Het open Huis - Grote Kerk Muiden

Het was ‘een troebele tijd’, zo noemt ze het nu, omdat vanwege de overvloed
aan kinderen naar de nieuwe school, het bestuur toelatingseisen ging stellen,
waar ze later (toen het aantal kinderen dramatisch terugliep) spijt van kregen.
Jacomien heeft in 1986 bij het 100-jarig bestaan van de christelijke school
een boekje over de geschiedenis van de school geschreven.
Voordat Jacomien toetrad tot de kerkenraad, maakte ze al deel uit van de
Zendingscommissie, daartoe geprikkeld door een nicht in Weesp: ‘in Muiden
gebeurde zo weinig, dat moest nodig opgeknapt worden’. En met behulp van
Stien ter Beek, Janny Scheffel, Janke Smids en ds. Bosma werd een actieve
groep geformeerd. Eén van de dingen waar ze zich vanuit de Zendingscommissie
voor heeft inzette was Oiko-crediet. Daarvoor gingen ze met een paar
mensen de scholen langs en bezochten ze de Classis.
En toen moest het er toch van komen en trad ze in 1979 toe tot de kerkenraad
van de Gereformeerde Kerk van Muiden. Ze werd scriba, opvolgster van
Mw. Van Roon. Er zaten dus al langere tijd vrouwen in de kerkenraad, anders
dan in de Hervormde Kerk. De sfeer was leuk. De leeftijd was jong. Allerlei
nieuwe zaken werden opgezet. ‘En daar zat ik bij, als een spin in het web,
helemaal in mijn element. Want op die plek kun je allerlei praktische dingen
doen, maar hoef je niet op de voorgrond te treden’.
Momenteel is de kerkenraad zo jong niet meer. Een afspiegeling van de
gemeente die gemiddeld een stuk ouder is geworden. Maar ook nu gebeurt er
heel wat. Sowieso is er veel nodig om het geheel draaiende te houden. Maar
steeds weer worden ook nieuwe initiatieven genomen. We mogen dus best
trots zijn op onszelf. Er is wel een grote wens. ‘We zouden nog wel willen dat
wat meer mensen mee de verantwoordelijkheid willen dragen’. Dat mag zij
wel zeggen, want vele termijnen heeft zij in de raad gezeten, en zelfs in de
landelijke synode. Na de succesvol verlopen fusie met de Hervormde Kerk is
Jacomien acht jaar diaken geweest, gecombineerd met het voorzitterschap.
Dat was nadat Nico in 1998 zo plotseling en jong (58 jaar) was overleden. Na
een korte onderbreking is zij vanaf 2010 weer ouderling-secretaris. ‘Nee’, zegt
ze, ‘de dingen komen niet altijd uit, zo ben ik een tijdje uit de cantorij geweest
omdat ik niet altijd op de feestdagen met de cantorij voorin in de kerk wilde
staan, maar ook wel eens met mijn kinderen in de kerk wilde zitten’.
Of Jacomien nog een uitsmijter heeft? Ik geef je de definitie van humor, zegt
ze: humor is de kus die vreugde en verdriet elkaar geven. Ik vind het wel een
typering van Jacomien zelf: luchtig en serieus tegelijk.
Wie wil met haar in de kerkenraad?