Preek over Filippenzen 2,5-11 ((7e in de serie over ... - NGK Nunspeet

Preek over Filippenzen 2,5-11 ((7 e in de serie over het thema “Feest van genade”; Avondmaalsviering
op de derde zondag van Advent): Genade is God die óns dient!
Voorzang: Opwekking 675 (Vader, ik kom in uw heiligdom binnen…)
Votum en Groet
Zingen: Gezang 117, 1. 5 en 6
Drempelgebed
Zingen: Psalm 61, 1. 3 en 5
Praatje met de kinderen
Zingen: Jezus is het Licht
Gebed bij de opening van het Woord
Schriftlezing: Genesis 3,1-7 en Filippenzen 2,5-11
Zingen: Gezang 150
Verkondiging van Filippenzen 2,5-11: Genade is God die óns dient!
Zingen: Opwekking 268 (Hij kwam bij ons heel gewoon…)
Voorbereiding van de viering van het avondmaal
Geloofsbelijdenis
Zingen: Opwekking 318 (Eet het brood met Mij…)
Viering van het avondmaal
Zingen: Opwekking 465 (Ik prijs U, Heer…)
Dankzegging en voorbeden
Collecte
Zingen: Psalm 118, 6 en 8
Zegen
Gemeente van onze Heer Jezus Christus! 1
In een Russische stad woonde een Joodse rabbi.
Er ging een bijzonder verhaal over hem rond.
Elke morgen nog voor het ochtendgebed zou hij opstijgen naar de hemel.
In dezelfde stad woonde een man, die daar geen spat van geloofde.
Hij zou wel eens bewijzen dat het gewoon een kletspraatje was.
Op een ochtend verborg hij zich in de buurt van het huis van de rabbi.
Nog voor de zon opging verliet de rabbi zijn huis.
Met een bijl over de schouder.
De man volgde hem zonder gezien te worden.
Hij zag hoe de rabbi verdween in het bos.
Daar velde hij een boom om en hij hakte er blokken van.
Hij laadde het hout op z’n rug en ging daarmee naar het huis van een arme vrouw.
Ze was oud en ziek.
De man keek voorzichtig door het raam wat er binnen gebeurde.
Toen zag hij hoe de rabbi op z’n knieën ging en de open haard aanmaakte.
Toen de man in de stad terugkeerde vroegen de mensen hem:
En – wat heb je ontdekt?
Is het echt maar een praatje, die dagelijkse hemelvaart van de rabbi?
De man antwoordde bedremmeld: De rabbi stijgt nog hoger dan de hemel!
Voor veel mensen zijn God en de hemel ergens heel ver boven ons.
In dit verhaal is dat totaal anders.
De hemel is dicht bij – heel down to earth.
De rabbi zal God hebben gezocht in het leerhuis.
Hij zal in de Torah naar Hem gevorst hebben.
Hij zal God gezocht hebben in de eredienst, in zingen en bidden.
En hij zal Hem daar vast en zeker ook gevonden hebben.
Maar in dit verhaal is sprake van een heel bijzondere vindplaats van God.
Ergens helemaal onderaan – in een hulpbehoevende vrouw – ontmoette hij God.
En hij doet wat daarbij past.
Hij maakt zich tot haar dienaar.
Hij hakt voor haar hout, steekt voor haar de haard aan, verwarmt haar huis.
De moraal van het verhaal: Zoek God niet ergens ver weg, hoog boven ons!
Zoek God in de diepte, ergens onderaan!
Dat is het geheim van Kerst.
Dat is het Goddelijk mysterie van de komst van Christus.
Het mysterie waarover Paulus schrijft: 2
1

Hij die de gestalte van God had, hield zijn gelijkheid aan God niet vast, maar deed er afstand van. Hij
nam de gestalte van een slaaf aan en werd gelijk aan een mens.
Dit mysterie wordt verwoord in één van de oudste belijdenissen van de kerk.
De geloofsbelijdenis van Nicea: 3
Die om ons mensen en om onze zaligheid, is neergedaald uit de hemel.
Neergedaald – dat is een beweging naar beneden.
Naar de aarde.
Naar de herders, naar de armen.
Naar de hoeren en het tuig van de richel.
Het is een beweging naar hen die twijfelen, zoeken, vragen.
God gaat de weg van vernedering, arrestatie, geseling, bespotting.
God wordt arm, een mens.
Een mens helemaal ergens onderaan, aan de rand.
Ik zeg het – maar het is in wezen onvoorstelbaar.
Dit gaat zo dwars in tegen alles wat ons beweegt.
Onze beweging is er voortdurend één naar boven – naar hogerop, naar beter.
Wij zijn kinderen van Adam.
Adam die als God wilde zijn.
En hij at van de vrucht.
Daar zucht de wereld onder tot in onze dagen toe.
Onder Adamskinderen die als God willen zijn.
Die macht zoeken en misbruiken voor zichzelf of hun eigen clan.
Wapenmacht.
Kapitaalmacht.
Kennismacht.
Schoonheidsmacht.
Wij vechten ons naar boven.
Wij vechten voor de beste plekken.
Wij streven naar het hoogste goed op elk gebied.
We doen het niet voor minder.
God beweegt zich daar dwars tegenin.
God heeft een voorliefde voor wat niet in tel is.
David – een herdersjongen die door zijn vader niet eens thuis was geroepen.
Maria – een eenvoudig meisje uit een onbetekenend gat.
De apostelen – simpele vissers.
En in het midden van de tijd zoekt God zelf de laagste plek.
Daalt Hij af tot in de diepste diepen.
Legt Hij alles, geeft Hij alles op wat macht en glorie betekent. 4
Hij hield zijn gelijkheid aan God niet vast…
Paulus gebruikt hier een woord dat zoveel betekent als zich vastklampen aan.
Je ziet een kind met een stuk speelgoed tegen z’n borst gedrukt.
Afblijven – is van mij!
Je ziet een rijkaard die zit op zijn geld: Afblijven – is van mij!
Je ziet een dictator die protestanten laat neerknallen!
Houd je koest!
Ik sta mijn macht niet af!
Daartegenover staat Jezus.
Hij hield zijn gelijkheid aan God niet vast…
Hij geeft zijn macht, zijn heerlijkheid, zijn rijkdom op.
Hij verlaat de hemel waar het zó goed is, zo harmonieus, zo vredig!
Hij geeft het op en wordt mens.
Geen machtig mens.
Koning, keizer, generaal, directeur van een multinational.
Nee, een zwak mens – zonder verweer.
Geen mens die de touwtjes in handen houdt en de poppen laat dansen naar zijn wil.
Nee, een slaaf – die alleen maar lege briefjes heeft in te brengen.
Hij is gekomen om te dienen.
De Koning-Knecht!
2

Mij komt bij deze woorden een gedicht in gedachten van J.B. Charles. 5
Hij alleen zou met een grote sigaar
in de mond op straat mogen lopen,
met de duimen in zijn vest,
want Hij is God.
Maar Hij doet het niet,
want Hij is God.
Hij noemde dit gedicht een kleine psalm.
In dit gedicht is de kern van deze woorden uit Filippenzen 2 geraakt.
Want door mens te worden hield Jezus niet op God te zijn.
Integendeel, zo liet Hij zien wat het betekent om God te zijn.
Als je kijkt naar dat kind in de voederbak in de stal van Betlehem…
Als je kijkt naar de man die op zijn knieën de voeten van zijn leerlingen wast…
Als je kijkt naar de bebloede, bespotte gevangene voor Pilatus…
Als je kijkt naar de uitgemergelde, naakte veroordeelde aan het kruis…
…dan zie je wie God werkelijk is.
De God van de liefde die zichzelf geeft.
Die daarin tot het uiterste gaat.
Die liefheeft tot het einde.
Hij zou ons de wacht aan mogen zeggen.
Hij zou ons hardhandig tot de orde mogen roepen.
Want Hij is God.
Maar Hij doet het niet.
Want Hij is God.
Hij zou ons mogen dwingen Hem te dienen.
Want Hij is God.
Maar Hij kwam om ons te dienen – de Koning-Knecht.
Want Hij is God.
Hij offert ons zijn leven.
Hij biedt ons zijn lichaam en zijn bloed.
Neemt, eet en drinkt, gedenkt en gelooft dat Ik Mijzelf heb gegeven voor jullie heil!
God – down to earth.
God in de diepten van onze ellende.
God die al ons lijden èn al onze schuld op zich neemt.
Jezus Christus, God die tot ons afgedaald is, staat in ons lijden naast ons.
Hij weet wat wij doormaken.
Hij begrijpt mijn zuchten en mijn tranen.
Hij kent mijn roepen: waarom?
Hij kent het onrecht dat anderen mij aandoen.
Hij weet van de duisternis van de poort van de dood waar ik doorheen moet.
Hij heeft het allemaal zelf doorleden.
Zo ver gaat Gods liefde.
Maar laten we dan vooral blijven geloven dat juist deze lijdende Heer God is.
Dat juist Hij de naam ontving boven alle naam.
Dat Hij zo Heer is aan wie alle eer gegeven moet worden.
Dat we Hem eren in onze gebeden en in onze liederen.
Kersttijd is de tijd van veel zingen.
Laten we inderdaad uitbundig jubelen voor deze Koning!
Dan denk ik aan dat prachtige verhaal over Koningin Victoria. 6
U kent het misschien wel
Ze werd als jong meisje van achttien gekroond tot koningin van Engeland.
Tijdens de kroningsweek werd The Messiah van Handel uitgevoerd.
Het oratorium met dat indrukwekkende Hallelujah-Koor.
Het was gewoonte dat tijdens dat koor iedereen in de zaal ging staan.
Een hofdame had tegen de Victoria gezegd: Maar dat geldt niet voor u!
Als koningin van Engeland hebt u het recht om te blijven zitten.
Toen het koor werd ingezet rees iedereen van zijn stoel.
Je kon merken dat het de jonge koningin aangreep.
Haar lippen trilden en ze kreeg tranen in haar ogen.
Maar ze bleef inderdaad zitten.
Totdat het koor jubelde: KING OF KINGS AND LORD OF LORDS!
Toen hield ze het niet meer uit.
Koninklijke etiquette of niet – ook zij ging staan uit eerbied voor haar Heer.
3

Er is nog een verhaal over haar.
Tijdens een ziekteperiode had ze een gesprek met een hofprediker.
Ze vroeg hem naar de wederkomst van Christus.
Waarom vraagt u daar naar? vroeg de man.
Koningin Victoria antwoordde hem: Ik zou dan nog zo graag in leven zijn.
Ik zou het geweldig vinden Hem de kroon over heel het Britse rijk te overhandigen!
Zo eerde deze machtige vorstin haar Heer en boog ze haar knieën voor Hem.
Laten we haar daarin tot voorbeeld nemen. 7
Maar laten we onze Heer vooral eren door Hem op deze weg te volgen.
Want daar begint deze passage toch mee:
Laat onder u de gezindheid heersen die Christus Jezus had.
Dan komen we weer uit bij de beginverzen van dit hoofdstuk.
De oproep om eensgezind te zijn.
Eén in liefde, één in streven, één van geest.
De ander belangrijker achten dan je zelf.
Niet alleen je eigen belangen voor ogen hebben, maar ook die van de ander.
Door zo met elkaar te leven volgen we deze Heer – de Koning-Knecht.
Laten we vanmorgen zo het avondmaal vieren.
Met elkaar voor ogen.
Met Hem in ons hart.
De Koning die ons de genade bewijst om ons te dienen.
Geprezen zij zijn Naam! AMEN.
11-12-2011
4