Schilders, van zulk een lome en vochtige gesteldheid. Beeld en ...

SCHILDERS VAN ZULK EEN LOME EN VOCHTIGE GESTELDHEID
worden van een in artistieke zin minder geslaagd werk 5 . Ook het vermogen van een
schilder om een illusie van de werkelijkheid op te roepen, was niet voldoende.
Iedereen, aldus Du Bos, kende het verhaal van Rembrandt die eens een geschilderde
afbeelding van zijn dienstmeid voor het raam had geplaatst, die zó levensecht was, dat
de buren er tegen begonnen te praten. Maar dat had weinig tot niets met het ware doel
van echte kunst te maken 6 .
Dat Du Bos in beide hier aangehaalde gevallen noordelijke schilders als negatief
voorbeeld koos, lag geheel in de lijn van de Franse academische kunsttheorie, zoals die
vanaf ongeveer 1660 was ontwikkeld. De noorderlingen werden daarin — in navolging
van zestiende-eeuwse Italiaanse theoretici—afgeschilderd als nabootsers van de
eenvoudige natuur, aan wier werk in het geheel geen inventie ten grondslag lag, geen
verheven gedachte die, zo meende men tot omstreeks 1700, vooral dankzij een goed
dessein op artistiek bevredigende wijze kon worden uitgebeeld. De complimenten die
men in deze kring de noorderlingen maakte voor hun kleurgebruik, waren vooral
bedoeld als bevestiging van het noordelijk onvermogen om werkelijk grote kunst te
maken 7 .
Hoezeer Du Bos zelf het classicistische erfgoed ook waardeerde, hij was voldoende
op de hoogte van de discussie die in Frankrijk kort daarvoor was gevoerd, om te weten
dat velen meenden dat met het coloris van Rubens minstens net zo goed of misschien
wel beter de inventie van een kunstwerk tot uitdrukking kon worden gebracht dan met
het dessein van Poussin. Wat Du Bos echter onzin vond, en daarin was hij bepaald
modern, was dat de ene partij de ander zou willen overtuigen van haar gelijk. Dat had
net zo weinig zin als iemand die gewend was Bourgogne te drinken, wijs te maken dat
Spaanse wijn beter was. Smaakvoorkeuren hangen nu eenmaal, zo zei Du Bos,
helemaal niet af van de gevoeligheid van de menselijke rede voor argumenten. Onze
smaak wordt bepaald door onze fysieke organisation, door ons aangeboren neigingen
en de staat waarin onze geest zich dientengevolge bevindt 8 . De organisation waarvan
Du Bos spreekt, moet worden verstaan in de lichamelijke zin van het woord. En het is
precies deze organisation die in de ogen van Du Bos en van enige van zijn tijdgenoten
de eigen aard van de Nederlandse schilderkunst bepaalt, en die ik hier aan een nader
onderzoek wil onderwerpen.
Du Bos twijfelt er niet aan dat het génie van de kunstenaar of dichter — door hem
5 Ibidem, II, 4.
6 Ibidem, I, 455. Voor Rembrandt-mythen en de classicistische kunstkritiek R. W. Scheller, 'Rembrandts
reputatie van Houbraken tot Scheltema', Nederlands kunsthistorisch jaarboek, XII (1961 ) 81 -115,
die op pagina 101 en passant het verhaal van de dienstmeid vermeldt, en J. A. Emmens, Rembrandt en de
regels van de kunst (2e dr.; Amsterdam, 1979).
7 Voor dit zogenaamde Toscaans-Romeins negatief zie Emmens, Rembrandt, 49 vlg.
8 'Cette prédilection dépend de notre goût, & notre gout [sic] dépend de notre organisation, de nos
inclinations présentes & de la situation de notre esprit. Quand notre esprit change, ce n'est point parce qu'on
nous aura persuadé d'en changer, mais c'est qu'il est arrivé en nous un changement physique'. Du Bos,
Oordeelkundige aanmerkingen, I, 513-514.
727