Download PDF - de Lijsterbes

We spreken af in de foyer van de Lijsterbes
en nemen plaats aan een tafeltje
naast Magda Calleeuw en Liliane
Hertens. Meteen mag ik van de dames
vernemen hoe spijtig ze het vinden dat
Sam weg gaat. En ook voor mij is het
een speciaal interview. Toen Sam zes
jaar geleden centrumverantwoordelijke
werd, interviewde ik hem voor Het
Nieuwsblad, en hier zit ik dan, voor een
afscheidsgesprek. Een komen en gaan.
Sam werkte ongeveer een jaar als
stafmedewerker jeugd en sport bij de
Lijsterbes, toen hij in september 2007
centrumverantwoordelijke werd.
Hij nam de scepter over van Hilde
Weygaerts. Zij was een van de eerste
centrumverantwoordelijken in de
Lijsterbes, en zorgde ervoor dat het
gemeenschapscentrum aanvaard werd
in Kraainem. ‘In de beginjaren werd de
Vlaamse overheid gezien als een
indringer. Hilde bouwde relaties op,
die ik verder kon uitbouwen, zodat de
Lijsterbes algemeen aanvaard werd.’
Sam bouwde het avondprogramma uit
en haalde bekende namen naar Kraainem.
Denk maar aan de Kreuners, Daan en
Wim Mertens. ‘We merkten dat een
bekende naam veel volk op de been
brengt, uit verschillende gemeenten.
Het was belangrijk om Kraainemnaren
naar de Lijsterbes te krijgen. Door
kinderen naar hier te leiden, volgden de
ouders naar de voorstellingen en
taallessen. De uitbreiding van het
jeugdprogramma heeft daar veel mee te
maken, wat een verdienste is van onze
stafmedewerkster Maryse’, vertelt Sam.
Klassieke muziek
Sam is ook trots op zijn hulp aan
regionaal talent, in het bijzonder aan
Kraainemnaar Philippe Raskin. ‘Hij gaf
hier al concerten, maar samen met de
Lijsterbes hebben we met Philippe ook
eigen producties op poten gezet, die hij
later in binnen- en buitenland speelde.
Kraainems talent promoten is geweldig.’
Philippe zorgde ervoor dat Sam
klassieke muziek ontdekte en leerde
appreciëren. ‘Ik kende heel weinig van
klassieke muziek en ik had geen idee
van Philippes internationale bekendheid.
Ik ben blij dat we zijn carrière
hebben kunnen helpen uitbouwen.’
En toch heeft Sam ook spijt omdat
sommige dingen níét gelukt zijn. ‘We
krijgen in de Lijsterbes vaak internationale
gezelschappen over de vloer. Zo hebben
we met de programmeringscommissie
geprobeerd om een samenwerkingsverband
te smeden met een Griekse
toneelkring, maar we konden ze niet bij
onze activiteiten betrekken. Een
enkeling belandde in het aquarel-atelier
of in de taallessen, maar dat is niet
voldoende. Toch zijn we erin geslaagd
om er niet alleen te zijn voor de
Vlamingen, maar voor alle Kraainemnaren,
van alle nationaliteiten.’
vrijwilligers
‘Het was heel apart om met vrijwilligers
te werken’, lacht Sam. ‘Iedereen heeft
zijn eigen karakter. Je moet uitzoeken
wiens interesse waar ligt, en wie je dan
waarvoor kan engageren. Het is spijtig
dat ik al enkele generaties vrijwilligers
heb zien verdwijnen. De vrijwilligers
van de jeugdraad zijn in principe de
opvolgers voor de cultuur- en de
sportraad. Maar omdat de jongeren
door de hoge woningprijzen verhuizen,
komt die opvolging er niet.’
Sam heeft het werken met vrijwilligers
altijd positief ervaren. ‘Iedereen werkt
mee voor zijn plezier, en werd door ons
geapprecieerd, dus kan het niet anders
dan leuk zijn. Voor sommige evenementen
waren de vrijwilligersshifts zelfs
overbevolkt en moesten we mensen
weigeren.’
de Rand en de foyer
De aanwezigheid van een organisatie
als vzw ‘de Rand’ in de faciliteitengemeenten
kan Sam alleen maar
toejuichen. ‘Er is trouwens een enorm
verschil met zes jaar geleden. De vzw is
verdubbeld in omvang, al volgen de
budgetten spijtig genoeg niet altijd.
Eerst was ik de enige om alles in goede
banen te leiden, maar gaandeweg kon ik
me omringen met medewerkers die zich
toelegden op bijvoorbeeld de taallessen
en de anderstaligen.’ Sam vindt het
spijtig dat er een gebrek aan zalen is in
de Lijsterbes. ‘Er wordt vaak gezegd dat
het verenigingsleven achteruit gaat,
maar toch is er niet altijd plaats voor alle
verenigingen in de grote zaal of de
vergaderzalen. Een contradictie.’
Het succes van de Lijsterbes hangt
volgens Sam nauw samen met de foyer.
Wie komt vergaderen of naar een
voorstelling komt kijken, kan achteraf
nog iets eten, een pintje drinken en
bijkletsen. ‘In dat opzicht is de Lijsterbes
uniek, met zo’n goed draaiende foyer.
Ik heb hier mensen leren kennen van
alle slag. Ik kende Kraainem voordien
helemaal niet, want ik kom uit Hoeilaart.
En vergeet niet dat er een bos ligt
tussen Hoeilaart en Kraainem, hè
(lacht). Buiten mijn dagtaak was ik ook
’s avonds vaak in de Lijsterbes om te
vergaderen. Dat maakt dat ik mijn
engagementen in de Druivenstreek heb
opgegeven en meer tijd in Kraainem
doorbracht. In een andere job zou ik
nooit zo veel mensen en verschillende
karakters ontmoet hebben.’
de balans
Als het allemaal zo leuk is bij de
Lijsterbes, waarom ga je dan weg? ‘In de
zomer heb ik de balans opgemaakt van
mijn werk. In 2009 hebben we met de
programmeringscommissie een beleidsplan
opgesteld, over waar we wilden
staan in 2014. Blijkbaar hadden we al
die doelen verwezenlijkt. Volgens mij
kunnen we niet nóg meer ontwikkelen,
want we hebben er de plaats niet voor.
Bovendien ben ik ervan overtuigd dat
het gezond is voor een gemeenschapscentrum
dat er af en toe een nieuwe
wind waait. Na zes jaar is het tijd voor
een nieuwe uitdaging.’
Sam wordt theatermanager van Kinepolis
Kortrijk, een hele ommezwaai. ‘Ik moet
ervoor zorgen dat het complex draait.
De omgeving gaat nog steeds over
entertainment en cultuur, maar het zijn
geen socioculturele en gemeenschapsvormende
activiteiten meer.’ Sam kiest
bewust voor een nieuwe sector. ‘Ik
wilde niet hetzelfde gaan doen in een
andere gemeente. De band met de
mensen in Kraainem is zo fijn, dat het
niet goed zou voelen hetzelfde ergens
anders proberen op te bouwen.’
Sam wil de band met Kraainem
behouden. Je zal hem nog regelmatig in
de Lijsterbes en de foyer vinden. ‘Bij
voorstellingen, zeker bij de concerten
van Philippe Raskin, en ook op de
nieuwjaarsrecepties en de 11 julivieringen.
Ik zal me altijd welkom
voelen. Want dat is hoe ik Kraainemnaren
zie: zodra ze iemand in het hart gesloten
hebben, geraak je er niet meer uit. Dat
is bij mij net zo.’
Marijke Pots
3