SOFIA (2013) – DEEL 2 Wel, ik heb goed geslapen ... - Ilse Heylen

wordt rondgestrooid met straffen. Soms zien we wel eens naar elkaar om te zeggen :
“Weet jij waarom die een straf kreeg?” Gewoonlijk blijft deze vraag onbeantwoord.
Wat ook opvalt, is dat de scheidsrechter op de tatami niet veel meer te zeggen heeft, het
zijn de twee potentaten die achter het schermpje zitten die alles voor het zeggen hebben.
Regelmatig worden dan ook rare beslissingen genomen. We trekken er ons niets van
aan vermits ons Ilse in de halve finale staat.
We dachten dat haar tegenstreefster de Roemeense Chitu ging zijn, doch niets was
minder waar, het wordt nogmaals een Oekraïense (ik denk dat er hier een nest zit)
namelijk Alexandra Starkova. Oei, die staat op stelten, het zal niet gemakkelijk worden
voor Ilse en inderdaad, na één minuut staat ze achter met een yuko. Maar dan is het
aan Ilse, ze domineert de kamp en slaagt er in Alexandra drie strafpunten aan haar been
te lappen. In het vroegere systeem zou Ilse nu op voorsprong staan met waza-ari en dan
kon ze de kamp rustig uitvechten. Met nog een minuutje te gaan moet ze wel aanvallen
(om een grotere foutenlast te vermijden). Ze zet een aanval in, doch Starkova neemt
over en scoort ippon. Spijtig, want ze heeft in de drie kampen laten zien dat ze zeker en
vast nog niet versleten is. In de plaats van de finale, zal het de kamp om het brons
worden.
Maar eerst is het pauze. Vermits er binnen niet veel te zien is, gaan we naar buiten want
aan de overkant van de baan hebben we een patisserie ontdekt en in Bulgarije kennen ze
wat van patisserie. Taarten in alle vormen en maten en je krijgt een heel boek om te
kiezen. De koffie is zeker niet slecht, maar we hadden graag eens willen doordrinken in
plaats van die kleine kopjes. En wij maar teken doen dat we een grote kop koffie willen.
Ik denk dat ze het gesnapt hebben want daar komen ze met drie grote koppen … spijtig
genoeg zit er maar even veel koffie in als in een klein kopje, ze zullen het nooit niet leren.
Terug in de sporthal gaan we toch op zoek naar een judo-souvenirtje. De rugzak van
Marijntje hangt al vol met popjes en andere judo-attributen en er kan er nog altijd
eentje bij. Hier staat een pijl naar rechts, en nog een, en nog een en nu staan we op het
einde van de gang waar natuurlijk niets te zien is. Dan valt onze euro, als ze ja knikken
bedoelen ze neen en neen betekent ja, dus een pijl naar rechts wil zeggen dat je naar
links moet gaan. Kan je nog volgen? Gelukkig dat dit niet geldt voor hun
verkeersborden. Vanaf nu hangt er een Winnie the pooh-beertje in judogi aan de
rugzak.
Over de kamp voor het brons kan ik kort zijn, juist zoals de wedstrijd, Ilse komt uit
tegen de Japanse Ai Shisime. Na een minuutje was het inderdaad ai… ippon voor de
Japanse. Met de verloren halve finale nog in haar hoofd kon Ilse zich niet 100%
concentreren. Ik had hier wel liever geschreven dat Dhr. Creffier en wij ook natuurlijk,
fier mochten zijn dat de Belgische vlag de hoogte in ging te Sofia, maar het zal voor een
andere keer zijn. We voelden ons zeker niet terneergeslagen en belangrijk voor ons was,
dat de schande van twee jaar geleden uitgewist werd.
Eerst even afscheid nemen, maar het zal niet lang duren alvorens we Ilse terug zien,
volgende week is de Grand Slam te Parijs aan de beurt en we beloven daar ook aanwezig
te zijn om te supporteren. Met een goed gevoel verlieten we dan ook de sporthal. Toch
maar even wachten, want een groep Japanners zijn vuurwerk aan het afschieten, een
doos met vijftig pijlen, hopelijk gaan ze allemaal de hoogte in. Ik heb mijn twijfels over
de wensballon, met al die draden gaat die niet hoog geraken, we zullen maar een stapje
vlugger doen. Nu nog een (OK) taxi vinden. Binnen de vijf minuten en voor het bedrag