2005 / 2 - Oostelijke Wandelsport Bond

die de rest van de dag zal blijven waaien. We volgen de
dijk een tijdje en gaan dan weer noordwaarts. Eerst wat
verharde polderwegen, dan een graspad, dat uitkomt op
een even lang als smal fietspad. Saai is het allerminst,
want het pad voert langs het oefencircuit van de ANWB,
met daarachter het vliegveld. Dus zien we hard rijdende
motoren, crossende motoren, veel dalend en stijgend
vliegverkeer, horen de brullende motoren op een speedwaybaan
en genieten van een stuntvliegtuigje. Boven de
akkers links van ons voert de kleine rode dubbeldekker
allerlei stunts uit.
Zo verdwijnen de kilometers ongemerkt onder onze profielzolen
en is het Natuurpark al weer nabij. Echter, op
het punt waar we bij wijze van spreken onze auto al kunnen
zien staan, moet nog een flinke lus door het park worden
gemaakt, waardoor ook nu weer de laatste loodjes het
zwaarst wegen.
Terug in het bezoekerscentrum zeer tevreden mensen van
Peripatoo. De tocht heeft namelijk een recorddeelname
getrokken, van 455 wandelaars. Zou wandelland eindelijk
door krijgen dat wandelen in de polder bepaald niet
gelijkstaat aan wandelen in een open vlakte?
Bondstocht OWB: puur genieten
Het sneeuwt als ik, het is zaterdagochtend 9 april
2005 8.45 uur, de kantine van Het Lierderholt
verlaat om te beginnen aan m’n veertig kilometer
lange Bondstocht van de OWB.
De eerste kilometers kleurt hierdoor het bos enigszins
wit, maar al snel breekt de zon door; slechts af en toe
valt er de komende uren nog een enkel vlokje, waarmee
de weersomstandigheden heel wat beter zijn dan volgens
de voorspellingen het geval zou moeten zijn geweest. Pas
als ik na afloop vanuit het Lierderholt naar m’n auto loop
begint het echt te regenen.
Wat het weer betreft dus een prima wandeldag. Maar …
zeker niet alleen qua weer. De OWB-wandelcommissie
schotelt de – op deze zaterdag in totaal 174 wandelaars,
een excellente route voor.
Vanuit het Lierderholt gaat het allereerst door de bossen
van ’t Spoek en Varenna, beboste voormalige stuifzandgebieden,
zo leert de uitgebreide routebeschrijving, die
ook diverse bijzonderheden vermeldt.
Vanuit het bos komen we even op een asfaltweg, nabij
de Woeste Hoeve. Waar we rechtsaf moeten (duidelijk in
beschrijving en met pijlen aangegeven) richting herberg,
zie ik voor me twee wandelaars plotseling linksaf slaan.
Waarschijnlijk zien ze hier een stukje verder de pijl voor
de terugweg hangen.
Na de Woeste Hoeve volgt het meest verrassende deel
van de route: het Deelerwoud. Tot voor kort was dit gedeelte
van het Deelerwoud niet voor publiek toegankelijk.
Nu echter mag hier gewandeld (en gefietst) worden en
zo passeren we onder meer de Lebrethoeve en wandelen
langs de rand van een uitgestrekt heideveld, waar ik en-
PAGINA 19
OWéBé-tje 2005 / 2
Deelname
5 10 15 25 40
49 113 102 119 72
Jan Vukkink
kele Schotse Hooglanders ontwaar.
Een tunneltje voert de wandelaars onder de A50 door naar
de Loenermark. Bossen, een stukje heide en opnieuw bossen,
waarna wordt afgedaald naar Loenen, waar Den Eikenboom
het traditionele rustpunt is.
De lus van de veertig kilometer voert hierna gedeeltelijk
door open gebied. Min of meer een noodoplossing,
want nadat de wandelcommissie al een leuk bosparcours
had samengesteld, bleek er (althans op de zondag) in dit
gebied ook een fietscrosstocht te zijn, die voor een deel
dezelfde paden wilde gebruiken. Overleg tussen de fietsers
en wandelaars leidde tot aanpassing van beide parkoersen.
En zo lopen we na de rust even het open gebied
‘achter’ Loenen in. Overigens bijzonder leuk in deze tijd
van het jaar. In een eikenlaantje zien we een boomklever
zich aan de stammen vastklemmen, de bermen zijn wit
gekleurd van de bloeiende bosanemoon (en hier en daar
geel van het speenkruid), in de weilanden bloeit de paarse
pinksterbloem, we horen het gehak van een specht en boven
dit alles vliegt een ooievaar.
Kopij voor het volgende
nummer van het OWéBétje
moet in het bezit van
de redactie zijn op uiterlijk
1 augustus aanstaande.
km
0 100 200 300 400 500
deelnemers