Overzicht van de persartikels jaar 2004 - Ilse Heylen

December 2004
SPORTFIGUUR 2004 VAN DE PROVIN-
CIE ANTWERPEN
Ilse Heylen: "Een nominatie is een vorm van erkenning"
TOKIO - Van onze tien genomineerden voor 'Sportfiguur van de provincie
Antwerpen' is er maar eentje met een olympische onderscheiding: judoka
Ilse Heylen die deze zomer in Athene brons pakte in de -52 kg. Daarmee
stapte de kleine Edegemse meteen uit de schaduw van de Werbroucks en de
Vandecaveyes van deze wereld en kreeg ze nationaal de erkenning die ze
internationaal al langer had. Haar naam duikt dan ook in alle mogelijke eindejaarsreferenda
op, dus ook bij ons.
GvA: Wat vond je zelf van je voorbije jaar?
2004 is voor mij op sportief vlak supergoed geslaagd. Ik heb hard gewerkt en ben
daarvoor ook beloond met verschillende overwinningen op internationale tornooien,
een tweede plaats op het EK en brons op de Spelen. Ook op emotioneel vlak liep als
van een leien dakje, daar heeft mijn vriend Olivier, die me steunt bij alles was ik doe
en met wie ik volgend jaar in huwelijksbootje stap, voor gezorgd.
GvA: Je bent genomineerd in vele referenda. Hoeveel waarde hecht je daaraan?
Mijn medaille op de Spelen zorgt ervoor dat ik erkenning en waardering krijg. Dit
geeft me het gevoel dat al die geïnvesteerde jaren in de sport écht de moeite waard
zijn geweest. Ja, ik hecht dus veel waarde aan deze nominaties en ook daaruit zal ik
weer krachten putten om verder te doen en om te proberen nog beter te worden.
GvA: Wie en waarom wordt er volgens jou sportfiguur 2004 provincie Antwerpen?
Alle genomineerden hebben natuurlijk goeie prestaties neergezet. Tom Boonen is al
verschillende keren in de prijzen gevallen, terecht natuurlijk. Maar misschien is dit de
kans om minder bekende sporters en sporten iets meer in de kijker te zetten: in dat
geval is Gino De Keersmaecker iemand die het zeker verdient, maar ook Tia Hellebaut
en mezelf reken ik dan tot de kanshebbers.
GvA: Stel dat je wint, wat ga je doen met die diamant ter waarde van 5.000
euro?
Ik zou hem in ieder geval niet verkopen, maar wel koesteren zoals alle andere blijken
van erkenning die ik de jongste maanden gekregen heb.
GvA: Wat zijn de uitdagingen in 2005 en hoe zit het met de voorbereidingen
daarop?
De grootste uitdaging is natuurlijk het WK in september in Caïro. Het zal mijn eerste
WK zijn en ik wil daar natuurlijk een sterke prestatie neerzetten. Verder is er ook
nog het EK in Rotterdam, kort bij de deur met hopelijk veel supporters. Het zou mooi
zijn als ik mijn verlies in de finale van 2004 daar zou kunnen rechtzetten. Met de
voorbereiding verloopt momenteel alles naar wens. We zitten tot 22 december in Ko-
1 / 35

ea en Japan. Keihard werken, maar het is dan ook de bedoeling dat ik tijdens het
competitieseizoen daar de vruchten van pluk.
Bron: 17/12/2004 - Sportfiguur 2004 van de Provincie Antwepren - Gazet van Antwerpen
– PP
OLIVIER BERGHMANS,
COACH/VERLOOFDE VAN ILSE HEY-
LEN: "HET BESTE JAAR UIT HAAR
LOOPBAAN"
ANTWERPEN - Pas woensdag komt ze terug uit een drie weken durende stage
in Zuid-Korea en Japan, maar Ilse Heylen werd in de Singel meer dan
waardig vertegenwoordigd door Olivier Berghmans, haar coach en verloofde.
"Hoe graag ze hier ook aanwezig was geweest, zo'n trainingskamp in de
bakermat van haar sport primeert", meent Berghmans.
"Ze komt daaruit terug als een betere judoka. Ilse is nog altijd bezeten genoeg van
judo om de spartaanse omstandigheden in Japan voor lief te nemen. Slapen op de
grond, zelf je was doen en je eten maken: het is er nog steeds zoals in de tijd van
Robert Van De Walle, hoor. (lachje) Op een avond zoals deze wordt een mens wat
meer in de watten gelegd, dat weet ik. En er is geen topsporter die niet gevoelig is
voor eender welke blijk van erkenning. Ilse dus ook. Bovendien speelt het judo zicht
toch nog vaak af in wat medialuwte, vergeleken met veel andere sporten. Dat zag je
hier ook. Twee wielrenners gaan haar vooraf. Hoe knap hun prestaties ook waren,
koers is een discipline die veel meer in de pers komt. Ik kan me dus neerleggen bij
deze uitslag en Ilse zou dat zeker kunnen. Ik was wel ontgoocheld na de uitreiking
van Sportvrouw van het Jaar. Twee vrouwen hadden een medaille in Athene en ik
meen dat beiden op het podium hadden moeten staan. Aan dit Antwerpse referendum
nemen ook mannen deel, wat het veld kandidaten fors verbreedt. Ik besef goed
genoeg dat je in een kleine sport bijna olympisch of wereldkampioen moet worden
om zo'n trofee te winnen."
Twee zeges in A-tornooien en tweede op het Europees kampioenschap waren een
voorproefje voor de grote klapper: het brons in Athene, bevochten in een memorabele
kamp.
"2004 was zonder meer het beste jaar uit Ilses loopbaan", verklaart Berghmans.
"Vandaar dat ik het absoluut terect vind dat ze voor vrijwel alle referenda genomineerd
was. De Spelen en 2004 vormden voor haar een keerpunt. Als Athene een
mislukking was geworden, zouden we het judo op topniveau allicht vaarwel gezegd
hebben. Na dit succesjaar kunnen we wel al zeggen dat we voluit naar Peking mikken.
Met al deze onderscheidingen is Ilse Heylen stilaan een bekende naam aan het
worden, wat hopelijk de sponsorinteresse kan aanwakkeren. Als je zit dat Tine Bossuyt
werkloos is, mogen wij nog blij zijn met ons Bloso-contract."
Bron: 20/12/2004 - Antwerpse Sportfiguur 2004 - Olivier Berghmans: "Het beste
jaar uit haar loopbaan" - Gazet van Antwerpen – MV
2 / 35

PERSMEDEDELING VAN HET PROVIN-
CIAAL COMITÉ ANTWERPEN VAN HET
BELGISCH OLYMPISCH EN INTERFE-
DERAAL COMITÉ VZW
Het Provinciaal Comité Antwerpen van het Belgisch Olympisch en Interfederaal Comité
vzw heeft, tijdens haar laatste vergadering, de sportlaureaten van de Provincie
Antwerpen verkozen voor het jaar 2004.
Belangrijkste voorwaarde voor verkiezing is het behalen van een medailleplaats op
Olympische Spelen of Paralympics, op Wereld- of Europese kampioenschappen of op
Wereldbekerwedstrijden.
De atleten moeten op het grondgebied van de Provincie Antwerpen wonen en kunnen
de "Trofee Graaf D. Le Grelle" slechts éénmaal in de wacht slepen.
Werd verkozen als sportvrouw 2004:
ILSE HEYLEN
www.ilseheylen.be
voor het behalen van de bronzen medaille - Judo - -52 Kg op de Olympische Spelen
in Athene.
Een sportman werd niet aangeduid omdat de mogelijke kandidaten de trofee reeds
kregen in het verleden of niet op niveau presteerden.
De huldiging heeft plaats op dinsdag 11 januari 2004
KBC-Toren
Schoenmarkt 35
2000 ANTWERPEN
Auditorium 3de verdieping.
Dhr Patrick Janssens, Burgemeester van Stad Antwerpen, zal een voordracht houden
over het "Topsportbeleid" en over het "Topsportfonds" van Stad Antwerpen.
Met sportieve groeten en de beste wensen voor een succesvol 2005,
Provinciaal Olympisch Comité Antwerpen
Voorzitter: William Masschelier
Secretaris: Mevr. Joan Van Hooydonck
3 / 35

Enkele foto's
4 / 35

5 / 35

November 2004
10 KANDIDATEN BEKENDGEMAAKT
VOOR DE TROFEE VOOR SPORTVER-
DIENSTE
Donderdag wordt in het kabinet van de burgemeester van Brussel de laureaat verkozen
voor de Trofee voor sportverdienste. De jury zal kiezen uit een lijstje van 10
kandidaten: Kim Gevaert (atletiek), Ann Wauters (basketbal - foto), Ilse Heylen (judo),
de nationale motorcrossploeg, Muriel Sarkany (muurklimmen), La Villette Charleroi
(tafeltennis), Axel Merckx, Mario De Clercq en Bart Wellens (wielrennen) en zeiler
Philippe Bergmans. Vorig jaar kreeg Stefan Everts de trofee die een sporter maar
één keer kan winnen.
Bron: 17/11/2004 - 10 kandidaten bekendgemaakt voor de Trofee voor sportverdienste
- http://www.glssport.be/glssport%20V2/Index.aspx?MenuSelect=-
10&NewsPK=7119
JONGE ATLETEN OP MULTIDISCIPLI-
NAIRE STAGE IN MULHOUSE
De jonge atleten, tussen 13 en 16 jaar oud, waren present in 7 verschillende sporttakken:
atletiek, kano, gymnastiek, judo, tennis, volleybal en wielrennen. Voor de
zwemmers werd gelijktijdig in Vittel een stage georganiseerd.
Deze jonge beloften komen in aanmerking voor een volgende editie van het European
Youth Olympic Festival (EYOF).
Het BOIC organiseerde deze multidisciplinaire herfststage voor de 10de maal op rij
en streeft hierbij naar het professioneel begeleiden van beloftevolle jongeren in de
Belgische sport. Doel van deze stages is ook dat de jonge beloftes en hun begeleiding
ervaring eigen aan multidisciplinaire competities, opdoen.
Voor elke sport werd door de betrokken federaties in overleg met het departement
Topsport van het BOIC een gedetailleerd dagprogramma opgesteld.
Het BOIC nam zoals steeds de algemene en medische omkadering op zich. Sporttechnisch
werden de atleten begeleid door hun betrokken federaties.
De 80 atleten kregen ter plekke het bezoek van Guido De Bondt, secretaris-generaal
en topsportdirecteur van het BOIC, Eddy De Smedt. Judoka, Ilse Heylen, bronzen
medaille Athene 2004, kwam een aantal dagen naar Mulhouse om er mee te trainen
met de jonge beloften.
6 / 35

In 2005 wordt van 22 tot 29 januari in Monthey (Zwitserland) het zevende winter
European Youth Olympic Festival (EYOF) gehouden.
Van 2 tot en met 9 juli gaat in Lignano (Italië) de zomereditie door.
Bron: 17/11/2004 - Jonge atleten op multidisciplinaire stage in Mulhouse -
http://www.olympic.be/app/hotnews/hotnews.asp?ID=93
7 / 35

Oktober 2004
BELGISCHE TOPJUDOKA'S BLIJVEN
WEG VAN VLAAMS EN BELGISCH
KAMPIOENSCHAP.
Ilse Heylen, Catherine Jacques en Ann Simons nemen niet deel aan het Belgisch
kampioenschap. Het trio voelt zich onheus behandeld door de Vlaamse judofederatie.
De drie topjudoka's geven forfait omdat de Vlaamse judofederatie hen het Vlaams
kampioenschap van voorbije zondag in Beveren-Waas als kwalificatie wou laten
vechten. Op dat tornooi waren de internationals en de A-elite afgelopen weekend
niet vrijgesteld van kwalificaties en zaten ze dus niet als beschermd reekshoofd in de
eindtabel. Heylen, Simons en Jacques besloten daarom weg te blijven van het
Vlaamse kampioenschap en sturen ook hun kat naar het BK, dat op 21 november in
Charleroi plaatsvindt.
Opvallend is wel dat de afscheidnemende judoka's Gella Vandecaveye, Inge Clement
en Heidi Rakels wel een wild-card krijgen voor het Belgisch kampioenschap. Daan De
Cooman van zijn kant neemt eveneens afscheid op het BK maar nam het voorbije
weekeinde wél deel aan de Vlaamse kampioenschappen. Hij won bovendien de titelstrijd
in de categorie tot 90 kilogram.
Bron: 26/10/2004 - Belgische topjudoka's blijven weg van Vlaams en Belgisch kampioenschap
- http://www.glssport.be/glssport%20V2/Index.aspx?MenuSelect=-
10&NewsPK=6892
8 / 35

September 2004
"IK KIJK NU UIT NAAR MIJN HUWE-
LIJK MET OLIVIER"
Na Gella en Ulla is er nu Ilse. Het scheelde nochtans niet veel of Ilse Heylen (27) had
haar kimono voorgoed aan de kapstok gehangen. En kijk, in Athene behaalde zij zowaar
olympisch brons. Ilse glimt van trots. Net als haar verloofde, ex-judoka Olivier
Berghmans (36).
"Ik ga voor eremetaal, de kleur interesseert me niet", orakelde Ilse Heylen geheel
tegen haar bescheiden inborst in voor ze naar Athene afreisde. De kleine Edegemse
hield woord, al bekent ze dat zij er niet echt in geloofde: "Ik droomde van een medaille,
maar dacht niet dat ik het zou halen. De tegenstand was ijzersterk, de loting
moest meezitten, ik moest een sterke dag hebben ... Je lot als judoka hangt van veel
factoren af, de puzzel moet passen. Dat deed hij in Athene."
Ilse Heylen staat al sinds haar achtste op de tatami en behoort al dertien jaar tot de
absolute Belgische top. Maar een klinkende naam is Heylen niet. Op weg naar de top
stootte ze op sterkere judoka's zoals Ann Simons, Inge Clement en Kristel Taelman.
Ilse behoort al een decennium tot de nationale judokeurtroepen, maar mocht zelden
aan Europese en nooit aan wereldkampioenschappen deelnemen. Ilse is echter een
doorbijter, puur op karakter bleeft ze doorvechten.
Dag Allemaal (DA): Zat er als kleine meid al een judoka in jou?
Mijn zus en ik moesten sporten van mijn vader. Ik koos voor ballet en turnen, maar
was al snel jaloers op mijn zus, die aan judo deed. Een jaar later stond ik ook op de
tatami. Ik bleek een talent. Mijn trainers zagen dat ik op de mat veranderde van een
bedeesd meisje in een agressieve judoka die wilde winnen. Gaan trainen was het
liefste wat ik deed. Ik moest vooruitgang zien, anders was ik ontevreden.
DA: Won je meteen wedstrijden?
Toen ik mijn eerste toernooi speelde, droeg ik een gele gordel, waarmee je eigenlijk
geen kampen mag vechten. Mijn trainer beloofde me als ik won, ik meteen de oranje
gordel zou krijgen. Een betere stimulans was er niet: ik won het toernooi. Op mijn
dertiende was ik Belgische top. Maar die top was breed, niets wees erop dat ik het
echt zou maken.
DA: Heel wat meisjes haken af in hun puberjaren wegens andere interesses.
Jij beet door.
Judo was toen al mijn leven. Ik las er boeken over, deed mee aan initiatiecursussen
... Tv kijken, boeken lezen, uitgaan, jongens, dat zij me niet veel. Mijn vader stimuleerde
mij enorm. Had ik mijn kimono niet aan, dan zat ik op de fiets of ging ik
squashen. Tijdens de vakantie trokken we met het gezin twee maanden naar Schilde,
waar ik heel de dag in de weer was: tennissen, lopen, hout klieven ...
DA: Jij was eigenlijk een halve jongen.
Zoiets. Ik klom liever in de bomen dan met de poppen te spelen. Maar zo agressief
als ik uit de hoek kon komen op de judomat, zo'n verlegen meisje was ik naast de
tatami. Misschien te braaf.
9 / 35

DA: Je trainde toen al hard. Was je ook een goede studente?
Op mijn zestiende trainde ik dagelijks en deed ik in het weekend wedstrijden. Mijn
schoolresultaten leden er niet onder. Ik deed nochtans Latijn-wiskunde. Maar zo zit
ik in elkaar: als ik iets doe, zet ik me voor honderd procent in.
DA: Na de humaniora trok je naar het sportkot in Leuven. Zware studies
combineren met topsport is niet evident. Toch slaagde je met brio. Kreeg je
veel faciliteiten?
Ik was topsportstudent, dus kon ik een deel van de praktijkvakken laten vallen. Gelukkig,
want sommige sporten lagen me totaal niet. Jazzdans, basketbal, handbal,
dat waren martelingen voor mij. Maar ik heb het systeem nooit uitgebuit. Ik heb in
die vier jaar aan de unief amper twee examens laten uitstellen en heb respijt gevraagd
voor mijn thesis. Voor de rest deed ik het zoals mijn medestudenten. Ik miste
wel veel lessen door stages - ook in het buitenland - en wedstrijden. Maar als ik
tijd had, zat ik aandachtig in de les. Dat was hard, maar het moest. Mijn ouders betaalden
mijn studies en ik wou hun vertrouwen niet beschamen. Ik wou mezelf ook
bewijzen. Op mondelinge examens zeiden proffen me dat ze me nooit hadden gezien
in de les. Na een woordje uitleg begrepen ze waarom. Ik heb nooit gebist en in mijn
eerste jaar haalde ik onderscheiding.
DA: Een normale studente was je toch niet?
Natuurlijk niet, ik ging nooit naar studentenfuiven. Deels omdat ik geen tijd had,
deels omdat het me niet interesseerde. Mijn leven bestond uit trainen, naar de les
spurten, blokken en slapen. Spijt heb ik er niet van, ik heb niet het gevoel dat ik iets
gemist heb.
DA: Remden je studies je carrière niet af? Was je toen al professioneel bezig
geweest, dan zou je misschien al eerder veel verder hebben gestaan.
Wie moest dat betalen? Ik heb pas sinds maart dit jaar een BLOSO-profstatuut,
daarvoor was het roeien met de riemen die ik had. Wie kon me toen garanderen dat
ik een topper zou worden? En wat kon ik aanvangen met een diploma Latijnwiskunde?
Niks. Mijn ouders stonden erop dat ik ging studeren. Ik koos voor het
sportkot omdat dat me het meest aansprak, maar ik heb er nooit aan gedacht om les
te geven. Een dipoma hebben was het belangrijkste.
DA: Toch moest je gewoon gaan werken na je studies.
Evident was dat niet. Hoe kan je ergens in dienst treden als je minimaal een halfjaar
afwezig bent door stages? Welke baas pikt dat? Via mijn oom kon ik als freelancer
aan de slag bij het Veiligheidsinstituut in Antwerpen, waar ik opleidingen gaf. Het
weinige geld dat ik verdiende, net genoeg om mijn telefoonrekening en mijn eten te
betalen, gaf ik af aan mijn ouders. Ze konden niet alles blijven betalen, we waren
met z'n vieren thuis. Ik was gedoemd om thuis te blijven wonen. Iets huren, laat
staan kopen, was onmogelijk. Ik heb veel aan mijn ouders te danken, ze hebben me
zo goed en zo kwaad als het ging financieel en organisatorisch gesteund. Hadden zij
de kraan dichtgedraaid, dan had ik nu niet in Athene gestaan.
DA: Dat is toch een kromme situatie. Waarom steunt de bond zijn atleten
niet meer? Jij hebt constant moeten overleven.
Dat klopt, maar wat doe je eraan? De meeste judoka's studeren of gaan stempelen
om rond te komen. Ik ben sinds 1997 bij de nationale ploeg, maar tot maart dit jaar
was ik zelfbedruipend. Dit BLOSO-contract is een droom, het geeft me financiële
ademruimte en tijd om te trainen.
10 / 35

DA: Maar het komt te laat, niet?
Ik begrijp ergens dat de bond spaarzaam is met BLOSO-statuten. Je moet iets bewezen
hebben eer je het profstatuut verdient. Judo is een kleine sporttak. Hoe meer
aandacht, hoe meer men investeert in een sport.
DA: Je was jaren de Poulidor van het Belgische judo. Je vocht in de -48- en
de -52-categorie, maar Ann Simons en Inge Clement blokkeerden je weg
naar boven. Frustrerend?
Zeker. Inge Clement was echt beter dan ik, Ann Simons en ik waren gelijkwaardig.
Ik kampte toen met een mentaal probleem. Tegen Ann stapte ik nerveus op de tatami
en verloor ik vaak omdat ik te weinig agressiviteit aan de dag legde. Ze won
meer kampen, dus stond ze beter geklasseerd en werd ze naar WK's en EK's gestuurd.
Ik mocht toekijken.
DA: Je miste de spelen van Sydney omdat je je meerdere moest erkennen in
Ann Simons, terwijl je de nummer vijf van Europa was. Twijfelde je in die
periode aan jezelf?
Het systeem is hard. Wereldwijd is bepaald dat landen slechts één judoka per gewichtsklasse
mogen uitsturen naar grote toernooien. Jammer voor mij. Ann was beter.
Maar ik stelde mezelf in vraag in die tijd, ja. "Waarom train ik me elke dag in het
zweet om zo weinig te bereiken?" dacht ik. In mijn carrière mocht ik aan amper drie
EK's deelnemen, waarvan één door de goodwill van de judobond, want ik was in feite
niet gekwalificeerd. Ik nam aan nog geen enkel WK deel. Dan zakt de moed je stilaan
in de schoenen.
DA: Wie heeft je over de streep getrokken om toch voluit door te gaan?
Ik en niemand anders. Ik ben het judo op zich nooit beu geweest. Keihard trainen,
weken op stage trekken naar het buitenland, wedstrijden vechten, gedisciplineerd
leven, dat stak me niet tegen. Gella zette begin dit jaar een punt achter haar carrière
omdat ze het circuit kotsbeu was. Dat heb ik nooit gehad. Ik bleef ook overtuigd van
mezelf.
DA: Vorig jaar was er een scharniermoment. "Ik geef nog één keer alles tot
Athene en lukt het niet, dan kap ik ermee", zei je. Wat betekende 'alles geven'
concreet?
Daar waar ik vroeger netjes de trainingen van de bondscoach Sasja Jatskevitsch solo
afwerkte, nam ik nu een persoonlijke trainer bij de arm: Danny Belmans van de judoschool.
In plaats van één keer trainde ik drie keer per dag. Ik werd begeleid,
kreeg sparringpartners toegewezen, had rigoureuze trainingschema's. Plots liep het
vlotter. Ik vocht sterk op de A-toernooien, werd eerste op de Europese ranglijsten en
haalde een medaille op het EK.
DA: Waarom nam je pas vorig jaar die beslissing om te trainen met een persoonlijke
coach?
Omdat ik altijd dacht dat ik het alleen kon rooien. Ik zoch ooit contact met Eddy Vinckier,
de trainer van Gella, maar het klikte niet. Ook met Jean-Marie Dedecker zou ik
nooit een hecht team kunnen vormen. Je moet een vertrouwensband opbouwen, je
coach moet een vriend worden. Ik ben niet zo open, maar aan Danny kan en wil ik
alles kwijt.
11 / 35

DA: Toevallig werd je net vorig jaar een koppel met ex-judoka Olivier
Berghmans, die nu trainer is in een judoschool. Heeft hij een aandeel in je
succes?
Zeker. Een partner is superbelangrijk voor een topsporter, alleen al voor de gemoedsrust.
Ook mijn BLOSO-contract maakte me rustiger. Niet alleen het financiële
aspect, maar ook het feit dat men toonde dat men in mij gelooft, maakte me sterker.
Ook Olivier gelooft rotsvast in mij. Ik ken hem al acht jaar, maar pas vorig jaar is de
vonk overgeslagen. Ik had er nooit bij stilgestaan, maar ik miste een man in mijn
leven. We wonen sinds oktober samen. Dankzij Olivier ben ik kalmer en zelfverzekerder
geworden. Hij bezit de gave mijn zelfvertrouwen op te krikken. Olivier is judotrainer
en zegt het al jaren: 'Plus est en vous.' Hij is een geboren optimist, ik denk
negatiever. Volgend jaar trouwen we. Maar kinderen zijn voor na mijn carrière.
DA: Vóór Athene zei je niet aan Peking 2008 te denken. Is dat met die medaille
veranderd?
Ja. Vier jaar is nog lang, maar Peking zit in mijn achterhoofd.
DA: Wat biedt het leven na het judo?
Ik wil lesgeven in de judoschool.
DA: Gella Vandecaveye wil na haar carrière niet opnieuw opboksen tegen
het amateurisme binnen de Belgische judowereld.
Ik wel. En Ulla gaat er ook voor als ze uit de kleine kinderen is. Er zijn beleidsmatig
veel onvolkomenheden, maar ik denk dat ex-toppers veel kunnen veranderen.
DA: Wat heeft Athene naast die medaille opgeleverd?
Voldoening en bevestiging.
DA: Ik bedoel financieel.
Twintigduizend euro. Een mooi bedrag, dat ik in ons huwelijk zal investeren, maar
van judo word je niet rijk. Mijn medaille kan wel belangrijk zijn. Dexia en Selexion
stoppen met sponsoring. Maar mijn brons bewijst dat judo niet dood is. Hopelijk vind
ik ooit een persoonlijke sponsor.
Bron: 11/09/2004 - Dag Allemaal, van 11 tot 17 september 2004; artikel door Peter
Dirix, pg. 40 - 43.
12 / 35

DE VLUCHT UIT ATHENE
Augustus 2004
Bescheiden ontvangst voor bescheiden delegatie met bescheiden succes
ATHENE/ZAVENTEM - Het was een bescheiden ontvangst voor een bescheiden
delegatie met bescheiden succes. Er stond een hond met een koddig
Wouter D'Haene-jasje aan. De Neerpeltse kajakclub paradeerde met t-shirts
waarop Bob Maesens vijfde plaats hulde kreeg. Er wapperden spandoeken
voor Kim Gevaert, zoals een paar duizend kilometer zuidelijker ook op de
nationale luchthaven de blikvanger van deze delegatie. En overal knuffelden
intimici hun thuiskomers. We zijn terug in het land.
Snel ging het naar het Sheratonhotel
aan de overkant voor een
laatste receptie en dito toespraak.
Nadien wachtte het afscheid aan
deze vrienden voor het leven, de
vertrouwde bedden thuis en vele
onzekere toekomsten. Wie van deze
(echt waar) stuk voor stuk
sympathieke jongens en meisjes
haalt immers Peking?
De Belgische delegatie was even
na zeven uur 's morgens opgestegen
in Athene. Met de allervroegste
vlucht uit de Griekse hoofdstad.
Een wijze beslissing. Het inchecken
verliep op dat vroege tijdstip
nog vlot. Later, zo werd gevreesd,
zouden aan de luchthavenbalie
taferelen ontstaan die
makkelijk vergeleken konden worden
met de voedselbedelingen in
Zuid-Soedan. In de wirwar van
Zaventemse luchthavengangen
was de grijze brigade moeilijk om
te volgen. Niet alleen door hun
onopvallende outfit, ook door het
ontbreken van medaillegerinkel.
Judobrons Ilse Heylen was de enige
met een olympische plak om de
hals. Collega-gelauwerden Axel
Merckx en Justine Henin hadden
het team al veel vroeger moeten
verlaten. De kleine ogen wezen op
een korte nachtrust. Of helemaal geen nachtrust. Bij sommigen althans. Zoals de
bende van Wouter. D'Haene is dat. Kajakker. Toffe knul. De West-Vlaamse spierbundel
had laten doorschemeren dat hij een stunt wilde uithalen om de sluitingsceremo-
13 / 35

nie op te vrolijken. Hij had in zijn watermaten Van der Fraenen - Gevaert en in Cédric
Van Branteghem gelijkgestemde zielen gevonden. Helaas voor hen bood het
bonte zang- en dansspektakel onvoldoende gelegenheid voor ambianceverhogende
fratsen. Het kwartet kroop dan maar een hek over en snel een dranktent binnen,
waar ze door lokaal vrouwelijk talent enkele dansen aangeleerd kregen. Tot ver in de
nacht. En dan richting luchthaven. Pijnlijk.
Nog dit. De Belgen deelden hun vliegtuig huiswaarts met een handvol Nederlanse
journalisten, het slag volk dat de voorbije veertien dagen al te vaak grijnzend was
komen informeren op hoeveel medailles België was blijven steken. "Drie? Oh. Wij
zitten aan 22." Maar sportieve kerels blijven het: "Jullie hebben wel Jacques Rogge."
Volgende keer Athene - Amsterdam graag.
Bron: 31/08/2004 - De vlucht uit Athene - Gazet Van Antwerpen - MV.
ATHENE IS VOORBIJ ... TOT IN PE-
KING!
Een emotionele
begroeting
tussen
bronzen
judoka Ilse
Heylen en
haar broer
Alf op de
luchthaven
van Zaventem.
En een
vrolijk afscheid
tussen
turnster
Aagje
Van Walleghem
en
sprintster
Kim Gevaert.
Samen
hebben
ze in
het olympisch
dorp
gewoond,
nu gaan ze
elk weer hun eigen weg. Het Belgisch olympisch team werd bij aankomst uit Athene
door enkele honderden familieleden en supporters opgewacht.
Bron: 31/08/2004- Athene is voorbij ... Tot in Peking! - Gazet Van Antwerpen.
14 / 35

BELGISCHE ATHLETEN KEREN TERUG
UIT ATHENE
ZAVENTEM - Ze kwamen gistermorgen met kleine oogjes toe op Zaventem,
de Belgische atleten die de voorbije zestien dagen gepresteerd hebben op
de Spelen. Om halfvijf maandagmorgen waren ze uit het olympische dorp
vertrokken, en met een uur vertraging landden ze gisterochtend iets na tienen
in Zaventem. Daar werden ze warm en hartelijk onthaald door honderden
fans. Veel Belgische vlaggen, veel tricolore mutsen en vooral veel, véél
spandoeken in de aankomsthal van Zaventem. Voor judoka Ilse Heylen,
sprintster Kim Gevaert en haar estafettevriendinnen en de roeier Tim
Mayaens scoorde de applausmeter het hoogst.
Tranen van vreugde bij Heylen, haar bronzen medaille hard vastgeklemd. Bittere
tranen dan weer bij triatlete Katleen Smet, die van het BOIC niet de bloemen en felicitaties
kreeg die anderen wel toekwamen en huilend de luchthaven uitsnelde.
RAAD VAN AAGJE
Turnster Aagje Vanwalleghem (16) was vorige week al terug in België, maar wou per
se haar collega-olympiërs verwelkomen. En hen meteen wat goeie raad geven. "Kijk
maar uit, want iedereen zal je herkennen", gaf ze Elodie Ouedraogo van de 4x100m
estafette mee. "Jullie zijn nog veel bekender dan mij en bij mij is het al zo erg.
Overal spreken ze me aan: Op straat, in de winkel, in de cinema. Laatst moest ik
nog weglopen van handtekeningenjagers: De film was al begonnen en ik stond daar
nog te signeren."
Na de landing trok het ganse gezelschap richting BOIC-receptie, waar een stràlende
delegatieleider Robert Van de Walle emotioneel afscheid nam. Van de Walle tegen
'zijn' atleten: "Bedankt voor jullie inzet, maar vooral voor de vriendschap die jullie
mij een maand lang gegeven hebben. Dat is een souvenir voor het leven. Hier eindigt
mijn werk in de sport, maar als er iets is, mogen jullie mij altijd bellen. Vierentwintig
uur op vierentwintig, omdat ik jullie zo graag zie. Allemaal."
Maar de toekomst van de Belgische sport zit Van de Walle erg somber in. "We mogen
niet tevreden zijn. En als er niets verandert, wordt het enkel nog slechter. In Sydney
2000 hadden we zes medailles, in Athene 2004 drie. In Peking 2008 zou het wel
eens noppes kunnen zijn. Een catastrofe."
Bron: 31/08/2004 - Belgische athleten keren terug uit Athene - Het Laatste Nieuws -
Maarten Michielssens.
15 / 35

EÉN MEDAILLE, VEEL TRANEN
Belgische olympiërs uitbunding onthaald in Zaventem
Met zo'n 500 waren ze naar de luchthaven van Zaventem afgezakt. Supporters,
vrienden en familie van de laatste Belgische olympiërs die terugkeerden uit Athene.
Vrouw in the picture was natuurlijk Ilse Heylen, de enige medaillewinnaar die nog
niet eerder uit Griekenland was teruggekeerd. Er werd gekust, geknuffeld en de
traantjes vloeiden rijkelijk.
Heylen en Cathérine Jacques waren er, de atleten onder aanvoering van Kim Gevaert,
zeiler Sebbe Godefroid, de roeiers en kajakkers, de schutter Daisy De Bock en uiteraard
de druk omstuwde afscheidnemend delegatieleider Robert Van de Walle.
Turnster Aagje Vanwalleghem was speciaal naar Zaventem gekomen om haar olympische
strijdmakkers te verwelkomen. "Ik was zelf graag nog wat langer gebleven in
Athene, maar ik moet woensdag al terug op internaat. Daarom ben ik vorige dinsdag
al teruggekeerd. Zo kon ik ook nog een paar dagen bij mijn mama zijn."
Een dikke knuffel was er voor Daisy De Bock, met wie Aagje bijna twee weken een
appartement gedeeld had. "Het was emotioneler dan ik gedacht had", aldus De Bock.
"Tenslotte heb je in die twee weken wel een speciale band opgebouwd. Nu, 't is niet
dat we de laatste dagen geen contact meer hadden. Sinds Aagje weg was was, bleef
ze mij bestoken met sms'jes."
Zware nacht
De meeste spandoeken en zelfs speciaal gedrukte t-shirts waren voor judoka Ilse
Heylen. Zij haalde op de tweede dag van de Spelen brons en bleef dan nog twaalf
dagen nagenieten in Athene. Zondagavond had ze ook nog de Belgische vlag gedragen
tijdens de slotceremonie. "Er is meer volk dan ik verwacht had", zei ze. Heylen,
die regelmatig door emoties overmand werd, kon de sporen van een korte nacht niet
verbergen. "Gisteravond was het laat met die slotceremonie en deze ochtend moesten
we al om half vier uit de veren om ons vliegtuig te halen. En zaterdagavond was
er een receptie van het BOIC, dus dat was ook al een korte nacht."
Heylen droeg haar bronzen medaille fier om de nek. "Maar in Athene heb ik ze twaalf
dagen in een kluis bewaard. Pas gisteren ben ik ze gaan halen."
Dagje rondhangen
De andere medaillisten, Merckx en Henin, waren al eerder terug uit Athene. Merckx
is al weer volop aan het koersen, Henin verdedigt haar titel op de US Open in New
York. Veel aandacht ook voor Kim Gevaert, tweevoudig finaliste in de atletiek. De
Brabantse was zowat de enige die het spijtig vond dat ze al terug was uit Athene. "Ik
heb zowat acht dagen competitie gedaan: eerst de 100m, dan de 200m, ten slotte
de estafette. Daarna bleef er maar één dagje over om nog wat rond te hangen met
de andere atleten en wat sfeer te proeven in Athene. Ja, ik had best nog wat langer
willen blijven."
Maar het vluchtschema was onverbiddelijk. Net als de atletiekkalender overigens.
Gevaert en co worden vrijdag al verwacht op de Memorial Van Damme in Brussel,
samen met een resem olympische kampioenen.
16 / 35

Bron: 31/08/2004 - Eén medaille, veel tranen - Het Volk.
LE RETOUR DE LA DÉLÉGATION BELGE
SALUÉE, HIER MATIN, PAR DE NOM-
BREUX SUPPORTERS ET ... LEUR FA-
MILLE.
Hier matin à l'aéroport de Bruxelles-National, une centaine de personnes ont réservé
un accueil chaleureux à la délégation olympique belge de retour des jeux Olympiques
d'Athènes. La plus forte attention s'est portée sur la judoka de bronze Ilse Heylen et
la sprinteuse Kim Gevaert, mais les autres athlètes ont pu aussi compter sur un soutien
de leurs supporters.
Cette arrivée en grande pompe a visiblement fait bien plaisir aux athlètes. "C'est tout
simplement fantastique. Je m'attendais à voir quelques personnes, mais là ça dépasse
l'imagination", commentait une Kim Gevaert épuisée, mais de retour au pays
satisfaite de ces prestations.
"Avec deux finales olympiques (200m et 4x100m) et une demi-finale (100m), je ne
peux être qu'heureuse. La semaine passée fut magnifique. En ce qui me concerne,
les Jeux auraient pu durer un peu plus longtemps. A cause de mon programme chargé,
je n'ai eu qu'un jour pour faire du tourisme. J'aurais encore volontiers assisté à
l'une ou l'autre compétition mais ça n'était pas possible."
Le temps qu'elle va désormis retrouver, l'athlète de Kampenhout ne veut vraiment
pas le consacrer à organiser une petite fête.
17 / 35

"Maintenant je pense surtout à mon lit. J'y resterai un peu et soignerai mon mal de
gorge. Les jours qui viennent, je veux beaucoup dormir et décompresser tout en
gardant un oeil sur le Mémorial Van Damme de vendredi." Gevaert refuse de penser
pour l'instant à un avenir plus lointain.
"2008? Peut-être que je ne serai plus une athlète à ce moment-là. Je considère année
après année. On verra bien."
La judoka Ilse Heylen, qui a ramené une des trois médailles belges (avec le bronze
du cycliste Axel Merckx et l'or de Justine Henin-Hardenne, ndlr). était très émue par
toute l'attention qu'elle suscitait.
Pourtant, elle était restée dans la capitale grecque en compagnie de Olivier Berghmans,
son compagnon. "J'ai gagné ma médaille de bronze il y a deux semaines déjà
et j'ai pu profiter pleinement des Jeux ensuite, mais maintenant je suis surtout
contente d'être de retour à la maison. Tout ceci me fait extrêmement plaisir", racontait
Heylen avant qu'elle ne tombe en larmes dans les bras de sa famille. Pour
l'Anversoise, place au repos puisque le prochain rendez-vous internationale est fixé
en décembre à Fukuoka (Japon).
Bron: 31/08/2004 - Le retour de la délégation belge saluée, hier matin, par de nombreux
supporters et ... leur famille. - La Capitale.
"LATEN WE DE SIRTAKI DANSEN"
Belgische delegatie niet ontevreden met 3 medailles plus dozijn finaleplaatsen
ATHENE - Drie medailles heeft België behaald op deze Spelen. Dat is minder
dan gehoopt (zes) en meer dan gevreesd (nul). Is het glas dan halfvol of is
het halfleeg? Robert Van de Walle, een delegatieleider die zijn atleten intens
liefheeft, koos voor halfvol. "Laten we blij zijn met wat we hebben in plaats
van te treuren om wat we hebben gemist. Laten we vanavond de sirtaki
dansen."
"Met drie medailles, waarvan gelukkig één gouden, bengelen we achteraan op de
medailletabel", stelt Van de Walle vast. "Dan kan je twee dingen doen. Of je haalt je
zakdoek boven en je huilt eens goed uit, of je telt het aantal vierde, vijfde en zesde
plaatsen op en dan stel je vast dat het vaak net niét is geweest."
Vier jaar geleden in Sydney haalde België twee medailles meer dan nu, maar niet
meer top-achtplaatsen. Sportdirecteur Eddy De Smedt trok zich daaraan op. "We
hadden gerekend op zes medailles. Niet alleen in tennis, judo en wielrennen, maar
ook in het zeilen, het mountainbiken en de paardensport. Medailles halen wordt
steeds minder vanzelfsprekend, gelet op de almaar toenemende internationale concurrentie.
En als je de Chinezen hier bezig zag, weet je dat het in 2008 zelfs angstwekkend
moeilijk wordt."
"Ik reken deze selectie dan ook liever af op het aantal finaleplaatsen. In de breedte
vond ik ons degelijk preseteren. In de meeste sporten had je het gevoel dat België
méédeed, dat we er niet als figuranten bij liepen. Ik noem de triatlon, de jumping,
kajakken en roeien, de mountainbike, de spurtnummers in de atletiek, noem maar
op."
MINDER TOERISTEN
Het aantal pure figuranten, 'toeristen' in het olympisch jargon, is inderdaad gedaald
tegenover vorige edities, waardoor de Belgische atletengroep - 51 in Athene tegen-
18 / 35

over nog 69 in Sydney - globaal een beter figuur sloeg. Maar de naakte cijfers van
Athene, medailles en finaleplaatsen opgeteld, zijn helaas niet beter dan in Sydney.
Toen hadden we evenwel niemand in finales van de belangrijkste drie olympische
sporten, in volgorde de atletiek, het zwemmen en het turnen. Met Kim Gevaert, de
4x 100m-ploeg en Aagje Vanwalleghem lag dat in Athene anders.
Bron: 30/08/2004 - "Laten we de sirtaki dansen" - Het Nieuwsblad - In Griekenland,
Jan Segers.
ROGGE: "SATISFACTION, JUSQU'I-
CI..."
Le président du CIO était en visite hier au main press center.
ATHENES - Surprise, ce jeudi midi, au main press center avec la venue de
Jacques Rogge. Malgré un emploi du temps surchargé, digne d'un chef d'Etat,
le président du CIO a tenu à se rendre compte de visu des conditions de
travail de la presse écrite, radio et télévisée. Une excellente occasion de lui
poser quelques rapides questions ...
Monsieur le président, comment avez-vous vécu les Jeux jusqu'ici?
"De manière positive! Je pense que tout a été mis en oeuvre pour que ces Jeux
d'Athènes soient une réussite. Personellement, je me plais énormément au village
olympique, l'un des plus beaux de l'histoire, où je suis en contact avec les athlètes.
Quand j'en ai l'opportunité, je me rends au bâtiment de la délégation belge afin de
prendre connaissance du programmes de nos athlètes."
Quels sont les moments qui vous ont particulièrement marqué?
"Il y en a deux et ils concernent nos représentants. D'abord, la médaille d'Axel Merckx,
samedi. Puis, celle d'Ilse Heylen, dimanche. J'étais au bord du tatami, en compagnie
de Robert Van de Walle, lors du combat pour la médaille de bronze. Et, croyezmoi,
Robert a dû me retenir, tant j'étais nerveux."
Que pensez-vous de l'affaire ayant impliqué les athlètes grecs Kenteris et
Thanou qui a secoué les Jeux?
"Regrettable! Mais cette affaire prouve que le CIO est bien décidé à s'en tenir à la
tolérance zéro. Et ce, de manière absolue! Les tricheurs n'ont pas leur place aux Jeux
Olympiques, ni d'ailleurs dans aucune compétition sportive de par le monde."
Un bémol à l'enthousiasme: l'absentéisme dans les tribunes ...
"N'exagérons rien! J'avoue que certains sports ne sont pas gâtés au plan des spectateurs.
Mais ce sont des sports qui n'ont pas de tradition en Grèce. Pour le reste, les
stades sont assez bien remplis, ce qui confirment les statistiques de billets d'entrée
vendus. Nous en sommes à plus de trois millions, soit environ 55%. Ce qui est plus
qu'en 1992 à Barcelone, à la même époque."
Bron: 20/08/2004 - Rogge: "Satisfaction, jusqu'ici ..." - La Dernière Heure - G.B.
19 / 35

ILSE IS GEEN BANKZITTER MEER.
Met een bronzen medaille redt Ilse Heylen het gezicht van het Belgische judo.
Toen haar
kort voor
de afreis
naar
Athene
gevraagd
werd of
ze het
niet erg
vond dat
de meeste
aandacht
op
de Spelen
in het judo
nu
weer naar
Gella
Vandecaveye
zou
gaan,
schudde Ilse Heylen (27) spontaan het hoofd en lachte. Het kwam haar goed uit, zei
ze, dat niet alle aandacht naar haarzelf zou gaan. Anders zou dat voor te veel druk
zorgen. Om diezelfde reden was ze bij aankomst in Athene ook blij dat ze al op de
tweede dag van de Spelen als eerste Belgische judoka mocht vechten. "Dan voel ik
de druk niet dat het aan mij is om in het judo die verhoopte medaille te halen. Maar
ik ga wel voor een podiumplaats." Die haalde ze ook, met een verbeten trek kampend
tot in de verlengingen.
Dat Heylen in Athene een medaille haalde, verbaast de judokenners niet, ook al bleef
ze tot vorig jaar internationaal een subtopper. In het afgelopen jaar maakte ze echter
een sterke ontwikkeling door. "Een bankzitter die plots basisspeler werd", zo omschrijft
voormalig bondscoach Jean-Marie Dedecker, op doorreis in Athene, haar
ontwikkeling. Heylen was lang het nummer twee in haar gewichtsklasse. Altijd stootte
ze op iemand die incontournable was: eerst was er in de min 48 kilo Ann Simons,
brons in Sydney. Mede door gewichtsproblemen om onder die 48 kilo te blijven,
stapte Heylen over naar de categorie min 52 kilo. Ook in die hogere gewichtsklasse
vecht ze overigens tegen het gewicht. Met het ouder worden raakt een atleet immers
moeizamer gewicht kwijt omdat de vochtafdrijving minder vlot verloopt.
Heylen veranderde destijds echter vooral van gewichtsklasse omdat Ann Simons
haar in de groep onder 48 kilo de weg naar de absolute top afsneed. Niet dat het
verschil in intrinsiek talent tussen beide meisjes groot was, vindt Dedecker: "Er was
weinig verschil. Je stuurt hen naar dezelfde toernooien en wie het meest wint, gaat
naar een EK of WK. Simons won gewoon vaker. Ann bloeide vroeger open, al van bij
de junioren. Ik merkte Ilse ook al op bij de junioren, maar zij is net als Gella Vandecaveye
een laatbloeier. Gella haalde bij de junioren ook weinig medailles, terwijl Ulla
Werbrouck en Ann Simons er stonden vanaf hun vijftiende. Simons noch Heylen zijn
20 / 35

pure judotalenten, vechtbeestjes die van jongs af aan op geen inspanning keken.
Ilse komt evenmint als Simons uit de technische school, maar ze legde zich snel toe
op het grondwerk, zoals veel atleten die technisch minder begaafd zijn. Je kan daar
veel compenseren met inzet en strijdlust. Ze leeft ook voor het judo, dat zit in haar."
In een hogere gewichtsklasse scheen Heylen hetzelfde lot te ondergaan als voorheen,
want in de min 52 raakte ze niet voorbij Inge Clement. Haar geluk was dat
Clement in 2002 stopte. Vervolgens zette Heylen zich in de directe strijd tegen haar
concurrente Kristel Taelmans door. Maar ook tevoren ging ze mee naar internationale
toernooien en keerde ze regelmatig terug met een medaille. Internationale subtop
vond Dedecker haar toen. Dat is ze nu nog: "Zij maakte deel uit van de nationale
ploeg, maar ze miste een persoonlijke begeleider zoals Gella had met Eddy Vinckier,
of zoals ik dat deed voor Ulla. Die heeft ze nu wel in Danny Belmans."
Dedecker omschrijft Heylen als heel introvert, bescheiden. "Een vriendelijk meisje.
Intelligent ook, want ze behaalde een licentie Lichamelijke Opvoeding aan de universiteit
van Leuven. Ilse kan je typeren als een stille werker, typisch Vlaams: met
zweet en kracht. Met doorgedreven hard werken word je ooit eens derde, zoals nu.
De laatste zes maanden is ze veel sterker geworden. De resultaten bewijzen dat,
met een tweede plaats op het EK. Had ze toen echt in zichzelf geloofd, was ze Europees
kampioene geworden. Maar ze leek tevreden dat ze in de finale zat - het Belgische
probleem, met andere woorden. Ik hoop dat deze medaille haar nog meer zelfvertrouwen
zal geven en dat ze zo op haar weg kan doorgaan. Want ik ben er zeker
van dat ze als mens niet zal veranderen. Er bestaat weinig kans dat Ilse naast haar
schoenen gaat lopen."
Op basis van zijn ervaring verwachtte Dedecker vooraf in Athene een medaille voor
Heylen, maar in tegenstelling tot de rest van het Belgische kamp jubelt hij niet. "Ik
ben hier nog maar één dag en ik
voel nu al de zelfgenoegzaamheid
opduiken. Omdat ze deze medaille
weer gaan gebruiken om alles
bij het oude te laten. De paniek
die er voor de afreis even was,
dat het dit keer helemaal niets
zou worden, is met twee medailles
in twee dagen weer weg. Opgelucht
kan er weer gefeest worden,
alsof er niets aan de hand
is. Iedereen, het publiek incluis,
denkt weer: we zijn goed bezig,
terwijl het judo er structureel nog
nooit zo erg aan toe was als nu.
Die medailles worden niet gehaald
door maar ondanks het
systeem."
"Op Ilse Heylen na is er sprake
van een judodrama", legt Dedecker
de vinger in de wonde. "Vier
jaar na elkaar haalden we op
geen enkel jeugdkampioenschap
een medaille. Maar wie ziet dat?
21 / 35

Er is geen opvolging, er is niets. Men moet mij niet zeggen dat ik er niets aan deed.
Toen ik stopte, had je Catherine Jacques, Sissy Veys, Brigitte Olivier, Koen Sleeckx:
allemaal hadden ze een medaille op een EK of WK. Toen ze zeventien en achttien
waren had men in hen moeten investeren, hen meepakken op stage. Anders missen
ze de boot. Dat er geen geld was, mag geen excuus zijn. Ik het het nooit anders geweten.
Er was in mijn tijd ook geen geld. Dan ging ik zelf een sponsor zoeken om
een stage te betalen. Zo ging dat. Nu is het écht de woestijn. Men zou Jacques Rogge
moeten vragen om de Spelen eens vier jaar uit te stellen opdat we onze achterstand
zouden kunnen inhalen. Het succes van Ilse Heylen zal nu de reden zijn om er
niets aan te doen, om voort te kabbelen. Maar daar moet zij zich niet schuldig over
voelen. Die medaille heeft ze op eigen kracht verdiend."
Bron: 18/08/2004 - Ilse is geen bankzitter meer - Sport Magazine - Voetbal - Geert
Foutré
ILSE HEYLEN HOUDT NIET VAN VUILE
TRUCS: "BLOEMKOOLOREN? LAAT
MAAR ZITTEN."
ATHENE - Ilse Heylen fladderde er gisteren tussendoor als een gekneusd
vogeltje. Zes kampen op weg naar brons hadden sporen nagelaten. Het frele
lijf zat vol oppervlakkige schaafwonden, onder haar ogen liepen sporen van
bloeduitstortingen. "Is binnen een dag of drie weer vergeten", straalde ze.
"Met een blauw oog loop je langer. Maar ook daar zijn we niet vies van. In
ons wereldje wordt gezegd dat een blauw oog de voorbode van een medaille
is."
Gisteren kon Ilse nog altijd niet vatten
wat haar zondagavond was overkomen.
Om 23.00u was ze teruggekeerd in het
olympisch dorp, maar ze had de hele
nacht geen oog dichtgedaan. "Ik was ziek
van de zenuwen. Geen hap kunnen eten
en maagpijn van stress."
Maar de vreugde om haar medaille overtrof
alles. Jacques Rogge was haar komen
feliciteren. Justine Henin ook. En dan waren
er de vele berichtjes en telefoons. "Mijn familie was door het dolle heen. Ook Marisabelle
Lomba heeft me geluk gewenst. En Jean-Marie Dedecker. Hij heeft gezegd
dat ik altijd te introvert en te bescheiden ben geweest. Hij heeft gelijk. Ik zal het
goed in mijn oren knopen."
Oren? Bloemkooloren zal ze bedoelen. Judoka's hebben namelijk verfomfaaide oren.
Van over de grond te schuiven. Van eraan te laten trekken.
"Ja, je kan een judoka zo in de massa herkennen. De vele bloeduitstortingen veroorzaken
knobbeltjes. Dat kan verholpen worden door een operatie. Maar ik ben niet zo
met mijn uiterlijk bezig." Aan de oren trekken is één van de vuile streken van de tegenpartij.
Zijn er nog meer?
22 / 35

"Ja, ja. Bij een wurggreep zijn er die je een vinger in de keel draaien. Is heel pijnlijk.
Er zijn er ook die de ogen viseren."
Er zijn naar verluidt ook die stinkende pakken dragen als middel om de tegenstander
af te schrikken?
Heylen: "Ja, voor sommigen zijn alle middelen goed. Mijn coach zegt soms dat ik ook
iets moet uitproberen. Maar daar ben ik te zachtaardig voor."
De metamorfose van Heylen, één dag na haar medaille, is opmerkelijk.
"Ik heb op slag meer zelfvertrouwen. En ik ben vooral dolblij voor mijn ouders, die al
die jaren in mij geïnvesteerd hebben. Zij waren mijn beste sponsors, alhoewel ze het
zelf niet breed hebben." En dan bijna ingetogen: "Toen ik dit jaar brons won op het
EK, verjaarde mijn moeder. Nu won ik brons op moederkesdag. Een mooier cadeau
had ik mijn ma niet kunnen geven."
Bron: 17/08/2004 - Ilse Heylen houdt niet van vuile trucs: "Bloemkooloren? Laat
maar zitten." - Gazet van Antwerpen - Gaston Tuch
ILSE HEYLEN BETAALT TROUWFEEST
MET BRONZEN PREMIE.
ATHENE - Het BOIC heeft niet onaardige premies veil voor een medaille.
50.000 euro voor goud, 30.000 euro voor zilver en 20.000 euro voor brons.
Ilse Heylen, die gisteren verrassend brons won in de categorie tot 52 kilo, weet alvast
waar ze haar premie gaat aan besteden. "Om ons huwelijksfeest te betalen.
Volgende jaar in september trouwen mijn verloofde Olivier (Berghmans, nvdr) en ik."
Bron: 17/08/2004 - Ilse Heylen betaalt trouwfeest met bronzen medaille - Het
Nieuwsblad - WW
23 / 35

PB: FELICITATIES AAN JUDOKA ILSE
HEYLEN
persdienst eerste minister
Felicitatietelegram aan bronzen medaillewinnaar judo categorie - 52kg, Ilse HEYLEN
Felicitatietelegram aan bronzen medaillewinnaar judo categorie - 52kg,
Ilse HEYLEN
Mevrouw Heylen,
Ik wil u van harte feliciteren met de behaalde bronzen medaille in de discipline judo -
52 kg.
Hiermee heeft u ervoor gezorgd dat de uitstekende Belgische traditie op het vlak van
judoprestaties op de Olympische Spelen wordt verdergezet!
Namens alle Belgen meen ik te mogen zeggen bijzonder trots te zijn op uw Olympische
prestatie.
Guy VERHOFSTADT
Voor meer informatie:
Kanselarij van de Eerste Minister
Persdienst
Wetstraat 16
1000 Brussel
persdienst eerste minister
Bron: 16/08/2004 - http://www.presscenter.org/archive/other/105070/?language=NL
ZIE JE WEL, HET BELGISCHE JUDO IS
NOG NIET DOOD
Judoka Ilse Heylen (27) heeft in de Atheense Ano Lios sia sporthal voor de tweede
Belgische medaille op nauwelijks twee dagen gezorgd. In de -52 kilogram versloeg
ze zuiderbuur Annabelle Euranie met een golden score. Het was de tiende Belgische
judomedaille ooit, de zevende van de laatste zestien jaar: geen enkele sport doet
beter. Oeverloos blij was Heylen. Jarenlang een ondergeschoven kindje, nu een wereldtopper.
Een grauwe winterdag was het, jaren geleden, toen ik aan de Leuvense ring de trap
opging in een studentenhuis en op het bescheiden kamertje uitkwam waar Ilse Heylen
studeerde. Ze was vriendelijk, niet uitbundig. Nuchtere meid ook, die droomde
van de Spelen. Het interview verscheen, maar Heylen brak maar niet door. We hadden
de verkeerde geïnterviewd, we hadden Ann Simons moeten hebben, dachten we.
24 / 35

Maar zoveel jaar later bleek het maandblad Sport International het dan toch bij het
rechte eind gehad te hebben. Maar wat heeft het lang geduurd!
Loeren met arendsoog
Geen uitverkochte zaal zoals in Sydney in Atlanta, wel weer helverlichte tatami's en
uitzinnige Japanners. En vier Belgische vlaggen toch wel. En de hele familie Heylen:
met ouders, nonkel, tante, peter, twee broers en zus van Ilse. Detail: van het hele
gezin doet alleen de moeder niet aan judo. Van 10.48 uur tot 17.02 uur, zes kampen
lang, duurde het vóór Heylen, vijf jaar geleden in Leuven afgestudeerd als licentiaat
lichamelijke opvoeding, wist dat ze even later met brons en een laurierkrans op het
podium zou staan. Het goud mocht de Bloso-atlete op haar buik schrijven toen ze
verloor van wereldkampioene Amarylis Savon uit Cuba. Maar ze herpakte zich en
overleefde de finale van de herkansingen. Kamp om brons dus, tegen de Franse Annabelle
Euranie, de vice-wereldkampioene en liefst twaalf centimeter langer.
Broske en spierbundel
Daartegenover de hyperbeweeglijke spierbundel van Heylen: met haar gemillimeterde
broske, loerend met een arendsoog om de tegenstander te vloeren en een meedogenloze
agressie uitstralend. Vijf minuten waren te weinig om de beslissing te
brengen, dus kwamen er verlengingen: wie het eerst scoorde, won. De kamp was
begonnen als een heerlijk tactisch en technisch gevecht, maar dreigde te ontaarden
in ordinair trek- en duwwerk. In de verlengingen pakte Heylen na 1'24" uit met een
knappe beenveeg, goed voor een koka en ze had het brons vast. De armen gingen in
de lucht bij alle Belgen die wel wisten dat dit the place to be kon worden: IOCvoorzitter
Jacques Rogge en de BOIC-bobo's Renno Roelandt, oud-judoka Robert Van
De Walle en Eddy De Smedt.
"Ik wist dat ik een betere conditie had dan zij, ik had dus geen schrik van de verlengingen",
sprak Heylen. "Als je deze prestatie vergelijkt met waar ik een jaar geleden
stond ... Maar sindsdien heb ik een beter begeleidingsteam, met onder andere de
mensen van de judoschool die in mij geloven en me vertrouwen geven. Want
meestal denk ik negatief over mezelf. Geloven in mezelf, dat doe ik niet."
Boemannen
Waarom moeten sportlui toch zo dikwijls zoveel pech hebben in hun leven voor ze
met success aanknopen? Omdat ze pas door die pech het onderste uit de kan halen,
hun diepste krachten ontdekken? Ilse Heylen miste de Olympische Spelen van 2000
nadat ze de beslissende selectiewedstrijd op het tornooi van Rotterdam verloren had
van Ann Simons, een klap van jewelste. Heylen koos eieren voor haar geld, en stapte
van de -52 kg over naar -48 kg. Ze vermagerde. Maar opnieuw botste ze op sterkere
tegenstanders: eerst Inge Clement, tot zij in 2002 stopte, daarna op Kristel Taelman.
Maar de Waalse brak op het Europees en wereldkampioenschap geen potten,
integendeel. Dus kreeg Heylen weer hoop. Zeker toen ze met Olivier Berghmans niet
alleen een kolos van een vriendje kreeg, maar diezelfde Berghmans ook haar trainingen
analyseerde en tips gaf, bijkomend bij het werk van coach Danny Belmans.
Heylen: "Ik raakte ook stilaan aangepast aan de lagere gewichtscategorie."
Dit jaar beleefde ze een droomseizoen. Eerste tornooi, in Moskou: goud. Tweede tornooi,
in Sofia: goud. Derde tornooi, Warschau: zilver. Europees kampioenschap: zilver,
niet goed genoeg, te weinig geconcentreerd. "Toen ik in Moskou won, dacht ik
dat het een toevalstreffer was. Daarna kwam de bevestiging in Sofia en dacht dat
het misschien toch aan mezelf lag. Ik bén veel beter dan vroeger. Toen had ik schrik
van de tegenstander, en dat voelden ze op de mat. Nu toon ik dat ik geen schrik
meer heb." En nu? "Nog zes dagen judo kijken, en de Belgen volgen in de atletiek en
turnen." Met een knipoog: "Je ziet, het Belgische judo is nog niet dood hé."
25 / 35

Bron: 16/08/2004 - Het Nieuwsblad - Zie je wel, het Belgische Judo is nog niet dood
- Frank Van De Winkel
"FANTASTISCH VOOR ONS JUDO"
Ann Simons: "Natuurlijk ken ik Ilse heel goed. Tot 2001 was ze zelfs een grote concurrent
van mij in de klasse tot 48 kilogram. We hadden voor de Olympische Spelen
in Sydney allebei de nationale en de internationale normen, maar omdat ik beter
stond op de Europese ranglijst, mocht ik gaan. In 2001 stapte ze over naar een hogere
gewichtsklasse, naar de -52 kg dus. Dat jaar werd een andere Belgische - Inge
Clement - nog Europees kampioen in die klasse, maar Inge stopte en zo werd Ilse de
Belgische nummer 1. In 2002 werd ze vijfde op het Europees kampioenschap, maar
in 2003 was ze niet meer geselecteerd voor het Europees en het wereldkampioenschap
omdat ze niet de Belgische norm (twee medailles op een A-tornooi) haalde.
Toch bleef ze doortrainen. En met succes, want dit jaar won ze meteen de eerste
twee kwalificatietornooien voor Athene en stelde zo haar plaats voor de Olympische
Spelen veilig. Op het Europese kampioenschap dit jaar werd ze nog tweede, waarmee
ze beweest dat ze op koers zat voor Athene."
"Voor 2001 waren we concurrenten, maar het ging niet zo ver dat we niet meer met
elkaar praatten. Na 2001 werden we weer gewone collega's en we hebben dit jaar
ook al een paar keer de kamer gedeeld. Tot 2002 was Ilse overigens de kamergenoot
van Ulla Werbrouck. Toen die stopte werd dat Mari-Isabelle Lomba, nog goed
voor brons in Atlanta. Nadat die er in maart dit jaar ook de brui aan gaf, hebben wij
in het voorjaar wel een paar keer samen op de kamer gelegen. We babbelden dan
veel over judo, maar nooit over de periode dat we concurrenten waren."
"Het laatste jaar is Ilse mentaal enorm vooruit gegaan. Vroeger ging ze vaak tenonder
aan de stress. Ze heeft nu meer zelfvertrouwen, ziet er gelukkiger uit. Misschien
ook de invloed van haar vriend Olivier? In ieder geval: je zag het in haar judo. Natuurlijk
heeft ze ook hard getraind, want Ilse is een werker. En er is meer structuur
in haar trainingen gekomen. Dat alles leidde tot brons. Fantastisch voor het judo én
voor Ilse. Na al het negativisme dat rond het judo hing, waren positieve resultaten
echt wel nodig. Ik ben niet tot in Athene geraakt, maar als ik al die beelden zie,
komt Sydney toch wel weer boven. En het fantastische gevoel dat zo'n medaille met
zich meebrengt. Een moment dat je nooit vergeet."
Bron: 16/08/2004 - Het Nieuwsblad - "Fantastisch voor ons judo."
OPENINGSWEEKEND ATHENE 2004
LEVERT METEEN TWEE BRONZEN ME-
DAILLES OP - DROOMSTART
Zaterdag Axel Merckx, zondag Ilse Heylen. Twee dagen zijn de Olympische Spelen
ver en België heeft al twee medailles. Tegen dat tempo komen we straks met zestien
medailles naar huis. Een grapje natuurlijk, maar toch. De oogst is onverhoopt, maar
wel dik verdiend. Eerst Axel Merckx, die zijn aanvalslust in de laatste kilometers via
de wegrit beloond zag. En één dag later Ilse Heylen, via de herkansingen knap naar
26 / 35

ons tegen de vice-wereldkampioene. Voor het wielrennen een opsteker na de (doping)perikelen
van de laatste weken, voor ons judo een teken dat er ook in het post-
Dedecker tijdperk nog leven is. Twee sporters met een apart verhaal overigens, Merckx
en Heylen. Geen supertalenten, geen grootpraters, maar nuchtere, harde werkers.
Axel Merckx vocht jarenlang uit de schaduw van zijn vader, Ilse Heylen overwon
eindelijk haar legendarische gebrek aan zelfvertrouwen.
Bron: 16/08/2004 - Het Nieuwsblad - Openingsweekend Athene 2004 levert meteen
twee bronzen medailles op - Droomstart
ROGGE DEELT IN BELGISCHE VREUG-
DE
IOC-baas Jacques Rogge
nam tijdens de bronzen
kamp van Ilse Heylen
plaats naast de Belgische
delegatieleider Robert
Van de Walle. "Ik kon
mij uitleven, maar een
man in zijn functie moet
zich ook een beetje kunnen
bedwingen", aldus
Van de Walle. "Toch was
hij supernerveus. Hij gaf
kleine tikjes op de tafel.
Ik moest hem een beetje
kalmeren."
Van de Walle was uiteraard
dolblij met de
Belgische oogst op het
openingsweekend. "Dat
op de eerste dag meteen
een medaille gepakt werd, is heel belangrijk. Dat motiveert de rest van de groep."
Bron: 16/08/2004 - Het Nieuwblad - Rogge deelt in Belgische vreugde
27 / 35

CA COMMENCE BIEN!
Le premier week-end des Jeux Olympiques d'Athènes n'a pas mal commencé du tout
pour les Belges.
Samedi, c'est Axel Merckx qui décrochait la médaille de bronze dans la prestigieuse
course sur route, remportée par le favori Paulo Bettini. Hier, c'est Ilse Heylen qui, à
son tour, prenait place sur le podium, celui du judo, en moins de 52 kg. Et, un peu
plus tard, la victoire facile (6-3, 6-4) de Justine Henin devant la Bulgare Barbora
Strychova (66e mondiale) nous a plutôt rassurés.
Bron: 16/08/2004 - La Dernière Heure - Ca commence bien!
HEYLEN, UN SACRÉ CARACTÈRE!
L'Anversoise a décroché le bronze sous les yeux d'un Rogge émerveillé.
ATHENES. Il y avait vraiment de la médaille belgde dans l'air, hier, au centre
olympique d'Ano Liossia, au nord-ouest de la capitale grecque. Sans quoi,
comment expliquer la présence conjuguée de Jacques Rogge, président du
CIO, de François Narmon, président du COIB, sans parler de Robert Van de
Walle, chef de délégation, d'Eddy De Smedt et Renno Roelandt.
De fait, Ilse Heylen a
décroché le bronze
au terme d'une formidable
journée.
Une médaille qui
n'est pas tombée du
ciel pour l'Anversoise
qui s'est battue
comme jamais. Surtout
face à la Française
Annabelle Euranie,
vicechampionne
du
monde, en septemre,
à Osaka. Du
haut de son mètre
soixante, notre compatriote
rendait une
tête à son adversaire dans ce combat pour le bronze. Mais elle n'en eut cure, ne lâchant
jamais sa proie. Pas même lorqu'elle fut pénalisée par l'arbitre pour une soidisant
passivité. non, Ilse rétablit immédiatement la parité, ce qui lui rendit
confiance. Elle domina, ensuite, Euranie, l'emmenant au soi à trois reprises. "Hélas!
l'arbitre ne m'a pas laissé le temps d'enchaîner ... raconte-t-elle. Sans m'apporté une
stabilité affective. Etant lui-même judoka, il comprend mieux ma situation d'athlète
de haut niveau, les heures passées à l'entraînement, tant en Belgique qu'à l'étranger.
J'ai aussi demandé à Danny Belmans de devenir mon entraîneur. Avec lui. j'ai
gagné en efficacité!"
28 / 35

Et les résultats ne tardèrent pas. Au contraire, puisque Ilse entama l'année 2004 par
deux victoires, à Moscou et à Sofia, s'offrant le luxe de passer Paris. "Je pense que le
rendez-vous moscovite fut le déclic dans ma carrière. Dès Sofia, la semaine suivante,
j'ai senti que mes adversaires me craignaient, ce qui n'était pas le cas auparavant
..."
Que sera-ce, dès lors, avec la médaillée de bronze olympique? Une récompense que
n'a malheureusement pas pu lui remettre le président belge du CIO, protocole obligé.
"Qu'à cela ne tienne, il est venu me trouver à l'échauffement et il m'a souhaité
bonne chance. Un geste que j'ai beaucoup apprécié. Maintenant, place à la fête!"I
A laquelle elle n'a, bien entendu, pas pu participer, samedi soir, pour célébrer la médaille
d'Axel Merckx. "C'était dur! Mais je crois qu le jeu en valait la chandelle."
Bron: 16/08/2004 - Heylen, un sacré caractère! - La Dernière Heure - G.B. - page 5
ROBERT VAN DE WALLE N'AVAIT
PLUS DE VOIX AU TERME DE LA
JOURNÉE
ATHENES. - Sur le coup de 17h15, il n'avait plus de voix! Assis dans la tribune
réservée aux délégations, entre Eddy De Smedt et Renno Roelandt, Robert
Van de Walle n'a cessé d'encourager Ilse Heylen pendant ses six combats.
Et lorsque la décision est tombée, il a littéralement sauté de joie, se
precipitant vers Jacques Rogge, présent à quelques mètres. La poignée de
main entre les deux hommes fut chaleureuse. Heureux, Robert l'était vraiment.
"Nous ne pouvions rêver meilleur début!" dit-il alors que la sonnerie
de son GSM ne cesse de retenir. "Axel samedi, Ilse aujourd'hui. C'est formidable!
Je suis, bien entendu, content des résultats mais, surtout, de la manière
avec laquelle ils ont été forgés. Et nous pouvons mieux encore!"
Samedi soir, Van de Walle avait prévenu: "On continue!" Et ça marche! Deux médailles
en deux jours: nul n'aurait osé parier sur un tel bilan au terme de ce week-end.
En connaisseur, le chef de notre délégations a donc apprécié la manière avec laquelle
Ilse Heylen a décroché sa médaille. "Ilse a mené chacun de ses combats avec intelligence,
même face à la Cubaine Savon. Mais voilà, les Cubains pratiquent un judo de
filou (sic). Ils n'ont pas leur pareil pour provoquer des pénalités. C'est ce qui est arrivé
à Ilse à quarante secondes de la fin de son combat. Il n'empêche, face à la
championne du monde en titre, notre compatriote n'a pas démérité. Au contraire ...
Je pense que si cette pénalité, un peu légère, n'était pas tombée, elle aurait pu rivaliser
avec Savon. Mais bon ... Elle a su se ressaisir pour encore remporter trois combats.
Croyez-moi, ce n'est pas donné au premier venu!"
Proche des athlètes...
Figure emblématique du judo, Robert Van de Walle n'a pas arrêté de serrer des
mains, ce dimanche, entre les six combats de sa protégée. Ici, un Français, là, un
Japonais.
29 / 35

Robert est mondialement connu. Mais il sait se montrer proche des athlètes, leur
parler, les conseiller, les guider, les réconforter. Il n'y a pad de secret ... Quant à Ilse
Heylen, le chief avait beaucoup de respect pour elle. "Physiquement, techniquement
et tactiquement, elle fut vraiment à la hauteur de l'événement. Et puis, surtout, elle
n'avait pas froid aux jeux. Jamais elle ne s'est laissé impressioner. Il est dommage
qu'elle ait déjà 27 ans. je pense, en effet, que, pour elle, cette médaille tombe cinq
ans trop tard."
Qu'à cela ne tienne, cette médaille de bronze est désormais sienne. Ce qui ne manquere
pas de prolonger l'énorme élan d'enthousiasme régnant actuellement autour
de la délégation belge.
On attend avec impatience Vandecaveye et Jacques ...
Bron: 16/08/2004 - Robert Van de Walle n'avait plus de voix au terme de la journée
- La Dernière Heure - G.B.
ET DE DEUX!
Après Axel Merckx, qui a terminé troisème samedi de la course cycliste sur route à
Athènes, la judokate Ilse Heylen a offert à la Belgique une deuxième médaille de
bronze, grâce à sa victoire dans le match de classement dans la catégorie des moins
de 52 kg sur la Française Annabelle Euranie, par koka, après 1" 22" dans la prolongation.
Bron: 16/08/2004 - Et de deux! - La Libre Belgique - Cahier Sports
DÉBUT DE RÊVE POUR LA DÉLÉGATI-
ON BELGE
La délégation belge ne pouvait espérer une meilleure entrée en matière dans ces
Jeux. Son chef, l'ancien champion olympique Robert Van de Walle, misait sur cinq ou
six médailles avant de partir pour la capitale grecque. Le voilà servi: nos compatriotes
en ont décroché deux dès le week-end d'ouverture. Ils n'auraient pu faire mieux
qu'en obtenant un métal plus précieux.
Samedi après-midi, Axel Merckx est allé chercher aves ses tripes une troisième place
au bout de la longue épreuve cycliste sur route dominée par le meilleur coureur de
classique, l'italien Paolo Bettini. Et cela, sous les yeux de son champion de père, présent
à Athènes comme consultant de la télévision flamande.
Vingt-quatre heures plus tard, la judoka Ilse Heylen a battu à l'arrache, dans la petite
finale de la catégorie des moins de 52 kg, la Française Annabelle Euranie.
30 / 35

Comme Axel Merckx, elle a puisé dans ses dernières ressources pour rapporter à la
Belgique une deuxième médailles de bronze en deux journées de compétition. Un
rendement parfait.
Par ailleurs, on retiendra les débuts des stars de la natation: le jeune Américain Michael
Phelps a remporté son premier titre olympique sur 400 m 4 nages tout en se
payant le luxe d'améliorer son record du monde; l'Australien Ian Thorpe a maintenu
son brevet d'invincibilité sur 400 m nage libre; et le Néerlandais Pieter van den Hoogenband
a réalisé le meilleur temps des demi-finales du 200 m nage libre, devançant
Thorpe et Phelps. Ce trio disputera une finale de rêve sur cette distance, ce lundi
soir.
Autres exploits accomplis ce week-end: lest titres des Japonais Ryoko Tamura et Tadahiro
Namura qui leur vaut d'entrer au panthéon des judokas. Namura est le premier
à avoir remporté trois titres consécutifs.
Bron: 16/08/2004 - Début de rêve pour la délégation belge - Le Soir
ILSE HEYLEN, LE BRONZE EN TOUTE
MODESTIE
La judoka bat la Française Anabelle Euranie au terme du >
Son visage ruisselle et porte les stigmates d'une journée harassante. Mais malgré les
litres de sueur qu'elle est en train de verser, malgré ce coquard sous l'oeil gauche
qui devrait rapidement virer au bleu puis à l'arc-en-ciel, Ilse Heylen est rayonnante.
Elle vient de battre la Française Anabelle Euranie à l'arraché, tout au bout de ses forces
qu'ell a jetées dans une bataille homérique à défaut d'être esthétique et elle sait
que dans quelques minutes, c'est la médaille de bronze de la catégorie des moins de
52 kg qu'on va lui passer autour du cou et la couronne de lauriers qu'on val lui poser
sur la tête. Toute ma vie, j'ai rêvé d'aller aux Jeux, dit-elle, radieuse, mais je ne voulais
pas ce ne soit qu'une fin en soi. Il fallait que j'aille jusqu'au bout.
Le combat s'est joué dans les prolongations, grâce à ce > qui sert
désormais, en judo, à départager les ex-aequo au bout des 5 minutes de combat. Le
leur s'était terminé un koka partout après qu'elle eût d'emblée réagi à une sanction
pour manque de combativité. Pour moi, en arriver là, c'était une bonne nouvelle:
j'étais terriblement stressée, avant et pendant le combat, mais je savais que j'étais
plus fort qu'elle physiquement, dit-elle de la Française, pourtant vice-championne du
monde en titre et star en devenir avec son look de mannequin (1,72 m pour 52 kg).
Il fallait simplement que je contienne son uchi mata (NLDR: un mouvement privilégié
par les judokas les plus grands qui lancent la jambe entre celles de leur adversaire).
Alors, ell a tout donné dès que le chrono est reparti et, sous les yeux de Jacques
Rogge, arrivé en cours de session, elle a placé un blocage de jambes intérieur qui,
pour un petit koka de bénéfice, a fait vaciller sa rivale.
La fin d'un parcours impeccable qui aurait pu être plus beau encore si, au troisième
tour, après deux combats rapidement expédiés contre la Malgache Ravaoarisoa et le
Kazakhe Kaliyeva, les arbitres ne l'avaient pas injustement sanctionnée pour manque
de combativité à une minute de la fin contre la Cubaine Savon, la championne du
31 / 35

monde d'Osaka, venue chercher sans succès le seul titre qui lui manquait, trois ans
après avoir mis au monde son premier enfant. A partir de là, elle a fait jouer son métier.
J'ai forcé et je me suis fait contrer sur la fin.
Il restait heureusement le tortueux chemin des repêchages pour se refaire une
sante. D'abord face à la jeune Suédoise Askelof, immobilisée en bout de course, puis
contre la Britannique Singleton, une ancienne championne du monde junior, devancée
d'un petit yuko. Avant l'assaut final contre Euranie.
La victoire à peine expédiée, les félicitations pleuven sur l'héroïne du jour. Olivier,
son ami, n'en revient pas. Sur son t-shirt, il a fait imprimer la tête de celle qu'il
épousera l'an prochain en trafiquant le corps d'une athlète qui s'est prêté au jeu de
la campagne > du COIB. Il a le portable qui bourdonne.
Marisabelle Lomba, qui l'a aidée dans sa préparation en lui servant de sparringpartner,
est l'une des premières à lui téléphoner; elle comprend ce qu'elle ressent,
elle qui, il y a huit, à Atlanta avait également décroché une médaille de bronze inattendue.
Il y aussi les amis, son entraîneur, Danny Belmans, sanse lequel elle ne serait
pas là, et sa famille, venue en masse dans les tribunes. Un groupe > du plus grand au plus petit. Il n'y a que ma mère qui ne fait pas de judo,
rappelle-t-elle. Le jour où elle a essayé, elle s'est déchiré les muscles abdominaux!
Robert Van de Walle, qui sait de quoi il parle, évoque une fille exemplaire, attentive,
bosseuse, appliquée, qui a su attendre son heure en la jouant modeste. Elle a réussi
un tournoi parfait, tant techniquement, avec ses trois ippons, que tactiquement.
Même le président du CIO est, paraît-il tombé sous le charme et s'est pris au jeu.
Pendant le dernier combat, dit Van de Walle, qui était assis à ses côtés, il n'arrêtait
pas de faire aller ses jambes. Il a quand même fini par se calmer. Dans sa position, il
ne peut plus trop montrer ses préférences!
Bron: 16/08/2004 - Ilse Heylen, le bronze en toute modestie - Le Soir - Philippe
Vande Weyer
AH, LE BEAU WEEK-END!
C'est bient parti! Il n'en ira pas tous les jours ainsi pour les Belges à Athènes, mais
les premières médailles vont aux plus méritants. Plaisir partagé.
Evidemment, il faut rester réaliste - Xavier Malisse nous a ramené les pieds sur
terre, comme il sait si bien (?) le faire, hier en début de soirée -, on vivra pas ça tous
les jours. Mais comme le dit François Narmon, président du COIB: "Ne boudons pas
notre plaisir, savourons au contraire!"
Grâce à Axel Merckx, samedi, et à Ilse Heylen, dimanche, la petite délégation belge a
entamé de superbe façon sa campagne olympique. Deux médailles, même en
bronze, lors des deux premiers jours de compétition, on n'osait l'imaginer. Un sérieux
stimulant pour le reste des troupes!
Pourtant, rien ne fut facile pour ces deux-là. Rien n'est d'ailleurs jamais facile aus
J.O.
32 / 35

Alors qu'il gange si difficilement une course, Axel, en forme performante ces dernières
semaines, a su profiter de la seule épreuve où l'accessit est également valorisé.
Le méritant fils d'Eddy a trouvé, la force d'émerger derrière Bettine et son inattendu
comparse portugais, de triompher de la fournaise athénienne et du peleton des meilleurs,
pour décrocher cette médaille
que même son illustre père -
fou de joie à quelques mètres de la
ligne - n'est jamais arrivé à décrocher.
Il est vrai qu'à l'époque seuls
les amateurs étaient admis ...
Vingt-quatre heures plus tard, sous
les yeux d'un Jacques Rogge ayant
du mal à cacher sa fibre nationale
(comment aurait-il pu avec l'enthousiaste
Robert Van de Walle
assis à ses côtés?), c'est également
au forceps qu'Ilse Heylen arracha
sa médaille. Seule, finalement,
la championne du monde
avait eu raison d'elle, lui barrant la
route de la finale du tournoi. Regrets
éternels? Au contraire, joie
d'un superbe résultat!
Le cycliste et la judokate ont défriché
le terrain. "Y'a plus quià" suivre
... Certains sont bien partis
comme Justine Henin, rassurante
hier, ou Tim Maeyens qualifié pour
les demifinales de skiff de mercredi.
Bron: 16/08/2004 - Ah, le beau week-end! - Vers l'Avenir - Arnaud Boever
33 / 35

LA MÉDAILLE DE LA PERSÉVERANCE
Et de deux! Dans la foulée d'Axel Merckx, la judokate Ilse Heylen a décroché le
bronze, ponctuant magnifiquement une saison formidable.
Elle n'aura perdu
qu'un seul match:
contre la championne
du monde. Et encore:
il y eut photo... Mais
Ilse Heylen ne doit
nourrir aucun regret.
Elle n'en nourrissait
d'ailleurs pas, hier au
sortir du combat le
plus important de sa
carrière. Celui qui la
vit vaincre la vicechampionne
du monde
française, Annabelle
Euranie, pour arracher
le bronze des -52 kg.
Un superbe résultat
arraché, c'est peu de
le dire (koka dans la
golden score, soit les
prolongations), devant
Jacques Rogge.
"Nous avions préparé
spécialement Ilse pour ce combat parce que la Française, bien plus grande, a un judo
particulier" expliquera Alexander Jaskevitch, l'entraîneur national.
Sanctionnée d'un koka elle revenait à égalité, essayant par trois fois de réussir une
clé de bras. La Française ne tentait finalement pas grand-chose d'autre que son coup
fétiche (uchi-mata). Mais chacune restair sur ses positions et l'on en arrivait au golden
score avec le résultat que l'on sait.
A 27 ans, la Flandrienne (Wilrijk) ponctuait d'un trophée olympique une saison
exemplaire qui la vit remporter deux des tournois les plus importants de la saison
(Sofia et Moscou) avant de terminer à la 2e place des championnats d'Europe, 1re au
ranking continental.
Que de chemin parcouru particulièrement cette année, depuis que, barrée en -48 kg
par Ann Simons, elle avait dû faire une croix sur Sydney! Passée, du coup, en -52
kg, elle trouvait cette fois Inge Clement sur sa route. Qu'importe, cette licenciée en
éducations physique s'accrochait. "J'ai travaillé comme une forcenée pour réussir,
pour me libérer de cette etiquette de n° 2 me collait au kimono."
Aidée aussie, elle le reconnaît, par le retrait de la compétition d'Inge Clement, c'est
chose faite et de belle façon. Avec la dixième médaille de l'histoire du judo belge.
Son plus beau trophée. "Les Jeux, c'est l'épreuve suprême, qui n'a lieu que tous les
34 / 35

quatre ans et que tout le monde veut gagner. C'est vraiment le plus haut niveau.
Depuis mon premier match, le matin, j'ai combattu concentrée, ne pensant qu'à gagner
et pas à l'adversaire qui m'attendait ensuite. Je ne regardais pas autour de moi.
Je voulais juste faire de bons matchs et développer mon judo. Ma défaite contre Savon
(la championne du monde cubaine, aussi deux fois médaillée de bronze en -48
kg à Barcelone et Atlanta)? On m'a donné une pénalité qui m'a obligée à attaquer.
C'est tout ou rien dans ces cas-là." Ce fut la défaite. "J'ai eu un sentiment d'injustice.
J'avais le moral à zéro. La finale s'échappait pour si peu ... Mais le bronze était encore
là, à portée, alors je me suis battue. Jusqu'au bout. Contre Euranie c'est d'ailleurs
le physique qui fit la différence."
De quoi rêve-t-elle à présent? "D'or ou d'argent à Pekin en 2008." Evidemment ...
Bron: 16/08/2004 - La médaille de la perséverance - Vers l'Avenir - Arnaud Boever
35 / 35