okt 2008 - HABE - Hogeschool Gent

vervolg van pagina 1 Het sprekend hoofd
verbonden waar iedereen welkom is. Een waardig
alternatief voor een studentenrestaurant!
(www.ateljee.info)
Sociaal HABE?
Ook het departement zou een bijdrage kunnen
leveren aan de sociale economie. Waarom voor
recepties en het leveren van broodjes voor vergaderingen
geen beroep doen op Duet of Ateljee?
Managementles 1*
colofon
saskia crucke
Terwijl Peter onder de douche staat en Katrien
zich aan het afdrogen is, gaat de deurbel. Katrien
slaat een handdoek om, rent de trap af en doet de
deur open. Het is Jan, de buurman. Voordat ze een
woord kan uitbrengen, zegt Jan: ‘500 € als je die
handdoek laat vallen’. Katrien is in verwarring,
maar even later denkt ze ‘een buitenkansje!’ en
ze laat de handdoek op de grond vallen. Jan staart
even naar haar en geeft haar een biljet van 500 €.
Katrien drapeert de handdoek weer om zich heen
en gaat terug naar de badkamer. ‘Wie was dat?’
vraagt Peter. ‘Jan, de buurman,’ antwoordt Katrien.
‘Aha,’ zegt Peter, ‘zei hij nog iets over de
500 € die hij me schuldig is?’*
Moraal*: als je kritische informatie tijdig met je collega’s
deelt, kun je pijnlijke situaties voorkomen.
inhoudstafel
Sociale economie populairder bij HABE
Het sprekend hoofd
Send 2 Reach gelauwerd
De jeugd van … (serie)
Politeia
De zomer van 2008
Hoe zou het zijn met …
Balans van een afgestudeerde SV-er
Factor Facts
Cosie in “de jeugd van …”
Onder de hoed van Uncle Sam
Spel & koken met Nicky
redactie | Liesbeth Averhals, Nicky Blondé, Piet Coopman,
Myriam De Bruyne, Ludo Peferoen, Lies Van Cauter, Anke
Vanoutrive, Davy Vercruysse, Stijn Vernaeve, Veerle Vernaeve,
Korneel Warlop, Lisa Yde.
lay-out | Marc Popelier, www.cluster-graphics.be
eindredactie | Myriam De Bruyne
verantwoordelijke uitgever | Ludo Peferoen, Departement
HABE, Hogeschool Gent.
contact | beha-info@hogent.be
2 beha-info oktober 2008 | nr 108
1
2
3
4
5
6
8
8
9
10
11
12
Zomerdagen, op de manier van Nerval
Elke zomer zoek ik een geestdodend werk. Deze keer
moet de verf van de eiken trap eraf. Bij de Hubo op de
Dendermondsesteenweg haal ik een heteluchtpistool.
De lagen laten los als gesouffleerd gebak. Maar zelfs
met een witvilten maskertje is de walm niet te harden.
In de handleiding lees ik: “Snippers en dampen van de
verf kunnen giftig lood bevatten… blootstelling aan
zelfs een lage dosis lood kan onomkeerbare schade aan
de hersenen tot gevolg hebben”. Geestdodend wil ik het
in die mate niet. Ik veeg de snippers op een kluitje, laat
de drie afgebrande treden voor wat ze zijn, zet mezelf
in de tuin en lees.
Ik start met de net verschenen biografie van V.S. Naipaul,
nobelprijswinnaar literatuur 2001. Een ziel waarop de
wereld krassen maakt als van vingernagels op een bord,
dat is de schrijver Naipaul, met een uniek vermogen om
de medemens aan te voelen als een even kwetsbaar membraan.
Maar dat belet hem niet om aan een liefdesnest te
bouwen met een Pakistaanse schone terwijl zijn vrouw
in Engeland stervende is aan kanker. Eenmaal overleden
schuift hij het uurwerk van haar pols omdat hij het
verzorgingspersoneel niet vertrouwt. De urne met haar as vervoert hij in zijn autokoffer als het niet was van de
Pakistaanse die ze op haar schoot neemt. Maar een uitstekende romanschrijver, dat wel.
“Romans zijn hoe dan ook verdacht.” Eind augustus loop ik weer collega’s tegen het lijf. Zij hebben zo hun opinies.
“Noem mij één roman waarin de protagonist zich bezighoudt met romans lezen. Romans gaan over het leven, dat
wil zeggen: zonder romans. De roman – o paradox – kiest de zijde van de actieve mens die de lectuur van romans
maar niets vindt.”
“De laatste twee weken van de vakantie ben ik dan wel naar Frankrijk gereisd, tot aan de voet van de westelijke
Pyreneeën en vandaar naar de Dordogne.”
“Frankrijk! Neem nu mijn oudjes, ze reizen de hele wereld af, maar één keer per jaar gaan ze naar Frankrijk. Is
België niet waarlijk gezegend, met zo’n land als buur? Elke honderd kilometer een ander landschap.”
La douce France. La fille ainée de l’église. Hoe haar te vatten? Enkele nachten geleden botste ik op een taalreeks
op BBC. Aan de Franse burger stellen ze de vraag: “C’est quoi pour vous la France?” En de laatste man die zegt:
“La France, pour moi, c’est un certain sens du beau, le goût de l’artifice.” Artifice!? roep ik uit, betekent dat niet
kunstmatigheid, bedriegerij? Maar hij is al verder: “Pour nous français, l’apparence importe énormément.” Mooi
was dat. En dan het fluïde van de taal: “l’apparence importe énormément.” Je kan het je zo voorstellen: eeuwen
van linguïstische erosie die de klare contouren van het Latijn afslijten tot de gediftongeerde klinkers en de schaduwrijke
consonanten die we van haar kennen: castellum - château. En de accents circonflexes als getuigenheuvels
in het landschap van de tekst gestrooid.
“By the way, je lievelingsromans, je top tien?” – “A la recherche du temps perdu” van Marcel Proust; “Madame
Bovary” van Gustave Flaubert; “Oorlog en vrede” en “Anna Karenina” van Lev Tolstoy; de trilogie “The Sportswriter/Independence
Day/The Lay of the Land” van Richard Ford; “The Enigma of Arrival” van V.S. Naipaul; “De
verhalen van Ferrara” van Giorgio Bassani; “Onbepaald door het lot” van Imre Kertesz; de Odyssee van Homeros;
“Les Nuits d’octobre” van Gérard de Nerval.”
“Les Nuits d’octobre?” – “Een relaas waarin poëzie en banaliteit elkaar vinden.”
“En de afgebrande treden?” – “Die liggen er nog.”
prof. dr. ludo peferoen
departementshoofd