LM58 01-45 Beringen.indd - Hostellerie La Butte aux Bois

Interview
La Butte aux Bois viert 25ste verjaardag
“Doordachte differentiatie heeft
voor grote veerkracht gezorgd”
Hoe run je een succesvol hotel-restaurant in het topsegment van de markt? Eric
Bullens (47), eigenaar van La Butte aux Bois in Lanaken en Stiemerheide in Genk,
heeft het recept blijkbaar gevonden. 25 jaar geleden zelfs al. Hij startte in 1986
met zijn moeder een restaurant in La Butte aux Bois, waar hij vanaf zijn vijfde
opgroeide. Vandaag is het ‘Relais & Chateaux’-hotel bekend tot ver over de landsgrenzen,
zowel bij regeringsleiders, filmsterren en sportvedetten als bij dagjestoeristen,
bruidsparen en andere feestvierders. “Ik ben vooral trots dat we na een
kwarteeuw in goede gezondheid verkeren,” zegt hij.
L.M.: Hoe bent u als Nederlander in
Lanaken terechtgekomen?
Eric Bullens: “Mijn vader had een fabriek
in kinderwagenwielen. Die werd eind
jaren ’60, tijdens de sluiting van de mijnen,
door DSM – voluit: De StaatsMijnen – gekocht
en naar Kerkrade verhuisd om werk
te bieden aan de mijnwerkers. Zo is onze
familie in Limburg terechtgekomen; mijn
vader heeft die fabrieksverhuis begeleid.
We kwamen toen privé wonen in het
prachtige La Butte aux Bois, vijf jaar was ik
toen. Wonen in zo’n accommodatie heb ik
altijd als een echt voorrecht ervaren.”
L.M.: Waren er toen al plannen
om het uit te bouwen tot een
horecazaak?
“Mijn ouders wilden het pand eerst
verkopen, maar dat ging moeizaam, onder
meer door de oliecrisis. Daarom werd
het verhuurd voor horecadoeleinden.
Dat liep echter niet goed en daarom besloten
we het zelf te doen. Ik beëindigde
op dat moment mijn studies bedrijfskunde
en management aan de universiteit van
Antwerpen. Mijn moeder en ik zijn op
Valentijn 1986 gestart als restaurant, in de
voormalige studeerkamer van mijn vader.
Er was plaats voor een 40-tal couverts
en een kleine feestzaal voor 50 personen.
Mijn vader, al wat ouder toen, bleef op de
achtergrond, maar genoot intens van het
ondernemersproject van zijn vrouw en
zoon. Mijn moeder was gastvrouw in het
restaurant, ikzelf deed de administratie en
zette ook de recreatie-exploitatie op. Dat
betrof enkele percelen met chalets die we
verhuurden. Dit jaar zetten we die divisie
overigens helemaal stop.”
L.M.: Wanneer bent u gestart met de
verhuur van hotelkamers?
“Dat was in ’89, aan de andere kant
van de straat. Mensen die kwamen vergaderen,
wilden ook graag overnachten. Er
wordt wel eens gezegd: ze eten je arm,
maar drinken en slapen je rijk. Dat is wellicht
overdreven, maar dat de marges op
logies en drank hoger liggen dan op eten,
klopt wel. We hadden anderzijds geen
slechtere periode kunnen kiezen om met
onze hotelkamers te starten: in die periode
viel Irak Koeweit binnen en begon de eerste
Golfoorlog. Het zakenreizen kende een
stevige terugval. Een moeilijke tijd, maar
het is ons toch gelukt.”
L.M.: Bovendien hadden jullie eigenlijk
geen ervaring in de horeca.
“We gingen met de familie wel dikwijls
op restaurant en op hotel. We wisten daardoor
perfect hoe we het aan de gastenzijde
wilden hebben. Hoe we dat moesten doen
en verzorgen, was inderdaad een uitdaging.
Maar kennis die je niet hebt, kan je inhuren.
Dat werd voor ons het koppel Mieneke
Kuipers en Frans Van Meeuwen die in
Maasmechelen, met wisselend succes,
een restaurant uitbaatten. Frans werd de
eerste chef-kok en sommelier in La Butte
aux Bois en leerde mijn moeder het vak als
gastvrouw. Mieneke zette onze administratie
op poten. Zij werkt hier nog altijd, ze
werd tijdens het jubileumfeest uitgebreid
gevierd.”
“Er wordt wel eens
gezegd: ze eten je arm,
maar drinken en slapen
je rijk. Dat is wellicht
overdreven, maar dat
de marges op logies en
drank hoger liggen dan
op eten, klopt wel.”
L.M.: Was het van bij de start de bedoeling
om te werken voor het topsegment
in de horeca?
“We konden niet anders. Dat segment
kenden we, daar bewogen we ons zelf in.
Dat was de horeca-aanpak die we donders
goed begrepen. Onze ligging – goed bereikbaar
via de autosnelweg en dichtbij de
Nederlandse en Duitse grens – was daarbij
zeker een troef. En de uitstraling van het
gebouw en de omgeving natuurlijk ook.
De mooie dreef naar La Butte aux Bois
en het hotel zelf scheppen hoge verwachtingen.
Die moeten in harmonie zijn met
wat wij binnen te bieden hebben. Er was
in dat segment in die periode ook minder
competitie: De Barrier en Clos St.-Denis
zijn in dezelfde periode gestart. Er waren
nog niet zoveel etablissementen waar je