biografie - Het Utrechts Archief

Hoewel Schuller bij de eerste rechtstreekse raadsverkiezingen in 1851 in de
gemeenteraad werd gekozen was voor hem geen leidende politieke rol meer
weggelegd. In de liberale beweging, die in 1852 nieuw leven werd ingeblazen vanuit
de Handelssociëteit en de Kamer van Koophandel, traden andere figuren op de
voorgrond. De Utrechtsche Kiezersvereeniging, waarvan jhr J.L.B. de Muralt de ziel
was, zag in dat de steun van katholieke kiezers onmisbaar was om het
conservatieve establishment te verslaan en zou met deze strategie opmerkelijk
succes hebben.
Wel vervulde Schuller diverse kerkelijke functies. In 1851 werd hij ouderling
bij de hervormde gemeente. Als lid van het Classicaal Bestuur reed hij op
kerkvisitatie de dorpen en kerkjes rond Utrecht af en later werd hij ook naar de
Algemene Synode in Den Haag afgevaardigd. Zijn combinatie van liberalisme en
protestantisme had een geheel eigen kleur. In godsdienstig opzicht sympathiseerde
Schuller met het Reveil (Da Costa en Beets kwamen bij hem thuis) en hij deelde
Groen van Prinsterers opvattingen over positief-christelijk onderwijs en de
wenselijkheid van afzonderlijke gezindtescholen. Groens politieke stelsel, of wat daar
voor doorging, wees hij echter af. Hij verweet de antirevolutionaire richting dat zij
zich vijandig gezind toonde 'tegen de echt-liberale regeerwijze, namelijk die van
openbaarheid, regtstreeksche verkiezingen, periodieke aftreding der regenten,
volksvertegenwoordiging, ministeriële verantwoordelijkheid enz., alles vruchten van
revolutiën, omdat zij op geene andere wijze te verkrijgen waren'. De oprechte
antirevolutionairen konden zich beter ontdoen van hun reactionaire meelopers en
zich bij de liberale beweging aansluiten.
Als gemeenteraadslid maakte Schuller deel uit van de commissies van
financiën en van rechtskundig onderzoek. Hij was voorzitter van de raadscommissie
die in 1858 rapporteerde over de uitbreiding van de syphilis en bij gebrek aan
landelijke wetgeving op de prostitutie adviseerde het Utrechtse gedoogbeleid voort
te zetten. Sinds 1854 was hij curator van het Stedelijk Gymnasium. Daarnaast heeft
Schuller tal van nevenbetrekkingen vervuld. Zo was hij medeoprichter van het
Historisch Genootschap, bestuurslid van Nederlandsch Mettray en de Vereeniging
tot Zedelijke Verbetering van Gevangenen (die door zijn neef W.H. Suringar was
opgericht), directeur van het Provinciaal Utrechtsch Genootschap van Kunsten en
Wetenschappen, secretaris van het Nut en provinciaal correspondent van de
Nederlandsche Vereeniging tot Afschaffing van Sterken Drank.
In 1855 werd Schuller benoemd tot auditeur-militair bij het Hoog Militair
Gerechtshof. Op het Nicolaaskerkhof moest hij aan militairen in het openbaar hun
vonnis voorlezen. Hij riep dan luid over het pleintje 'In naam des konings!' waarbij hij
de hoed afnam, de officieren hun degens trokken en commando's deden galmen,
waarop de geweren werden gepresenteerd. De familie verhuisde toen van de
Pieterstraat naar een ruim huis op de Oudegracht bij de Geertebrug, Groot
Leeuwenburg, met een diepe brede tuin die jarenlang de trots van het gezin is
geweest.
Op 33-jarige leeftijd was Schuller getrouwd met een dochter van de Waalse
predikant M.A. van den Bank. Zijn hele leven heeft Schuller geleden onder een
zwakke gezondheid. In 1860 werd die hem fataal. Na een langdurige ziekte overleed
hij, nog geen 47 jaar oud, een bejaarde moeder en een diep bedroefde weduwe met
zeven jonge kinderen achterlatend. De oudste van hen werd later een bekend
predikant.
Schuller was een begaafd en geestig man die als eerste openlijk de strijd
aanbond met het conservatieve establishment in een tijd dat tegenstellingen nog