rea9789044930559.pdf

Boroski heide de trap af. De deur sloeg naar binnen toe open.
De geweldige spanning van Crokebols machtige spieren
verloor plotseling haar tegenspanning. Als een paling uit een
boog flodderde hij ruggelings het vertrek binnen. En de plotseling
ontstane tocht blies de nooddeur dicht, vlak voor de
neus van Markona.
In die oververhitte seconden zag Mark slechts één weg des
heils. Hij greep een stoel. Het meubel vloog in een boog de
kamer door. Een der poten kikte tegen de gloeilamp. Een doffe
knal. Duisternis. Onmiddellijk het zwiepende licht van een
zaklantaarn, nog eer de stoel smakkend tegen de muur sloeg.
Beng!...
In de onvaste lichtkring tegen de muur stond Markona. Geen
vier centimeter boven zijn hoofd sloeg een kogel in de pleister
die neerviel op zijn magere haar. En achter het licht, een
stem. ‘Hou ze op de gebruikelijke wijze naast de flappers,’
zei de stem waarschuwend. ‘Zo niet, dan wordt dit waarschuwingsschot
gevolgd door een definitief.’
Markona gehoorzaamde. Hij stond te hijgen en boeren van
benauwdheid, met de bibberende vingers naast de veel te
grote oren.
‘Crok,’ zei de Schaduw, en hield de volgende kogel zeer stipt
op de bovenste vestknoop van Markona gericht. ‘Ontwapen
deze mens.’
Crokebol was nog niet helemaal bekomen van de buiteling.
Hij wreef zijn pijnlijk achterhoofd, en hij was te beduusd om
te bemerken dat die deur, de bron van zijn blaam, voorzichtig
naar voren werd geduwd, een schim uit de nauwe ruimte
tussen deur en muur te voorschijn glipte en enkele seconden
later haastig maar zonder gerucht langs de trap naar boven
veerde.
‘Schiet je een beetje op, Crok...’
‘Kom,’ zei Crok.
Tegen de grauwe pleistermuur stond Mark, handen nog steeds
boven het hoofd, als de grijpers van een reusachtige schor-