Mod1 : mensenrechten&kinderrechten (5,14 MB) - De Kracht van je ...

20
zouden zijn afgelegd, werden de Guildford Four op 22 oktober 1975 schuldig bevonden en veroordeeld tot zeer
zware gevangenisstraffen. In 1976 werden de Maguire Seven eveneens schuldig bevonden en veroordeeld.
Ondertussen werden door de politie in december 1975 twee groepen IRA-terroristen, een zogenaamde Active
Service Unit (ASU), na een dagenlang beleg van een huis in Balcombe Street, gearresteerd.
Twee van deze gevangenen genomen IRA-activisten, namelijk Brendan Dowd en Joe O’Connell, bekenden, tijdens
de ondervragingen, de bomaanslagen in Guildford en Woolwich (een aanslag op een pub tegenover de Woolwichkazerne
die twee dodelijke slachtoffers eiste). Deze mannen ontkenden niet alleen ten stelligste dat de Guildford
Four iets met de aanslagen te maken hadden, maar daarnaast konden zij – in tegenstelling tot de Guildford Four
– wel de nodige details leveren over de bouw van de bommen, de plaats waar ze werden achtergelaten en de
auto’s die werden gebruikt om ze ter plaatse te brengen. Zelfs hun vingerafdrukken kwamen overeen met deze die
in Guildford op de plaats van de aanslag werden ontdekt. Toch achtte de politie het niet nodig deze informatie door
te geven aan de verdediging van de Guildford Four of de Maguire Seven.
Van in de gevangenis begon Giuseppe Conlon een campagne om gerechtigheid te krijgen, hierin later bijgestaan
door Gerry. Hoewel de autoriteiten op de hoogte waren van het feit dat Giuseppe stervende was, werd hem een
vrijlating op humanitaire basis geweigerd. Op 4 augustus 1980 overleed Giuseppe Conlon in het ziekenhuis van de
Hammersmith-gevangenis.
Gedurende de jaren tachtig kwam er een politieke beweging op gang die een herziening van de zaak van de
Guildford Four en de Maguire Seven eiste. Wanneer duidelijk werd dat de politie heel bewust tijdens het proces,
een bewijsstuk achterhield waarin de Ier Charlie Burke Gerry Conlon een alibi bezorgde voor de avond van
de bomaanslag, werd de zaak heropend en in oktober 1989, haast vijftien jaar nadat de Guild-ford Four in de
gevangenis terechtkwamen, werden hun veroordelingen verworpen. Zij werden vrijgelaten, maar voor de Maguire
Seven, wiens veroordeling in 1991 werd verworpen, kwam het nieuwe proces in feite te laat: zij hadden hun straf
reeds uitgezeten.
De sterke controverse rond de film
Reeds van bij het maken van de film stond een deel van de Britse pers erg vijandig tegenover het project, zodat de
filmmakers in enkele kranten scherp aangevallen werden. Zodra de film werd uitgebracht, brak de controverse pas
goed los. Regisseur Sheridan en co-producer Arthur Lappin werden ervan beschuldigd de feiten te hebben vervalst
om een pro-IRA-film te kunnen maken. De pers voelde zich in deze beweringen gesterkt nadat ook de familie
Maguire bezwaren opperde tegen de manier waarop bepaalde feiten onjuist werden voorgesteld.
De meest algemene reacties vestigden de aandacht op opvallende, maar minder zwaarwegende fouten. Het eerste
verwijt dat de filmmakers te horen kregen was natuurlijk dat Gerry en zijn vader Giuseppe nooit in dezelfde cel
hebben gezeten, zelfs niet steeds in dezelfde gevangenis. Een ander verwijt aan de film wordt gemaakt door Annie
Maguire die ten stelligste volhoudt dat Paul Hill nooit bij haar aan huis is geweest maar dat zij hem enkel in een club
ontmoette. Ook de scène in de gevangenis waarbij een IRA-lid afrekent met een cipier is volledig uit de lucht gegrepen;
zo’n aanslag heeft niet alleen nooit plaatsgehad,maar zelfs de relatie die Gerry met zo’n IRA­militant en ­activist
in de gevangenis zou gehad hebben,moet gezocht worden in de‘artistieke vrijheid’van de filmmakers.Zo moet ook
de achtervolging van Gerry Conlon, die in de spannende beginmomenten van de film door De Britste soldaten ten
onrechte als een sluipschutter wordt aangezien, op rekening van die artistieke vrijheid worden geschreven en niet
als een feit worden gezien.
Belangrijker dan deze eerder als ‘bijzaken’ te klasseren bemerkingen zijn de bezwaren tegen de film die geopperd
worden door Alastair Logan, de advocaat die bij de verdediging van zowel de Guildford Four als de Maguire Seven
betrokken was. In een aan duidelijkheid niets overlatend artikel (verschenen in het filmblad Empire, maart 1994)
spreekt Logan zijn bezorgdheid uit over het feit dat In the Name of the Father zich op vier belangrijke beweringen
steunt om aan te tonen dat de Guildford Four het slachtoffer werden van een monsterachtige gerechtelijke dwal-