Johan Sanctorum - Vlaams Belang

het nu al vijf jaar oude “Manifest voor een zelfstandig Vlaanderen in Europa”, dan vind ik daar toch de crèmede-la-crème
in van het Vlaamse zakenleven. Waarom is er daar nooit eens met de klak rond gegaan om
een autonomistisch medium, een krant, een volwaardig weekblad, of wie-weet, zelfs een TV-zender op te
richten?
Ik ken het antwoord niet, maar ik weet wel dat zo’n medium cruciaal is in de publieke opinievorming, die
ons over het 50%-kantelpunt moet tillen en een succesrijk referendum kan opleveren. Met het Journaal
van Mark Grammens, hoe boeiend en verhelderend ook, het Pallieterke, en een paar dozijn
Vlaamsgezinde blogs op het internet zullen we er niet komen. En ook niet met het opgefriste ledenblad
van de Vlaamse Volksbeweging.
Wat we nodig hebben is een kapitaalkrachtige persconcentratie die echt een tegengewicht kan
vormen voor de unitaristische toonzetting van onze massamedia, met hun subtiele mix van
entertainment, desinformatie en wollig status-quo-denken. Daar moet met de grote middelen iets
tegenover gesteld worden. Iets dat klasse en intelligentie uitstraalt, maar dat ook voldoende volks,
jeugdig, stout en rebels oogt. Het is in die nieuwe media ook dat de grondwettelijke discussie – het debat
over welk soort samenleving de Vlamingen eigenlijk willen- aan bod kan komen.
We hebben het geld, we hebben het talent. Wie breng die twee samen?
2) Het culturele veld als revolutionaire actor
Ik zei: “we hebben het talent”. Jazeker, maar ik zeg dat onder voorbehoud.
Overal waar men de dynamiek van revoluties bestudeert (en laat ik nu even dat woord gebruiken, om het
idee van breekmoment aan te duiden), hetzij als secessie, hetzij als omwenteling, wordt die gedragen door
een culturele elite.
De Franse, de Russische Revolutie., maar, recenter ook de Ierse vrijheidsstrijd, de Praagse Lente, de
Portugese Anjerrevolutie, de Tibetaanse onafhankelijkheidsstrijd,…: het zijn kunstenaars, schrijvers,
academici, journalisten, zelfs soms religieuze leiders, die het voortouw nemen. Niet alleen puur
pamfletair, met slogans, maar ook filosofisch of artistiek of literair. Hun werk staat in het teken van de
verandering, en vormt een bindteken tussen de salons en de barrikaden, de theorie en de straat.
Een politiek-maatschappelijk breekpunt zonder culturele voorhoede, bestaat niet. De bekend gebleven
boutade van Louis XVI, dat het eigenlijk de subversieve geschriften van Voltaire, Rousseau,
Montesquieu, de encyclopedisten, en C° waren die hem genekt hebben, moet men niet onderschatten:
het proza van de manifesten, de essays en de satires beet als vitriool doorheen de geledingen van het
toenmalige Ancien Régime.
Wat is nu de specifieke en perverse situatie in Vlaanderen? Dat het cultureel-intellectuele middenveld,
waarin de meeste kritische massa zou moeten aanwezig zijn, door het Belgische establishment compleet
wordt geüsurpeerd. We hebben culturele autonomie, maar de culturele bovenbouw is in wezen on-
Vlaams, Belgofiel en zelfs monarchistisch.