rea9789044930559.pdf

‘Wat doen we met ’m, Schaduw?’ vroeg Crokebol, terwijl hij
zijn handen afveegde.
De Schaduw gaapte verveeld, en mikte de pook in de kolenkit.
‘We doen niets met ’m. Zie jij soms enig doel waartoe we
hem zouden kunnen aanwenden? Nee, hij blijft hier tot wij
terugkomen.’
‘En wij?’
De Schaduw keek hem aan en presenteerde hem een sigaar.
‘En wij, Crok,’ zei hij, ‘gaan ons aanstellen als een pest en
een hindernis der goddelozen.’
Dan opende hij de deur van de keuken, alwaar een baardig
man in hemdsmouwen luidruchtig soep zat te slurpen uit een
kom.
‘Bedankt voor de verleende gastvrijheid, Bick. Zullen we
zeggen honderd?’
Bick grijnsde over zijn soep, en keek langs de deurpost naar
de sluimerende martelaar.
‘En honderd extra,’ zei hij, ‘en dan issie bij als je weer terugkomt.’
De Schaduw schoof de beide biljetten af, zwaaide ten groet
met zijn sigaar, doch op weg naar de deur, draaide hij zich
nog om. ‘A propos, Bick, als hij bijkomt,’ zei hij, en duimde
over zijn schouder naar Zwerfmans, ‘dien hem dan een vijftig
gram’s dosis acide acétylsalicylique toe, wil je.’
‘Een wàt?...’
‘Een asperientje,’ zei de Schaduw; dan stapte hij over de
drempel. Doch alvorens de deur dicht te trekken. ‘Eh... dat
kraakje voor morgenavond, Bick...’
De mond boven de soepkom zakte wezenloos wijd open, en
de soep liep in de baard.
‘Beter niet,’ zei de Schaduw, met een vriendelijk waarschuwende
vinger. ‘Ik zeg ’t je maar even… als vriend.’
Dan trok hij de deur dicht.