LM58 01-45 Beringen.indd - Hostellerie La Butte aux Bois

Editie: Provincie Limburg - Nummer 58 - Juli 2011 - Jaargang 11 - 5 keer per jaar in februari - mei - juli - oktober - december - Afgiftekantoor 3500 Hasselt 1
Eric Bullens, La Butte aux Bois en Stiemerheide
“Economisch herstel komt
trager op gang dan verwacht”
Transport &
Mobiliteit
“Aandacht voor
ecologie groeit”
Burgemeester
Marcel Mondelaers
“Beringen is erg sterke
ex-mijngemeente”
Investeren in
gezondheid
loont altijd
€ 6,95
Erik Potargent en
Erik Neuteleers, KBC
“Private banking mag
niet ingewikkeld zijn”
1
www.managermagazines.be

Interview
La Butte aux Bois viert 25ste verjaardag
“Doordachte differentiatie heeft
voor grote veerkracht gezorgd”
Hoe run je een succesvol hotel-restaurant in het topsegment van de markt? Eric
Bullens (47), eigenaar van La Butte aux Bois in Lanaken en Stiemerheide in Genk,
heeft het recept blijkbaar gevonden. 25 jaar geleden zelfs al. Hij startte in 1986
met zijn moeder een restaurant in La Butte aux Bois, waar hij vanaf zijn vijfde
opgroeide. Vandaag is het ‘Relais & Chateaux’-hotel bekend tot ver over de landsgrenzen,
zowel bij regeringsleiders, filmsterren en sportvedetten als bij dagjestoeristen,
bruidsparen en andere feestvierders. “Ik ben vooral trots dat we na een
kwarteeuw in goede gezondheid verkeren,” zegt hij.
L.M.: Hoe bent u als Nederlander in
Lanaken terechtgekomen?
Eric Bullens: “Mijn vader had een fabriek
in kinderwagenwielen. Die werd eind
jaren ’60, tijdens de sluiting van de mijnen,
door DSM – voluit: De StaatsMijnen – gekocht
en naar Kerkrade verhuisd om werk
te bieden aan de mijnwerkers. Zo is onze
familie in Limburg terechtgekomen; mijn
vader heeft die fabrieksverhuis begeleid.
We kwamen toen privé wonen in het
prachtige La Butte aux Bois, vijf jaar was ik
toen. Wonen in zo’n accommodatie heb ik
altijd als een echt voorrecht ervaren.”
L.M.: Waren er toen al plannen
om het uit te bouwen tot een
horecazaak?
“Mijn ouders wilden het pand eerst
verkopen, maar dat ging moeizaam, onder
meer door de oliecrisis. Daarom werd
het verhuurd voor horecadoeleinden.
Dat liep echter niet goed en daarom besloten
we het zelf te doen. Ik beëindigde
op dat moment mijn studies bedrijfskunde
en management aan de universiteit van
Antwerpen. Mijn moeder en ik zijn op
Valentijn 1986 gestart als restaurant, in de
voormalige studeerkamer van mijn vader.
Er was plaats voor een 40-tal couverts
en een kleine feestzaal voor 50 personen.
Mijn vader, al wat ouder toen, bleef op de
achtergrond, maar genoot intens van het
ondernemersproject van zijn vrouw en
zoon. Mijn moeder was gastvrouw in het
restaurant, ikzelf deed de administratie en
zette ook de recreatie-exploitatie op. Dat
betrof enkele percelen met chalets die we
verhuurden. Dit jaar zetten we die divisie
overigens helemaal stop.”
L.M.: Wanneer bent u gestart met de
verhuur van hotelkamers?
“Dat was in ’89, aan de andere kant
van de straat. Mensen die kwamen vergaderen,
wilden ook graag overnachten. Er
wordt wel eens gezegd: ze eten je arm,
maar drinken en slapen je rijk. Dat is wellicht
overdreven, maar dat de marges op
logies en drank hoger liggen dan op eten,
klopt wel. We hadden anderzijds geen
slechtere periode kunnen kiezen om met
onze hotelkamers te starten: in die periode
viel Irak Koeweit binnen en begon de eerste
Golfoorlog. Het zakenreizen kende een
stevige terugval. Een moeilijke tijd, maar
het is ons toch gelukt.”
L.M.: Bovendien hadden jullie eigenlijk
geen ervaring in de horeca.
“We gingen met de familie wel dikwijls
op restaurant en op hotel. We wisten daardoor
perfect hoe we het aan de gastenzijde
wilden hebben. Hoe we dat moesten doen
en verzorgen, was inderdaad een uitdaging.
Maar kennis die je niet hebt, kan je inhuren.
Dat werd voor ons het koppel Mieneke
Kuipers en Frans Van Meeuwen die in
Maasmechelen, met wisselend succes,
een restaurant uitbaatten. Frans werd de
eerste chef-kok en sommelier in La Butte
aux Bois en leerde mijn moeder het vak als
gastvrouw. Mieneke zette onze administratie
op poten. Zij werkt hier nog altijd, ze
werd tijdens het jubileumfeest uitgebreid
gevierd.”
“Er wordt wel eens
gezegd: ze eten je arm,
maar drinken en slapen
je rijk. Dat is wellicht
overdreven, maar dat
de marges op logies en
drank hoger liggen dan
op eten, klopt wel.”
L.M.: Was het van bij de start de bedoeling
om te werken voor het topsegment
in de horeca?
“We konden niet anders. Dat segment
kenden we, daar bewogen we ons zelf in.
Dat was de horeca-aanpak die we donders
goed begrepen. Onze ligging – goed bereikbaar
via de autosnelweg en dichtbij de
Nederlandse en Duitse grens – was daarbij
zeker een troef. En de uitstraling van het
gebouw en de omgeving natuurlijk ook.
De mooie dreef naar La Butte aux Bois
en het hotel zelf scheppen hoge verwachtingen.
Die moeten in harmonie zijn met
wat wij binnen te bieden hebben. Er was
in dat segment in die periode ook minder
competitie: De Barrier en Clos St.-Denis
zijn in dezelfde periode gestart. Er waren
nog niet zoveel etablissementen waar je

Eric Bullens: “Gasten mogen niet de neiging hebben om te beginnen fluisteren als ze binnenkomen. Wij kiezen voor een heel elegante aanpak, die toch
voldoende vlot moet zijn.”
zowel op een luxueuze manier kon dineren
als een fijn feest bouwen en logeren. Het
Scholteshof bestond wel: het grote icoon
in Limburg, waar veel horecamensen een
voorbeeld aan namen, wij ook trouwens.
Maar wij hebben het nooit zo verheven en
elitair aangepakt. Gasten mogen niet de
neiging hebben om te beginnen fluisteren
als ze binnenkomen. Wij kiezen voor een
heel elegante aanpak, die toch voldoende
vlot moet zijn.”
L.M.: Het Scholteshof bestaat al een
decennium niet meer en ook Hoeve
“Doe alles wat goed is voor de zaak!”
St.-Paul en Clos St.-Denis sloten de
voorbije jaren de deuren, terwijl Rik
Vandersanden De Barrier verkocht
aan de cateringgroep van Bart Claes.
Hoe bekijkt u die evolutie?
“Ik ben dan vooral trots dat wij na 25
jaar in goede gezondheid verkeren. In sommige
gevallen heeft die evolutie te maken
met het bereiken van de pensioengerechtigde
leeftijd van de chef-kok/eigenaar en
met problemen rond zijn opvolging. Dat
is spijtig, als je je hele leven hard hebt gewerkt.
Wij hebben ons van bij de start niet
beperkt tot het dineren alleen. We hebben
Personeel is cruciaal in een horecazaak in het topsegment. “De juiste man op de juiste
plaats, daar draait het om,” beklemtoont Eric Bullens. “Je moet als ondernemer ook
besluiten durven nemen. Doe alles wat goed is voor de zaak! Ik ga geen enkele moeilijke
beslissing uit de weg als het goed en nodig is voor het bedrijf. Als je niet tevreden
bent over de samenwerking met een medewerker, om welke reden dan ook, dan wil
ik dat niet laten aanmodderen. Daar zijn mijn gasten niet mee gediend. In het hele
team heb je – van de receptiemedewerkster tot de directie – op bepaalde momenten
nood aan verfrissing, het is belangrijk om te veranderen wanneer je bent vastgeroest.
Vandaag hebben we hoe dan ook een erg stabiel team. Er is in La Butte aux Bois heel
weinig personeelsverloop. Veel medewerkers hebben tussen de 25 en 10 jaar dienst.”
41 hotelkamers, diverse feestzalen en zijn
15 jaar geleden gestart met het beauty center
Aquamarijn. Dat heeft een extra aanzuigkracht
voor het hotel, maar ook voor
de regionale markt: vriendinnengroepen
die een dagje komen genieten en/of koppels
of vriendinnen die dat combineren
met één of twee overnachtingen en een
diner. Die doordachte differentiatie is onze
kracht, denk ik. We hadden daardoor ook
niet zo veel last de crisis. Er was een terugval
in de zakelijke markt, maar de privémarkt
heeft stand gehouden. Ik had wel
verwacht dat het herstel sneller zou gaan.
Die vertraging is me een doorn in het oog.”
L.M.: U bent ook eigenaar van hotel
Stiemerheide in Genk, dat op 8 mei
restaurant De Kristalijn heropende
in een apart gebouw op het domein.
Hoe verhoudt Stiemerheide zich tot
La Butte aux Bois?
“Begin 1999 zag ik in de koop van het
toenmalige ‘golfhotel’ een mooie opportuniteit
om mijn activiteiten in de regio uit
te breiden. Het is een prachtig gebouw, de
hele infrastructuur heeft er veel potentieel.

Interview
Dat manager Jos Schols dat project van bij
de start wou runnen, was ook belangrijk,
zeg maar cruciaal. Hij had carrière gemaakt
bij La Butte aux Bois, maar op een bepaald
moment zijn onze wegen gescheiden. We
zijn wel contact blijven houden. Dat heeft
geleid tot deze succesvolle samenwerking in
Stiemerheide. Beide hotels staan volledig los
van elkaar en gaan zelfs stevig met elkaar in
competitie. Ik stimuleer dat, want daar wordt
de klant en dus ook ik als investeerder beter
van. In het begin heb ik wel gedacht dat er
tussen beide hotels veel synergie zou zijn en
die is er ook wel wat. Maar met in elke zaak
een eigen general manager – Marc Alofs
staat aan het hoofd van een 60-tal medewerkers
in La Butte aux Bois – en team, krijg
je automatisch competitie. Zowel Jos Schols
als Marc Alofs willen het zo goed mogelijk
doen, voor zichzelf, voor hun team, voor
mij… Bovendien zijn het toch ook twee
verschillende culturen: Stiemerheide richt
zich meer op Genk en Hasselt, La Butte aux
Bois heeft veel meer Nederlandse klanten.
In Lanaken worden gasten op nog wat meer
luxe getrakteerd, onder meer door het lidmaatschap
van Relais & Chateaux en het
chiquere kameraanbod. We zijn dus zeker
geen hotelgroep. Ik ben de enige bindende
factor tussen beide hotels. De salesteams
van beide zaken varen een eigen koers, maar
hebben veel sympathie voor elkaar. Ik vraag
uiteraard wel dat ze klanten doorverwijzen
naar elkaar, als ze volzet zijn. Dat lijkt me vrij
logisch.”
L.M.: U werkt in beide hotels met
een eigen general manager. Wat
houdt uw taak dan in?
“Ik ben op de eerste plaats een klankbord
voor beide directies. Daarvoor organiseren
we wekelijks overleg. De financiële
zaken en het commerciële traject volg ik
zeer duidelijk en intens op, achter de schermen
weliswaar. De general managers werken
voor de schermen en nemen daarvoor
ook alle ‘honneurs’ waar, bijvoorbeeld als
er bekende gasten over de vloer komen.
Het is niet mijn stijl om dan snel even in de
kijker te lopen. Ik ben hoe dan ook meer
een ondernemer dan een horecamanager,
maar door de jaren ben ik wel een echte
horecaondernemer geworden. Elke medewerker
op managementniveau wil ik van
tevoren gesproken hebben. Personeel is in
ons vak nu eenmaal ontzettend belangrijk.”
“De Franse president
François Mitterand heeft
zijn chauffeur eens een
bedsprei van ons laten
halen toen hij verbleef in
een hotel in Valkenburg.
Dat bedsprei daar vond
hij niet goed, bij ons
hadden ze betere.”
L.M.: Op televisie is de aandacht voor
gastronomie en horeca nooit groter
geweest dan vandaag. Merkt u dat
ook in uw hotels?
“Gasten zijn alleszins veel kritischer dan
vroeger. Ze weten veel meer over bereidingen,
ingrediënten,... In ons restaurant
proberen we gasten te verrassen. We hebben
gekozen voor een hedendaagse aanpak,
zonder gek te doen of voorloper te
willen zijn. En met een duidelijke focus op
kwaliteit: in infrastructuur, in gerechten en
in restaurantmedewerkers. Een wilde zeebaars
is bij ons een wilde zeebaars. Die kost
meer dan het dubbele van een gekweekte
zeebaars, maar de smaak is navenant.”
L.M.: Kijkt u zelf naar gastronomische
programma’s op televisie?
“Naar ‘Komen Eten’ op VT4 heb ik al
geregeld gekeken. Maar wat zegt dat over
mij? (lacht) Ook mijn kinderen vinden dat
een plezant programma. Vooral als er
een Limburger meedoet, kan het mij wel
boeien.”
L.M.: In die 25 jaar kreeg La Butte
aux Bois tal van beroemdheden over
de vloer: van de Europese Commissie
over voetbalsterren tot, onlangs, actrice
Liz Hurley. Anekdotes in overvloed,
veronderstel ik?
“Zeker, maar die kan ik u niet allemaal
vertellen. (lacht) Zo onderhandelde ik hier
eens met een leverancier, die echter maar
Fiche Eric Bullens
• Leeftijd: 47.
• Opleiding: bedrijfskunde Universiteit
Antwerpen.
• Professionele ambitie: La Butte aux
Bois en Stiemerheide in de hoogste horecareeks
laten meespelen.
• Managementmotto: “Streef naar kwaliteit
in alles wat je doet.”
“Naar ‘Komen Eten’ op VT4 heb ik al geregeld
gekeken. Maar wat zegt dat over mij?”
bleef opzij kijken naar het tafeltje naast ons.
Dat gesprek geraakte maar niet op gang. “Is
dat echt Boris Becker,” fluisterde hij uiteindelijk.
Inderdaad, Boris Becker zat daar te
ontbijten. Die had ik eerder op de dag al
gegroet. In ons vak moet je daar luchtig en
normaal mee om kunnen gaan. De Franse
president François Mitterand heeft zijn
chauffeur ook eens een bedsprei van ons
laten halen toen hij verbleef in een hotel in
Valkenburg. De bedsprei daar vond hij niet
goed, bij ons hadden ze betere. Maar al bij
al zijn dat ook maar gewone mensen, zoals
u en ik.”
Stefan Kerkhofs
(Foto’s: Jan Bellen)