VANdaag - Verenigde Assurantiebedrijven Nederland NV

len. Voorheen stuurden afdelingen hun mensen vaak
zelf op cursus. Nu wordt dat centraal geregeld, met
inachtneming van de vlootschouw. Zo voorkom je dat
van één afdeling iedereen een specifieke cursus volgt,
terwijl iemand van een andere afdeling best had willen
of kunnen aanschuiven. En daar geniet ik van. Het is
fijn als je mensen verder brengt door ze de juiste cursus,
training of coaching aan te bieden’, aldus Geerts.
Tevreden en gedreven
Iemand die daarover mee kan praten is Sandy Kalmijn,
senior acceptant. Zij kwam ruim twaalf jaar geleden
binnen als administratief medewerkster bij Rialto, één
van de labels van de VAN. Al snel werden haar talenten
ontdekt en werd ze uitgenodigd om deel te nemen aan
verschillende verzekeringscursussen, zoals de WAMopleiding.
‘In twaalf jaar tijd ben ik van administratief
medewerker via junior acceptant en gewoon acceptant
nu doorgegroeid naar de functie van senior acceptant.
Dat vind ik kenmerkend voor de VAN: je wordt voortdurend
gesteund in je ontwikkeling. Als jij het wilt en
kunt, dan zullen ze je alle kansen bieden.’
‘Wij zijn er ook echt van overtuigd dat dit de VAN
verder helpt’, reageert Geerts. ‘Uit het werkbelevingsonderzoek
dat in 2011 is uitgevoerd blijkt dat mensen
bij de VAN tevreden zijn en zeer inhoudelijk gedreven.
Ik ben daar ontzettend blij mee, want ik vind dat een
deel van je product ook je uitstraling is.’
In oktober 2011 zag de VAN Insurance Academy (VIA) het
levenslicht. De VIA, die nu nog uit twee medewerkers bestaat,
moet binnen de VAN een spin in het web worden. Hier zitten
de ‘experts’ die meedenken met de reguliere afdelingen en die
hun kennis van bijzondere verzekeringen delen. Harko Kremers
is een van de twee VIA-medewerkers. Hij legt uit: ‘Wat de VAN
doet, daar bestaan geen opleidingen voor. Een gewone assurantie-opleiding
volstaat niet, want wij houden ons juist bezig
met de uitzonderingen. Wij zeggen nooit: het kan niet, maar
we kijken altijd of er mogelijkheden zijn. Het trainen van de
medewerkers daarin is heel belangrijk, en een van de taken
van de VIA.’
‘Daarnaast willen wij intern een vanzelfsprekend aanspreekpunt
worden’, zegt Kremers. ‘De VAN heeft ongelofelijk veel
kennis in huis, maar deze kennis blijft vaak nog hangen op de
afdeling. Door verbanden te leggen, te weten waar iedereen
mee bezig is, kun je fungeren als vliegwiel. Wij moeten die
interactie afdwingen, liefst op een natuurlijke manier.’ Een van
de ideeën is het VIA-café. ‘Dat we eens in de week met de
benen op tafel met elkaar sparren over kwesties waar de
afdelingen tegenaan lopen.’
Kremers zelf was de afgelopen tien jaar werkzaam bij de
milieupool van de VAN, een onderdeel van de afdeling herverzekeringspools
waar ook nucleaire risico’s en terrorismerisico’s
onder vallen. ‘Ik weet vooral veel van objectverzekeringen.
Mijn collega is een expert op het gebied van aansprakelijkheid.
Ook is er het streven om naar buiten toe als kenniscentrum op
te treden. ‘De VAN is een bijzonder bedrijf. Waar bij veel verzekeraars
juist kennisverschraling optreedt door gestandaardiseerde
processen, wordt hier door alle medewerkers verder
geleerd en een brug geslagen tussen de wat stoffige verzekeringswereld
en inhoudelijke creativiteit. Die vaardigheden
zouden we best wat meer met de buitenwereld mogen delen.’
Enkele van de onderwerpen waar VIA zich mee bezighoudt
zijn geothermie, natuurrampen en cyberrisks. ‘In principe
speuren wij naar lacunes in de markt. Dat kunnen zaken zijn
die wij zelf of via onze tussenpersonen signaleren. Maar ook
proberen we ze actief op te zoeken, bijvoorbeeld door kranten
op een heel andere manier te lezen. Ieder onderwerp is een
kans. Dat is het mooie aan de VAN: wij redeneren vanuit het
maatschappelijk belang. Waar een verzekeringsbehoefte is,
daar willen wij zijn.’