Dossier interculturele zorg - Weliswaar

emiddelen in de bijzondere jeugdbijstand
zien achter
het zichtbare
jeugd In de bijzondere jeugdbijstand is niet alles wat het lijkt. Interculturele bemiddelaars schetsen
de context van opvoedingsproblemen bij allochtonen. Deniz Ates coördineert het Ondersteuningsteam
Allochtonen (OTA) voor de Bijzondere Jeugdbijstand in Limburg.
Tekst Liesbeth Van Braeckel | Foto Bob Van Mol
Dossier interculturele zorg
Wat doen de interculturele bemiddelaars van een
OTA?
Deniz Ates: “Wij ondersteunen hulpverleners van de
bijzondere jeugdbijstand in hun contacten met
cliënten uit andere culturen. We werken met het
gezin, de minderjarigen én de ouders. Maar wij zijn
zelf geen hulpverleners. We hebben drie grote taken:
ondersteuning van de hulpverlening, vorming, en
proactief en beleidsbeïnvloedend werken. We volgen
tendensen in de allochtone gemeenschappen op
en gaan na hoe we preventief kunnen werken. Zo
vervullen we een signaalfunctie voor de overheid.”
Met welke vragen komen de hulpverleners naar
jullie?
“Ze krijgen soms te maken met een uithuwelijking.
Ik kan me voorstellen dat dit bij een Belgische
hulpverlener bepaalde associaties oproept. Wij
proberen dit dan te kaderen in de cultuur en de
Deniz Ates, Ondersteuningsteam Allochtonen Bijzondere Jeugdbijstand:
“Vroeger werden allochtone jongeren snel geplaatst. Onze bemiddelaars
helpen na te gaan of er geen andere en betere oplossingen zijn.”
context van het gezin. Een bemiddelaar leert de
hulpverlener zien wat er achter het zichtbare zit. Je
kan je laten leiden door vooroordelen, maar daar
kom je geen stap mee verder. Hulpverleners moeten
het wereldbeeld van de cliënten kennen. Wat zijn
hun prioriteiten? Wat is voor hen belangrijk?
Waarvoor willen zij vechten? Vroeger leidde elke
aanmelding van een allochtoon gezin vlugger tot
een plaatsing. Nu proberen we eerst en vooral de
dialoog in het gezin weer op gang te brengen. We
bekijken of een plaatsing wel nodig is en of er ook
andere oplossingen zijn. Er zijn werkvormen die
beter aansluiten bij allochtone cliënten.”
In welke situaties hebben hulpverleners extra
sturing nodig om het gedrag van allochtone
jongeren zo goed mogelijk te begrijpen?
“Een jong Turks meisje komt bijvoorbeeld vrijdagmiddag
na school bij de politie en zegt: ik wil niet
meer naar huis. Wat doe je dan? Allochtone jongeren
zijn niet van gisteren. Ze kennen de kneepjes en
weten hoe ze de hulpverleners moeten bespelen om
hun zin te krijgen. Ze zijn taalvaardig, hebben
gehoord hoe ze alles moeten benoemen. Hun gedrag
verraadt vaak een roep naar meer vrijheid. Ze willen
niet leven in de wereld waarin hun ouders opgegroeid
zijn. De consulent moet dan samen met de
bemiddelaar de gulden middenweg vinden. Wij zijn
onafhankelijk van voorzieningen, maar hebben wel
veel invloed, dat is onze sterkte. Wanneer de
kinderen van de jongeren met wie we werken niet
meer in de bijzondere jeugdbijstand terechtkomen,
dan hebben we ons doel bereikt.”
▼
Reacties welkom op www.weliswaar.be/forum
22 |