SOFIA (2013) – DEEL 2 Wel, ik heb goed geslapen ... - Ilse Heylen

SOFIA (2013) – DEEL 2
Wel, ik heb goed geslapen. Eerst eens zien wat er te knabbelen valt. Genoeg in elk geval
en we kunnen nog kiezen ook. We horen Nederlands praten, enkele koppels uit
Lokeren. Of wij iets met meubelen Heylen te maken hebben? Neen, wij zijn hier voor
het judo. Zo, voor alle veiligheid een taxi bellen. We zijn al een beetje op de hoogte.
Gewicht van Ilse is goed : 51,7kg. De eerste ronde is ze vrijgeloot (daar ze bij de besten
van de wereld gerangschikt staat). Haar eerste tegenstreefster wordt de winnares van
de kamp tussen de Kosovaarse Klasniqi en de Japanse Kuroki. Die laatste kent ze nog
van de stage die ze gevolgd heeft in Japan. Geen gemakkelijke, maar ja, dat zijn de
meeste Japanse judoka’s.
Halt, er is wel wat veranderd. Bij het binnenkomen worden we gefouilleerd en er wordt
binnen niet meer gerookt, wat er niet veranderd is, is dat we niet moeten betalen,
houden zo, zou ik zeggen. Er zit ook meer volk in de zaal, misschien omdat het een sterk
bezet tornooi is met 25 deelneemsters, waaronder 3 Japanse. Ik denk dat ze die in Japan
aan de lopende band maken. Dit is ook het eerste tornooi waar het nieuwe reglement
van toepassing is. Wat is er zoal veranderd? Eerst en vooral staat er nog maar één
scheidsrechter op de tatami, de twee andere zitten achter de computer. Er worden meer
straffen gegeven, doch deze geven geen score meer. Vroeger waren twee straffen gelijk
aan yuko, drie aan waza-ari, nu leveren ze enkel voordeel op bij gelijke stand. Vier
straffen is nog steeds gelijk aan ippon. Bij gelijke stand is er ook nog een golden score,
maar geen drie minuten meer zoals vroeger, nu is het echt wie eerst scoort, wint.
Vlaggetjes worden niet meer gebruikt, gelukkig hebben wij onze Belgische vlag bij, dan
kunnen wij tenminste nog wat zwieren.
Een eerste verrassing is al in de maak. Klasniqi heeft de Japanse uitgeschakeld, dat
wordt dus geen geschenk die Kosovaarse. Inderdaad, de kamp gaat van start en een
minuutje later scoort Klasniqi waza-ari. Vroeger zouden we onze zenuwen al bijna
niet meer onder controle hebben en de uitdrukking “het zal toch niet waar zijn zeker”
zou al enkele malen gevallen zijn, maar wij zijn al meer gewoon. Zoals Ilse blijven wij
ook kalm. Ze zet de Kosovaarse onder druk en op een gegeven moment kan ze met een
prachtige achterwaartse beweging waza-ari scoren en dat niet alleen, ze heeft haar
tegenstreefster in houdgreep. Hier geldt ook nog een andere telling; 10 seconden
houdgreep is yuko, 15 = waza-ari en 20 = ippon (vroeger 15, 20 en 25 seconden). Zo,
even tot vijftien tellen en de klus is geklaard. Op naar de volgende.
Wie zit er hier voor mij? Die ken ik nog, het is Lotte Denoo. (kampt in de -48 kg – zie
ook reisverslag Praag). Zou ik het doen? Die paardenstaart ziet er uitnodigend uit om
er eens aan te trekken. Daar gaan we dan, wel, ze kent me nog, straf hé. Op naar de
kwart finale, hier ontmoet Ilse de Oekraïense Buiok. Veel had deze laatste niet in de pap
te brokken, Ilse scoort waza-ari met een, volgens haar, rare houdgreep. Volgens mij
was dat een nieuw standje uit de Kamasutra. De Oekraïense krijgt er nog eens drie
strafpunten bovenop. Vroeger was dit ippon (waza-ari + drie strafpunten = waza-ari en
tweemaal waza-ari is ippon). Nu niet meer dus. De bel gaat, de vijf minuten zijn om.
Och, onze scheidsrechter moet toch eens laten zien dat hij de interessantste thuis is. Na
het klinken van het eindsignaal krijgt Ilse nog een strafpunt, ik kan er mee akkoord
gaan want dit was wegens passief vechten de laatste vijf seconden, doch in dit geval was
het echt overbodig, ik heb dit vroeger nooit zien doen. Ik wil maar zeggen dat er kwistig

wordt rondgestrooid met straffen. Soms zien we wel eens naar elkaar om te zeggen :
“Weet jij waarom die een straf kreeg?” Gewoonlijk blijft deze vraag onbeantwoord.
Wat ook opvalt, is dat de scheidsrechter op de tatami niet veel meer te zeggen heeft, het
zijn de twee potentaten die achter het schermpje zitten die alles voor het zeggen hebben.
Regelmatig worden dan ook rare beslissingen genomen. We trekken er ons niets van
aan vermits ons Ilse in de halve finale staat.
We dachten dat haar tegenstreefster de Roemeense Chitu ging zijn, doch niets was
minder waar, het wordt nogmaals een Oekraïense (ik denk dat er hier een nest zit)
namelijk Alexandra Starkova. Oei, die staat op stelten, het zal niet gemakkelijk worden
voor Ilse en inderdaad, na één minuut staat ze achter met een yuko. Maar dan is het
aan Ilse, ze domineert de kamp en slaagt er in Alexandra drie strafpunten aan haar been
te lappen. In het vroegere systeem zou Ilse nu op voorsprong staan met waza-ari en dan
kon ze de kamp rustig uitvechten. Met nog een minuutje te gaan moet ze wel aanvallen
(om een grotere foutenlast te vermijden). Ze zet een aanval in, doch Starkova neemt
over en scoort ippon. Spijtig, want ze heeft in de drie kampen laten zien dat ze zeker en
vast nog niet versleten is. In de plaats van de finale, zal het de kamp om het brons
worden.
Maar eerst is het pauze. Vermits er binnen niet veel te zien is, gaan we naar buiten want
aan de overkant van de baan hebben we een patisserie ontdekt en in Bulgarije kennen ze
wat van patisserie. Taarten in alle vormen en maten en je krijgt een heel boek om te
kiezen. De koffie is zeker niet slecht, maar we hadden graag eens willen doordrinken in
plaats van die kleine kopjes. En wij maar teken doen dat we een grote kop koffie willen.
Ik denk dat ze het gesnapt hebben want daar komen ze met drie grote koppen … spijtig
genoeg zit er maar even veel koffie in als in een klein kopje, ze zullen het nooit niet leren.
Terug in de sporthal gaan we toch op zoek naar een judo-souvenirtje. De rugzak van
Marijntje hangt al vol met popjes en andere judo-attributen en er kan er nog altijd
eentje bij. Hier staat een pijl naar rechts, en nog een, en nog een en nu staan we op het
einde van de gang waar natuurlijk niets te zien is. Dan valt onze euro, als ze ja knikken
bedoelen ze neen en neen betekent ja, dus een pijl naar rechts wil zeggen dat je naar
links moet gaan. Kan je nog volgen? Gelukkig dat dit niet geldt voor hun
verkeersborden. Vanaf nu hangt er een Winnie the pooh-beertje in judogi aan de
rugzak.
Over de kamp voor het brons kan ik kort zijn, juist zoals de wedstrijd, Ilse komt uit
tegen de Japanse Ai Shisime. Na een minuutje was het inderdaad ai… ippon voor de
Japanse. Met de verloren halve finale nog in haar hoofd kon Ilse zich niet 100%
concentreren. Ik had hier wel liever geschreven dat Dhr. Creffier en wij ook natuurlijk,
fier mochten zijn dat de Belgische vlag de hoogte in ging te Sofia, maar het zal voor een
andere keer zijn. We voelden ons zeker niet terneergeslagen en belangrijk voor ons was,
dat de schande van twee jaar geleden uitgewist werd.
Eerst even afscheid nemen, maar het zal niet lang duren alvorens we Ilse terug zien,
volgende week is de Grand Slam te Parijs aan de beurt en we beloven daar ook aanwezig
te zijn om te supporteren. Met een goed gevoel verlieten we dan ook de sporthal. Toch
maar even wachten, want een groep Japanners zijn vuurwerk aan het afschieten, een
doos met vijftig pijlen, hopelijk gaan ze allemaal de hoogte in. Ik heb mijn twijfels over
de wensballon, met al die draden gaat die niet hoog geraken, we zullen maar een stapje
vlugger doen. Nu nog een (OK) taxi vinden. Binnen de vijf minuten en voor het bedrag

van 3 LEV staan we aan de Alexander Nevski Kathedraal. Het begint al donker te
worden, gelukkig zijn de grote gebouwen verlicht en is het aangenaam wandelen. In
onze zoektocht naar een restaurant zien we plots een volkstoeloop. Alhoewel we zeker
niet nieuwsgierig zijn maar toch graag alles weten, zullen we eens een kijkje gaan
nemen. Voor een museum staan er meerdere ijssculpturen. De mevrouw in de
ambassade had ons inderdaad verteld dat er ijssculpturen te bezichtigen waren, maar ze
wist niet juist waar. Wij wel, hier staan ze, maar zo te zien niet voor lang want ze zijn al
aan het smelten. Alhoewel het maar een tiental sculpturen zijn, komt er heel wat volk
naar kijken.
Het komt ons hier bekend voor, als we hier naar links gaan zijn we op 100 meter van ons
hotel. Restaurant Cactus. Het klinkt Mexicaans, maar veel cactus is er niet te zien, laat
staan een Mexicaan. Veel volk zat er niet, alhoewel het eten zeker niet slecht was. Ik
heb zelfs mijn bord niet helemaal leeg gegeten, wat niet van mijn gewoonte is. Komt de
ober met een gasbrandertje (ik heb zoiets in mijn kelder staan en gebruik dit als ik eens
een stukje roofing moet branden), eerst dachten we dat hij een lek ging herstellen, maar
niets daarvan, het was voor ons dessert de crème brûlée.
Vermits het nog wat te vroeg is om in ons bed te kruipen, gaan we nog iets drinken naast
ons hotel. Eenmaal binnen zien we dat dit de bar is van ons hotel. Alhoewel er een
rookverbod geldt (dit is ook nieuw ten opzichte van twee jaar geleden) zien we een
plaatselijke schone, een beetje uit het zicht, regelmatig aan een waterpijp lurken, dit was
wel durven want er hingen rookmelders aan het plafond. Regelmatig brachten ze ook
voor zover we het konden zien, Bulgaarse gerechten aan tafel. We wagen het niet iets te
bestellen want ons Bulgaars is niet om over naar huis te schrijven, het was al moeilijk
genoeg om een Bulgaars biertje in het flesje te bestellen met de kroonkurk er nog op
(nonkel Paul spaart deze). De eerste plannen worden ook al gesmeed om eind augustus
naar het WK in Rio te gaan. Maar voor vandaag is het genoeg geweest, we gaan slapen.
Veel valt er niet meer te zeggen, valiezen klaarmaken, ontbijten, taxi laten bellen en op
naar de luchthaven. Ilse en Olivier zitten op dezelfde vlucht. Na enkele uurtjes staan we
terug op Belgische bodem. Het is er aan te merken, het regent en het is koud. We
komen in elk geval met een goed gevoel terug uit Sofia.
Zoals reeds gemeld begaven we ons de week erna richting Parijs. De eerste ronde was
Ilse vrijgeloot, in de tweede ronde kwam ze uit tegen de Turkmeense Maya Hydyrova.
Ilse scoort al vlug een waza-ari, daarna zet ze een armklem en de Turkmeense moet
opgeven. Ippon voor Ilse. Daarna was het de beurt aan Chitu, Ilse had van haar
gewonnen op de O.S. (alhoewel de Roemeense de kampt domineerde). Chitu zou zeker
revanche willen voor dit verlies. Ilse begint geweldig goed aan haar wedstrijd, Chitu
scoort ook bijna, het is echt genieten. Beide meisjes gaan naar de grond, Ilse probeert
een aanval over te nemen, doch de kamp wordt stil gelegd door de scheidsrechter. Hij
nodigt de twee judoka’s uit om te herbeginnen, maar Ilse geraakt niet meer recht en
moet opgeven. Onder luid applaus van een tienduizend supporters wordt Ilse van de
tatami gedragen, de eerste maal in haar carrière. Het verdict luidt : spierscheur van 4
cm in de dij. Spijtig, want de kans op een medaille zat er zeker in. We wensen haar veel
beterschap en een vlug herstel. Je moet het maar doen op je bijna 36ste – Ilse verjaart
op 21/03/2013. Veel zie ik er haar dit niet nadoen. Hopelijk verloopt de revalidatie zoals
het hoort, want dan kunnen we haar bezig zien op het EK dat zal doorgaan te Boedapest
eind april, maar dat wordt dan weer een nieuw verhaal. Tot dan.