herbergen 2011 - Lilith Ronner van Hooijdonk

More documents

Recommendations

Info

lilith ronner van hooijdonk Het onderkomen van Herbergen 2011 bestaat uit een paviljoen van ongeveer 25 vierkante meter, onderverdeeld in drie kamers. Iedere ruimte is gebaseerd op een overeenkomstige startpositie: een basement van stenen, opgemetseld tot één meter hoogte, die vanuit de hoekpunten de drie kamers met elkaar verbindt en een lichte houtconstructie die op drie meter hoogte de ruimtes overspant. De gebruikte stenen zijn geproduceerd door middel van een handmatig proces met klei uit een nabijgelegen polder, zand en hennepvezel. In de juiste verhouding gemengd met water ontstaat een taaie substantie die met behulp van mallen tot stenen wordt gevormd. Na een droogproces van anderhalve maand was zo het bouwmateriaal, lokaal en volledig zelf geproduceerd, voor het basement voorhanden. Het merendeel van het plaatmateriaal, gebruikt voor de houtconstructie, is afkomstig van de bouwplaats van het Fries Museum in Leeuwarden. Architectenbureau Lilith Ronner van Hooijdonk heeft zich bij het ontwerp van het paviljoen bezig gehouden met de klassieke driehoeksverhouding tussen museum, collectie en publiek. Waar in de traditionele galerie de kunst wordt gesepareerd van de omgeving, is er bij Herbergen 2011 een verbinding gezocht tussen het gebouw, het publiek en het werk. Daar waar normaliter de buitenwereld van de ervaring van de kunst wordt gescheiden, verenigt Herbergen 2011 het landschap met de tijdelijke interventie. Het ontwerp geeft de verhouding vorm tussen de kunstwerken en de ruimte van het bouwwerk en de ruimte van de context. De drie kamers bepalen het aangezicht. Elk van de drie ruimten heeft een andere uitvoering, de middelste is dicht, zodat hier een droog en warm onderkomen kan worden gerealiseerd voor de bezoeker. De buitenste twee beuken vormen een variatie op de middelste beuk. Eén wordt ingericht als filmkamer; een intieme ruimte waar de filmische portretten van Lisa van Wieringen in een schemerende klankkast worden vertoond. De ander biedt ruimte aan contactafdrukken van kuilen die middels een reliëf in de wand interfereren met het landschap buiten. Door één zijde van het paviljoen te openen wordt de distantie tot de achterwand vergroot waarmee ruimte ontstaat voor groot fotowerk en de mogelijkheid wordt gecreëerd het werk vanuit een wisselend decor te bekijken. De ordening van de omgeving, de onderverdeling in tweeën in de lucht en het land, is een opzet die in het paviljoen is herhaald. Het basement is het land, is ván het land, van zand en klei, en kan weer terug naar het land. De houten opbouw is het dak van de boerderij, het riet van het dak en de lucht, het gewelf. Zo formuleert het paviljoen een antwoord op het dramatische landschap, door er te zijn, door er onderdeel van te zijn en, door de gebruikte materialen, door de mogelijkheid er deels weer naar terug te keren. 8 lilith ronner van hooijdonk
jelle ooijevaar Het fotografisch werk van Jelle Ooijevaar rust op twee pijlers. Enerzijds zijn visie op de landschapsbeleving en beteugeling door de mens, anderzijds de rol die foto’s spelen in de beeldcultuur. Ooijevaars werk tart zo een beetje de oude regel van de ‘landschapsfoto’, namelijk dat, vooral in de reis- en natuurfotografie, het gefotografeerde zo excellent en expressief mogelijk moet zijn. Deze dramatische en informatie-verschaffende eigenschap van fotografie probeert hij sterk in te perken door een nogal ‘saaie’ landschapskeuze. Hoe eenvormiger, hoe beter. Daarnaast worden zijn landschappen steeds meer generiek van aard. Het is niet van belang te zien waar de foto precies gemaakt is, het kan overal zijn. Zijn algemene landschappen zijn in wezen niet- spectaculair, zo probeert hij de toeschouwer bij het kijken af te remmen, hij wil niet tegemoet komen aan de wens van het dramatische. Tijdens Herbergen 2011 toonde Ooijevaar zijn drie nieuwste foto’s, gepresenteerd in een monumentaal formaat van tenminste één meter hoog. De afdruk plakte hij enkel met een stuk papier-plakband aan de achterplaat van de lijst, de lijsten waren van blank hout en onbewerkt mdf, geen opsmuk. Deze presentatiewijze geeft de werken een dubbel karakter, enerzijds het formele, monumentale voorkomen van een brede, diepe lijst. Anderzijds is deze niet chic afgewerkt en hangt de foto er als een eenvoudige trofee in. Ooijevaar zaait hier graag wat verwarring mee omtrent de status van zijn foto’s. Gewichtige kunstwerken of toevallige tijdelijke afdrukken? Het plexiglas dat de foto’s als in een statige sarcofaag insluit aan de voorzijde, doet nog een extra duit in het zakje. Door de wereldwijde urbanisatie verliezen veel dorpen hun traditionele functie, namelijk dorp zijn; het bieden van een woon- en werkplek voor een kleine samenleving. In zijn drie foto’s reageert Ooijevaar op de veranderende functie van dorpen. Dit doet hij door in de foto subtiel in te grijpen op de huizen in de verte. Door deze van ramen en deuren te ontdoen, ontneemt Ooijevaar ze meer expliciet hun nutsfunctie. Omdat de vorm van de dorpjes onaangetast blijft, lijkt er vanaf een afstand niks veranderd, maar dit is schijn. Het pittoreske landschapsbeeld blijft bestaan, terwijl dat niet strookt met de werkelijkheid. jelle ooijevaar 9
Page 1: herbergen 2011 een project van Stic
Page 4 and 5: van links naar rechts en van boven
Page 6 and 7: algemeen Stichting Herbergen of de
Page 8 and 9: van boven naar onder: kamer van Tru
Page 12 and 13: 10 jelle ooijevaar
Page 14 and 15: 12 johannes van assem vijf dia’s
Page 16 and 17: johannes van assem Op een gegeven m
Page 18 and 19: 16 lisa van wieringen
Page 20 and 21: taatsdeur met raam 18 trude van ass
Page 22 and 23: trude van assem Trude van Assem laa
Page 24 and 25: stenen maken, metselen in de tent e
Page 26: colofon Stichting Herbergen of de r

herbergen 2011 - Lilith Ronner van Hooijdonk

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?