Projectplan archeologisch onderzoek van de Boekoe site

Fig.2. Kaart van Lieutenant J.F. De Friderici (1773) gemaakt na terugkomst van een van zijn strafexpedities
2.3 De ontdekking van Boekoe
In 2004 ontdekte een derde expeditie de plaats waar Fort Boekoe moet hebben gestaan. Het eiland voldoet aan de
beschrijvingen anno jaren 70 van de achttiende eeuw: diepe zwampen aan de noord- en aan de zuidzijde, waaruit
de Boekoe- of Cassiporekreek ontspringt. Te benaderen over de eerder beschreven zand- en schelpritsen die
vanaf de Barbakoeba-, Koopmans- en Oranjekreek in oost-westelijke richting lopen. Ook de routes vanaf de
Coermotibo naar het noorden, vanaf de monding van de Wia-Wia kreek aan kust van de Atlantische Oceaan naar
het zuiden en vanaf de monding van de Marowijnerivier maakten de site tot de meest logische vindplaats. Verder
waren de eilanden te naderen door de Cassipore- of Boekoekreek stroomopwaarts te volgen, zoals beschreven in
de bronnen. De ligging ten opzichte van de gevorkte oorsprong van de kreek leek te kloppen. De oever van de
zandrits aan de noordzijde zou goed het kampement van de belegeraars hebben kunnen zijn (zie Fig. 3), gezien
de situatieschets van Friderici. Aan de zuidzijde had het Korps Zwarte Jagers het fort belaagd. Latere expedities
leerden ook dat de overblijfselen van de kostgronden die de Marrons enkele kilometers ten oosten van Boekoe
hadden aangelegd, nog te vinden waren. Op deze plaats werd ook een veelheid aan potscherven en in mindere
mate glas- en metaalresten gevonden.
Op het eiland zelf werden slechts summiere aanwijzingen gevonden. Zo lijkt het centrum van het eiland te zijn
afgegraven, daar de humuslaag die het junglegebied elders overal kenmerkt, nagenoeg ontbreekt. De vegetatie
heeft hier in een straal van enkele tientallen meters ook een heel ander karakter: het is duidelijk minder dicht
begroeid en de wortels van de bomen slingeren zich over de bodem in plaats van er in te boren. Dit lijkt
verklaard te worden door de ontbrekende humuslaag. Aan de noordkant van het centrum van het eiland lijkt een
aarden wal te liggen, weliswaar sterk geërodeerd en (nog) slechts een halve meter hoog. Op het eiland zelf zijn
geen artefacten gevonden. Ook een zoektocht met een metaaldetector bracht geen bodemvondst op. In totaal is
de plaats enkele malen enige uren bezocht geweest.
6