de Groote Klok - juni_2010 - de Groote Sociëteit Zwolle

Een avontuurlijke reis: Parijs - Dakar
Een zeer ondernemende neef van mij is
de drijvende kracht achter een NGO (een
non gouvernementele organisatie) genaamd
4 goals4u. Deze NGO zamelt geld
en hulpgoederen in via scholen, ziekenhuizen
en rommelmarkten in Nederland
bedoeld voor ontwikkelingshulp. De
verzamelde goederen worden verstuurd
naar, in dit geval, Senegal.
Ca. drie maanden per jaar (vaak in de
eerste maanden van elk jaar, dan is het
nog verhoudingsgewijs koel), verblijft
mijn neef om die reden in Zuid Senegal
(Casamanche) ten zuiden van Gambia
om daar twee scholen in Kafoutine en
een kraamhospitaal te Abène (vlak bij
Kafoutine) te ondersteunen.
In het verleden had ik wat geld aan zijn
NGO gegeven als vergoeding voor een
door mijn neef voor mij gedane klus.
Deze donatie van mijn kant was voor
hem de aanleiding om te suggereren:
‘Hilbert, als jij wil weten wat ik met je geld
doe, kom dan maar eens kijken in Afrika.
Zodoende ben ik daar vorig jaar drie
weken gaan kijken naar zijn ontwikkelingshulp
activiteiten. Toen vond ik mijn
reis, per vliegtuig, en verblijf daar erg
boeiend.
Dit jaar stelde hij me voor om weer naar
Zuid Senegal te gaan maar deze keer
samen per auto. Dat leek me wel wat. En
dus kocht hij vervolgens een tweede
hands Range Roover (4wheel drive)
welke door hem piekfijn werd opgeknapt
(hij heeft gouden handjes) voor de
reis.
Op 2 januari vertrokken we vanuit het
toen koude Nederland naar het warme
Senegal. We besloten in grote lijnen de
Route Parijs Dakar te kiezen. De eerste
dag arriveerden we in Poitiers. De tweede
dag zaten we al in de buurt van Sevilla
waar de regen met bakken naar beneden
kwam. De derde dag staken we bij
Gibraltar de Middellandse Zee over naar
Cueta (de Spaanse enclave in Afrika) om
vervolgens te slapen in Tétouan in Marokko.
Tétouan is een lelijke plaats maar
heeft een prachtige Medina ofwel middeleeuwse
markt daterend uit 1296 die
we natuurlijk uitgebreid gingen bekijken.
De volgende dag arriveerden wij in
Fez (met in de Medina de bekende door
de Unesco gefinancierde 14e eeuwse
leerlooierij). De volgende dagen reden
we richting oostelijk Marokko via plaat­
8
sen als Errachidia en Zagora (ook wel
genaaamd La Porte du Sahara) en Guelimine.
Noord Marokko bleek zeer nat en ook
groen, maar hoe zuidelijker en oostelijker
we kwamen des te droger en warmer het
werd. Weldra reden we af en toe door
stukken woestijn waar geen gebaande
wegen waren. Op dat soort wegen en
routes dan wel de afwezigheid daarvan,
was men bij de Parijs-Dakar race zeer
geporteerd. De race vindt overigens nu
plaats in Zuid Amerika in verband met
berovingen onderweg. In de woestijn
moet je dan rijden op een navigatiesysteem
gecombineerd met autosporen.
Midden in zo’n woestijngebied duiken
soms zomaar oases op met vaak lemen
huizen. De onderste lemen grondblokken
worden vermengd met cement om
het verpulveren door het regenwater in
de regentijd te voorkomen. De huizen
zijn open maar in de regentijd wordt de
bovenkant afgedekt met hout en bladeren,
anders zou het leem tot modder
vergaan. Soms zie je half ingestorte
lemen huizen. De afdekking in de regentijd
is dan kennelijk onvoldoende geweest.
Het weer opbouwen van deze
woningen schijnt overigens geen groot
probleem te zijn.
Na het landschappelijk gezien prachtige
Oost Marokko wendden we ons weer in
meer westelijke richting tot we bij de
Atlantische oceaankust kwamen. Vervolgens
reden we 1000 kilometer over een
twee baans asfaltweg door de afschuwelijk
lelijke Westelijke Sahara (Dit gebied
behoort bij Marokko en herbergt ca. 24%
van de wereldvoorraad sulfaat waarvan
kunstmest wordt gemaakt). Toen we
uiteindelijk in Nouadhibou in Mauritanië
arriveerden (het kostte ons overigens
alleen al zeven uur om de grens Marokko-Mauritanië
te passeren, grenzen
oversteken zijn soms al belevenissen op
zich) besloten we een rit van ca. 525 km
pal naar het Oosten te maken, dwars door
de woestijn, naar de woestijnplaats Atar.
Meer dan 500 kilometer zijn er geen
wegen en we moesten rijden op oude
Russische stafkaarten gecombineerd
met een zeer geavanceerd navigatiesysteem
van Garmin (Garmin is een Amerikaanse
concurrent van Tom Tom). De rit
duurde ruim twee en een halve dag en
hierover zal ik straks wat meer vertellen.
Na Atar gingen we terug door de woes­
tijn (maar nu via een asfaltweg) naar de
hoofstad van Mauritanië genaamd Nouakchott.
Via Saint Louis en Kaolack in
Noord Senegal reden we door Gambia,
staken de Gambia rivier over en kwamen
we vijftien dagen later eindelijk aan
inKafoutine in Zuid Senegal, het einddoel
van onze reis. Ik heb genoten. Zoals
gezegd Noord Marokko was nog groen,
koud en regenachtig. Naarmate je zuidelijker
kwam werd het snel warmer. In de
woestijn van Mauritanië was het overdag
snikheet maar we hebben uit principe
geweigerd om onderweg de airco, die
wel in de auto zat, te gebruiken. In Noord
Senegal rijdt je door een stuk van het
Sahelgebied. De ondergrond is vaak
roodachtig en mist de in de droge periode
verdorde begroeiing onder de spaarzame
bomen. Geen verdord gras betekent
geen groen in de regentijd. Het is
een armetierig landschap en toch wonen
overal mensen, zowel in de woestijn als
in de Sahel. Ten zuiden van Kaolack is er
weer sprake van een toename van de
bomen en je ziet weer de gebruikelijke
verdorde begroeiing onder de bomen.
Beneden de Gambia rivier liggen dicht
begroeide oerwouden waarin pythons
voorkomen tot zes à acht meter lang,
maar ook nog leeuwen en ander groot
wild enz.
De trektocht door de woestijn van ruim
twee en een halve dag van Nouadhibou
naar Atar was een avontuur op zich.
Normaal gesproken rijd je in colonne met
twee of meer auto’s, maar we konden
geen mederijders vinden en dus gingen
we maar alleen maar wel met: ca 50 liter
water in plastiek flessen aan boord; voldoende
voedsel w.o. voedselkoeken,
dadels enz. voor meerdere dagen. Tevens
vervoerden we zandplaten; krikken;
gereedschappen; jerrycans met dieselolie;
reserve banden; opblaas apparatuur
en reparatiemateriaal voor de banden ;
een tent waar geen slangen en schorpioenen
in kunnen kruipen enz. Verder is,
zoals gezegd, een professioneel navigatiesysteem
vereist maar last but not least
een satelliettelefoon. Met een satelliettelefoon
kun je een speciaal nummer bellen
voor hulp. Deze telefoon geeft, in dit
geval, gelijktijdig je positie Noorderbreedte
en Westerlengte door. De komst
van de hulp kan één of meerdere dagen
op zich laten wachten, maar er komt
tenminste in geval van nood iemand.
Daar gingen we de woestijn in . Men