Het adoptieverhaal van Peter en Leen - Weliswaar

adoptie‘Plots kregen we ons zoontje inonze armen. Het geluk wasoverdonderend.’Haïti en over zijn moederdie een sterretje is.Maar hij is nog te klein om te beseffenwaar hij vandaan komt. Als de tijd rijp is,zullen ze er wel naar vragen…”tekst | Liesbeth Van Braeckelde nationaliteiten. Mensen kijken er nietvan op als er iemand van buitenlandseafkomst voorbijkomt.” “Kinderen of volwassenenvinden altijd wel iets om eenander te pesten: een bril, een beugel, roshaar, sproeten of een andere huidskleur.Het komt er gewoon op aan je kindje weerbaarop te voeden,” vult Leen aan.De kindjes zijn nu 3,5 en 2,5 jaar oud.Wandglin was erbij toen ze zijn kleine zusin China gingen halen. De tolk leerde Er-Lidat Wandglin haar ‘gege’ (grote broer) was.Leen: “Wandglin reageerde daar heel leukop. Als Er-Li ‘gege’ riep, riep hij altijdterug: ‘Ja, zus! Hier ben ik!’ Ze kwameneigenlijk vanaf het begin heel goed overeenen spelen veel samen.” De oudersmaken er geen geheim van dat de kindjesuit een ander land afkomstig zijn.Wandglin is hun Haïtiaanse parel en Er-Lihun Chinese parel. Maar volgens Peter zijnze nog te jong om te beseffen dat zegeadopteerd zijn. “Wandglin reageert welop andere mensen met een donkere huidskleur,maar is te klein om er echt bij stil testaan.” Leen heeft voor Wandglin een verhaaltjeover zijn geboortemoeder. “Somsvraagt hij ’s avonds in bed: ‘Haïtiverhaaltjemama?’ Dan vertel ik een verhaal overPaul en Leen Van Hove met Wandglin en Er-Liweliswaar 11