Jaarboekje 2010 - IJsclub Vlietland

13
Na drie kwartier keihard werken met soms een zicht van minder dan 25
meter, was het duidelijk dat deze aparte ervaring in de ziedende sneeuwstorm
er een was om te onthouden voor wie er bij was, maar niet effectief voor het
sneeuwvrij maken van de baan. Het was ‘water naar de zee dragen’. Binnen 2
uur viel er een pak van bijna 25 cm en ontstond er in het warme clubhuis een
wat moedeloze sfeer. Hoe krijgen we zo ooit weer een schaatsbare ijsbaan
met deze sneeuw en blijvende vorstverwachtingen? Ook machinaal was dit
niet op te lossen. ’s-Middags kreeg ons bestuurslid Eef moed -misschien
tegen beter weten in- en begon een baantje van een meter breed te graven.
Andere bestuursleden, 11-stedenwinnares Tineke Dijkshoorn voorop, en
allerlei vrijwilligers klampten aan. Ook werd een licht veegmachientje van
Willem Snijders erbij gehaald. Werkend, knokkend, gravend en zwetend werd
een labyrint van baantjes, in totaal ongeveer 2,5 km zigzaggend over het ijssneeuwterrein
gegraven, geschoven en geveegd. Een soort elfstedenroute
ala 1963 tussen sneeuwwallen, maar het werkte. De eerste schaatsers reden
in de middag al weer rond. De sneeuwwallen drukte wel ijs naar beneden en
dus water omhoog, maar dat kon dan weer mooi bevriezen. Helaas in de late
namiddag weer hagelbuien en een paar cm extra rommel die direct in de
nattigheid invroor. Ondoenlijk om nog op te ruimen. Het logboek vermeldt
maandag 21 december dan ook moedeloze berichten na al het werk en zo’n
rampzalig resultaat.