6e JAARGANG - nummer 3 van 14 april t/m 1 juni 2012 - St ...

Een hechte groep
Vijftien jaar was ik en leerling van klas
drie van het gymnasium, toen ik op een
zondag in de kerkbank zat en keek en
luisterde naar de dominee, die op de
preekstoel stond. En opeens wist ik het
zeker: ik wil niet hier zitten, ik wil daar
staan.
Toen ik negentien was werd ik, na weer
een verhuizing, in mijn nieuwe woonplaats
belijdend lid van de gereformeerde
kerk. Ik zat toen in de eindexamenklas.
Dit was een klasje van vijftien leerlingen,
van wie er drie katholiek, zeven
hervormd en drie gereformeerd waren.
Van de tien protestanten hadden er maar
liefst negen, onder wie ik, het voornemen
theologie te gaan studeren. Niet zo
bijzonder als het lijkt, er was in de stad
waar onze school stond een hervormd
internaat voor jongens die zich, zoals
dat heette, tot het ambt van predikant
geroepen voelden.
We vormden een hechte groep, wat
niet wegnam dat er, vooral tussen de
aankomende theologen, pittige discussies
plaatsvonden, waarbij de gereformeerde
tweelingbroers doorgaans het
meest zeker van hun zaak waren. De
meningsverschillen gingen uiteraard
over de kerkleer: de plaats van Maria
en van de Paus. En over de eucharistie,
waarbij brood en wijn van substantie
veranderden. Het katholieke meisje
verwees naar de concilies die daarover
uitspraken hadden gedaan en waarvan
zij geloofde dat die geleid waren door de
Heilige Geest. Een van de protestanten
merkte op dat het er op die concilies
niet altijd zo ‘heilig’ aan toe ging. Er
was ook eens een concilie geweest, waar
vóór het stemmen de soldaten van de
West-romeinse keizer de bisschoppen
uit het Oosten, die andere opvattingen
over het te behandelen leerstuk hadden,
bij de grens tegenhielden en de reeds op
het concilie aanwezige tegenstanders tot
na de stemming in verzekerde bewaring
stelden. Mijn klasgenote dacht dat dit
dan ook wel onder leiding van de Geest
zou zijn gebeurd.
De katholieken hadden een punt, toen
de beroemde – of beruchte? – Dordtse
Synode van 1618/19 aan de orde kwam,
waar de Remonstranten, die geloofden
dat de mens een vrije wil had, werden
weggestuurd. De officiële leer was dat de
Lieve Heer reeds vóór je geboorte beslist
had of je het geloof en dus de eeuwige
zaligheid zou ontvangen. Je hoorde dan
bij de uitverkorenen, alle anderen bij de
verworpenen. Zouden die allemaal ter
helle varen?
Op het protest van katholieken en sommige
protestanten wist een van de gereformeerde
broeders niet anders dan met
een ernstig gezicht de waarschuwende
woorden te spreken: ‘Onze Lieve Heer is
niet zo lief als sommigen denken’.
Ik schrok van deze opmerking; ik was
ook gereformeerd, moest ik dit nu geloven?
Maar gelukkig wist onze ruimdenkende
gereformeerde dominee me te
troosten met de woorden: ‘Wie te goede
trouw dwalen vinden genade in de ogen
van de Heer’. Die dwalende waren diegenen
die uit onwetendheid geen christen
waren, maar bijvoorbeeld Moslim of
Boeddhist of die een verkeerde christelijke
leer beleden. Ik dacht aan, wat mijn
vroegere buurmeisje me vertelt had over
de wachtkamer bij de hemel – ik wist
nu dat deze ‘voorgeborchte’ heette – en
was gerust. Het kwam wel goed met de
dwalende schapen!
Zoals ik al zei: onze discussies waren
soms pittig, maar we bleven een hechte
groep, waaruit blijvende vriendschappen
zijn ontstaan. Nog altijd komen een aantal
‘overlevenden’ uit onze examenklas
jaarlijks bij elkaar voor een reünie.
Mies Westera-Franke,
Lid van de Hofkerkgemeente
De vrijheid kwam in het voorjaar
de vrijheid kwam in het voorjaar
de vrijheid komt in het voorjaar
kijk maar we vieren haar
ze kwam kapot en in tranen
ze had oorlog onder de leden
je kon niet geloven
dat komt ze te boven
haar lauwerkrans was voor doden
maar ze vroeg ons haar door te geven
ik lig in jullie handen, zei ze
wees niet stil, zoals ik niet stil was
denk niet dat het onmogelijk is
denk dat het onmogelijk is, maar doe het
neem me mee
naar waar ik niet ben
neem me mee, zegt ze
laart me leven.
Ankie Peypers
20