer de balkondeur openstaat
en de kerkklokken beginnen te luiden, dan kan Tom daar
zo van slag van raken, dat hij tot diep in de nacht overstuur
is”, noemt Antoinette als voorbeeld. “We proberen
ze zo min mogelijk prikkels te geven. Daarom zijn de rolluiken
meestal dicht. Je moet overal bij nadenken, want ze
hebben geen besef van gevaar. Daarom zitten alle deuren
op slot en kunnen we niets laten slingeren. Het zijn hele
lieve kinderen die nooit expres anderen pijn doen. Ze doen
juist dingen om zichzelf te pijnigen als ze boos of overprikkeld
zijn. Dat probeer je te verhinderen, waardoor je het
risico loopt zelf gewond te raken. Het zijn nu tieners die
handelen als een kind van anderhalf. Lex weegt bijna zestig
kilo, maar doet nog graag ‘hop paardje hop’ op schoot.
Mijn bovenbenen zijn dan ook super gespierd.”
Ogen
Gelukkig is het niet alleen kommer en kwel in huize De
Jonge. “Een keer hadden we een bankmedewerker over de
vloer. Dat was een jonge knul van zo’n 25 jaar met twee
verschillende kleuren ogen. Lex vond dat zeer interessant.
Elke keer ging hij deze aparte ogen dan ook van heel dichtbij
bekijken. Op een gegeven moment zoende hij plotseling
de man vol op zijn mond. We hebben hem nooit meer
terug gezien”, lacht Antoinette.
Vijf jaar geleden kwam Kimberly Nieuwkoop bij het gezin.
“Ik was op zoek naar een betrouwbare oppas”, licht Antoinette
toe. “Aan Adje van Bloemsierkunst S. Nieuwkoop
vroeg ik of zij iemand wist. Die opperde haar dochter. Het
klikte meteen. Op de eerste dag lagen Kimberly en Tom
elkaar op de grond een uur lang in de ogen te kijken. Bij
autisten is het vrijwel niet mogelijk om oogcontact te
maken.” De 23-jarige Fijnaartse zag hier wel uitdaging in en
bleek geknipt voor de sociaalpedagogische hulpverlening.
Momenteel volgt zij de opleiding SPH/Deeltijd aan de Hogeschool
Rotterdam. Daarnaast werkt zij twintig uur in de
week bij het gezin. Als tweedejaars kreeg zij de opdracht
een onderzoek te verrichten, dat belang heeft voor haar
werkplek. Ze besloot te onderzoeken hoeveel mensen in
de naaste omgeving op de hoogte zouden zijn van de situatie
in het gezin. Dat bleek bitter tegen te vallen, zelfs in
een dorp als Fijnaart.
Slechts twee
Kimberly sprak acht mensen in verschillende gezinssamenstellingen
en leeftijdscategorieën. “Slechts twee waren op
de hoogte van de situatie. Iedereen kent het huis, maar zes
wisten niet dat er een gezin woont met twee gehandicapte
en twee gezonde kinderen”, aldus de onderzoekster. “Dat
wil niet zeggen, dat ze het niet wilden weten.” Antoinette
was zeer verrast, dat bijna niemand weet hoeveel kinderen
er in het huis wonen. Dat ze zelfs te maken heeft gehad met
een melding bij het Advies- & Meldpunt Kindermishandeling,
vindt ze heel erg. “Een vrouw had bij het voorbij fietsen
gezien, dat Lex in zijn kamer zat te spelen. Zij vond dat de
jongen op school hoorde en meldde dit bij het AMK. Maar
voordat je door die instantie benaderd wordt, hebben ze
al een uitgebreid onderzoek naar je ingesteld. Ik heb later
contact met die vrouw gehad en haar gevraagd waarom ze
niet even aangebeld had. Die drempel schijnt te hoog te
zijn. Helaas maakt onbekend onbemind.”
Begrip
De onbekendheid wegnemen en bij de omgeving begrip
voor de situatie kweken, was voor Kimberly het belangrijkste
doel van haar onderzoek. “Vandaar dit artikel”, legt zij uit. De
Fijnaartse hoopt niet alleen dat misverstanden in de toekomst
niet meer voorkomen, maar ook dat mensen zich melden om
het gezin te helpen. “Van de ondervraagden gaven al twee
aan dit te willen doen”, meldt Kimberly. “Vrijwilligers zijn van
harte welkom. Die hoeven niet per se te helpen met de zorg
van de kinderen. Al is het maar om wat klusjes in het huishouden
te doen of om bijvoorbeeld de stoelen te repareren, want
die sneuvelen hier regelmatig.”
Bedankt
Kimberly wil alle respondenten die aan dit onderzoek meewerkten
graag bedanken. “Iedereen wilde me zonder aarzelen
helpen en was dolenthousiast. Ik was blij dat iedereen
hier zo voor open stond en openlijk en eerlijk zijn mening
wilde geven. De mensen dachten allemaal op hun eigen
manier mee, voor het zoeken van een passende oplossing
om de omgeving te informeren. Het heeft een mooie
bijdrage geleverd voor het gezin en aan mijn onderzoek.”
(JWvB)
8 UW REGIO • Moerdijk - Halderberge - Etten-Leur • mei 2011 UW REGIO • Moerdijk - Halderberge - Etten-Leur • mei 2011 9
Kimberly en Lex.