okt 2008 - HABE - Hogeschool Gent

Cosie schittert in ‘De jeugd van tegenwoordig’
1950. Boudewijn wordt koning, de NAVO staat in de
kinderschoenen, Leterme zit nog in de bloemkolen en
onze teruggeflitste hoofdrolspeler moet drie weken
zien te overleven op het hoogaangeschreven Sint-
Victorcollege in de goegemeente Meldert. Een ware
nachtmerrie of net het ideale scenario voor één of andere
film? Welkom bij ‘De jeugd van tegenwoordig’.
Cosie Goudesone (2 HW) nam vorig jaar deel aan
de eerste reeks van het VT4-programma en ondervond
aan den lijve hoe een adolescent zich destijds diende
te gedragen.
Dag Cosie, wat (in Gods naam!) bezielde je om tijdens
de vakantie drie weken op internaat te gaan?
Het concept leek me best leuk. Ik wou weten welke
evolutie het onderwijs de laatste vijftig jaar heeft
doorgemaakt. Ik hou enorm van geschiedenis en
een tijdje in een oud kasteel verblijven sprak me
ook wel aan. Dat is trouwens het eerste wat ik
op tv opmerkte… in het plat West-Vlaams ‘Wow
wukke kasteel!’.
De eerste dag maken de deelnemers een heuse restyling
mee. Hoe voelde dat? — Wel, ik had het wel even
moeilijk toen mijn hanenkam in een bros veranderde.
Ik wou protesteren, maar zweeg stilletjes toen ik constateerde
dat mijn buur zijn lange haren opofferde.
Het leek me maar rechtvaardig zijn lot te delen. Mijn
tweede cultuurshock kwam toen we slechts twee onderbroeken
voor twee weken kregen. Ik ben enorm
gesteld op hygiëne en walgde van het idee alleen al.
Gelukkig heeft niemand gezien hoe ik uit mijn koffer
slipjes meesmokkelde (lacht). Ze hebben het nooit
geweten, ik klaagde gewoon met de rest mee.
Hoe verliepen de volgende dagen? — De eerste nacht
hadden we al straf; we moesten met blote voeten op
kiezels lopen. Ik had de nacht ervoor al niet veel geslapen
en zag er de tweede dag buitengewoon mottig
uit. We werden elke ochtend om zes uur gewekt en
moesten tot één uur ’s middags uur les volgen voor
we te eten kregen. Gelukkig had ik op vijf verschillende
plaatsen snoep verstopt. Helaas moest ik één hoopje
van het kostbare goed opgeven omdat een kompaan
me verklikt had. Die jongen had echter weinig keuze,
want als hij niet uit de biecht klapte moest hij met zijn
eigen tandenborstel de WC’s poetsen…
Heb jij straf gekregen? — Jazeker, de eerste zondag
was er een wandeling, maar ik zat op strafstudie.
Eigenlijk wou de directeur me een meer fysieke
straf geven, maar aangezien ik mijn kuit vrij zwaar
verstuikt had, moest ik vijftig keer dezelfde limerick
overschrijven. Ik protesteerde, en argumenteerde
dat het tekstje te lang was om een limerick te zijn,
10 beha-info oktober 2008 | nr 108
Cosie met hanenkam
maar kreeg uiteraard geen gehoor. De eerste week
bleef ik nog vrij braaf, maar de twee volgende liet
ik me horen. Zo protesteerde ik tegen een straf die
erin bestond dat we geen ontbijt kregen. Met succes
overigens; we aten uiteindelijk toch nog. Eigenlijk
ben ik dikwijls de dans ontsprongen, het verbaasde
me hoever je kan gaan als je beleefd blijft.
Ken je de lijfspreuk van het Sint-Victorscollege nog?
— (onmiddellijk) Luctor et emergo, (ik worstel en
kom erboven, red.) we hoorden dat minstens twintig
keer per dag!
Hoe verliepen de lessen? — De leerstof was niet
zo moeilijk; wiskunde: limieten, Nederlands: de
schrijvers van de jaren 40… Terwijl de meisjes
huishoudkunde volgden, kregen de jongens Latijn.
Ik had die taal nooit geleerd en heb schandalig
veel afgekeken. Uiteraard zat daarover een
stukje in de uitzending. De leerkrachten waren
wel erg streng; zo moest een jongen als straf vijf
uur met zijn knieën op een regel zitten. Toen hij
terug naar de slaapzaal kwam, kon je een vinger
in zijn knie leggen.
Je werd met 87% tweede van de klas. Dat is geen
onaardige prestatie. — Inderdaad. Ik was er zelf
ook erg blij mee. Op tv wil je niet als dommerik
Cosie (4de van links) op internaat
overkomen. Ik studeerde daarom tijdens de dagelijkse
studie, maar ook niet meer.
En wat vond je van de mensen die vervroegd vertrokken?
— Echt zonde, velen hadden snel heimwee. Na de
bezoekdag in week twee hing er een trieste sfeer. Het
was natuurlijk wel wennen, continu een camera op
jou gericht, weinig privacy en strenge regels. Ook het
eten was een verrassing. Zo stond er varkenspoot en
lever op het menu… In totaal moesten slechts zeven
deelnemers niet naar de psycholoog. (lacht)
Zou je nog eens willen deelnemen of het iemand anders
aanraden? — Het driewekenlange verblijf in een kasteel
was mooi meegenomen, je beeld van tv verandert
-bij elk interview stel ik me nu de cameraman voor-
en het is leerrijk om jezelf eens bezig te zien. Maar
er is ook een schaduwzijde. Ik zou het enkel opnieuw
doen indien het niet uitgezonden wordt. De impact
achteraf had ik totaal niet verwacht. Na de uitzendingen
werd ik op straat herkend. In het begin is die
aandacht leuk, maar als mensen continu met je op
de foto willen, wordt het vervelend. Ik ben zelfs een
paar maanden niet uitgegaan tot de hype rond het
programma wat uitdoofde. Ik zag dan ook op tegen de
heruitzendingen deze zomer. De andere deelnemers
zijn het hier roerend over eens! Ik hoop dat de impact
van dit interview verwaarloosbaar blijft?
Wees gerust Cosie, weliswaar is het een ongelofelijke
eer om in Beha-Info te staan, maar behalve de
15.000-koppige HoGentbevolking, zal er geen haan
over kraaien…
lies van cauter
2de bach. BPM