Module 7: Anatomie - Keurmeesters

Keurmeestersvereniging Zangkanaries
Opleiding keurmeester Zangkanaries
Module 7: Anatomie
De anatomie van de kanarie.
Bij het wat intensief observeren van een kanarie worden vele uiterlijke onderdelen waargenomen zoals de zang, de
grootte, de kleur van de bevedering, de vorm . het gedrag, enz. Als een beoordeling moet worden gegeven over de
hoedanigheid danigheid van een uiterlijk onderdeel, dan is het van belang te weten hoe de kanarie is opgebouwd en wat de
juiste benaming van de verschillende onderdelen is.
1. Uiterlijke onderdelen van het lichaam.
In onderstaande tekening zijn de belangrijkste uiterl uiterlijke ijke onderdelen van de kanarie uitgewerkt.
2. Het skelet van de kanarie.
De anatomie van de kanarie is in hoofdzaak gericht op het kunnen vliegen en lopen. Hiervoor is het nodig dat het
lichaamsgewicht zo laag mogelijk is. Het skelet van de kanarie is hie hierop rop volledig aangepast. Diverse delen van het
skelet zijn met elkaar vergroeid. Het geheel is hierdoor sterk vereenvoudigd wat het aantal bewegende delen
betreft, maar zo wordt een star en stevig geheel gevormd. In hoofdzaak bestaat het skelet uit dunne be benen platen
met een specifieke vorm die dienen ter ondersteuning van dunne ribben en ledematen. Een groot aantal
beenderen zijn hol, niet gevuld met beenmerg maar inwendig voorzien van dwarsverbindingen en gevuld met lucht.
Hierdoor wordt toch de nodige stevigheid vigheid verkregen.
De functie van het skelet kan als volgt worden
onderverdeeld:
a. actieve functies die zich richten op:
- het vliegen,
- het zoeken van voedsel,
- de verdediging van de vogel zelf,
- de beweging, het lopen en vliegen.
b. passieve functies ties die zich richten op:
- het beschermen van kwetsbare organen,
- het bieden van aanhechtingsplaatsen voor een
groot aantal spieren.
Het skelet van de kanarie kan n als volgt worden
beschreven:
vrijdag 14 maart 2008
De schedel is opgebouwd uit vele beenstukken die vaak
heel dun un zijn. Het meest opvallend van de schedel is
uiteraard de lichte snavel in plaats van een zwaar gebit.
Deze snavel, opgebouwd uit de hoorn hoornlaag van de
opperhuid, bestaat uit een vast gedeelte en een beweegbare ondersnavel. Deze vrij beweeglijke snavel is bij veel
vogels door zenuwuiteinden gevoelig en heeft met behulp van kleine zintuigor zintuigorgaantjes gaantjes een duidelijke smaakfunctie.
Gelet op de belangrijke taken van de snavel zoals bijvoorbeeld het opnemen van kleine zaden en het verwerken
daarvan, bestaan er vele le aan de vogelsoort eigen snavelvormen.
Aan de basis van de schedel bevindt zich een enkelvoudige gladde achterhoofdsknobbel die precies past in de
eerste halswervel (de atlas). Daar de beweeglijkheid van de kop vaak een belangrijke vereiste is, is de ha hals in
verhouding vaak lang en sterk en opgebouwd uit een wervelkolom. De vorm van de halswervels is nogal
ingewikkeld maar juist hierdoor is de kanarie in staat de hals in alle richtingen te bewegen. Bijna elk lichaamsdeel
kan met de snavel worden bereikt voor bijvoorbeeld het verzorgen van de bevedering.
Bij de laatste twee halswervels gaat de hals in de romp over en wordt de wervelkolom stijver. De borstwervels
dragen volledige ribben. De ribben zijn smalle platte botten. Iedere rib bestaat uit twee delen die een hoek van
ongeveer 90° met elkaar vormen. Aan de achterzijde van het bovenste deel van de rib bevindt zich een klein plat
benig uitsteeksel dat naar achteren wijst. Dit uitsteeksel ligt over de achterliggende rib waardoor de borstkas een
stevige kooiconstructie oiconstructie wordt. De onderste delen van de ribben zijn met het borstbeen verbonden.
De laatste borstwervel is met de twaalf daarop volgende wervels vergroeid tot het heiligbeen. Aan dit heiligbeen is
het bekken bevestigd. De bekkengordel heeft een gebo gebogen gen vorm en is aan beide zijden opgebouwd uit een drietal
¤¦¥¨§