Rotaryfotograaf Monika Lozinska-Lee: Een ... - Rotary Nederland

• ROTARY • INTERVIEW •
Marcel Harlaar
Monika Lozinska-Lee:
een oprechte glimlach zegt vaak voldoende
Als kind stond Monika Lozinska-Lee op zondag vaak voor
zonsopgang op. De avond ervoor had haar vader de badkamer
veranderd in een donkere kamer. Zij hing verwachtingsvol
over de rand van het bad terwijl haar vader fluisterde: ‘Let op,
nu ga je een wonder meemaken.’ Haar ogen lichten op als zij
er over vertelt en de herinneringen aan het kleine appartement
in Krakau (Polen) weer boven komen.
Op zondagmorgen hingen de foto te drogen aan de waslijn en
zij zat er uren naar te kijken. Herinneringen als deze vormen de
kern van de adembenemende persoonlijke fotografie van Monika
Lozinska-Lee, die samen met Alyce Henson het team van staffotografen
van Rotary International vormt. Aan hen de taak om
Rotary in beelden te vatten.
Monika spreekt zachtjes, welhaast intiem, en haar stemgeluid is
doorspekt met een licht Pools accent. ‘In het begin liet ik mijn
creatieve foto’s niet zien aan anderen.’ Ze hopen behoedzaam een
werkmap en begint foto’s opzij te leggen. ‘Maar ik miste de foto’s
heel erg’. Ze staart enige tijd naar een compilatie van een foto en
een brief van haar zusje. ‘Mijn Poolse afkomst is heel erg belangrijk
voor me,’ verzucht ze.
Lozinska-Lee heeft een relatief succesvolle carrière achter zich
als zij beseft dat ze in haar functie als technisch ingenieur niet
op haar plek zit. Als ze in 1995 de kans krijgt naar de Verenigde
Staten te gaan, grijpt ze die met beide handen aan. Ze gaat een
kunstopleiding volgen. ‘Dat is waar ik voor leef, ik word fotograaf,
geen barmeisje. Ik geloof in mezelf.’ En met een brede
glimlach: ‘Ik ben geobsedeerd’.
Waar komt je liefde voor fotografie vandaan?
Van mijn vader heb ik de liefde voor de magie van het fotograferen
overgenomen. Ik hielp hem in de donkere kamer. Ik wilde
dat zelf ook doen. Na mijn eerste les wist ik dat dit was wat ik
wilde. Nu, 12 jaar later, weet ik dat ik de juiste beslissing heb
genomen.
Hoeveel jaar werk je nu voor RI?
Op fulltime basis werk ik er nu twee jaar.
Wat bevalt je het meest aan het werken voor RI?
Ik houd van het contact met de mensen die ik ontmoet en die
ik moet fotograferen. Rotarians zijn fantastisch en dan zijn er
nog die wonderlijke groep mensen binnen de Broadcast Media
Department van RI.
Is het werk voor RI te combineren met jouw meer persoonlijke
werk?
Het vergt heel wat discipline om te blijven werken aan je persoonlijke
werk als je fulltime in dienst bent. Het is mogelijk,
maar soms erg moeilijk te combineren. Ik denk dat ik er wel in
slaag om mijn persoonlijke stijl te handhaven in het werk dat ik
voor Rotary maak.
Welke kunstenaar heeft invloed gehad op jouw werk?
Uiteraard zijn er vele fantastische fotografen die invloed hebben
op mijn werk. Beroemde namen die ik bewonder zijn Henri Cartier-Bresson,
Mary Ellen Mark, Eugene Richards, Susan Meisales,
Andre Kertesz, maar ook de minder bekende, maar wel belangrijke
mensen als Denise Keim, Melissa Ann Janssen, Ken Graves
hebben hun stempel gezet op mijn werk. En er zijn natuurlijk de
mensen die ik dagelijks ontmoet waardoor ik anders door de lens
ga kijken.
Wat is typisch voor jouw stijl van fotograferen?
Mijn werk is documentair, fotojournalistiek. Ik probeer het
moment vast te leggen, zo dicht mogelijk op de gebeurtenis te
zitten.
Als staffotograaf werk je nu samen met verslaggevers, auteurs,
redacteuren, ontwerpers en art directors. In dat verband heb
je waarschijnlijk ook de taak om Rotary in Action te fotograferen.
Hoe leg je Rotary vast in beeld?
Dat is vrij eenvoudig, door het werk van Rotary te laten zien,
Rotaryprojecten in beeld te brengen, en de mensen die door
Rotary en rotarians geholpen worden.
Elisabeth in Honduras (Foto: Monika Lozinska-Lee)
Is het moeilijk om abstracte begrippen als de ethiek van
Rotary in beeld te brengen?
8 APRIL 2007 DE ROTARIAN
612953 Rotarian Nr 08 2007.indd 8 27-03-2007 12:07:20