2002-003 dienstdoende dierenarts / doorvragen t.b.v. anamnese

2002/3 13 maart 2003
HET VETERINAIR TUCHTCOLLEGE
__________________________________________________________________________
Uitspraak in de zaak van
X, klaagster
wonende te A
tegen
Y, beklaagde
wonende te A
1. PROCEDURE
Bij klaagschrift ontvangen op 9 januari 2002 heeft klaagster zich tot het Veterinair
Tuchtcollege gewend.
Beklaagde heeft een verweerschrift ingediend dat op 30 januari 2002 door het College werd
ontvangen.
Klaagster heeft hierop gereageerd bij repliek ontvangen op 11 februari 2002.
Beklaagde heeft een dupliek ingediend, welke op 11 maart 2002 werd ontvangen.
Het College heeft de zaak op 13 februari 2002 ter zitting behandeld. Klaagster was,
vergezeld door de heer Z, in persoon aanwezig. Beklaagde is niet verschenen.
2. KLACHT
In de schriftelijke klacht, zoals toegelicht ter zitting, verklaart klaagster zakelijk weergegeven
het volgende.
2.1. Klaagster heeft beklaagde op 24 december 2001, als waarnemend dierenarts
geconsulteerd over haar hond Beau, een circa 7 jaar oude Berner Sennenhond. De hond
kreeg een behandeling voor gastritis. Afgesproken werd dat wanneer geen verbetering in
zou treden een endoscopie en bloedonderzoek zouden worden verricht. Klaagster voelde
zich tijdens dit consult onheus bejegend.
2.3. Op 28 december heeft klaagster beklaagde om circa 6.15 uur gebeld omdat de hond
eerder die nacht en enige tijd voor 6.15 uur gebraakt had en daarbij hijgerig en benauwd
was. Ter zitting heeft klaagster uiteengezet dat de hond in zijn eigen braaksel en slijm lag en
bijna stikte.
Beklaagde heeft geweigerd te helpen en heeft klaagster geadviseerd te wachten tot de eigen
dierenarts terug was, dit zou pas op 3 januari 2002 zijn. Ter zitting heeft klaagster nog
medegedeeld dat beklaagde klaagster noch heeft aangeboden om vroeg in de ochtend naar
de praktijk te komen, noch heeft aangeboden de hond door te verwijzen. Beklaagde heeft
slechts geadviseerd het nummer van de Faculteit der Diergeneeskunde te Utrecht te
achterhalen via de PTT. Ook tijdens dit gesprek voelde klaagster zich zeer onheus bejegend.
2.4. Klaagster is, op advies van haar eigen dierenarts, op 3 januari 2002 naar beklaagde
toegegaan om een en ander uit te praten. Zij is toen de praktijk uitgezet.
1

2002/3 13 maart 2003
Samenvattend meent klaagster dat er geen enkel excuus is om bij een noodoproep de hoorn
op de haak te gooien. Dit getuigt van onprofessioneel gedrag en van minachting voor mens
en dier.
3. VERWEER
In het verweerschrift verklaart beklaagde zakelijk weergegeven, het volgende.
3.1. Beklaagde heeft, als waarnemend dierenarts, de hond van klaagster op 24 december
2001 onderzocht, nadat klaagster zich op minder fraaie wijze had voorgedrongen.
Op de patiëntenkaart was vermeld dat de hond regelmatig braakte en al Zitac (3dd2t) kreeg.
Bij onderzoek bleek de temperatuur 39.0 graden te zijn en de A(demhaling)P(ols) normaal.
Het klinisch onderzoek leverde verder geen problemen op. De diagnose ‘gastritis’ werd
bevestigd.
Als therapie werd voorgeschreven: ‘doorgaan met Zitac, verder tmps (trimetroprimsulfa)
1200 2dd1/2t en primperid 2dd2t’. Beklaagde adviseerde om bij onvoldoende resultaat een
gastroscopie te laten doen.
3.2. Op 28 december, ‘s ochtends om 5.45. uur, heeft klaagster gebeld. Zij zei dat ze nu echt
wilde weten wat de hond scheelde en wilde terstond worden geholpen. Beklaagde heeft
klaagster gevraagd waarom zij op dat moment met deze vraag kwam. Klaagster vertelde dat
de hond nog steeds ziek was, maar ging niet uitgebreid op de toestand van de hond in. Wel
maakte zij duidelijk dat de hond nog steeds regelmatig braakte. Beklaagde heeft gezegd dat
klaagster als de door hem ingestelde therapie niet hielp, maar naar een specialist moest
gaan, bijvoorbeeld een dierenarts van de Faculteit der Diergeneeskunde van de Universiteit
Utrecht omdat hij zelf geen gastroscopie kon verrichten. Dit advies heeft beklaagde enkele
keren moeten herhalen. Beklaagde heeft ook gezegd dat hij het telefoonnummer van de
Faculteit niet bij de hand had. Klaagster sprak beklaagde daarna dermate onredelijk toe dat
hij besloot om het inmiddels 15 minuten durende telefoongesprek af te breken.
3.3. Op 3 januari 2002 is klaagster naar het spreekuur gekomen zonder afspraak en zonder
zich te melden. Zij eiste op hoge toon een uitgebreid gesprek, tussen de behandeling van
andere patiënten door. Beklaagde heeft klaagster toen de deur gewezen.
3.4. Beklaagde stelt dat bekend was wat de hond had en dat hij voor deze kwaal een
behandeling had ingesteld. Beklaagde is van oordeel dat van een spoedeisende situatie
geen sprake was en dat een dierenarts een cliënt in een dergelijk geval mag laten wachten
tot de normale openingstijden.
4. VASTSTAANDE FEITEN
Het College gaat uit van de volgende vaststaande, dan wel onvoldoende weersproken feiten.
4.1. Beklaagde heeft, als waarnemend dierenarts op 24 december 2001 de hond van
klaagster, een circa 7 jaar oude Berner Sennenhond, onderzocht.
4.2. Op de patiëntenkaart is vermeld dat de hond regelmatig braakte en al Zitac (3dd2t)
kreeg. Bij onderzoek bleek de temperatuur 39.0 graden te zijn en de A(demhaling)P(ols)
normaal. Het klinisch onderzoek leverde verder geen problemen op. De diagnose ‘gastritis’
werd bevestigd. Als therapie werd voorgeschreven: ‘doorgaan met Zitac, verder tmps
(trimetroprimsulfa) 1200 2dd1/2t en primperid 2dd2t’. Beklaagde adviseerde om bij
onvoldoende resultaat een gastroscopie te laten doen.
4.3. Op 28 december, ‘s ochtends omstreeks 6.00 uur, heeft klaagster beklaagde gebeld.
Klaagster heeft medegedeeld dat de hond nog steeds regelmatig braakte en kwijlde en
benauwd was. Beklaagde heeft geen hulp geboden. Beklaagde heeft evenmin een
alternatieve oplossing voorgesteld.
2

2002/3 13 maart 2003
4.4. Op 3 januari 2002 heeft klaagster het spreekuur van beklaagde bezocht. Beklaagde
heeft klaagster toen de deur gewezen.
5. OVERWEGINGEN
5.1. In geding is of beklaagde te kort is geschoten in de zorg die hij als dierenarts had
behoren te betrachten ten opzichte van de hond van klaagster, met betrekking tot welk dier
zijn hulp was ingeroepen.
5.2. Alvorens op dit punt een oordeel te geven overweegt het College dat niet in geding is of
de diagnose van beklaagde en de door hem ingestelde behandeling veterinair niet onjuist
zijn geweest.
5.3. Het College overweegt voorts dat uit de klacht blijkt dat klaagster zich bij ieder contact
met beklaagde onheus bejegend voelde. Beklaagde wijt dit aan de houding die klaagster
innam. Het College is, volgens vaste jurisprudentie, van oordeel dat de bejegening van
eigenaren van patiënten niet onder de reikwijdte van de Wet op de uitoefening van de
diergeneeskunde 1990 valt.
5.4. Het College merkt voor de goede orde op dat het tijdstip dat klaagster en beklaagde
noemen met betrekking tot het telefoongesprek op 28 december 2001 verschilt. Klaagster
stelt dat zij om 6.15 uur heeft gebeld; beklaagde meent dat het gesprek 5.45 uur plaatsvond.
Gelet op het feit dat dit punt van ondergeschikt belang is, acht het College het niet nodig om
dit nader te onderzoeken en gaat het er van uit dat het in het geding zijnde telefoongesprek
omstreeks 6.00 uur in de ochtend plaatsvond.
5.5. Het geding spitst zich dus toe op de vraag of beklaagde op voornoemd tijdstip veterinair
juist heeft gehandeld. Het College overweegt dat een dierenarts hulp behoort te bieden in
een noodsituatie. Volgens klaagster was wel degelijk sprake van een noodsituatie.
Beklaagde betwist dit. Hij wist dat de hond gastritis had en klaagster heeft niet aangegeven
in hoeverre de toestand van de hond was veranderd.
5.6. Het College overweegt, in het midden latend of daadwerkelijk sprake is geweest van een
noodsituatie, dat aan het handelen van een dierenarts bepaalde eisen worden gesteld.
Beklaagde stelt wel dat klaagster hem niet duidelijk heeft gemaakt dat sprake was van een
noodsituatie, maar het is de verantwoordelijkheid van de dierenarts om tot een goede
anamnese te komen. Doordat beklaagde geen goede anamnese heeft afgenomen heeft hij
zich er niet van kunnen vergewissen of er al dan niet sprake was van een noodsituatie.
In ieder geval had beklaagde aan klaagster aan moeten bieden om zijn hulp in te roepen als
de situatie erger zou worden. Door niet door te vragen en zelfs niet te adviseren om
wederom om hulp te vragen als de situatie zou verergeren, heeft beklaagde derhalve
veterinair niet juist gehandeld. Daarenboven heeft beklaagde klaagster geen enkele
adequate alternatieve oplossing aangeboden.
De conclusie is dat beklaagde veterinair niet juist heeft gehandeld en dat de klacht derhalve
gegrond is.
5.7. Het College is van oordeel dat een berisping als bedoeld in artikel 16, eerste lid,
onderdeel b, van de Wet op de uitoefening van de diergeneeskunde 1990 een passende en
geboden maatregel is.
6. BESLISSING
Het College:
3

2002/3 13 maart 2003
Verklaart de klacht gegrond.
Geeft beklaagde een berisping als bedoeld in artikel 16, eerste lid, onderdeel b, van de Wet
op de uitoefening van de diergeneeskunde 1990.
Aldus vastgesteld te ‘s- Gravenhage door mr. O. van der Heide, plaatsvervangend voorzitter
en de leden mr. drs. J.M. Benedictus - van Jaarsveld, drs. J.A.A.M. van Erp, drs. E.K. Dolfijn
en drs. B.A.M. Austie in tegenwoordigheid van mr. A.G. Hofstede - Bron, secretaris.
Uitgesproken op 13 maart 2003 door mr. O. van der Heide, plaatsvervangend voorzitter, in
tegenwoordigheid van mr. A.G. Hofstede - Bron, secretaris.
mr. O. van der Heide
mr. A.G. Hofstede - Bron
4