HUMORISTISCH WEEKBLAD VAN VOORUIT

e
Uit het leven
van den Platte
De Platte was alweer nachtwaker-af.
Nie; dat hij 'j nachts
grooten vaak had, maar ongelukkig,
hij had 's nachts ook grooten
dorst en als hij dan ergens op zijn
gewone manier in een herber belandde
en nadat hij geïnformeerd
had, of hij Soms geen handje moest
uitsteken, kon hij nooit de pint
weigeren die de hof-pes ol de waar-,
din hem aanbood. Het gebeurde
ock dat hij in een kaf eet je kwam
opduiken, waar drie klanten elkander
uit verveling zaten aan te
gapen en dan v on de Platte den
lust niet bedwinger, voor te slaan
een kaartje te spelen. Kortom, toen
de directie van de nachtwakersorganisatie
hem daarover had aangepakt,
had de Platte zich kwaad
gemaakt en maar dadelijk ontslag
genomen...
Er zijn menschen die voor het
ongeluk zijn geboren. Koi.vt er nog
bij dat het in dezen tijd een heele
toer is, om aan werk te geraken.
Althans in zekere bedrijven. Maar
de Platte is met den helm geboren.
En zoo was het hem spoedig gelukt
eer. nieuw baantje te veroveren.
Hij was nu uitdrager in een
wasscherij.
Onder zijn klanten had hij een
oude sikkeneurige juffer. Die wist
altijd wat aan te merken op haar
wasch. TJffra Eulalie, heette dat
serpent. Ze rentenierde, maar
profijtig weg. Het mensch was zeer
welstellend geweest vóór den
oorlog, maar de inflatie had haar
als zooveel anderen gedeeltelijk
geruïneerd. Ze leefde du stillekens
aan, waar ze wat bezuinigen kon
deed ze het. Zoo bezuinigde ze ook
op haar wasch. In plaats van twee
per week gaf ze nu slechts nog
enkel één hemd in den wasch. En
enkele andere bullen.
— Ik ben eens kurieus, zoo dacht
de Platte bij zichzelf, wat ze dezen
keer weer zal te mopperen hebben.
Hij belde aan.
De deur werd geopend en daar
stond Uffra Eulalie in hoogst eigen
persoon voor hem.
— Jongen, sprak ze, ik kom zelf
opendoen.
— Dat zie ik, uffra, zei de Platte.
— Laat eens kijken. Hm, hm! Ik
heb den indruk dat mijn hemd deze
week weerom niet al te proper is
verzorgd. Het ziet er precies een
beetje grauw uit.
— Dat is maar een gedacht,
uffra
— Neen, neen, weerde "uffra
Eulalie af, ge moet aan jwer. baas
zeggen dat hij wat meer zeep gebruikt.
— Ik heb het hem al gezegd,
uffra, loog de Platte.
— En heeft hij daar niks op geantwoord,
jongen?
— Toch wel, uffra!
— Zoo, zoo. En wat zei hij?
— Dat gij wat meer papier moest
gebruiken, uffra...
En opgelucht trapte de Platte er
van door.
Ik meen al wel eens te hebben
gezegd dat de Platte weet waar ze
goed bier verkoopen. Een van zijn
stam'.okalen was dat van Stansken.
Stansken was heel haar leven
een plezante ziel geweest. Op zekeren
dag kwam ze in kennis met
Pier. Het was wel geen rappe, maar
hij had een gerust karakter. Niet
zoodra was hij .met Stansken getrouwd
of Pier gaf er zijn baantje
aan. Stansken had hem gewaarschuwd:
— Pier als ge me begint te embèteeren,
omdat ik al eens gekheid
maal: n et een klant, dan kunt ge
ophoepelen, hoor.
Maar Pier had veel te veel werk
met zijn duiven, om zijn vrouw over
dag den duivel aan te doen. Den
godganschen dag zat hij op zijn
duivenkot. Intusschen liep de
herberg vol volk, allemaal mannen
die meer kwamen voor die plezante
ziel van een hospita, dan voor het
bier dat ze verkocht. De Platte
kwam voor de twee dingen. Maar
Stansken liet zich geen ooren aannaaien.
Ze was zij de vriendin van
Jan en alleman, dat bracht meer
op, dan zich aan een vent gelegen
te laten.
De Platte zou zich wreken. Op
zekeren dag ontmoette hij den Pier.
— Pier, zei hij, ik moet u eens
een woordje vertellen.
— Ik luister.
— In uw plaats zou ik oorzichtig
zijn, man.
— Voorzichtig. Waarom?
— Gij zijt gij nooit in uw
staminee.
— Wat geeft dat? De klanten
spreken veel liever met ons Stansken
dan met mij.
— Dat is zoo. Mp.ar justement
daarvoor. Ge weet, ik ben een
serieuze vent en ik acht het mijn
plicht u te waarschuwen. Enfin, ge
begrijpt me wel...
— Wat begrijpen? Weet-e gij dan
iets bijzonders?
— Pier, ik ben er zeker van dat
uw Stans een half dozijn vrijers
heeft.
— Watte, zei de Pier, uit zijn
humeur, een half dozijn, zij-de gij
zot?
— Geloof me Pier...
— Maar beste man, een wijf gelijk
die van mij, die heeft er ten
minste twaalf. Dat is eens zooveel
als gij denkt!
De Platte logeerde onder de pannen,
maar hij was de enige bewoner i
niet van die verdieping. Daar woon- I
de ook nog een dokwerker, op een
groote kamer. De man had de
kamer zelf afgeslagen met planken,
die hij gekregen had van een voerman
die sliep. Langs den eenen
kant sliepen zijn twee jongens.
Boven het bed van de jongens was
een schap getimmerd en daar lagen
appelen op, van die groote Kanadeesche
appelen gelijk er aan de
haven veel gelost worden. De dokker,
die niet veel verdiende, vond
af en toe wat tusschen kaai en
schip en zoo knoopte hij de twee
eindjes van de week aan mekaar.
Die appelen alzoo waren ook een
vondst van hem. Er lagen er vele.
De kinderen kregen 's avonds, als
ze te bed gingen, geregeld een
appel, maar verder moesten ze de
appelen die op het schap te geuren
stonden met rust laten. '. ader telde
ze telkens en het zou er gestoven
hebben moest hij hebben gemerkt
dat een van de appelen zonder zijn
permissie was verdwenen.
Op zekeren avond lag de Platte
in zijn kooi. Naast hem hoorde hij
gerommel. De dokker lag te bed
met zijn Trien en het is onze zaak
niet uit te maken, wat die twee
daar onder mekaar aan het beredderen
waren. Maar in elk geval, er
was lawijd mede gemoeid en wel
zooveel, dat van den schok er een
appel van het schap op het bed
van de jongens was gevallen. Uit
wat nu volgde kon de Platte gemakkelijk
afleiden wat er gaande
was. Een -'an de jongens had den 1
r.ppel vastgeklampt en was bezig
hem in zijn kasken te slaan, zonder
zijn broer een beet te gunnen.
Nadat hij eerst een poosje de
kinderstem had hooren dreinen,
hoorde hij plots de kleine roepen:
— Va, va, mag ik een- iets
vragen.
— Wat is er snotaap...
— Schud er nu voor mij ook eens
een appel if.
Dien volgenden dag ontmoette de
Platte een oud lief van hem dat
getrouwd was. Het meisken was zoo
konteni,, dat ze den Platte thuis
inviteerde om met heuren vent
kennis te maken.
De Platte zou den volgenden
Zondag op visite komen.
Maar de kondag kwam, maar wie
niet kwam, dat was de Platte.
Hij verontschuldigde zich met
een briefje en den Zondag daarop
was hij daar.
— Wel, zei de vrouw, ge hebt
ons verleden Zondag geplakt.
— Eerlijk gesproken, rei de Platte
ik kon niet komen.
— Wat \:a.s er dan?
— Ik was aan den afgang.
— Is het maar dat sprak de vent,
dat hadt ge hier ook kunnen doen.
Ge moet niet vragen of de Platte
daar later nog op bezoek is geweest?
Als de vent niet thuis was.
Zoo'n brave ziel.
.KOEKOEK
V E R T E L L i N G V A N J O H N T A Y L O R
Als men galant is...
We weten allemaal dat een galant
mensch een hoffelijk mensch
is, iemand met voorname manieren,
kortom een persoon die in alle
opzichten een goede opvoeding
heeft genoten en deze in praktijk
brengt. Zoo iemand is natuurlijk
erg aangenaam in den omgang met
zijn medemenschen.
Maar dat soort is ten huidige
dage al ver uitgestorven. Het
schijnt dat er bij de Eskimos van
dat genre nog een groot deel bestaat,
wat moet te wijten zijn aan
de in de noordpoolstreken steeds
heerschende koude en overvloedig
ijs die bederfwerend zijn. In ons
klimaat bederft er veel deels door
de warmte, en anderzijds door de
mistige en muffe luchten, zoodat
het menschdom in onze streken er
niet op verbetert. Integendeel. Onwillekeurig
ondergaan wij er dus
den nadeeligen invloed van. Wanneer
men zich daar eenigszins van
bewust is kan men zijn voorzorgen
nemen, èn tegan soortgelijk bederf
èn tegen dezes gevolgen. Telkens
ik een ander betrap op, wat ik zou
willen noemen: onbeleefdheidsbesmetting
zeg ik tot mezelf: «opgepast
dat zoo iets aan u nooit overkomt.»
En méér en méér begon ik me
van die gedachte te doordringen
en me te oefenen in het voorkomen
van wat maar eenigerlei aan
onwellevendheid kon doen denken;
voor devies nemend: «Hoffelijkheid
voor ever!»
Eens op een dag stond ik aan een
tramwachthuisje naar 'n krakende
wagen te wachten die men tram
noemt.
Ge weet dat, naar gewoonte,
zoo'n bak zelden komt wanneer
men er op wacht. Het werkwoord
wachten is bij de tram evenals bij
andere soortgelijke administraties
aan de orde van den dag. En dit,
naar het schijnt wegens de krisis.
Ja, wat wordt er tegenwoordig
al niet op de krisis geschoven?...
Er zijn al een boel zoogenaamde
knappe exploitanten en «solvabele»
bollen, die hun rekeningen weigeren
te betalen wegens «de krisis.
En, let op, die «zakenknullen»
worden in hun handel en wandel
door het egerecht» nog een handje
toegestoken.
Nu, is het toch eigenlijk zulk
soort dat de heeren die handel
drijven in «gerecht», noodig hebben.
Bij arme stumperds Is niets te
halen.
Mijn vriend Pitt zei me ontlangs:
«Tante Justitia is wegens de krisis
ook aan lager wal; ze doet den
trottoir. »
Pardon, dat ik even afweek,
waarde lezeres en lezer, ik zal mijn
verhaal voortzetten. Er stond een
groot aantal menschen, waaronder
voornamelijk dames, te wachten.
Van dien hoop wachtenden was ik
een der éérsten.
Eindelijk kwam er een tram! Wat
was, als hoffelijkheidspraktizeerend
man, nu mijn voornaamste
plicht?... De dames laten voorgaan,
natuurlijk!...
En er waren er zoovéél dat ik den
volgenden tram moest afwachten.
Intusschen groeide het aantal
reizigers weer aan, wéér meestal
dames.
Na weer een tijdlang geduldig
wachten, kwam er een tram die
bomvol was.
Uit de kracht der gewoonte drongen
de dames naar voor, ik hield
me bescheiden terug... en wéér zou
ik, bij gebrek aan plaats, moeten
verzuimen mee te rijden, wilde ik
niet genoodzaakt zijn de meeste
dames opzij te dringen, wat mijnerzijds
erg onbeschoft zou zijn
geweest.
Maar eerlijk gezegd, begon mijn
rechtvaardigheidsgevoel toch in
opstand te komen.
Ik kon re toch niet blijven opofferen,
ja, er mij financieel door
benadeelen!... Aan zulk risico
mocht ik me toch niet blootstellen!
Ditmaal beproefde ik toer een
plaatsje, hoe klein ook, op het
achterplatform te veroveren.
Doch, ik gelukte er maar zóóver
in, dat ik genoodzaakt was mij
met de linkerhand aan het ijzeren
handvat vast te klampen en half
buiten het rijtuig te hangen, op gevaar
af kramp in die hand te krijgen.
Stel u voor dat ik daardoor verplicht
was geweest onder het rijden
het handvat los te laten, dan
zou ik onvermijdelijk een tuimeling
gemaakt hebben, en dan had
men mij wellicht naar mijn eindputje
kunnen dragen. De één zijn
dood is den ander zijn brood, zult
ge zeggen.
Ja, ik weet het wel, maar zóóver
wensch ik de galanterie niet
te drijven.
Naar mijn idee scheen de tram
eer te kruipen dan behoorlijk te
rollen.
Daarbij kwam dan nog dat hij
aan elke halte stopte, zoo dat ik
telaat aan het station toekwam en
er mijn trein miste die mij naar
mijn zakenbestemming moest brengen,
wat voor gevolg had dat er
mij zaak ontglipte, die mij vijf honderd
pond had kunnen opbrengen!
Men zegt soms dat galanterie niets
kost... U ziet het wel!
iiiiiimiiiiiiimiiiiniiiiiiiitiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii iiiiinmiimi mum iiuiiiiiiiiiiiii
Onze ouders zijn onze
beste vrienden
HIJ. — Ik wou dat ik weer een
van die lekkere puddings kreeg,
zooals moeder ze voor mij bakte.
ZIJ. — Ik wenschte. Jat ik weer
die mooie kleeren kreeg, die vader
voor mij kocht.
Een, die'van ondervinding
sprak
VADER (tot zoon die trouwen
wil). — Jongen bedenk u nog eens
goed. Het huwelijk is iets voor
gansch het leven. Ik weet er van
mede te spreken. Ben ik niet vijfmaal
gehuwd geweest?
• • •
Al te veelbelovend
— Waart ge niet verloofd met
dien veelbelovende jongeman?
— Ja, maar hij hield zijn beloften
niet.
• # •
Nauwgezet
RECHTER (tot getuige). — Zijt
ge nog nooit gestraft geweest?
GETUIGE. — Jawel, één keer.
RECHTER. — Zoo, en voor hoeveel?
GETUIGE. — Vijftig centiemes
strafporto op een brief.
Dat hing er van af
— Was iw oom tot het laatste
oogenblik volledig bij kennis?
— Weten we nog niet, het testament
wordt slechts morgen geopend.
Hij ontbeet te bed
DOKTER. — Ge moest beslist
alle morgenden een uur wandelen
vóór ge ontbijt.
PATIËNT. — Dit is onmogelijk,
dokter, want ik sta pas na het
ontbijt op.
* * *
De humoristische
patroon
PATROON (tot loopjongen). —
Uw grootvader werd dus gisternamiddag
begraven en er waren
wel 30.000 voetballiefhebbers tegenwoordig
od zijn begrafenis?
LOOPJONGEN. — Welja, grootvader
was dol op voetbal.
• • •
Spaarzaam
— Wat hebt ge uw man als
nieuwjaarsgeschenk gegeven?
— De sigaren die ik in den loop
van het -jaar van hem heb weggenomen!