1 (Oktober '09)

16
Lena Bounimovitch
Erotiek te koop: de Japanse hosts
Na een enigszins anticlimactische wandeling langs de betonnen gebouwen
van Hiroshima, dat onder andere werd veroorzaakt door mijn geweldige
gevoel voor richting, had ik last van een droge keel. Met een overheerlijke
mokkacappuccino van ieders favoriete koffiemerk in gedachte baande
ik mezelf als een bezetene een weg door een overdekte winkelstraat.
Op vertrapte gympen en in een reiskloffie merkte ik op dat willekeurige
groepjes ギャール op torenhoge hakken giechelden, terwijl ze een groepje
goedgeklede mannen passeerden. Zo werkt de wondere wereld van flirten
nou eenmaal, dacht ik bij mezelf, toen ik langs dezelfde groep mannen met
perfecte maatpakken, kastanjebruin haar en verzorgde wenkbrauwen snelwandelde.
Dit gebeurde allemaal vrij snel, maar toen het kwartje eenmaal
viel, kwam ik tot de conclusie dat dit geen gewone straatboefjes waren,
maar jagers die hun vrouwelijke prooi nauwkeurig selecteren door middel
van criteria zoals dure Louis Vuitton-tassen of Gucci-zonnebrillen. Nee,
nee, deze mannen waren noch playboys noch de Japanse equivalenten van
loverboys, maar echte ホスト(hosts).
Ik verminderde mijn vaart en realiseerde mij dat ik allang voor mijn
locatie stond. Toen kwam ik op het idee om deze sierlijke schepsels in hun
natuurlijke habitat te observeren en besloot ik mijn koffie aan de bar voor
het raam te nuttigen.
Terwijl ik het groepje mannen bestudeerde, waarvan een enkeling kundig
twee keitai (mobieltjes) met lange vingers en keurige nagels bediende,
vroeg ik me af of er daadwerkelijk veel vrouwen waren die een dusdanig
lage eigenwaarde hebben, maar toch de financiële middelen bezitten
om zich door deze heren naar een ongure club te laten begeleiden. Door
deze jongens, die waarschijnlijk hun vertrouwde losse T-shirts en versleten
spijkerbroeken hebben ingeruild voor strakke pakken, fluwelen blousejes
en dure assecoires. Met de “Ik ga het helemaal maken in de grote stad!”
instelling zijn ze vast onbewust in de 水商売 (みずしょうばい), het eufemisme
voor de nachtindustrie van Japan, gerold om snel centen te kunnen
verdienen en om hun daadwerkelijke ambities en dromen na te jagen. Goh,
ze sloegen een meisje aan de haak dankzij hun vlotte babbel. Of ze even
een uurtje had. Of het kind naïef was of gewoon een slecht zelfbeeld bezat,
ben ik natuurlijk nooit te weten gekomen, maar leef je je eens in de dame
die doelbewust met deze mannen meegaat naar hun basis, de host-club.
Nadat zo’n kerel haar talloze keren heeft verteld hoe schattig ze wel niet is,
krijgt ze een host-menu in haar poezelige handjes gedrukt. Zo’n menu is
een ware vleeskeuring of opsomming van alle hosts die in de club werken,
waarin ze foto’s, bloedgroepen, hobby’s en karaktereigenschappen van de
mannen kan bekijken. Afhankelijk van hoe ze vermaakt wil worden kiest
ze haar vaste host, waarbij hij vriendelijk naar haar lacht met zijn bruine
of door blauwe-lenzen-bedekte, speelse ogen en wordt hun clubcarrière
vereeuwigd. Heeft ze de plank misgeslagen door een vent te kiezen