080114 ontwerp brochure VNO-NCW v20 def - VNO-NCW West

2008 

‘t Gooi, 

dynamische kansen 

binnen groene kaders

VNO-NCW ’t Gooi 

p/a VNO-NCW West 

Postbus 93073 

2509 AB Den Haag 

Telefoon: 070 - 349 08 10 

Telefax: 070 - 349 08 08 

E-mail: hetgooi@vno-ncwwest.nl 

Website: www.vno-ncwwest.nl 

Voorzitter: de heer J.S.J. Hillen 

Secretaris: mevrouw M.C.A. Stassen 

Colofon 

Coördinatie 

Van Doornik & Partners, Leersum 

www.vandoornik.com 

Teksten 

Bouwens Tekst, Utrecht 

www.bouwenstekst.nl 

Andra Journalistieke Producties, Den Haag 

Vormgeving 

100 kilo Grafi sche Vormgeving, De Meern 

www.100kilo.nl 

Druk 

PlantijnCasparie, Nieuwegein 

www.plantijncasparie.nl 

PROLOOG 

Tijd om wakker te worden. Onder deze titel verscheen twee jaar 

geleden een brochure van VNO-NCW ’t Gooi en de Kamer van 

Koophandel Gooi- en Eemland. In die brochure wordt aandacht 

besteed aan het feit dat ’t Gooi een prachtige regio is, maar dat 

het economisch gezien niet goed gaat. Hebben we ons verslapen? 

Want nog steeds vertrekken bedrijven naar omliggende 

gemeenten met als gevolg dat de economische dynamiek 

verder teloorgaat. Hoog tijd om de alarmklokken te luiden! 

Als ondernemer weet ik dat knelpunten als slechte bereikbaarheid, 

tekort aan betaalbare woningen en gebrek aan personeel 

en opleidingsmogelijkheden in de mediasector sterk gevoeld 

worden. Grote steden als Amsterdam en Utrecht lonken. En 

zoals uit dit boekje blijkt, voelen ook andere sectoren die knelpunten. 

VNO-NCW ‘t Gooi brengt, samen met de Kamer van 

Koophandel Gooi-, Eem- en Flevoland en lokale bedrijvenverenigingen, 

al deze knelpunten al jaren onder de aandacht 

van het Gewest Gooi en Vechtstreek. Goed nieuws is dan 

ook dat het gewest met een visie is gekomen waarin voor de 

komende jaren drie economische pijlers zijn benoemd: media, 

zorg en recreatie. 

Alleen bereiken we niets. Maar door krachten van bedrijven te 

bundelen en gezamenlijk op te trekken, partijen met elkaar te 

verbinden, gesprekspartner te zijn en creatief naar oplossingen 

te zoeken, boekt VNO-NCW ‘t Gooi wel vooruitgang. 

Mogen wij u met dit boekje dan ook wakker schudden zodat 

’t Gooi een economisch aantrekkelijk gebied blijft waar mensen 

graag wonen en werken, en trots kan zijn op haar zorgsector, 

haar recreatieaanbod en haar status als hét Mediapark van 

Nederland. 

Fons van Westerloo 

‘t Gooi, dynamische kansen binnen groene kaders. Een uitgave van 2008. 

1 

economie 

onderwijs sport jongeren toerisme zorg 

wonen werken welzijn 

jeugd woningen 

‘t Gooi 

media groen verkeer lokale

INLEIDING 

Levendigheid in ’t Gooi! 

We leven en werken in een prachtig gebied en we zijn 

er zuinig op, althans we worden er steeds zuiniger op. 

Dat is mooi, maar gelijktijdig een probleem. 

De regio Gooi en Vechtstreek (die we voor het gemak 

’t Gooi noemen) bestaat uit negen gemeenten. Voor 

wie het nog niet weet: Blaricum, Bussum, Hilversum, 

Huizen, Laren, Muiden, Naarden, Weesp en Wijdemeren. 

Om het mooie ‘t Gooi te bewaren en leefbaar 

te houden voor dit moment en later is elke genoemde 

gemeente druk in de weer. Iedereen wil graag het 

groen bewaren, het centrum ontlasten van doorgaand 

verkeer, voldoende huizen bouwen voor de toekomst 

en de economie stimuleren. Dat is voor elke gemeente 

afzonderlijk heel moeilijk ten uitvoer te brengen. 

Kiezen voor een stad te zijn of juist het dorp te blijven, 

sociale woningbouw, wel of geen bedrijventerrein 

behouden en alles in een groene setting. Begin er 

maar aan. 

Het mondt uit in compromissen. Een beetje sociale 

woningbouw, een beetje bedrijventerrein, een beetje 

skyline van een stad (maar toch een dorp blijven), 

een beetje verkeersplan en toch alles groen houden. 

Moet ’t Gooi dan een drukke industriële zone worden? 

Geheel niet, maar ’t Gooi moet wel zichzelf te 

kunnen verzorgen. En met deze ‘compromissencultuur’ 

krijgen we van alles een beetje en uiteindelijk 

staat de levendigheid van ’t Gooi, waar wij allen zo blij 

mee zijn, stil. 

Gaat het dan niet goed met ’t Gooi? 

Er is een proces aan de gang dat er al lange tijd voor 

zorgt dat ’t Gooi stil komt te staan, langzaam al het 

leven eruit gaat en het een soort sanatorium wordt 

voor een ieder die er woont. Krasse uitspraken! Maar 

kijk maar eens wat er in het recente verleden is 

gebeurd en trek die lijn door naar de toekomst. 

Van 1970 tot 2008 

Er was oorspronkelijk in ieder dorp of stad in ‘t Gooi 

een lokale economie. En die lokale economie is aan 

het verdwijnen. Enerzijds omdat de gemeenten kiezen 

voor bedrijven op een andere locatie en de vrijgekomen 

locaties liever invullen met woningbouw, en zij 

daarnaast een ontmoedigingsbeleid voor uitbreiding 

van bestaande activiteiten voeren. Anderzijds omdat 

er minder arbeidskrachten te vinden zijn in combinatie 

met een steeds moeilijker bereikbaarheid van de 

bedrijventerreinen. 

Groen wordt steeds belangrijker. Er wordt zeer beschermend 

omgegaan met elke m 2 natuur. 

Lokale bestuurders zijn verdeeld over de regionale 

invulling en van de uitvoer van een regionaal plan 

komt weinig terecht. De bewoners van ’t Gooi zijn 

terecht trots op hun groen en stemmen op lokale 

politici om dit zo te behouden. Een ieder is druk 

bezig binnen zijn of haar eigen activiteit te denken en 

te handelen. Er is nagenoeg geen samenwerking tussen 

de lokale economie in de regio en het ene na het 

andere bedrijf vertrekt. 

Van 2008 tot 2025 

Het proces zal nu nog sneller gaan. Grote gebieden 

zijn al verklaard tot een ‘ no go area’ voor nieuwe inrichting 

als woningbouw, wegenaanleg en bedrijventerreinen. 

Er zijn rode contouren bepaald waarbinnen 

slechts beperkte kansen liggen. Nieuwe wegen zijn 

praktisch onmogelijk, woningbouw alleen op beperkte 

schaal en dan vaak voor het duurdere segment. Omdat 

iedereen in ’t Gooi wil wonen omdat het zo mooi 

groen is, is het gevolg dat de huizenprijzen, en -huren, 

stijgen en onbereikbaar worden voor een grote groep 

’werkers.’ 

Bedrijven verplaatsen hun activiteiten nog meer naar 

buiten ‘t Gooi. Ook de lokale verzorgende economie. 

Hele volksstammen reizen ’s morgen het gebied uit om 

elders te gaan werken en dezelfde aantallen komen 

van buitenaf het gebied in voor het verzorgen van de 

lokale economie. ’s Avonds is deze verplaatsing exact 

andersom. Overvolle wegen op de piekmomenten zijn 

het gevolg. Vrijgekomen bedrijventerreinen worden 

bestemd voor woningbouw. Zorg, media en toerisme 

worden als economische speerpunten aangewezen 

maar er zijn geen werknemers meer om het in te 


3 

vullen. De zelfverzorgendheid van de regio komt onder 

druk te staan. De hovenier, de loodgieter, de thuiszorgverlener; 

zij komen van buiten de regio. Het winkelaanbod 

wordt eenzijdig. Centra van de diverse 

gemeenten zijn moeilijk te bereiken waardoor 

bezoekersaantallen teruglopen. 

Wat moet er gebeuren? 

De onderlinge samenhang van het geheel is belangrijk! 

De samenhang tussen Wonen, Werken en Welzijn. 

Wonen 

Het is belangrijk dat het aanbod van het soort 

woningen een weerspiegeling is van de behoefte 

in een regio. Het blijkt dat jongeren uit de regio 

wegtrekken als zij het huis uit gaan omdat zij in de 

regio geen passende woonruimte kunnen krijgen. Na 

hun studie kunnen zij niet terugkeren; er zijn onvoldoende 

woningen, van sociale huur- tot goedkope 

koopwoningen, voor diegenen die de arbeidsbehoefte 

van de lokale economie invullen. 

Onderwijs; de verandering in het aanbod van de 

verschillende opleidingen 

Sport; leegloop van de verenigingen na de jeugdklasse 

Werken 

Bijna alle grote, al dan niet industriële, bedrijven zijn 

vertrokken uit ’t Gooi. Wat rest is invulling van de 

lokale, kleinere economie. Naast de mediasector zijn 

de laatste jaren ook de zorg en het toerisme herkend 

als nieuwe economie. Zonder voldoende woonruimte 

voor de mensen die nu al werkzaam zijn in deze 

takken of daarin zullen gaan werken, is het echter 

bijna onmogelijk deze takken tot bloeiende economieën 

te laten uitgroeien. 

Toerisme, zorg en media zijn de nieuwe sterke pijlers 

voor de Gooise economie

Welzijn 

Wonen en werken zijn in ’t Gooi niet herkenbaar aan 

elkaar gekoppeld. Door het vertrek van veel bedrijven 

met het achterblijven van de werknemers en het hier 

wonen en elders werken, is er dagelijks een exodus op 

de doorgaande wegen en staat alles vast. De bedrijven 

binnen de lokale economie kunnen geen geschikte 

invulling krijgen van de arbeidsplaatsen en trekken 

weg uit ’t Gooi. 

Lokale economie; komt straks van buiten de regio 

Verkeer; wonen en werken zijn onnodig losgekoppeld 

en zorgt voor een verkeersinfarct 

Groen; er moeten keuzes gemaakt worden waar groen 

“opgeofferd” moet worden voor een beter welzijn voor 

ons allen 

economie 




‘t Gooi 

Bestuurlijke vernieuwing 

Het probleem van de bestuurlijke vorm van ’t Gooi is 

dat integraal beslissingen nemen om deze samenhang 

te herkennen en verbeteringen door te voeren, 

nagenoeg onmogelijk is. Elke gemeente heeft haar 

eigen belang en dient deze ook te verdedigen. 

Op dit moment leeft de gemeentelijke herindeling. 

Dit is om economische redenen misschien zinvol, 

maar de problemen rond de gemeentelijke individuele 

belangen worden hierdoor alleen maar groter. 

Ook bestaat het gevaar dat gedurende de periode 

van gemeentelijke herindeling de aandacht gericht 

wordt op interne aangelegenheden. Het slagvaardig 

omgaan met de problemen in de regio kan daar 

de dupe van worden. 

media groen verkeer lokale 

Moet de gemeentelijke herindeling niet doorgaan? 

Natuurlijk moet dit proces doorgaan, maar dan om 

moverende economische redenen en met extra bestuurlijke 

aandacht voor regionale noden en ambities. 

De gezamenlijke kracht van het besturen en uitvoeren 

moet groter worden. Dus als de kosten lager 

worden en het gemeentelijke apparaat effi ciënter 

gaat functioneren, moet de gemeentelijke herindeling 

zeker doorgang vinden. Kijk wat er nu gebeurt 

met de BEL gemeenten. Een perfect voorbeeld van 

een op economische motieven gedreven samengaan 

van de gemeentelijke apparaten. 

Te veel bestuurders voor een te klein gebied 

’t Gooi telt op dit moment circa 240 bestuurders voor 

een gebied met ongeveer 240.000 inwoners. Een 

stad met een vergelijkbaar inwonersaantal telt circa 

40 bestuurders, met slechts een aantal portefeuillehouders 

binnen het College. Gooistad is misschien 

niet de lokale, maar wel de bestuurlijke oplossing. 

Er moet een gulden middenweg gevonden worden 

waarin de lokale (dorpse) belangen gewaarborgd zijn 

en afgestemd worden op de regionale belangen (de 

samenhang). Op regionaal niveau kunnen dan 

besluiten worden genomen als ‘waar komen de 

hoofdwegen, waar het voortgezet onderwijs, waar 

komt de stad en waar blijft het dorp?’ Dat alles 

in het kader van de leefbaarheid en levendigheid 

van ’t Gooi met behoud van de lokale identiteit. 

Het gaat iedereen aan! 

VNO NCW ’t Gooi is sinds enkele jaren actief om de 

boodschap van de samenhang van Wonen, Werken en 

Economie met de gevolgen voor de jeugd, het onderwijs 

en het verkeer, uit te dragen. Het gaat niet alleen 

om de bedrijven in ’t Gooi. Dat blijkt ook wel uit die 

boodschap. Buiten de grote bedrijven en de bedrijvenverenigingen 

zijn ook de scholen, woningbouwverenigingen 

en sportverenigingen betrokken en 

uitdrager van deze boodschap. En de natuur is de 

randvoorwaarde. 

Gezamenlijk willen wij dan ook de bestuurders in 

’t Gooi duidelijk maken dat wij verder willen. Verder 

met dit gebied, nu en in de toekomst, maar dan ook 

met elkaar. Er moeten keuzes gemaakt worden. Alle 

betrokken organisaties zijn zich ervan bewust dat een 

en ander alleen kan gebeuren als er wordt samengewerkt; 

ook tussen deze organisaties en de bestuurders 

van de desbetreffende gemeenten met haar 

ambtelijke apparaten. 

Wij zijn al begonnen. Doet u ook mee? 

Binnen de verschillende sectoren Wonen, Werken en 

Welzijn wordt de uitdaging aangegaan en gaat men 

communiceren, samenwerken en plannen maken. Of 

het nu gaat om bestuurders van woningcorporaties, 

sportverenigingen, onderwijsinstellingen, lokale bedrijven, 

grote bedrijven, de zorginstellingen, mediasector 

of het toerisme… allen herkennen de samenhang 

tussen Wonen, Werken en Welzijn. 

Graag laten wij hen aan het woord. Alleen zij kunnen u 

direct en zelf vertellen wat er speelt, wat hun invulling 

van de samenhang is en hoe wij samen verder gaan. 

Want er is een toekomst voor ’t Gooi. 

Onze toekomst ………

INHOUDSOPGAVE 

1 Proloog door Fons van Westerloo 

2 Inleiding door Hans van der Eijk, bestuurslid VNO-NCW West 

7 Inhoudsopgave 

8 Verkeer door Jan Rensen 

10 Verkeer door Peter Kortenhorst 

12 Wonen door Anne Wilbers en Ben Hammer 

16 Werken door Hans van der Eijk 

18 Werken door Claudia Zuiderwijk 

20 Werken door Ton Marechal 

22 Toerisme door Ties Hilgers en Hedwig Saam 

26 Onderwijs en Sport door Willem te Riele en Serge Spoelstra 

30 De Groene Kaders door Alfred van den Bosch 

32 Epiloog door Hans Hillen, voorzitter VNO-NCW West 

34 Factsheet 


7

Oplossen fi leprobleem: 

eerst het zuur, dan het zoet 

Jan Rensen 

De bereikbaarheid van Hilversum is geen interne 

kwestie. Als er weer eens een gast te laat verschijnt in 

een radioprogramma wordt dat luid en duidelijk via de 

ether verkondigd. ‘Onze bereikbaarheid is echter niet 

slechter of beter dan die in de rest van het land. We 

moeten de situatie beslist niet dramatiseren’, aldus 

de Hilversumse wethouder van onder andere Economische 

zaken Jan Rensen. ‘Zeker niet nu de negen 

gemeenten in de regio op één lijn zitten.’ 

Dat de bereikbaarheidsproblemen van Hilversum luidkeels 

via de radio het land in worden gestuurd is ‘pech, 

maar ook ons geluk. Iedereen weet ervan en dat is 

een van de redenen dat het rijk een paar jaar geleden 

25 miljoen euro ter beschikking stelde’, aldus Jan 

Rensen. Als enige van de negen gemeenten in Gooi 

en Vechtstreek heeft Hilversum dan ook een Integraal 

Bereikbaarheidsplan. Een reeks aan maatregelen, zoals 

ondertunnelde kruispunten, verkeerspleinen, toeritdoseringen 

en betere aansluitingen op het openbaar 

vervoer, moet er voor zorgen dat forensen en bewoners 

snel en zonder fi les op de plek van bestemming 

komen. ‘Al moet iedereen er rekening mee houden dat 

het dit jaar niet beter, maar slechter wordt. Ook hier 

geldt: eerst het zuur, dan het zoet’, aldus Rensen. Hij 

kijkt uit naar het einde van alle werkzaamheden, want 

‘het beeld dat we slecht bereikbaar zijn, staat de economische 

ontwikkeling soms in de weg. Het lijkt erop 

dat ondernemers minder snel kiezen voor Hilversum 

vanwege de bereikbaarheid. Zo ben ik nu in onderhandeling 

met een grote winkelketen die zich het liefst 

in het centrum vestigt. Dat moet ook, want zet zo’n 

grote winkel aan de rand van je stad en veel bezoekers 

trekken de binnenstad uit en dat willen we niet. Die 

winkelketen vraagt - heel begrijpelijk - bijna als eerste 

hoe het zit met de bereikbaarheid en de parkeer- 

mogelijkheden. Ik kan dan natuurlijk zeggen dat we 

er alles aan doen en dat het over een paar jaar veel 

beter is, maar een bedrijf heeft meer nodig dan 

beloften. Daarbij komt natuurlijk dat de binnenring 

in Hilversum een gegeven is. Daar kan niets meer aan 

veranderd worden.’ 

Geen drama 

Het bereikbaarheidsplan van Hilversum behelst dan 

ook vooral verbeteringen aan de in- en uitgaande 

routes en de buitenring; via tunnels, pleinen en 

wegverbreding moet hier het verkeer over een aantal 

jaren probleemloos doorstromen. Of het dan tijd is 

om diezelfde dj’s te laten zeggen hoe geweldig 

bereikbaar Hilversum is? Rensen moet er om lachen: 

’Ik geloof niet dat wij die dj’s zo kunnen sturen.’ 

Volgens Rensen is het dus een kwestie van twee, drie 

jaar voordat de grootste knelpunten in Hilversum zijn 

opgelost. ‘Een aantal resultaten is al merkbaar. Sinds 

december 2007 is Hilversum veel beter bereikbaar met 

de trein omdat alle intercity’s stoppen op het station. 

Daarnaast wordt het mediapark veel beter bediend 

dankzij extra stops in Hilversum Noord.’ 

Ook de regionale bereikbaarheid beziet Rensen met 

een positief oog: ‘ik blijf erbij dat we de situatie niet 

moeten dramatiseren. We moeten ophouden met 

klagen, want dat versterkt het beeld van onbereikbaarheid 

en zo bijten we in onze eigen staart. De twee 

grootste regionale knelpunten liggen nu bij minister 

Eurlings op het bureau en worden waarschijnlijk snel 

aangepakt.’ 

Heldere keuzes 

Rensen is ondanks de problemen rondom de bereikbaarheid 

best tevreden met de economische situatie 

in zijn gemeente. ‘De economie ontwikkelt zich goed, 

zelfs beter dan die in de omgeving. Dat hebben we 

vooral te danken aan de creatieve en innovatieve 

bedrijvigheid rondom de media.’ Rensen is ook tevreden 

over het feit dat de negen regiogemeenten op één 

lijn zitten wat de economische speerpunten betreft. 

‘Dat was vroeger wel anders. Daar hebben we zelf aan 

bijgedragen, laat daar geen misverstand over bestaan. 

De contacten waren slecht en de bestuurders hadden 

weinig op met het gewest, terwijl ze er natuurlijk deel 

van uitmaakten. Dat is nu echt veranderd; we hebben 

duidelijke keuzes gemaakt. Allereerst voor het verbeteren 

van de bedrijventerreinen, of liever gezegd, 

werklandschappen. Deze moeten klimaatneutraal, 

vriendelijker en beter toegankelijk met het openbaar 

vervoer worden. Ten tweede hebben we een duidelijke 

keuze gemaakt voor zorg, toerisme en media.’ Rensen 

wijst trots naar het weekblad Elsevier dat de stad op 


9 

nummer vier zette op het lijstje van kennissteden en 

op nummer acht van de distributiecentra. ‘Vooral dat 

laatste kwam voor velen als een verrassing, want de 

productie en de overslag van content die de mediabedrijven 

leveren aan ondernemingen in binnen- en 

buitenland, wordt nooit op die manier bekeken. Maar 

het is natuurlijk de schoonste vorm van transport die 

je maar kunt bedenken.’ 

Pindakaasfabriek 

Een coöperatieve houding levert op den duur veel 

meer op volgens Rensen: ‘Het gaat erom dat je elkaar 

niet ziet als concurrenten, maar als deel van een 

groter geheel zoals de Noordvleugel. Vroeger zeiden 

we gewoon ‘nee’ als een pindakaasfabriek vroeg of ze 

zich in onze gemeente kon vestigen. Nu zeggen we: 

‘Liever niet bij ons, maar ga eens kijken in de Zaanstreek. 

Die biedt veel meer mogelijkheden, want daar 

ligt het zwaartepunt van de voedselindustrie.’ Die 

coöperatieve houding van de negen gemeenten bracht 

ze ook meer waardering van de provincie. ‘Die heeft 

nu meer aandacht voor ons. Wij gaan straks samen op 

handelsmissie naar Californië om te bevorderen dat 

de distributie van Amerikaanse content via Hilversum 

gaat lopen; radio- en televisieproducties maar ook 

databestanden, internetverkeer zoals streaming 

video, online gaming, wereldwijde zoekmachines. 

Crossmedia, multimedia, ze hebben een enorme 

economische potentie. En dan denken we in Hilversum 

niet alleen aan traditionele omroepen maar ook 

aan de kleine creatieve bedrijven. Daar zit de groei. 

Uiteindelijk willen we de media gateway to Europe 

worden. 

economie 




‘t Gooi 


Peter Kortenhorst 

Regio moet vrije busbanen krijgen 

Wie als regio wil groeien, moet investeren in mobiliteit. 

‘Eigenlijk is het al erg laat, want de automobilist staat 

niet alleen tijdens de spits stil, maar de hele dag’, aldus 

Connexxion-bestuurder Peter Kortenhorst. ‘Vrije banen 

voor de bus en het snel oplossen van de grootste 

knelpunten op de weg zijn geboden.’ 

Economische groei zorgt voor mobiliteit en gebrek 

aan mobiliteit werkt remmend op die groei. Volgens 

Kortenhorst is het dus zaak fors te investeren in 

mobiliteit in de regio Gooi en Vechtstreek, zeker 

gezien de knelpunten. ‘Er is behoefte aan een mobiliteitsplan, 

zoals vroeger het deltaplan.’ Kortenhorst 

investeert het liefst in het openbaar vervoer en in vrije 

banen voor de bus. ‘Want alleen als de bus sneller is 

dan de auto, zullen de mensen overstappen. Ik vergelijk 

het openbaar vervoer wel eens met het vliegtuig. De 

luchtvaartmaatschappijen zorgen voor meer reizigers, 

door vaker te vliegen. Dat moet dus ook met andere 

vormen van openbaar vervoer gebeuren, zoals de 

trein en de bus. Frequentie is erg belangrijk. Bus, tram, 

metro…, ze moeten in de economische centra om de 

vijf minuten rijden. En dan niet alleen van station naar 

station in het hart van een stad, maar het openbaar 

vervoer moet ook de bedrijventerreinen en ziekenhuizen 

aandoen. Dat kan echter alleen door gebruik te 

maken van vrije infrastructuur.’ 

Er zijn grenzen 

Kortenhorst vindt de bereikbaarheid van stad, dorp 

en bedrijventerrein voor iedereen van groot belang, 

maar wat Connexxion betreft is er een grens aan de 

verantwoordelijkheid. ‘Natuurlijk heb je als vervoersbedrijf 

een maatschappelijke taak. Maar wij zijn geen 

charitatieve instelling. We zijn best bereid om twee 

jaar aanloopverliezen in te calculeren, maar dan 

moeten we wel redelijk zeker weten dat we daarna 

geld gaan verdienen. Nee, het is niet aan ons om naar 

een projectontwikkelaar af te stappen en te praten 

over de bereikbaarheid van een bedrijventerrein in 

aanbouw. Normaal gesproken gebeurt het precies 

andersom: de projectontwikkelaar neemt met ons 

contact op. Of niet.’ 

Investeren in openbaar vervoer 

Het is dus de hoogste tijd dat er fl ink wordt geïnvesteerd 

in het openbaar vervoer, aldus de voorzitter 

van de Raad van Bestuur van Connexxion. ‘Want dat 

openbaar vervoer is de afgelopen jaren slachtoffer 

geworden van bezuiniging na bezuiniging. Je kunt de 

snelwegen verbreden wat je wilt, maar je loopt dood 

op de steden. Al dat verkeer moet een keer de stad in 

en dat gaat over het algemeen via tweebaanswegen. 

Als je de snelwegen verbreedt, dan verkort je wellicht 

de fi les, maar die fi le wordt dus breder en uiteindelijk 

gaat de reistijd niet omlaag.’ Als bestuurder van een 

bedrijf dat een groot deel van de omzet haalt uit het 

busvervoer, is het niet verwonderlijk dat Kortenhorst 

pleit voor vrije busbanen. ‘Als er geen vrije banen zijn 

heeft een bus geen zin, want die staat in dezelfde fi le 

als de auto’s. Het zou natuurlijk mooi zijn als er een 

geheel eigen structuur komt, maar een vrije strook 

kan al uitkomst bieden. Kijk bijvoorbeeld naar Almere, 

daar werkt het prima. Natuurlijk kan een extra baan 

niet overal even gemakkelijk worden ingepast. In 

Hilversum bijvoorbeeld heb je bijna uitsluitend tweebaanswegen. 

Dat wordt dus lastig, tenzij je nog meer 

eenrichtingverkeer instelt.’ 

Volgens Kortenhorst gaat het om meer dan alleen de 

vrije busbaan. ‘Ook goede aansluitingen op andere 

vormen van openbaar vervoer, transferia en voorzieningen 

bij die transferia zoals winkels horen erbij. 

Want op die manier trek je passagiers en heb je meer 

passagiers, dan wordt het transport betaalbaar. Kijk 

naar de wereldsteden; het openbaar vervoer is daar 

meer rendabel dankzij de grote hoeveelheid passagiers. 

Er is in New York niemand die het in zijn hoofd 

haalt om met de auto naar Wall Street te gaan. Als je 

er al een parkeerplaats vindt kost die een fortuin.’ 

Meer oplossingen 

Naast oplossingen via het openbaar vervoer, voelt 

Kortenhorst wel voor een scheiding van het bestemmingsverkeer 

en het doorgaande verkeer in ‘t Gooi. 

‘Houd het doorgaande, lange afstandsverkeer op de 

snelwegen en leidt het bestemmingsverkeer naar de 

provinciale en lokale wegen. Nu zijn de afritten 

erg kort, waardoor het verkeer al snel opstroopt. 

Overigens is het wel zaak te kijken wat er gebeurt op 

de punten waar de auto’s het regionale net op rijden. 

De kans is groot dat daar lange fi les ontstaan en dan 

heb je alleen het probleem verplaatst. Volgens mij 

zijn die aftakkingen prima locaties voor transferia. Ik 

realiseer me nu dat er in Gooi en Vechtstreek helemaal 

geen transferia zijn. Punt van aandacht dus.’ 

Knelpunten 

In 2006 heeft adviesbureau Goudappel Coffeng 

voor het gewest als geheel een verkeersanalyse uitgevoerd 

om te zien wat de knelpunten waren in het 

hele gebied. Uit het onderzoek bleek dat de meeste 

problemen zich voordoen op het snelwegennet 

- berucht zijn de A1, A2 en de A27, al hebben de 

problemen op de A27 vooral te maken met capaciteitsproblemen 

bij Utrecht - en dat er, ondanks alle 

plannen, een toename van knelpunten te verwachten 

is. Alleen de voorgestelde spitsstroken, zoals op de 

A1 van Bussum naar Eemnes, zouden enig soulaas 

kunnen bieden. 


11 

De regionale knelpunten zijn minder groot dan die op 

het rijkswegennet. De meeste problemen doen zich 

voor tijdens de ochtendspits; het is lastig Hilversum 

binnen te komen, ook slibben de afritten naar Naarden-West 

en Huizen dicht. De gemeentelijke plannen 

bieden weinig verlichting: de bekende problemen 

nemen in omvang toe en er komen nieuwe knelpunten 

bij zoals de N236 bij Weesp en de Rondweg Oost 

bij Huizen. De afsluiting van de aansluiting Naarden- 


‘t Gooi 

West heeft weinig effect voor de regio, terwijl het lokale 

wegennet zelfs meer wordt belast. Het onderzoeksbureau 

keek ook naar de effecten van een hoogwaardige 

busverbinding tussen Hilversum en Huizen. Die 

zorgt weliswaar voor een vermindering van 5500 

autoritten per dag, maar de gevolgen zijn nauwelijks 

merkbaar op het regionale wegennet. Op lokaal 

niveau zijn het vooral de kruispunten die problemen 

opleveren. 

economie 




Veel eigen bezit in ‘t Gooi 

De Gooi en Vechtstreek is een van de duurste regio’s van Nederland. Vergeleken met het landelijk gemiddelde 

telt de regio veel minder huurhuizen in het goedkopere segment. Er zijn ongeveer 37.500 huurwoningen in de 

regio, waarvan de Alliantie Gooi & Vechtstreek ongeveer veertig procent (14.000 woningen) in bezit heeft. ‘t Gooi 

kent een hoog eigen bezit (57 procent) en van dat percentage zit zeventig procent ook nog eens in het topsegment. 

De vraag is groter dan het aantal beschikbare woningen in het goedkope en middensegment. De Alliantie Gooi & 

Vechtstreek is de grootste corporatie in het gebied en heeft dan ook de grootste bouwopgave voor de komende 

tien jaar, zowel wat nieuwbouw als woningverbetering betreft. 

De Alliantie Gooi & Vechtstreek maakt deel uit van de Alliantie, een van de grootste corporaties van Nederland met 

60.000 woningen in het gebied tussen Amersfoort, Almere en Amsterdam. 

Rode loper voor jongeren in ‘t Gooi 

Vraag en aanbod woningen beter 

op elkaar afstemmen 

Op een advertentie in de woonkrant reageren 

gemiddeld zo’n 450 jongeren. Koophuizen in de 

goedkopere sector zijn net zo populair als ze schaars 

zijn. Ruimte voor nieuwbouw is er nauwelijks. Vooral 

voor jongeren en starters is het daarom bijna ondoenlijk 

om in ‘t Gooi aan een huis te komen, erkennen 

zowel portefeuillehouder Volkshuisvesting van het 

Gewest Gooi en Vechtstreek Ben Hammer als Anne 

Wilbers, directeur van de Alliantie Gooi & Vechtstreek. 

Daarom riepen de regionale corporaties 2008 uit tot 

het jaar van de jongeren en ligt er sinds januari 2008 

de eerste gezamenlijke woonvisie van gemeenten 

en corporaties. ‘Zij hebben de wil om deze allereerste 

visie daadwerkelijk om te zetten in concrete acties.’ 

Het is prachtig wonen in ‘t Gooi. Dat vindt heel 

Nederland en heel Nederland zou er dan ook best 

een huis willen hebben. Het gevolg van deze immense 

populariteit is natuurlijk wel dat de prijzen van de 

huizen gelijke tred houden met die populariteit. 

En dat betekent weer dat voor starters, die over het 

algemeen een meer bescheiden budget tot hun 

beschikking hebben, te weinig huizen beschikbaar 

zijn. Voeg daarbij het feit dat er nauwelijks ruimte is 

voor nieuwbouw en dat er voor jongeren maar mondjesmaat 

huurhuizen vrij komen en het probleem is 

helder: jongeren zijn nodig voor de toekomst van 

de regio, maar de regio geeft hen die toekomst 

nauwelijks. Volgens Hammer legt dit een grote druk 

op de regionale dynamiek. Gezien de zwaarte van het 

Anne Wilbers Ben Hammer 

probleem ligt het voor de hand meer ruimte te reserveren 

voor nieuwbouw, ook buiten de rode contouren. 

Maar Hammer wil niet tornen aan deze contouren. 

‘Al kun je wel verschil maken tussen gewoon groen 

gebied en beschermd natuurgebied. Volgens mij kun 

je, binnen de rode contouren, op de grens van gewoon 

groen best nieuwbouw plegen, overigens met respect 

voor datzelfde groen. Neem bijvoorbeeld de wijk Anna’s 

Hoeve en de aanpak van het voormalige Philipsterrein.’ 

Passie voor volkshuisvesting 

Omdat de problemen gemeenteoverschrijdend zijn, 

werd in 2007 voor het eerst een gewestelijke woonvisie 

geformuleerd. Gemeenten en corporaties werkten 

de afgelopen maanden eendrachtig aan deze 

visie. Anne Wilbers: ‘Wij zijn hier echt heel blij 

mee. De kracht ligt in het richtinggevende element 

voor zowel de gemeenten als de corporaties. 

We hebben allemaal de intentie die richting ook 

te volgen. Dat betekent ook dat we iedereen 

kritisch kunnen aanspreken als van de weg wordt 

afgeweken, want natuurlijk zullen bestuurders, 

eenmaal onderweg, het eigenbelang niet uit 

het oog verliezen. En soms zijn zaken lokaal al 

bepaald. Maar het commitment is er zeker. Ik weet 

niet hoe het er over een paar jaar uit zal zien als er 

weer verkiezingen zijn geweest. Ik kan niet zeggen of 

de intentie anders zal zijn omdat de politieke constellatie 

is veranderd. Wat ik wel weet is dat we nu met 

heel verschillende mensen om de tafel zitten, die allemaal 

gepassioneerd spreken over volkshuisvesting in 

de breedste zin. De kunst is natuurlijk om een stap te 

zetten van de abstractie van een visie naar de concrete 

uitwerking in de praktijk. We hebben daarom een 

stuurgroep aangesteld die de vertaalslag gaat maken 

en daar heb ik alle vertrouwen in.’ 

Niet het onderste uit de kan 

Zowel Wilbers als Hammer praten niet graag over 

aantallen. Bij herhaling verzekeren ze dat het gaat om 

een mismatch van vraag en aanbod, niet zozeer van 

een echt tekort. Hammer: ‘Iedereen heeft een dak 

boven het hoofd, maar niet iedereen heeft het dak 

dat bij hem past.’ Wilbers: ‘De discussie over aantallen 

is niet interessant. Als je kijkt naar onze positie binnen 

Europa, zijn we een van de landen met de meeste 

woningen in de goedkope huursector. Hier in ‘t Gooi 


13 

moeten we ons neerleggen bij de realiteit dat er geen 

ruimte is voor ongebreidelde nieuwbouw. Het is veel 

effectiever om te kijken naar de aansluiting van vraag 

en aanbod. Maar om het probleem echt op te lossen 

zal er iets moeten gebeuren aan de doorstroming. Het 

gaat om de juiste mensen in de juiste woning, kijkend 

naar type, kwaliteit en prijs. Waar ik wel in geloof is 

bijvoorbeeld af te spreken dat zestig procent van de 

woningen bestemd wordt voor de lage inkomens en 

vijfendertig procent voor de jongeren. Het gaat om 

een steeds verdere aanscherping van het aanbod.’ 

Hammer komt met een oplossing die in ieder geval 

een deel van het probleem aanpakt: ‘Wij vragen de 

corporaties om te bekijken of het mogelijk is bij bouwprojecten 

een contingent woningen op te kopen en 

deze te bestemmen voor de huur. De corporaties 

kunnen deze panden dan weer na een jaar of twintig 

verkopen. Volgens mij kan dat redelijk budgetneutraal.’ 

Hammer doelt met name op projecten waar ontwikkelaars 

de grond in handen hebben, zoals de Bloemendalerpolder 

en waar de gemeente dus niet kan 

sturen. Wilbers wil graag het gesprek aan, maar plaatst 

wel een kanttekening: ‘Normaal gesproken passen 

wij per woning 80.000 tot 100.000 euro bij. Dat zou 

bij een woning in een hoger marktsegment zomaar 

kunnen oplopen naar 160.000 euro. Wij willen graag 

woningen realiseren. Maar wel woningen waar onze 

doelgroep behoefte aan heeft.’ 

Over tien jaar is het op 

De snelste manier om in de regio een passend aanbod 

te creëren is volgens Ben Hammer de aanpak van de 

bestaande voorraad: ‘Ik vind overigens dat er soms wel 

teveel nadruk wordt gelegd op de nieuwbouw. Voor 

ons is het zeker niet de belangrijkste optie. Enerzijds 

omdat de ruimte eindig is. Ik schat dat we over tien jaar 

wat dat betreft zijn uitgepraat. Dan is er geen ruimte 

meer voor nieuwe projecten buiten de bestaande 

economie 




‘t Gooi 


ebouwing. Anderzijds verloopt nieuwbouw over 

het algemeen traag hier in Nederland vanwege het 

lange inspraaktraject. Volgens mij is verdichting de 

snelste manier en wat mij betreft wordt daarbij ook 

uitdrukkelijk de verstening in de lucht betrokken. 

Ik spreek nu even als gewestelijk bestuurder én als 

wethouder in Hilversum: we moeten in onze eigen 

gemeente echt de hoogte in. Natuurlijk zijn we 

niet van plan om hoogbouw te plegen in het echte 

landelijke gebied. Maar het kan bijvoorbeeld best in 

de Spoorzone. Ik weet nu al dat dit idee stof zal 

doen opwaaien – het zoveelste gekke idee - maar ik 

durf die discussie wel aan.. Trouwens, we zullen wel 

moeten, want anders hebben de ouderen in onze 

regio straks echt een probleem. Want dan wonen 

alle jongeren in Almere of nog verder.’ 

Extremen in de regio 

Wilbers beaamt de stelling van Hammer. ‘We hebben 

in de regio te maken met zowel een extreme ontgroening 

als een extreme vergrijzing, vergeleken met de 

landelijke ontwikkelingen. Natuurlijk moet je reëel 

zijn, jongeren die willen studeren kun je nu eenmaal 

niet vasthouden. Maar je hebt wel mensen nodig 

om de regio vitaal, levend en draaiende te houden. 

Het gaat beslist niet alleen om de verzorging van de 

ouderen, maar ook om de vitaliteit van ‘t Gooi. Zonder 

jongeren kalft het voorzieningenniveau af, wordt het 

straatbeeld leeg. Wij hebben het idee dat die notie nog 

onvoldoende leeft bij de mensen in ‘t Gooi. Daarom 

hebben we samen met de andere corporaties uit de 

regio, 2008 uitgeroepen tot jongerenjaar. We hopen 

iedereen bewust te maken van het probleem en 

bestuurders te enthousiasmeren voor onorthodoxe en 

creatieve oplossingen, zoals het neerzetten van jaarlijks 

50 tot 150 tijdelijke woningen voor jongeren. Ook 

willen we 35 procent van de huurwoningen reserveren 

voor jongeren.’ 

Respect voor elkaars taken 

Een andere manier om ervoor te zorgen dat er meer 

huurwoningen komen in het goedkope en middensegment 

is het kunstmatig laag houden van de 

huren in een aantal wijken. Daarnaast willen gemeenten, 

vooral de kleine, nog wel eens een gedetailleerd 

wensenlijstje inleveren bij de corporaties. Wilbers: 

‘Natuurlijk willen we afspraken maken, dat ligt ook 

in het verlengde van de regiovisie die we net met zijn 

allen hebben neergelegd. Maar laten we wel elkaars 

taken en mogelijkheden respecteren. Als wij koopgarantwoningen 

bouwen voor de startersmarkt en 

zo’n huis moet volgens de het program van eisen van 

een gemeente zo’n 350.000 euro kosten, dan kun je 

natuurlijk op voorhand bedenken dat hier geen starter 

op afkomt. Ook niet met een koopgarantconstructie: 

de kopers kopen met korting hun huis waarbij ze van 

ons de garantie krijgen dat wij het huis weer terugkopen 

als ze dat willen. Dan delen we samen de winst. 

Zoals gezegd, gemeenten, gewest en corporaties hebben 

ieder eigen taken en verantwoordelijkheden. Die 

moeten we van elkaar respecteren, want dan is de 

kans op een succesvolle samenwerking het grootst.’ 


15 

Vraag is, of ‘t Gooi jongeren 

dak boven ‘t hoofd kan bieden 

economie 




‘t Gooi 

door hans hoogenboom 

Hilversum - In het nieuwe jaar krijgt jongerenhuisvesting in de regio een extra steun in 

de rug. Drie woningcorporaties slaan de handen ineen om een antwoord te geven op 

de huisvestingsproblemen waarmee jongeren te kampen hebben. Ze hebben 2008 tot 

‘jongerenjaar’ uitgeroepen. 

De gedachte achter dit initiatief van de corporaties De Alliantie Gooi en Vechtstreek, 

Dudok Wonen en Woningstichting Naarden is even simpel als voor de hand liggend: de 

regio heeft voor de toekomst jongeren hard nodig. ,,Genoeg woonruimte voor jongeren 

is een van de aspecten die de regio aantrekkelijker maakt voor jongeren’’, stellen de drie 

in een persbericht. Naast huisvesting zijn ook zaken als werkgelegenheid en onderwijs 

belangrijk om jongeren te trekken en/of vast te houden. Daarom roepen de drie ook 

anderen op om actie te ondernemen tegen dreigende ‘ontgroening’, zoals het wegtrekken 

van jongeren ook wel wordt genoemd. 

In het Gooi zijn al jaren twee brede ontwikkelingen gaande die de vitaliteit van de streek 

nu al geen goed doen, en die opgeteld ‘t Gooi op termijn nog meer pijn kunnen doen: 

de genoemde ontgroening en daarbij de vergrijzing van de bevolking. Dat laatste is een 

landelijke trend, maar in het Gooi doet die zich nog meer gevoelen dan elders. Er is zelfs 

sprake van een ernstige bedreiging van de sociale en economische levenskracht, schatten 

de beide corporaties en de woningstichting in. En ze komen met cijfers. Zo zal in 

2019 in Hilversum de leeftijdsgroep van 25-30 jaar naar verwachting met 7,5 procent 

zijn gedaald. Daarnaast zal het aantal Hilversummers in de grote groep 55-74 jaar met 

ruim 46 procent zijn toegenomen, zo melden ze in hun persbericht. 

Die demografi sche ontwikkeling zal pijnlijke gevolgen hebben, wanneer er niet tijdig op 

wordt ingespeeld. Zo wordt het voor bedrijven, die toch de motor van de regio vormen, 

een heel probleem om aan jong personeel te komen. Ook de zorg voor zieke en oudere 

mensen zal in de knel komen wanneer de bakens niet worden verzet. 

Over een maand, op maandag 30 januari om precies te zijn, wordt de offi ciële aftrap 

voor het Jongerenjaar gegeven. De corporaties brengen samen met lokale politici, ondernemers 

en maatschappelijke instellingen de ‘ontgroening’ in kaart en bekijken hoe het 

tij te keren is. In 2008 moet daarmee in elk geval een begin gemaakt worden. 

de Gooi & Eemlander, 24 december 2007 


Hans van der Eijk 

Het vinden van geschikte nieuwe 

medewerkers grootste probleem 

’Mijn probleem is niet hoe ik voor mijn bedrijf meer 

omzet kan behalen, maar het vinden van de mensen 

die het werk kunnen doen. Ik had nooit gedacht dat 

dat mijn grootste zorg zou zijn. Je bent jaren aan het 

bouwen (letterlijk en fi guurlijk) aan het bedrijf en ziet 

dan dat je de mogelijkheden voor expansie niet ten 

volle kunt benutten.’ 

Aan het woord is Hans van der Eijk, directeur-eigenaar 

van Hocras; een horecagroothandel gevestigd in 

Bussum met een zelfbedienings- en een bezorgtak. 

Hocras voert een volledig assortiment van ongeveer 

40.000, veelal houdbare, artikelen. Het is een echt 

lokaal bedrijf dat is opgericht in 1925 en altijd vanuit 

Bussum heeft geopereerd. Ook de meeste klanten van 

Hocras komen uit de regio. Klanten kunnen de zelfbedieningsgroothandel 

bezoeken of de goederen bij 

het bedrijf laten afl everen. Uit eten gaan in ’t Gooi 

betekent een grote kans op indirect iets eten dat bij 

Hocras vandaan komt. 

Behoefte aan de meest uiteenlopende functies 

Hocras is een prachtig voorbeeld van een bedrijf waar 

mensen werken met allerlei verschillende opleidingen 

en achtergronden. Er werken nu circa 250 medewerkers; 

van logistiek personeel als vakkenvullers, 

heftruckchauffeurs, orderverzamelaars en vrachtwagenchauffeurs 

tot receptionisten, caissières en 

restaurantmedewerkers. Van vlees-, vis- en gevogeltesnijders 

en –verpakkers tot administratief en commercieel 

personeel zoals boekhouders, controllers, 

medewerkers verkoop binnen- en buitendienst en 

verkoopmedewerkers op de ’vloer’. Verzin het maar, 

Hocras heeft de functies en biedt de werkgelegenheid. 

’Het probleem is alleen dat de mensen niet meer in 

de regio wonen of dit soort werk willen doen,’ stelt 

Van der Eijk. ‘Toen ik in 1996 met een verbouwing 

bezig was heb ik een inventarisatie gemaakt van de 

noodzakelijke capaciteit van de fi etsenstalling; toen 

150 fi etsen. Die fi etsenstalling staat tegenwoordig 

vrijwel leeg. Ik ben nu bezig met de voorbereiding voor 

de volgende bouw; een parkeergarage voor de auto’s 

van mijn medewerkers: 250 stuks! Dit zegt niets over 

de welvaart dat iedereen in een auto zit maar dat bijna 

iedereen van buiten ’t Gooi komt.‘ 

Van der Eijk maakt zich grote zorgen om het vinden 

van de juiste medewerkers nu ze niet meer beschikbaar 

zijn binnen de regio. ‘Ten eerste omdat het moeilijk 

is krachten te werven van buiten de regio omdat 

de reistijden en kosten te hoog zijn, en ten tweede 

omdat het beleid van de centrale overheid erop is 

gericht in de toekomst het reizen nog meer te ontmoedigen; 

denk aan rekeningrijden. Als je daarbij 

bedenkt dat wij tegenwoordig onze medewerkers, 

behalve uit Almere, uit de regio’s Amersfoort en 

Utrecht halen, houd ik mijn hart vast voor de toekomst.’ 

‘Hocras is een leuk bedrijf om voor te werken,’ vervolgt 

Van der Eijk. ‘We hebben alles piekfi jn voor elkaar. We 

staan er bekend om dat je bij ons kunt doorgroeien 

binnen het bedrijf. Als we eenmaal de juiste medewerker 

op de juiste plek hebben laten we hem of haar 

niet snel meer gaan. Het probleem zit meer in het niet 

voldoende voorhanden hebben van mogelijke kandidaten; 

ze wonen gewoonweg niet meer in ‘t Gooi. 

Mogelijke samenwerking met de woningbouwcorporaties 

Bij de Alliantie heb ik een balletje opgeworpen of we 

niet gezamenlijk aan een oplossing kunnen werken 

door bijvoorbeeld woningen aan te bieden aan jongeren 

die werkzaam zijn in de regio of het door Hocras 

huren van woningen die dan weer doorverhuurd 

kunnen worden aan haar medewerkers. Helaas zijn 

deze constructies niet mogelijk. Doordat onze regio 

zo mooi en aantrekkelijk is, is de doorstroming slecht 

en blijven de mensen wonen waar ze wonen; ze reizen 

liever ’t Gooi uit voor hun werk dan te gaan verhuizen 

en zo plaats te maken voor de lokale werknemers. 

Chauffeurs gezocht 

Nu is er sowieso al een tekort aan chauffeurs in 

Nederland en ook bij Hocras kunnen er morgen tien 

beginnen. ‘We hebben net een grote advertentiecampagne 

in de kranten en op het internet gevoerd; 

natuurlijk in ’t Gooi maar ook in alle omliggende 

regio’s. De oogst was twee aanmeldingen. Maar 


17 

ook orderverzamelaars en vakkenvullers kunnen zó 

beginnen bij Hocras. Dit zijn dan nog algemene 

logistieke functies, maar voor groentenverkopers 

of vleessnijders wordt het al een echte zoektocht. 

Maar ook een boekhouder is niet te vinden in de 

regio.’ 

Een voorbeeld van lokale bedrijvigheid 

Veel bedrijven, ook die met een lokale functie, verhuizen 

nu vaak naar bedrijventerreinen buiten ’t Gooi. Er zijn 

te weinig betaalbare woningen voor de groep werknemers 

die bij deze bedrijven werkzaam zijn. En 

verhuizen is geen optie wat Hans van der Eijk betreft. 

‘Hocras kan en wil niet verhuizen. Ze heeft met de 

ligging aan de provinciale weg een goede locatie in 

Bussum met nog voldoende grond voor eventuele 

uitbreiding in de toekomst. Haar klanten komen uit 

de regio en haar vrachtwagens rijden in de regio 

dagelijks naar de klanten toe.’ 

Verband tussen wonen, werken en verkeer 

Alles houdt verband met elkaar. Lokale werknemers 

met de juiste opleiding zijn gewenst waarvoor dan 

ook betaalbare huisvesting beschikbaar moet zijn. Dit 

creëert minder verkeersdruk en voorkomt onnodige 

reiskosten. Dit alles is uiteindelijk goed voor de lokale 

dan wel regionale economie. 

economie 




‘t Gooi 


Bij Tergooiziekenhuizen werken 3.500 mensen. Het is een ambitieus ziekenhuis dat begin 2006 is ontstaan uit een 

fusie tussen Ziekenhuis Gooi-Noord in Blaricum en Ziekenhuis Hilversum. Door de fusie kan Tergooiziekenhuizen 

brede zorg blijven bieden in de regio Gooi en Vechtstreek en het zorgaanbod vergroten, met name voor ouderen, 

patiënten met kanker en chronisch zieken. Binnen vijf jaar wil het ziekenhuis de zorg over de locaties in Blaricum 

en Hilversum verdeeld hebben. Concreet houdt dat in dat de dagbehandeling in Hilversum komt en de spoedeisende 

en intensieve zorg in Blaricum. Bij deze keus is ook gekeken naar de bereikbaarheid van de beide locaties. 

Fuseren is niet genoeg om te overleven 

Twee sectoren blijken de grootste werkgevers in de 

Gooi en Vechtstreek: de media en de zorg. Ongeveer 

18.000 mensen werken bij de mediabedrijven en 

16.000 mensen in de zorg. Voor de regio zijn dit dus 

belangrijke economische spelers. Beide sectoren 

worden echter in het ondernemen en hun groei 

beperkt door dezelfde knelpunten, te weten: slechte 

bereikbaarheid, gebrek aan betaalbare woningen en 

een tekort aan geschikt personeel. ´We zoeken actief 

naar oplossingen om toch voldoende klanten te 

krijgen en ons personeel te houden, zodat we kunnen 

blijven bestaan en kunnen groeien,’ vertelt Claudia 

Zuiderwijk, voorzitter van de Raad van Bestuur van 

Tergooiziekenhuizen. ‘In Almere heeft ons laboratorium 

daarom een servicepunt voor huisartsen opgezet 

en om werkgelegenheid én klanten te behouden 

blijven zowel in Blaricum als in Hilversum alle poliklinieken 

open.´ Maar er is meer nodig om goede 

zorgvoorzieningen in de Gooi en Vechtstreek in stand 

te houden. 

Claudia Zuiderwijk 

‘We zijn gefuseerd om te overleven. Dat klinkt 

misschien dramatisch, maar het is wel zo,’ stelt 

Zuiderwijk. ‘Het overheidsbeleid is erop gericht om 

van 100 naar 40 ziekenhuizen te gaan. We zien daarbij 

drie bewegingen. De eerste is een aanscherping 

van de kwaliteitseisen. De tweede het neerleggen van 

effi ciency-eisen; de overheid doet dat door op 100 

ziekenhuizen 400 miljoen euro te bezuinigen en dat in 

4 jaar. En daarnaast de aangekondigde marktwerking 

in de zorg vanuit de opvatting dat zo een betere prijskwaliteitverhouding 

wordt verkregen. Voor ons heeft 

dat als gevolg dat in ’t Gooi veel kleine spelers opstaan 

die de krenten uit de pap halen. Ze voeren alleen de 

eenvoudige ingrepen met een laag risico uit, want 

daar valt wat op te verdienen. Maar wij hebben die 

inkomsten nodig om bijvoorbeeld ook kankerpatiënten 

te kunnen behandelen. Van een chemokuur wordt 

20% vergoed door de ziektekostenverzekeraar en 80% 

komt voor rekening van het ziekenhuis. Dat kan dus 

alleen als we ook de ingrepen met een laag risico kunnen 

doen. De derde beweging is het in 2009 nog eens 

drukken van kosten door maatstafconcurrentie. Dat 

wil zeggen dat de kosten vergeleken worden met een 

landelijk gemiddelde. De conclusie is dat de overheid 

op drie manieren gigantisch op geld stuurt in plaats 

van een gezonde druk uit te oefenen op kwaliteit. Je 

kunt dus niet onveranderd blijven als je als ziekenhuis 

wilt blijven bestaan. Daarom zijn we ook gefuseerd en 

is het belangrijk dat we onze werknemers en bestaande 

klanten weten te houden en nieuwe aantrekken.’ 

Hartenkreten 

Bij het besluit over welke zorg op welke locatie komt, 

is onder andere rekening gehouden met de bereikbaarheid. 

Vooral voor de spoedeisende hulp is dat 

van belang; door de overheid worden namelijk eisen 

gesteld aan de bereikbaarheid van, en de reistijd naar 

de spoedeisende hulp. ‘Als je vraagt wat onze hartenkreten 

zijn, dan is bereikbaarheid er daar wel een van. 

Met de huidige infrastructuur in ’t Gooi is de bereikbaarheid 

van de twee locaties echt een probleem. 

Voor onze spoedeisende hulp hebben we daarom voor 

Blaricum gekozen omdat dat pal aan de A1 ligt. 

Maar er moet ook wat aan de congestie op de wegen 

gebeuren. Bovendien is dat niet ons enige probleem. 

Veel van onze klanten wonen niet naast het ziekenhuis, 

bijvoorbeeld die uit plaatsen in de gemeente 

Wijdemeren. De bevolking is aardig aan het vergrijzen 

en veel mensen rijden geen auto meer; vooral voor 

klanten uit de wijk Kerkelanden in Hilversum is dat 

onoverkomelijk aangezien daarvandaan geen bus 

meer rijdt. We horen van onze klanten dat ze moeite 

hebben om bij ons te komen. De slechte bereikbaarheid 

van het ziekenhuis per openbaar vervoer vormt 

dan ook een bedreiging voor ons bestaan en de 

mogelijkheid om te groeien. Als mensen hier niet of 

moeilijk kunnen komen, wijken ze uit naar andere 

ziekenhuizen.’ 

Amsterdam trekt 

Het aanbod op de arbeidsmarkt is schaars, ook het 

ziekenhuis merkt dit. Bij de gemeenten Laren, Blaricum 

en Hilversum vindt het ziekenhuis een luisterend oor 


19 

als het gaat om meer en betaalbare woningen. ‘Maar 

er moet ook nog wel wat gebeuren,’ stelt Zuiderwijk. 

‘Punt is dat hier niet alleen artsen werken, maar ook 

gemiddeld verdienend verplegend personeel en mensen 

in ondersteunende diensten. Zij willen dicht bij 

het werk wonen, ook gezien hun werktijden. In deze 

schaarse arbeidsmarkt zijn dus betaalbare woningen 

nodig, anders gaan ze in Amsterdam wonen en 

werken.´ Na even nadenken, zegt Zuiderwijk met een 

lach: ‘De zorg is geen winstgevende business. We 

kunnen niet alles van ons ’dure’ en weinige geld zelf 

doen. Als wij hier woningen zouden gaan bouwen 

of een rotonde aan zouden leggen voor een betere 

bereikbaarheid in plaats van patiënten te behandelen, 

dan krijg ik dat natuurlijk niet uitgelegd. Bovendien 

is voldoende en betaalbaar woningaanbod voor alle 

ondernemers in ´t Gooi van belang.’ 

Nieuw bloed 

De uitstroom van jongeren uit de regio maakt het voor 

ondernemers lastig om genoeg nieuwe instroom te 

vinden. Met het ROC Midden Nederland in Utrecht is 

Zuiderwijk daarom in gesprek om op het ziekenhuisterrein 

in Hilversum een dependance neer te zetten. 

‘Voordeel is dat je ROC-studenten aan het ziekenhuis 

bindt. Dat is gezien de schaarste op de arbeidsmarkt, 

en wij hebben nieuwe instroom nodig, een interessante 

optie.’ 

economie 




‘t Gooi 


Samen sterk 

Ton Marechal 

SSiG staat voor Stichting Samenwerkende Instellingen 

en organisaties voor Gezondheidszorg en zorgverlening 

Gooi en Vechtstreek. Deze regionale brancheorganisatie 

vertegenwoordigt alle zorgsectoren. 

Zowel algemene als categorale ziekenhuizen, verpleeghuizen, 

verzorgingshuizen en thuiszorgorganisaties 

zoals een trombosedienst en instellingen 

voor gehandicaptenzorg, zijn bij het SSiG aangesloten. 

De samenwerking binnen het SSiG richt zich op 

het behartigen van gemeenschappelijke belangen, 

het bevorderen van de kwaliteit van de zorgen dienstverlening 

en de samenhang van het zorgaanbod. 

Ton Marechal is naast de Raad van Bestuur van Hilver- 

Zorg - een concern voor ouderenzorg en geestelijke 

gezondheidszorg voor ouderen in Hilversum 

- voorzitter van SSiG. ‘Het SSiG is constant bezig bij 

gemeenten het belang van de sector op tafel te 

krijgen. Met jaarlijks een half miljard omzet en met 

12% van de lokale beroepsbevolking werkend in de 

zorg, zijn we de tweede economische grootmacht en 

dus een belangrijke speler in deze regio.’ 

“Zorg kun je tot last maken, maar ook tot kans” 

’t Gooi is de sterkst vergrijzende regio in Nederland. 

Landelijk gezien is ongeveer 14% van de bevolking 65 

jaar of ouder. In de Gooi en Vechtstreek ligt dit percentage 

nu al op ruim 16% en de komende jaren wordt 

dat verschil niet kleiner. Onderzoek laat zien dat bij 

mensen boven de 65 jaar de vraag naar zorg snel groeit. 

Omdat ‘zorg’ voor 80% uit arbeidsinzet bestaat, zal 

de vraag naar personeel de komende jaren dan ook 

exponentieel toenemen. Marechal: ‘We hebben 

berekend dat we over drie jaar alleen al op verzorgendenniveau 

300 formatieplaatsen tekort komen. In de 

zorgsector wordt veel parttime gewerkt; dat betekent 

dat we dan ongeveer 500 mensen nodig hebben. Een 

groot deel daarvan moet van de ROC’s afkomen. Om 

over drie jaar in de vraag naar medewerkers te voorzien, 

hadden dit schooljaar 290 leerlingen moeten 

instromen op vmbo verzorgendenniveau. Als we dan 

zien dat er maar 100 tot 120 instromen, dan weten we 

hoe groot het probleem wordt voor niet alleen ons als 

werkgever maar vooral natuurlijk voor degenen die de 

zorg nodig hebben .’ 

Deze en andere cijfers heeft het SSiG neergelegd in het 

rapport ‘Arbeidsmarktontwikkelingen zorgsector Gooi 

en Vechtstreek’. ‘Zo’n rapport helpt om de urgentie iets 

te gaan doen te onderstrepen’, stelt Marechal. ‘Binnen 

het SSiG werd dit al onderschreven, maar ook het 

gewest heeft de handschoen nu opgepakt.’ 

Innovatief denken 

Door gemeenten te overtuigen van het economisch 

belang van de zorgsector, is naast het toerisme en 

de media ook de zorg een economisch speerpunt 

geworden. ‘Als SSiG hebben we naar voren gebracht 

dat gemeenten verantwoordelijk zijn voor goede zorg. 

Ze hoeven het niet te leveren, dat doen wij wel. Maar 

ze zijn er wel verantwoordelijk voor dát het geleverd 

kan worden. Het gewest heeft dat opgepakt en dat 

heeft onder andere geresulteerd in een innovatieplatform. 

In dat platform, dat Izzovator heet, komen 

mensen uit het gewest, de zorg en zorggerelateerde 

bedrijven bijeen om creatief na te denken over 

substantiële arbeidsvervangende maatregelen. Neem 

bijvoorbeeld het inzetten van breedband. Mensen die 

in de thuiszorg werken doen huishoudelijk werk, maar 

hebben ook een signaleringsfunctie. Als de thuiszorgmedewerker 

via breedband de huisarts even naar een 

patiënt kan laten kijken, wordt de kwaliteit van de 

zorg verhoogd én arbeidstijd in de keten bespaard. 

Een ander voorbeeld is Telecare. Nu gaan verpleegkundigen 

nog op de fi ets de wijk in om te kijken of 

mensen hun medicijnen wel hebben ingenomen. Dat 

kan ook elektronisch. Uit de verbinding met andere 

sectoren komen dus de wezenlijke innovaties die ertoe 

leiden dat we in de zorg een minder groot aantal extra 

medewerkers nodig hebben. Ofwel, zorg kun je tot last 

maken, je kunt het ook tot kans maken.’ 

Gezamenlijke aanpak 

Ook binnen het SSiG wordt nagedacht over hoe om 

te gaan met het nijpende tekort aan medewerkers nu 

en in de nabije toekomst. In het beleidsplan Werken 

én profi leren (2007-2010) heeft het SSiG zowel 

op instellingsniveau als op regionaal en landelijk 

niveau een aanpak neergelegd om op de korte en 

langere termijn personeelstekorten tegen te gaan. 

‘De zorg is een keten, dus je moet voor een sluitende 

arbeidsmarktaanpak niet alleen op verschillende 

niveaus kijken, maar ook binnen de totale sector. Op 

instellingsniveau hebben we daarom bijvoorbeeld 

afspraken gemaakt over het niet actief benaderen 

van elkaars medewerkers. Dat werkt alleen maar prijsopdrijvend, 

dus dat wil je niet. Daarom is afgesproken 

de CAO’s correct toe te passen en niet te werven op 

arbeidsvoorwaarden.’ Verder brengt het SSiG de 

verschillende instellingen met een grote imagocampagne 

onder de aandacht van de doelgroep – vooral 

jongeren, herintreders en zij-instromers – en is er 

een gezamenlijke vacaturebank op www.zorghart.nl. 


21 

‘Binnen het project Let’s Care dat in september 2007 

gestart is en een vervolg is op zorghart.nl, profi leren 

we ons nog meer gezamenlijk naar de arbeidsmarkt 

toe. Zo is er een regionaal informatiepunt voor scholen, 

staan we met stands op banenmarkten, geven we 

gastlessen op vmbo’s, bieden we snuffelstages aan en 

hebben we een eigen promotieteam van vijf mediagenieke 

medewerkers uit de sector.’ 

Op regionaal niveau houdt het SSiG zich bezig met 

het gegeven dat in de toekomst de medewerkers niet 

meer uit de regio zullen komen. ‘Die komen dan vooral 

uit Almere en Amersfoort. Die mensen willen wel hiernaartoe 

komen, mits de verbindingen goed zijn. We 

denken daarom binnen de sector na over een alternatief 

vervoersplan. En met woningcorporaties denken 

we na over jongerenhuisvesting. Voor de middellange 

termijn zijn we met opleidingsinstituten bezig. Het 

ROC Almere leidt veel vmbo niveau 2 leerlingen op, 

maar die gaan overwegend in Amsterdam werken; de 

grote stad trekt. Om toch voldoende, goed opgeleide 

medewerkers te krijgen, is het idee ontstaan voor een 

Gooise zorgacademie. De plannen daarvoor worden nu 

uitgewerkt en de eerste gesprekken worden gevoerd.’ 

Gedeelde trots 

economie 




‘t Gooi 

Dat het niet alleen gaat om het vinden van medewerkers 

maar ook om het binden ervan, onderschrijft 

Marechal. ‘Maar dat is wel een beetje een probleem 

in de zorgsector. Er zijn namelijk weinig doorstroommogelijkheden. 

Door het maken van zorgketens en 

bijvoorbeeld door deelname aan het landelijk project 

Vrouwen Hogerop proberen we dat wel te ondervangen. 

Bovendien werken we structureel aan arbeidssatisfactie 

door het aanbieden van interne scholing en 

door bijvoorbeeld thuiszorgmedewerkers die veel tijd 

kwijt zijn aan het bijhouden en inplannen van hun 

afspraken, een PDA te geven. Maar het blijft lastig. 

De betrokkenheid bij het werk, de zorg, is vaak groter 

dan de betrokkenheid bij het bedrijf. Mensen in de 

zorg zijn intrinsiek gemotiveerd, ze zijn trots op hun 

vak, trots op hun bedrijfstak.’ Op de vraag of deze trots 

door het gewest gedeeld wordt, antwoordt Marechal: 

‘Die wordt denk ik steeds meer gedeeld. De urgentie 

om voor de zorgsector iets te doen aan huisvesting, 

bereikbaarheid en scholing is opgepakt. We hebben 

bij het SSiG dan ook de positieve verwachting dat het 

gewest er samen met ons hard aan zal trekken.’ 


De fl uisterboot, een idee van Muiderslot-directeur Ties Hilgers, verbeeldt letterlijk de wens van de toeristische 

branche tot meer verbinding en samenwerking. De boot werd een schakel tussen prachtige plekken en gebouwen 

in de Gooi en Vechtstreek. ‘Samenwerken en verbinden’ is ook het motto van Hedwig Saam, directeur van het 

Museum Hilversum. ‘Als we meer samenwerken en meer verbindende campagnes bedenken, kunnen we heel wat 

bereiken.’ 

Meer samenwerking houdt toeristen 

langer in ‘t Gooi 

Ties Hilgers is rotsvast overtuigd van de enorme 

toeristische potentie van ‘t Gooi. ‘Uiteraard is er de 

prachtige natuur, het bos, de heide, het water en daar 

tussen rustieke oude dorpjes en mooie landhuizen. 

Dit trekt veel fi etsers, wandelaars en waterrecreanten 

naar de regio. Bovendien hebben we prachtige musea 

en ons cultureel erfgoed. Naarden Vesting, Weesp, de 

Hollandse Waterlinie en natuurlijk het Muiderslot zijn 

plekken die elk jaar weer tienduizenden bezoekers 

trekken. Maar met deze parels in ‘t Gooise landschap 

kunnen we veel meer bereiken dan we doen op dit 

moment. Het is de kunst de mensen langer in ‘t Gooi 

te houden. Daarvoor zie ik overigens volop mogelijkheden. 

Zo kunnen we het cultureel erfgoed veel meer 

toeristisch speerpunt van de regio maken en de afzonderlijke 

plekken structureel met elkaar verbinden 

zodat we duidelijk weergeven wat er in de omgeving 

allemaal te doen en te beleven is waardoor we meer 

toeristen trekken’. 

De bijna geluidloze veerdienst was een proef en een 

initiatief van het Muiderslot, ondernemers uit Muiden 

en Weesp, de veerdienst Fort Uitermeer, verschil- 

lende musea en het Hoogheemraadschap. Kortom een 

duidelijk voorbeeld van een brede samenwerking. 

Hilgers: ‘We konden de boot als proef vijf keer laten 

varen en iedereen was enthousiast.’ Hilgers verwacht 

dat de realisatie van een meer uitgebreide verbinding 

over water een sterke impuls aan het regionale toerisme 

geeft. ‘Zodra de Naardertrekvaart bevaarbaar 

is, kunnen we op een milieuvriendelijke manier met 

fl uisterboten de stad Muiden verder verbinden met 

Bussum en Naarden. Onderweg kun je van alles laten 

zien en de boot stopt bij verschillende monumenten 

zodat de bezoekers deze kunnen bezichtigen. Om ook 

fi etsers en wandelaars aan boord te krijgen, kun je de 

boot laten aansluiten op wandelroutes en fi etsknooppunten. 

Ondernemers langs de route kunnen daarop 

Ties Hilgers Hedwig Saam 

inspringen en een aanbieding doen aan de passagiers, 

zoals korting op de entreeprijs bij een museum of een 

gratis kopje koffi e in een restaurant. Als we alle toeristische 

aanbiedingen van ondernemers in de Gooi en 

Vechtstreek verzamelen in bijvoorbeeld een chequeboekje 

kunnen we dat ook aanbieden aan mensen die 

om heel andere redenen in ‘t Gooi zijn en de rest van 

de dag nog iets leuks willen doen.’ 

Om echter deze gezamenlijke aanpak te realiseren, 

is volgens Hilgers een breed samenwerkingsverband 

nodig. ‘Daarin moeten we de hele Gooi en Vechtstreek 

betrekken. Een stevige projectleider en natuurlijk 

een substantiële injectie van de overheid zijn daarbij 

noodzakelijke voorwaarden.’ 

Culturele identiteit 

Met vereende krachten ‘t Gooi beter profi leren. Dat 

is ook de wens van Hedwig Saam, directeur van het 

nieuwe Museum Hilversum. Saam kijkt vooral naar de 

culturele identiteit van ‘t Gooi. ‘De geschiedenis én 

de karakteristieke omgeving geven onze regio veel 

cultuurtoeristische potentie. Zo spelen bijvoorbeeld 

het Singer Museum in Laren en het Nederlands Instituut 

voor Beeld en Geluid in Hilversum heel goed in 

op hun specifi eke locatie.’ Natuurlijk kijkt ze ook naar 

haar eigen stad Hilversum. ‘We hebben heel wat in 

huis, maar dat is nog niet echt bekend bij het grote 

publiek. Om dat te bereiken is meer samenwerking 

binnen de gemeenten en een betere communicatie 

nodig.’ Saam wil vooral de moderne architectuur 

beter voor het voetlicht brengen bij bezoekers van 

Hilversum en de Gooi en Vechtstreek: ‘Hier ligt echt 

een terrein braak. Met name de gebouwen van de 

voormalige stadsarchitect Dudok en zijn tijdgenoten 

van de jaren dertig zijn het bekijken meer dan waard. 

Naast ons bekende gemeentehuis is er veel meer 

te zien op dit gebied. Neem bijvoorbeeld de witte 

Schouwburg Gooiland en het voormalige sanatorium 

Zonnestraal van de architecten Duiker en Bijvoet. Stuk 

voor stuk architectonische juweeltjes met een hoge 

toeristische potentie. 


23 

economie 




‘t Gooi 


Dat geldt ook voor het interieur. Lampen, tafels, 

meubels; alle ontwerpen hebben een bijzondere 

waarde. Wat mij betreft wordt Hilversum dé stad van 

de moderne architectuur en trekt ze op deze manier 

meer toeristen naar de hele regio.’ 

Het is niet voor niets dat Saam enthousiast is over de 

moderne bouwkunst. ‘Haar’ Museum Hilversum belicht 

vooral deze monumenten. Het bestaat nog geen 

drie jaar en telde in 2007 toch al 20.000 bezoekers. 

Naast wisselende tentoonstellingen binnenshuis, 

wordt de bezoeker meegenomen voorbij de museummuren. 

‘Onze collectie staat buiten. Architectuur 

moet je op de locatie zelf beleven.’ 

Saam werkt graag samen met andere Gooise musea 

aan de eigen regionale identiteit. ‘We zien allemaal 

de potentie en we hebben de ambitie. Maar het ontbreekt 

ons simpelweg aan de mensen en de middelen 

om daar handen en voeten aan te geven. Ik vind het 

belangrijk om gezamenlijke campagnes te voeren, 

gekoppeld aan een gezamenlijke ticket offi ce waar ook 

de regionale theaters zijn aangesloten. Juist voor de 

kleine musea, zoals het onze, is het nuttig om daaraan 

deel te nemen.’ 

Regionale aanpak 

Ook Ties Hilgers van het Muiderslot zoekt nadrukkelijk 

naar een regionale aanpak en partnerschap. 

‘Met de grotere musea in de regio werken we wel vaker 

samen, maar dan gaat het altijd over hele doelgerichte 

thema’s zoals een educatieproject in samenwerking 

met het Nederlands Instituut voor Beeld en Geluid 

in Hilversum. Wel hebben we al een prima samenwerkingsverband 

met de prachtige landhuizen en 

musea aan de Vecht en met de ondernemers van 

Muiden en Naarden Vesting. En natuurlijk hebben 

we veel ervaring opgedaan met de fl uisterboot.’ 

Vanuit haar kantoor kijkt Hilgers uit over ‘haar’ Muiderslot 

waar ze voor het tweede achtereenvolgende jaar 

maar liefst 150.000 bezoekers mocht verwelkomen. 

‘We hebben sinds 2006 een vernieuwd aanbod. Een 

veel groter deel is voor het publiek opengesteld en op 

verschillende plekken van het oude kasteel kunnen 

bezoekers nu ook zonder gids rondkijken. Mede daardoor 

heeft het Muiderslot in de afgelopen twee jaar 

30.000 bezoekers per jaar meer gehad dan in de 

jaren daarvoor. Gevolg was ook dat er meer werk kwam 

voor met name jongeren. Denk bijvoorbeeld aan extra 

gastvrouwen, beveiligers, begeleiders en mensen in 

de horeca.’ De bezoekers van het Muiderslot blijven er 

gemiddeld drie uur. Het zijn fi etsers, wandelaars, 

gezinnen met kinderen. Hilgers: ‘Met een beetje 

samenwerking bieden we deze mensen een totaalpakket, 

zodat ze een hele dag of zelfs langer, in de 

regio blijven.’ 

Dagje architectuur 

Volgens Hedwig Saam kan een attractief Hilversums 

stadshart in combinatie met andere regionale kwaliteiten 

een extra stimulans geven aan het regionale 

toerisme. Ze wijst bijvoorbeeld naar Laren waar een 

soort verlengstuk van de Amsterdamse PC Hooftstraat 

werd gemaakt. ‘Wij hebben glamour in de stad, maar 

benutten dat veel te weinig.’ 

Daarnaast wil Saam monumentale panden die leeg 

staan een nieuwe functie geven: ‘als we betaalbare 

woningen in die prachtige panden kunnen aanbieden 

zal dat zeker mensen aantrekken die hier met plezier 

willen wonen en daarmee verbeteren we weer het 

aanzien van stad en regio.’ 

Ties Hilgers ziet een belangrijke rol voor de overheid 

weggelegd als het gaat om regionale samenwerking. 

‘We hebben een grote, overkoepelende partij nodig 

die het voortouw neemt, want zoiets kan niet met 

alleen ondernemers kostendekkend gedaan worden. 

Ondernemers willen graag samenwerken en inhaken 

op initiatieven, maar zijn in de eerste plaats druk bezig 

met het runnen van hun bedrijf; dat geldt zeker voor 

de vele kleinere ondernemers. Bovendien liggen al die 

toeristische ondernemingen kriskras over de regio verspreid. 

Er moet nog veel werk verzet worden voordat 

samenwerkingsinitiatieven echt kunnen gaan lopen. 

Daar heb je in de eerste plaats overheidssteun voor 

nodig, zeker ook omdat het allemaal zo milieuvriendelijk 

mogelijk moet worden aangepakt. Dat vraagt om 

een extra inzet van iedereen.’ 

Hilgers vindt dat de Gooise bestuurders bereid moeten 

zijn te helpen als het gaat om een groter toeristisch 


25 

aanbod. ‘Dat betekent niet alleen geld fourneren, 

maar ook meedenken en gunstige omstandigheden 

creëren. Bijvoorbeeld voor nieuwe slaapplaatsen in 

de regio, want daar is nu al grote behoefte aan; het 

dichtstbijzijnde hotel voor het Muiderslot staat in 

Weesp. Er is daarnaast behoefte aan meer goedkope 

bedden om mensen die langer willen blijven, hier 

ook te houden. Denk dan aan Bed & Breakfasts en 

eenvoudige hotelletjes. Er moeten dan wel gunstige 

vestigingsvoorwaarden gelden en bestemmingsplannen 

worden aangepast Als de Gooise overheden 

het initiatief nemen, de boel organiseren en bereid 

zijn ook te investeren, springen de innoverende ondernemers 

vanzelf wel op de rijdende kar.’ Saam vindt 

dat het gewestelijk bestuur de eigen kracht nog 

verder moet benutten: ‘ik zie voor hen beslist een 

rol als bemiddelaar weggelegd. Zij kunnen goed de 

juiste partijen bij elkaar brengen. Daarnaast is het 

gewest bij uitstek geschikt als katalysator: ze kan 

zaken in gang zetten en ideeën naar een volgend 

niveau tillen, bijvoorbeeld naar de provincie.’ 

economie 




‘t Gooi 


Jeugd behouden voor ‘t Gooi 

Ze brengen weer wat beroering op de velden en in 

de kantine van de Larense hockeyvereniging: de vier 

studententeams uit Amsterdam die op zondagmiddag 

in de competitie uitkomen voor het Gooise dorp. 

De contributie voor de eerste twee jaren is door een 

particulier uit Laren gesponsord en een aantal spelers 

wordt zelfs opgehaald van het station in Bussum. Dat 

ze hier spelen is het directe gevolg van het massale 

vertrek van jongeren uit het dorp. Zodanig zelfs dat 

binnen de hockeyvereniging, en hockey is de nummer 

1 sport van Laren, het aantal leden ouder dan zestien 

jaar enorm duikelde waardoor een relatieve vergrijzing 

optrad. 

‘Ik heb het wel eens omschreven als een zwart gat’, 

zegt Serge Spoelstra, trainer en bestuurslid senioren 

bij de Larense sportvereniging. ‘Van de 1400 leden zijn 

er meer dan duizend jonger dan zeventien jaar. Voor de 

jongste jeugd geldt zelfs een ledenstop. Maar van de 

circa zeventig oudere meisjes en jongens die jaarlijks 

kunnen doorstromen naar de senioren, blijven er maar 

zes over. De rest vertrekt omdat ze gaan studeren of 

elders gaan werken. Pas als ze achter in de dertig zijn, 

druppelen ze weer terug naar de regio, waardoor we 

wel weer aardig wat veteranenelftallen hebben.’ 

Uit een door de hockeyvereniging gehouden inventarisatie 

onder de vertrekkende jongeren is gebleken 

dat maar liefst tachtig procent van hen voor lange of 

kortere tijd naar het buitenland vertrekt, meestal om 

er te gaan studeren. Van de overige twintig procent 

gaat vrijwel iedereen naar een Nederlandse univer- 

Willem te Riele Serge Spoelstra 

siteit. ‘Alleen de spelers die in de buurt blijven kunnen 

we nog proberen aan ons te binden, maar dat is niet 

eenvoudig; ze pakken het studentenleven in de grote 

stad op.’ 

Hetzelfde fenomeen van wegtrekkende jongeren, zij 

het in mindere mate, kent ook Willem te Riele, directeur 

van het Regionaal Opleidingen Centrum (ROC) 

van Amsterdam Gooi en Vechtstreek. De school leidt 

jongeren en volwassenen op met een breed scala aan 

middelbare beroepsopleidingen. Van kappers tot verpleegkundigen, 

mediavormgevers en monteurs. Maar 

een deel van de oud-leerlingen trekt weg naar steden 

in de buurt zoals Almere, Amsterdam en Utrecht, mede 

omdat ze op korte termijn geen betaalbare woning in 

‘t Gooi kunnen vinden. ‘Wij zien het ook bij onze eigen 

jonge docenten. Een groot deel woont door de 

woningkrapte noodgedwongen buiten de regio en 

rijdt dagelijks heen en weer tussen huis en school.’ 

Vakdocenten 

De missie van het ROC is investeren in mensen en 

een brug slaan naar werk, vervolgopleiding en samenleving. 

Te Riele: ‘We maken het onderwijs in 

nauwe samenwerking met bedrijven en branches 

zo levend mogelijk. Dat doen we door onder andere 

vakmensen uit allerlei disciplines met een onderwijsbevoegdheid, 

naar het ROC te halen. Ook 

worden er gastcolleges gegeven, door bijvoorbeeld 

een producent uit de mediasector of een kok uit een 

restaurant. Mensen uit de praktijk dus. Daarnaast 

is er een bedrijvenraad met ondernemers die 

invloed kunnen uitoefenen op het leerplan. Onze 

school is ook gebouwd voor de praktijk: zo zijn er op de 

school een lesrestaurant, een kapsalon, een kantoortuin 

als oefenruimte voor leerlingen die de studierichting 

administratie volgen, een computerreparatielijn, 

een compleet ingerichte winkel voor handelsopleidingen 

en een studio van de afdeling Media. Van de 

jongeren die de ROC-mediaopleiding volgen, heeft 

zeventig procent vóór de eindstreep al een arbeidscontract. 

Het ROC kijkt beslist naar de behoeftes in de 

regio. ‘We proberen met onze beroepsopleidingen in 

te spelen op nieuwe ontwikkelingen in de regio. Neem 

bijvoorbeeld de opleiding Leisure Management; die is 

specifi ek voor de toeristische branche in de regio ontwikkeld. 

Door ons leeraanbod helemaal toe te spitsen 

op het bedrijfsleven staan we midden in de samenleving; 

op die manier is onderwijs een onmisbare 

factor in een succesvolle economie. Daarom werken 


27 

we ook nauw samen met alle negen Gooise gemeenten 

en met onder meer de mediabedrijven en de 

zorginstellingen, want daar zit veel werkgelegenheid. 

Wij hebben ze op onze beurt nodig voor goede 

stageplekken want leren in de praktijk is essentieel. 

In de zorg zijn nu leerafdelingen in opkomst waarbij 

leerlingen, onder begeleiding van de instelling, zelfstandig 

een afdeling runnen. Binnen de gemeente 

Hilversum participeren we daarnaast in het Werkgeversservicepunt 

waarin we met instanties als UWV 

en CWI samenwerken om mensen met een afstand 

tot de arbeidsmarkt toch aan een baan te helpen. 

Bovendien hebben we samen met Rabobank Hilversum 

– Vecht en Plassen het initiatief genomen tot 

een speciaal Ondernemerscollege waarin we mensen 

opleiden om voor zichzelf te kunnen beginnen. Dit 

initiatief, waarachter onder andere de Kamer van 

Koophandel zich heeft geschaard, wordt door de 

Rabobank Hilversum – Vecht en Plassen gesteund in 

daad en met fondsen. Al die initiatieven zijn belangrijk 

om geschoolde vakmensen af te kunnen leveren en 

om ze voor de regio te behouden zijn werk en een 

woning natuurlijk onmisbaar.’ 

Twee keer overstappen 

Hockeybestuurder Serge Spoelstra vindt dat de overheid 

meer initiatieven moet ontplooien om de jongeren 

aan de regio te binden. ‘Als we dit groeiende probleem 

willen oplossen zal de lokale en regionale overheid het 

voortouw moeten nemen, er geld in moeten steken en 

jongerenbeleid als speerpunt op de agenda moeten 

zetten. Dat begint mijns inziens bij een goed onderzoek 

onder de jongeren om te horen waar volgens hen 

de knelpunten liggen. Daar kun je dan vervolgens met 

het beleid op inspelen en goede voorwaarden scheppen. 

Voor Laren zou alleen al een betere busverbinding 

een hele uitkomst zijn. Het dichtstbijzijnde treinstation 

is in Bussum. Daarna moeten jongeren nog twee 

keer overstappen om bij ons op het hockeyveld te 

komen. Het openbaar vervoer is echt de bottleneck 

voor onze sportvereniging.’ 

economie 




‘t Gooi 


Gooise gemeenten kunnen volgens Spoelstra ook voor 

meer betaalbare woningen zorgen. ‘De huizenprijzen 

in dorpen als Blaricum en Laren zijn doorgaans 

erg hoog voor starters; voor hen zouden in een meer 

betaalbare wijk in bijvoorbeeld het naburige Huizen 

meer woningen kunnen worden gebouwd zodat de 

jongeren niet genoodzaakt zijn naar de grote steden 

te trekken.’ In de start van specifi eke opleidingsinstituten 

op universitair niveau in ‘t Gooi ziet Spoelstra een 

derde mogelijkheid om hoogopgeleide jongeren te behouden 

. ‘Uit ons onderzoek blijkt dat een aanzienlijk 

deel van de jongeren studies als bedrijfseconomie en 

marketing gaat doen. We kunnen ons spiegelen aan 

Breukelen en hier een soort Nyenrode openen. Ik kan 

me voorstellen dat ‘t Gooi de perfecte allure heeft om 

er bepaalde mastersopleidingen te starten, eventueel 

met studentenwoningen op de campus. Hoe krijg je 

eventuele particuliere opleidingsinstituten zover dat 

ze zich hier met een dergelijke hoogwaardige opleiding 

vestigen? In ieder geval door voorzieningen aan te 

leggen en gunstige vestigingsvoorwaarden te scheppen. 

Dat brengt de boel op gang.’ 

Wisselwerking 

De aandachtspunten van Spoelstra zijn ook de speerpunten 

van de Gooise Kring van Scholen voor Voortgezet 

Onderwijs. Te Riele: ‘Als we het onderwijsaanbod 

hoog willen houden zodat jongeren hier opgeleid 

worden en kunnen wonen en werken, is het in de eerste 

plaats belangrijk dat er een goede verkeersinfrastructuur 

is. Niet alleen om de bereikbaarheid van scholen 

in ‘t Gooi te vergroten, zowel met openbaar vervoer 

als met de auto en/of fi ets, maar zeker ook voor verbetering 

van het vestigingsklimaat voor bedrijven. Met 

name het vasthouden van de technische bedrijvigheid 

die er is en het gedeeltelijk terug laten keren van 

die bedrijvigheid die was weggevloeid, is voor ons als 

ROC met technische opleidingen, van enorm belang. 

Het mediapark is één van de sterke punten van ‘t Gooi 

en daarmee van belang voor het middelbaar beroepsonderwijs. 

Door het mediacentrum zijn ook het 

Nederlands Instituut voor Beeld en Geluid en allerlei 

toeleveringsbedrijven in Hilversum gevestigd. Wij 

leiden het – toekomstige - personeel voor al die 

bedrijven op.’ 

Maar bovenal vindt Te Riele het belangrijk dat er 

voldoende betaalbare woningen komen voor het 

onderwijzend personeel. ‘Er is weinig doorstroming 

en daardoor zijn er lange wachttijden. Omdat vooral 

jonge docenten moeilijk een betaalbare woning 

kunnen vinden, zijn ze gedwongen om zich, net als 

vele andere starters, buiten ‘t Gooi te vestigen wat 

weer een extra druk legt op het wegennet en het 

openbaar vervoer in de regio. Ik pleit dan ook voor 

een voorkeursbeleid voor jongeren die hier werken. 

Het Hilversumse ROC heeft nu 480 mensen in dienst. 

Binnen dat lerarenbestand is op dit moment sprake 

van een toenemende vergrijzing. Als de oudere leraren 

straks met pensioen gaan, is een grote en makkelijke 

instroom van jonge docenten nodig. Voor hen willen 

we graag een aantrekkelijke werkgever zijn zodat er 

niet een tekort aan leraren ontstaat. Daarbij hoort ten 

minste dat ze zich hier gemakkelijk kunnen vestigen. 

Al met al is het belangrijk dat alle Gooise instanties 

jongerenbeleid als speerpunt op de agenda zetten, 

daarin investeren en nauw blijven samenwerken.’ 


29 

economie 




‘t Gooi 


De groene kaders 

Alfred van den Bosch 

Traditioneel lijken de groene lobby en de economische 

krachten tegenover elkaar te staan. Het oprukkende 

rood en grijs gaan het confl ict aan met blauw en 

groen. Met name de groene lobby, in deze regio vooral 

vertegenwoordigd door het Goois Natuurreservaat, 

maakt wanneer het uitkomt graag gebruik van deze 

karikatuur. 

We kunnen ons uitgangspunt, dynamische kansen 

binnen groene kaders, alleen recht doen wanneer we 

aandacht geven aan die groene kaders. In dit boek 

leggen we een relatie met de uitgangspunten van het 

Goois Natuurreservaat. Dat is op dit gebied immers 

de grootste regionale partij, waarin bovendien de verschillende 

lokale en regionale overheden door middel 

van bestuursinvloed feitelijk aan het stuur zitten. 

Het Goois Natuurreservaat, GNR, is sinds haar 

oprichting in 1932, gevormd door jarenlange aankoop 

van natuurgebieden. Een aanzienlijk deel van het 

oppervlak, zo’n 60% van de huidige circa 2.700 hectare, 

kwam al in 1933 in haar handen. Uit de visie van het 

GNR blijkt dat zij denkt vanuit de bedreiging van de 

bossen, engen en heiden. 

In de statuten van de Stichting Gooisch Natuurreservaat 

is als belangrijke doelstelling opgenomen (art. 2): 

• de instandhouding van het natuurschoon in ‘t Gooi 

door de verkrijging van de aldaar gelegen terreinen, 

ten einde deze ten eeuwigen dage ongeschonden 

als natuurreservaat te behouden, en 

• aan het publiek, door vrije toegang tot die terreinen 

onder eventueel te stellen bepalingen, het genot 

van dat natuurschoon te verzekeren. 

We zien, als vertegenwoordigers van de huidige 

economisch-maatschappelijke actoren, op basis van 

deze statutaire doelstellingen weinig belemmeringen 

om onze dynamische kansen vorm te geven. De 

belangrijkste sleutels worden immers gevormd door 

de duurzame instandhouding en het beschikbaar 

stellen aan het publiek. De eerste is belangrijk omdat 

die gericht is op langdurige beheersing van het 

huidige aandeel natuurschoon. Daarmee is er dus 

voldoende vrijheid om dynamisch aan de slag te 

blijven met de andere ruimtelijke onderdelen in het 

gebied. Daarbij vormt het laatste punt een mooie 

aanleiding om een verbinding te leggen tussen onderdelen 

van die dynamiek en de doelstelling het genot 

van het natuurschoon aan de regio beschikbaar te 

stellen. 

GNR: ‘In de visie van het GNR leveren de waardevolle 

kenmerken van landschap, natuur en cultureel erfgoed 

(tezamen het ’natuurschoon’) een bijdrage aan het 

welzijn van de mens. Het behoud van deze waarden in 

‘t Gooi vindt het GNR daarom van groot belang voor 

bezoekers en bewoners van de streek, voor nu en voor 

later. De verkregen ervaringen en inzichten zullen leiden 

tot sympathie voor de natuurbescherming, een voorwaarde 

voor duurzaam beheer van de terreinen.’ 

Wij zien in deze visie van het GNR een uitnodiging 

om gezamenlijk te onderzoeken welke nieuwe uitdagingen 

er liggen om de juiste verbindingen te zoeken 

tussen groen en de manier waarop de inwoners van 

de regio er gebruik van kunnen maken. We zijn ervan 

overtuigd dat, wanneer die verschillende economische 

en maatschappelijke segmenten uit de maatschappij 

elkaar opzoeken, de optelling van mogelijkheden 

groter is dan wanneer traditioneel gedacht wordt. Nu 

al zoeken bestuurders in de regio naar een sterkere 

verbinding tussen de groene kwaliteit en bijvoorbeeld 

recreatie en cultuur. De keuze voor versterking van de 

recreatieve, toeristische functie is een mooie kans om 

de groene kwaliteiten van de regio, in combinatie met 

andere culturele waarden, optimaal in te zetten voor 

het welzijn van de mensen. 

GNR: ‘De stichting is bovendien van mening dat de voor 

‘t Gooi kenmerkende fl ora en fauna, los van de betekenis 

voor het welzijn van de mens, recht hebben op voldoende 

leefruimte van een goede kwaliteit. Om het ecologisch 

functioneren van natuurterreinen of - op een grotere 

schaal de Gooise stuwwallen - te kunnen waarborgen, 

moet over eigendoms- en bestuursgrenzen heen worden 

gekeken.‘ 

In eerste aanleg lijkt deze ambitie sterk aangezet. 

Bijna alsof het belang van fl ora en fauna voor gaat 

op dat van de mensen die in de regio wonen. Gezien 

het feit dat GNR wordt bestuurd door dezelfde 

bestuurders van die regio, verwachten wij dat het 

aspiratieniveau zich vooral richt op het laatste deel van 

de ambitie namelijk het proberen om verbindingen 

van verschillende natuurgebieden op bovenregionale 

schaal te realiseren. En daarin herkennen we het GNR 

weer. Het GNR van bijvoorbeeld de wildbrug tussen 

Bussum en Hilversum. En juist die ambitie levert kansen 

om meer dan alleen goede groene verbindingen 

te maken. Want niet alleen aan de groene zijde leven 

dergelijke visies, ook op andere plaatsen. Echte kansen 

maken we alleen maar door ze integraal te benaderen: 


31 

het verbeteren van de groene, blauwe, rode en grijze 

verbindingen in de regio en tussen de regio en de 

omliggende gebieden. 

GNR: ‘De stichting heeft van de Gooise gemeenschap 

de opdracht gekregen voor haar de natuurwaarden, 

de landschappelijke waarden en de cultuurhistorische 

waarden van het buitengebied voor toekomstige generaties 

veilig te stellen. Het is haar taak hiervoor gronden 

te verwerven en deze als natuurgebied te beheren.’ 

Het is de gemeenschappelijke zoektocht naar de 

manier waarop er enerzijds voldoende waarborg blijft 

voor een mooi groen ‘t Gooi en anderzijds een vitale 

maatschappelijke gemeenschap die naar onze mening 

het minste overlast levert wanneer zij voor veel van 

de basale voorzieningen op haar eigen inwoners kan 

rekenen. Dat betekent een evenwichtige bevolkingsopbouw, 

ruimte voor ondernemerschap dat past in de 

regio, en nieuwe passende en juist gerichte ontwikkelingen 

rondom cultuur, zorg en media. Daarnaast 

vooral aandacht voor de jongeren en lagere en middeninkomens; 

wanneer het ons lukt om ook voor hen 

een plaats binnen de regio te vinden dan weten we de 

mobiliteitsdruk op de regio te verminderen. 

GNR: ‘Als belangenbehartiger van de Gooise natuur 

wil de stichting de knelpunten die buiten haar bereik 

liggen, oplossen door het beleid van de verantwoordelijke 

instellingen te beïnvloeden en door mogelijkheden 

voor samenwerking te benutten. Op deze wijze wil zij de 

barrières voor fl ora en fauna overbruggen.’ 

Dit laatste citaat van het GNR wordt door het 

bestuur van VNO-NCW ’t Gooi beschouwd als een 

open invitatie om de komende periode met elkaar aan 

tafel te blijven zitten. Daartoe nemen wij graag het 

initiatief. Op die manier bereiken we gezamenlijk het 

optimale voor onze regio, in alle denkbare kleuren. 

economie 




‘t Gooi 


EPILOOG 

Hans Hillen 

Eenheid en gemeenschappelijkheid 

In de 13e eeuw kregen de bewoners van ’t Gooi 

van Floris V de erfelijke gebruiksrechten (vandaar 

de naam Erfgooiers) van de woeste gronden in 

hun regio. Zo ontstond een voor de Lage Landen 

uniek samenwerkingsverband van Gooise boeren. 

Zij beheerden en gebruikten gemeenschappelijk de 

bossen en weiden. Samen slaagden zij er uiteindelijk 

in een unieke streek te scheppen, waar natuur en 

economie bij elkaar in dienst stonden. Vandaag de 

dag zijn wij hun erfgenamen. Wat doen wij met hun 

erfenis? 

Te weinig. Ja, het natuurgebied is nog steeds indrukwekkend. 

Hier is de erfgenaam het Goois Natuurreservaat, 

een uiterst actieve organisatie. Ook het GNR 

laat eigentijds zien dat integraal denken noodzakelijk 

is om tot indrukwekkende resultaten te komen. Maar 

bestuurlijk is de Gooi en Vechtstreek een lappendeken, 

met eindeloze procedures, veel, heel veel, 

vergadernoodzaak en uiteindelijk verbrokkeling en 

een veel minder goed resultaat dan bereikt had kunnen 

worden. Het bedrijfsleven wil komen tot nieuwe 

gemeenschappelijkheid. In de particuliere sector 

wordt trouwens al steeds inniger samen gedacht en 

gewerkt. Deze uitgave geeft daar voorbeelden van. 

Zoals in de zorg. Er komt nu één compleet ziekenhuis 

met de dagelijkse zorg zo dicht mogelijk bij de mensen. 

Op die manier kan ook in de toekomst adequaat zorg 

worden geleverd aan iedereen die dat nodig heeft. Zo 

groeit er bovendien belangrijke werkgelegenheid, ook 

voor jonge mensen. De zorg stelt zich nu al in op de 

arbeidsmarkt in de komende tien, twintig jaar. Dat 

is integraal vooruit denken! De zorg heeft met zijn 

regionale bundeling van krachten niet gewacht tot 

het openbaar bestuur ook zo ver was. Hun plannen en 

resultaten zijn inspirerend. 

De samenleving in de Gooi en Vechtstreek laat zich 

niet meer indelen langs de traditionele dorpsgrenzen. 

Met onze media-industrie spreken wij heel Nederland 

tot de verbeelding. Het is niet alleen de verbeelding 

van de glamour, maar ook de fantasie van de toekomst 

want als er iets bij de toekomst hoort is het 

wel communicatietechnologie. Deze bedrijfstak biedt 

omvangrijke én schone kwaliteitswerkgelegenheid. 

Vele duizenden banen, direct en indirect. 

Media en zorg gelden voor Nederland als twee heel 

belangrijke toekomstige trekpaarden voor de economie. 

Juist in onze regio kunnen we daar steeds de 

eerste en de beste vruchten van plukken. Dan moeten 

er wel steeds voldoende mensen beschikbaar zijn om 

al dat werk te doen. Het probleem van de Gooi en 

Vechtstreek is niet armoede en werkloosheid… er zijn 

veeleer te weinig mensen beschikbaar. Jonge mensen 

trekken weg. Ze kunnen geen betaalbare woning vinden 

of zitten liever op kamers in Amsterdam, of in een 

jonge buurt in Almere. Willen wij onze geweldige economische 

kansen kunnen verzilveren, dan moet ook 

hier de hele regio intensief samen denken en samen 

werken. 

De woningcorporaties doen dat. Zij hebben de middelen, 

de kennis en bovendien uitstekende plannen 

om de Gooi en Vechtstreek te bedienen; of het nu om 

nieuwbouw gaat of om het verbeteren van oudere 

wijken. Ook zij staan te trappelen om nog veel harder 

aan de slag te gaan dan nu mogelijk is. Van de zijde 

van de politiek komen positieve geluiden, maar de 

uitvoering laat toch wel steeds lang op zich wachten. 

Zo halen we de achterstand niet in. 

Ook goed en veelsoortig beroepsonderwijs, naast de 

opleidingen voor een vervolgstudie, zijn nodig om de 

jeugd kansen te bieden en de arbeidsmarkt goed te 

laten functioneren. 

Bij verstandig bouwen hoort respect voor de prachtige 

natuur. Het bedrijfsleven beschouwt dit ook als zijn 

verantwoordelijkheid. Wel past hier de kanttekening 

dat de politiek het accent wel erg sterk bij de natuur 

heeft gelegd. Alsof de rest dan wel vanzelf komt. Zo 

staan in de regiokaart voor 2015 wel tal van ecoducten 

ingetekend, maar aan de groei van het verkeer is geen 

bijzondere aandacht gegeven. Een uitbreiding van 

Hilversum met honderd meter rondom zou geweldige 

mogelijkheden geven om de stad een meer vloeiende 

overgang te geven naar de natuur, maar ook om 

tegelijk met woningbouw en een ringweg ruimte te 

scheppen om de stad te ontlasten en de leefbaarheid 

binnen de rode contouren te vergroten. Een integrale 

regionale benadering van bouwen en wonen geeft 

ook een veel vruchtbaarder perspectief om het eigen 

karakter van de leefgemeenschappen te handhaven. 

Hilversum als hoofdstad en mediastad iets grootschaliger, 

hoger en stedelijker. De andere kernen 

landelijker en dorpser. Trouwens, zonder integrale 

aanpak van het verkeer blijven de knelpunten overal 

bestaan. Er is regionale en bovenregionale doorstroming 

nodig. Juist een werkelijk integrale aanpak 

biedt openingen voor prachtige en natuurvriendelijke 

oplossingen, zoals ondertunneling. Als regio gaan 

praten met provincie of rijk biedt een vuist. Ieder voor 

zich slechts vragende vingertjes. 


33 

Ook bij het toerisme is samenwerking zo voor de hand 

liggend. We hebben hier indrukwekkende trekkers. 

Het Nederlands Instituut voor Beeld en Geluid, Naarden 

Vesting, de natuur met zijn bossen en heide, het 

plassengebied en de randmeren, het Muiderslot… om 

er een paar te noemen. Organisatie van het toerisme 

op regionaal niveau, tevens op het gebied van overnachting 

en catering, biedt voordelen die nog nauwelijks 

zijn onderzocht. 

Regionale aandacht eveneens voor de sport. Lichamelijke 

beweging is van groot belang voor toekomstige 

gezondheid. Een ruim en uitgekiend sportaanbod, 

zowel in de breedte als naar de top, biedt sportiviteit, 

sfeer en saamhorigheid; drie elementen die de samenleving 

van morgen zo aangenaam kunnen maken. 

Intensieve regionale samenwerking. Het bedrijfsleven 

is er klaar voor. Wij vragen de politiek dringend om te 

volgen. Vandaag nog. In het belang van de mensen die 

hier wonen en werken, in het belang van de natuur, 

in het belang van onze kinderen en in het belang van 

de economie. Eenheid en gemeenschappelijkheid zijn 

de wezenlijke vitaminen voor een oergezonde toekomst 

van de Gooi en Vechtstreek. Uitgerekend hier, 

in ons gebied, hebben mensen eeuwenlang laten zien 

hoe waardevol samenwerking kan zijn. De Erfgooiers 

bouwden op. Wij zijn hun erfgenamen. Laten wij 

samen verder bouwen. 

Hans Hillen 

Voorzitter VNO-NCW ’t Gooi

17.101 

6.652 

11.007 

Inwonersaantal per 1-1-2006 

17.505 

42.048 

Bron: Gewest Gooi en Vechtstreek 

23.455 

9.112 

31.255 

83.618 

Oppervlakte gemeenten per 1-1-2003 

7.655 

2.188 

3.289 

1.558 

Bron: Gewest Gooi en Vechtstreek 

3.651 

811 

1.239 

4.624 

2.328 

Blaricum 

Bussum 

Hilversum 

Huizen 

Laren 

Muiden 

Naarden 

Weesp 

Wijdemeren 

Totaal 241.753 

Blaricum 

Bussum 

Hilversum 

Huizen 

Laren 

Muiden 

Naarden 

Weesp 

Wijdemeren 

Totaal 27.343 

45000 

40000 

35000 

30000 

25000 

20000 

15000 

10000 

5000 

8000 

7000 

6000 

5000 

4000 

3000 

2000 

1000 

0 

0 

1094 

1.612 

Bedrijven

080114 ontwerp brochure VNO-NCW v20 def - VNO-NCW West

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?