Reisverslag Chinareis 2004 - Gonneke Huizing

Gonneke Huizing
Anne Lynn
Myrthe en
Jan-Pieter Wind
China, juli 2004.

Na een vlot verlopen reis
van ongeveer 26 uur van
Groningen naar Zuid-China
kwamen wij aan in het Miraclehotel
in Guiyang. Cor
en Trudy Staalman, die hier
wonen, haalden ons met
hun Jeep van het vliegveld.
Het eerste dat ons opviel in
vergelijking met ons bezoek
aan deze miljoenenstad
negen jaar geleden, was
dat wij landen op een geheel
nieuw vliegveld met
alle moderne voorzieningen.
Het tweede dat ons opviel was dat het verkeer weliswaar nog zeer chaotisch is,
maar dat er veel minder wordt geclaxonneerd. Wij hoorden dat de overheid
enkele jaren geleden een actie is begonnen tegen het overmatig gebruik van de
autoclaxon. Op televisie wordt er tegen gewaarschuwd en de politie treedt er
tegen op. Wij zagen ook een ons onbekend verbodsbord met midden in een
toeter.
Het aantal luxe auto’s dat hier rondrijdt is sterk gegroeid. Aan alles kun je zien
dat de welvaart sterk is toegenomen. Oude wijken zijn gesloopt en vervangen
door torenflats. De tegenstellingen hier zijn groot. In het hotel veel welgestelde
zakenlieden met een computertas in de hand. Op straat mensen die hun hoogopgeladen
kar met koopwaar voortduwen.
De eerste dag al zijn we mee geweest met onze vrienden. Zij wonen in een
compound waar ook enkele
andere westerse families
wonen en verder allemaal
Chinezen. Hun kinderen
worden drietalig opgevoed.
Nederlands, Engels en Chinees.
De oudste zoon heeft
een tijdje in een gewone
Chinese klas gezeten met
tweeënvijftig kinderen.
Men keek hem echter teveel
naar de ogen zodat
zijn ouders het verstandiger
vonden om hem privéonderwijs
te laten volgen.

De naam van ons hotel is wel toepasselijk, want wonder boven wonder is het
ons al gelukt om het tehuis te bezoeken, waar Anne Lynn de eerste tijd van
haar leven heeft gewoond.
De reis er naartoe ging niet helemaal zonder horten of stoten, niet alleen
door het voor onze begrippen onregelmatige wegdek van de snelweg, maar
ook omdat halverwege de radiotor van de Jeep het begaf. De auto is nodig
aan vervanging toe. Na drie uur in de brandende zon te hebben gewacht op
hulp van de garage kregen wij de auto van de garage mee om onze tocht
voort te zetten. Na nog ruim een uur rijden, kwamen wij in Zunyi, het district
waar Anne Lynn vandaan komt. Wij aten snel nog even een bak noedels met
scherpe saus in een tentje aan de weg en gingen met kloppend hart naar het
kindertehuis.
Daar werden we zeer vriendelijk ontvangen door de directrice. Ook enkele
tientallen kinderen en een aantal verzorgsters stroomden toe. Men had nog
oude foto’s opgezocht waar onze dochter op staat. Ze werd duidelijk herkend
door de verzorgsters en de kinderen die er toen ook al waren. Anne Lynn en
Myrthe mochten een tijdje met de kinderen mee om te spelen terwijl wij met
de directrice praatten.
Ondertussen was nog de verzorgster gebeld die destijds het meest met Anne
Lynn was opgetrokken. Toen zij kwam, was zij duidelijk van blijdschap aangedaan.
Het bleek ook dat Anne Lynn het eerste kind was dat het kindertehuis
bezocht nadat het naar Nederland was gegaan. Het was al met al een
gedenkwaardige dag.
Guizhou is vanouds door haar bergachtig karakter een van de armste provincies
van China. De provincie is ongeveer drie keer zo groot als Nederland en
heeft ongeveer 32 miljoen inwoners. Dat de welvaart toeneemt, kun je zien
aan de manier waarop de infrastructuur momenteel wordt verbeterd. Zo is
men bezig met de aanleg van een snelweg van Guiyang van Xing Yi van enkele
honderden kilometers,
waarbij men door
rotsen gaat en hoge bruggen
boven diepe ravijnen
bouwt.
Na een aantal warme dagen
hebben wij een paar
dagen tropische regenval
meegemaakt. Wij zijn op
een van die dagen met
een busje naar de op twee
na grootste waterval ter
wereld en grootste van
Azië geweest, de Huang
Guo Shu.

Op de terugweg
hebben
we nog een
dorpje van de
Miao bezocht.
Dat is een
van de minderheidsgroepen
waarvan er in
deze provincie
ongeveer
twee miljoen
mensen wonen.Prachtigeklederdrachten.
Na een rustdag in Guiyang en tijd om wat te winkelen in de inmiddels weer
verschenen zon, vertrekken wij ‘s ochtend vroeg in een konvooi van twee
Jeeps en een busje naar de bergen in het zuiden. Na vier uur over redelijke
wegen komen wij in de districtshoofdstad Luo Dian. Daar voegt zich een terreinauto
met officials, waaronder de mayor, bij ons. Wij hebben dus officieel
toestemming dit gebied in te gaan.
Vervolgens rijden wij nog ruim twee uur over onverharde wegen met veel
haarspeldbochten door de bergen om aan te komen in een dorp dat het bestuurlijk
centrum van
het betreffende gebied
vormt. Deze area telt
ongeveer twintigduizend
inwoners en hierop
houden 18 ambtenaren
toezicht, waaronder
de politie en het bureau
voor gezinsplanning.
De bergen hier doen
ons aan de Pyreneeën
denken. Veel groen,
maar ook behoorlijke
hoogteverschillen. De
mensen gebruiken elke

vierkante meter bruikbare grond voor het verbouwen van rijst, maïs, zonnebloemen
en thee. Overal zien wij mensen aan het werk op het land, vaak met hun
waterbuffels, en mensen lopend of met paard en wagen op weg naar de markt.
En overal zien wij kinderen. Wij zien opvallend veel honden, maar ook veel varkens
en zwarte geiten.
De minderheid, die woont in dit gebied, draagt veel blauw in allerlei verschillende
tinten. Het is nog heel authentiek. In dit gebied zijn nog geen westerse toeristen
geweest, alhoewel
het gebied
veel toeristische mogelijkheden
kent.
De ochtend na onze
aankomst begint de
cursus, waarvoor dit
project is georganiseerd.
Enkele tientallen
zogenaamde blote
voetendokters
zullen tien dagen
worden getraind
door drie ervaren
verpleegkundigen uit
Amerika. Degenen
die de cursus goed
afronden krijgen een
bloeddrukmeter en een stethoscoop mee. Dat soort middelen heeft men niet.
Direct na de inleidende woorden van de plaatselijke ziekenhuisdirecteur, krijgen
wij het woord om onze cheque aan te bieden. Onze actie heeft dertigduizend
yuan oftewel drieduizend euro opgeleverd. Een fantastisch bedrag waarmee
men hier heel wat schoolgaande kinderen en mensen met brandwonden kan
helpen.
Samen met enkele mensen waaronder de officials bezoeken we hierna nog een
zeer afgelegen schoolgebouwtje van leem zonder deuren en ramen. Het is goed
dat dit soort situaties kan verbeteren, want anders is de kans groot dat de kinderen
hier in de bergen verstoken blijven van onderwijs.
Na ons bezoek aan de provincie Guizhou gaan wij met de trein naar Chengdu,
hoofdstad van de provincie Sichuan. We vertrekken om drie uur ‘s middags en
komen de volgende morgen om elf uur aan. Het is een lange trein, twintig wagons,
en wij zijn de enige mensen in de trein die geen Chinees spreken. We rei-

zen comfortabel in een vierpersoonscabine met redelijk zachte bedden.
Achter onze wagon is een restauratiewagon en daarachter allemaal wagons
met stoelen. Voor ons zijn acht wagons met zogenaamde hard sleepers.
Myrthe vindt dat we
een gezellig kamertje
hebben. Bijna aangekomen
in Chengdu
vragen we met handen
en voeten het
adres van ons hotel in
het Chinees op te
schrijven zodat een
taxichauffeur weet
waar hij ons naar toe
moet brengen. Dat
lukt.
Sichuan is ongeveer zo groot als Frankrijk en Chengdu wordt de vierde
stad van China genoemd met ongeveer twaalf miljoen inwoners. De stad is
sinds ons bezoek in 1997 duidelijk een stuk rijker geworden, we zien veel
westerse merken in de winkels, maar ook het aantal bedelaars is toegenomen.
Vanuit Guiyang is het ons met Chinese hulp gelukt een afspraak te maken
met de directrice van het kindertehuis waar Myrthe woonde voor zij door
ons mee werd genomen naar Nederland. Bij de bevestiging vanuit het hotel
van die afspraak blijkt dat het kindertehuis nu een ander adres heeft, ongeveer
een uur rijden uit het centrum. Het oude gebouw is afgebroken en
met steun van de stad en de partij, aldus de directrice, is er een prachtig
nieuw gebouw neergezet waar voor honderden kinderen wordt gezorgd.
Het ziet er zeer goed uit en we begrijpen waarom men trots is dit aan ons
te laten zien. Er zijn veel verzorgsters en er is in ruime mate speelgoed
aanwezig. Bij het zien van de zalen met bedjes met baby’s er in gaat er wel
wat door ons heen. We spreken met de medewerkster waar we destijds
contact mee hadden en het weerzien is vrolijk. Met steun van diverse kanten
draaien er programma’s onder meer voor begeleiding van kinderen met
een geestelijke handicap. We zien dat kinderen met een hazenlip daaraan
zijn geopereerd. Kortom onze indruk van de kwaliteit van dit tehuis is goed.
Men vindt het ook leuk Myrthe weer te zien en te horen hoe het haar nu
gaat. Dat is zeker een aspect dat bij adopties niet moet worden vergeten.

Sichuan staat bekend als de
provincie waar nog pandaberen
leven in de vrije natuur.
Iets buiten Chengdu
bevindt zich het centrum
voor onderzoek naar het
voortbestaan van de panda.
Wij zien daar tientallen panda’s.
De bekende soort die
men de reuzenpanda noemt
en de rode panda die een
stuk kleiner is. De kinderen
mogen zelfs even een rode
panda in de armen houden.
Myrthe durft. Anne Lynn
bekijkt het van een afstandje, want ook rode panda’s hebben klauwen.
We ontmoeten enkele sportjournalisten die hier zijn vanwege de Azië Cup en
die een dagje vrij hebben. We merken dat Arie Haan, coach van het Chinese
elftal, hier een bekend man is.
Na ons bezoek aan Chengdu vliegen
we weer terug naar Beijing. Daar
brengen we een bezoek aan de Beijing
Shichahai Sports School. Deze
sportschool, waar onder meer het
turnen wordt onderwezen, heeft
sinds zijn oprichting in 1958 al aan
de basis gestaan van zevenentwintig
wereld- en olympisch kampioenen.
We bekijken met aandacht hoe het
er hier toegaat, maar trekken ook de
conclusie dat we dit soort dingen in
Nederland nog zo slecht niet doen.
Twee dagen voor ons vertrek brengen
we nog een bezoek aan de Chinese
muur. Het is eigenlijk te warm
voor zo’n uitstapje, maar we hadden
dit toch niet graag gemist.

De laatste avond bezoeken we het
Chaochangtheater. Daar zien we
een indrukwekkende voorstelling
van kinderacrobatiek. De kinderen
hebben hun pas gekochte Chinese
jurk aangetrokken en zien er beeldig
uit. Het is een mooie afsluiting
van een fantastische reis.
Alles wat we hier graag wilden
doen, is ons met hulp van enthousiaste
mensen mogelijk gemaakt.
Over een jaar of wat gaan we zeker
nog een keer.
Wij bedanken iedereen die een
bijdrage heeft gegeven voor het
project. Cor en Trudy Staalman
zullen met de € 3000 patiënten met brandwonden kunnen helpen en kinderen
naar school laten gaan. Wij hebben met eigen ogen gezien dat hun
inzet in het gebied ten zuiden van Guiyang de mensen, die daar onder zeer
eenvoudige omstandigheden leven, helpt. Cor en Trudy starten jaarlijks
verschillende projecten. Elk project wordt door hen personlijk begeleid. Zij
zien erop toe dat elke euro goed wordt besteed.
Voor geïnteresseerden vermelden wij nog dat Cor en Trudy met hun kantoor
in Guiyang opereren onder de paraplu van de internationale hulpverleningsorganisatie
SHIC Inc. Dat staat voor Asian Health Services Exchange.
De Nederlandse tak van deze organisatie is de Stichting SHIC, gevestigd
aan de J.P. Miedemastraat 35, 9103 NB te Dokkum, e-mail
w.b.beth@freeler.nl, gironummer 7319885. Meer informatie over de Stichting
SHIC kunt u via dat adres opvragen.
Groningen, 8 augustus 2004
Gonneke Huizing
Anne Lynn
Myrthe en
Jan-Pieter Wind