Zoutpot nr. 69 - januari 2013 - Stad Zoutleeuw

Allemaal
mensen
Stadsgedicht
Een wintermaand
Ze schijnt koud te zijn
die januarizon – zoiets
dat niet weet wat te willen
wanneer alle meisjes gerokt
hun benen glanzend zwart dragen
Een schemer twijfelt
tussen zijn palet en kiest
niet te kiezen;
zulke kleurrijke besluitloosheid zie je zelden
Michiel Bronckaerts
Dit is helaas het laatste gedicht van onze eerste stadsdichter.
De redactie dankt hem dan ook voor de periode
van 2 jaargangen waarin hij zijn unieke gedichten
in exclusiviteit publiceerde. Het waren stuk voor stuk
sterke gebalde expressies van persoonlijke zieleroerselen
die ook de lezers wisten te raken. Hiervoor verdient
hij eeuwige roem en onze diepe dankbaarheid.
In een adem doet de redactie een warme oproep voor
een nieuwe stadsdichter(es). Iedereen, jong, oud, man,
vrouw, die onze stad een warm hart toedraagt en dit
in een poëtisch Nederlands kan verwoorden, mag zijn
kandidatuur stellen + een representatief gedicht insturen
naar het Schepencollege van Zoutleeuw, Vincent
Betsstraat 15, 3440 Zoutleeuw. De uitverkorene krijgt
voor één jaar de titel van stadsdichter. De beloning is
eeuwige roem en dankbaarheid van onze lezers.
© Toon Willems
Ereburger Fanny Godin
In zitting van de gemeenteraad d.d. 27 november 2012 werd
Fanny Godin gehuldigd als ereburger van de stad Zoutleeuw.
Ze komt uit een gezin uit Hoei, maar verblijft momenteel in
het woonzorgcentrum O.LV.- Lourdes Elisasbeth’s dal.
Fanny Godin, met haar gezegende leeftijd van 110 jaar, is
de oudste vrouw van België en officieel erkend als ‘superhonderdjarige’.
Deze onderscheiding werd haar toegekend
door de Gerontology Research Group (GRG),
een internationale groep met hoofdkwartier in de Verenigde
Staten die aan het begin van de jaren 1990 opgericht
werd. De GRG kent die officiële titel enkel toe
aan mensen die de leeftijd van 110 jaar bereikt hebben.
Momenteel dragen 73 mensen wereldwijd de titel van
‘superhonderdjarige’. Fanny Godin is evenwel de enige Belgische
in het rijtje. Omdat ze daardoor de nationale pers
haalde en onze stad zo op de wereldkaart zette, verleende
de gemeenteraad haar het ereburgerschap van onze stad.
Ereburger Postuum José Huypens
In zitting van de gemeenteraad d.d. 30 oktober 2012
werd José Huypens gehuldigd als ereburger postuum van
de stad Zoutleeuw. Deze persoonlijke titel werd overhandigd
aan mevrouw Seraphine Jammaers.
Wijlen José Huypens was de stichter van een collectie
kunstschatten over de geschiedenis en het leven van en
in Zoutleeuw gedurende de laatste eeuwen.
Tevens was wijlen José Huypens lid van ‘De Vrienden van
Zoutleeuw’, ‘de Confrérie van Sint-Leonardus’ en heeft hij
vijf jaar deel uitgemaakt van de kerkfabriek Sint-Martinus
van Dormaal.
© Gaston Pulinckx
Het Lieëfste plekje
Op de 11 novemberviering hield, Simon Grenovski (80),
een beklijvende, humanistische toespraak in onze hoofdkerk.
Op zijn twaalfde passeerde hij in een beestenwagen met
het twintigste Jodentransport ons stadje op de spoorwegroute
Mechelen – Buchenwald. Samen met zijn
moeder en zijn zus. Iets verderop richting St.- Truiden
duwde zijn moeder hem van de trein, de velden in. Hij
overleefde en werd advocaat.
Zijn verhaal, is ook een beetje ons verhaal. Daarom willen
wij het U niet onthouden.
Jos Ceyssens
Burgemeester, Dames en Heren,
Ik ben verheugd hier te zijn, op de jaarlijkse herdenking
van 11 november. Het is voor mij een grote eer.
Hier werden 15 mensen tijdens een razzia in de nacht van
10 op 11 februari 1944 opgepakt en via de gevangenis Sint-
Gillis naar het kamp van Vught (Nederland) gebracht. Op 5 en
6 september werden ze weggevoerd en overgebracht naar
Duitsland. Slechts 3 ervan kwamen terug uit de kampen.
Ik versta uw lijden hier. U verstaat het mijne. Want we
zijn van dezelfde wreedheid, twee verschrikkelijke oorlogen,
de slachtoffers geweest, en in bijzonder, van dezelfde
vijanden, misdadigers, de nazi’s.
De barbaren hebben in 1943 mijn moeder en mijn zuster
vermoord in de gaskamer van Auschwitz-Birkenau. Mijn
vader is in juli 1945, ziek en ongelukkig, wanhopig gestorven
en ik overleefde en bleef alleen achter.
Ik zelf was 11 jaar toen ik op 17 maart 1943 door de Gestapo
opgepakt werd, in de kelder van de Gestapozetel op
de Louizalaan in Brussel werd geworpen, en daarna één
maand opgesloten in een grote gevangenis, de Dossin -
Kazerne te Mechelen.
En op 19 april 1943 werd ik in een beestenwagon van het
20 ste Konvooi gestoken.
Ik begreep er niets van. Ik leefde nog in mijn wereld van
padvinders. Ik wist niet dat ik ter dood veroordeeld was
en vervoerd werd naar de plaats van mijn executie.
Als bij mirakel ben ik van de trein gesprongen en kon ik
vluchten. En waarom dat alles? Slechts omdat mijn ouders
als jood geboren zijn.
© Gaston Pulinckx
Zoutpot nr.69/2013 14 15
Zoutpot nr.69/2013