2005 / 2 - Oostelijke Wandelsport Bond

OWéBé-tje 2005 / 2
regionaal wandelprogramma gereed gemaakt en vervolgens
gecontroleerd, kregen de tochten goedkeuringsnummers,
werd bijgehouden hoeveel leden van aangesloten
verenigingen OWB-tochten hadden gelopen, werden de
gegevens van de agenda voor Voetnoten gecontroleerd, et
cetera. ‘Toen alles nog met de hand moest gebeuren was
het veel werk, nu met de computer gaat het veel sneller’.
Na al deze decennia actief te zijn geweest in de wandelsport
kan Zeggelink veel vertellen. ‘Ik heb allemaal
mooie herinneringen’, zegt hij. Bijvoorbeeld aan de Revaltochten,
waarvan een deel van de opbrengst bestemd
was voor revalidatiecentrum ’t Roessingh. Na een bezoek
aan het revalidatiecentrum wilde DES hier iets voor
doen. ‘In het begin was de opbrengst niet groot. Bovendien
werd het bedrag dat wij bijeen brachten door de gemeente
op de bijdrage aan het centrum gekort. Toen later
de reservepolitie er in de organisatie bij kwam zijn we de
opbrengst gaan geven aan de ontspanningscommissie van
het Roessingh. Dan werd er door de gemeente tenminste
niet gekort’. In totaal brachten de wandelaars tientallen
duizenden guldens bijeen, vooral dankzij de verloting die
tijdens de tochten werd gehouden.
Nog een leuke herinnering. Aan het jureren. Zo groot was
het aantal verenigingen dat beoordeeld wilde worden, dat
er twee jurykorpsen waren. Zeggelink toont de juryrapporten
van de kleurentocht van WIOS Epe uit 1977, mooi
ingelijst (een afscheidsgeschenk van de Eper vereniging).
Daarop is te zien hoe op zaterdag 31 en op zondag 30
‘ Ik heb allemaal mooie
herinneringen ’
groepen werden gejureerd.
Hij vertelt hoe hij ooit bij De Vrijbuiters samen met Dik
Bos stond te jureren. ‘We letten op een bepaald punt op
of de groepen, gelijkgesteld met een ongespannen wagen,
niet een bord ‘verboden in te rijden’ zouden negeren. De
volgende dag liep Bos daar met zijn groep. Triomfantelijk
keek hij naar me toen ze zich aan het inrijverbod hielden,
maar vervolgens ‘pakte’ ik hem omdat hij met de groep
een voetpad op ging, wat niet mocht’. De jury moest letten
op onder meer verkeersgedrag, orde, netheid, zang
en leiderschap. ‘Na afloop konden de verenigingen altijd
naar ons toekomen om uitleg te krijgen over ons oordeel’.
Conflicten waren er soms wel. ‘Bijvoorbeeld toen we als
DES ergens werden gediskwalificeerd omdat we niet wisten
dat de gebruikelijke kleurcodes bij deze tocht anders
waren en daardoor een te korte afstand liepen’.
Hoewel niet meer in groepsverband, blijft Tonny Zegge-
PAGINA 12
link wandelen. ‘Ik blijf lopen zolang als ik het kan, al
gaat het dan misschien wat langzamer’.
Zijn bestuurlijke werkzaamheden, waarvoor hij bij zijn
afscheid werd benoemd tot lid in de Orde van Oranje
Nassau (en bovendien tot erelid van de OWB) behoren
echter tot het verleden. ‘Elke vergadering opnieuw die rit
van en naar Apeldoorn werd me teveel, vooral in de winter.
Daarom ben ik gestopt’, zegt Zeggelink. Om eraan
toe te voegen; ‘Maar ik heb het al die jaren met enorm
veel plezier gedaan’.
Genoeg deelnemers
aan OWB-tochten?
Jan Vukkink
Hebben diverse verenigingen binnen
de OWB voldoende deelnemers aan
hun tochten? Deze vraag wierp voorzitter
Joop Achterkamp op tijdens de jaarvergadering.
Hij beantwoordde deze vraag meteen
bevestigend, verwijzend naar het feit dat
veel verenigingen er niets aan doen om meer
deelname te krijgen.
Achterkamp herinnerde eraan dat de redactie
van het OWéBé-tje alle tochten organiserende
verenigingen een brief heeft gestuurd,
waarin werd gevraagd voor het bondsblad diverse
zaken aan te dragen over hun tocht, zoals
de bereikbaarheid per openbaar vervoer,
(natuur)gebieden waar de tocht doorheen
leidt etc. ‘Maar als je dan het OWéBé-tje
leest is er zeer weinig gebruik van gemaakt.
Volgens mij hebben deze verenigingen al genoeg
wandelaars op hun tochten en willen ze
niet meer wandelaars, anders hadden ze wel
gereageerd’, aldus Achterkamp.