wetenschap - NIP

de psycholoog / januari 2013 7
schap
indiërs meer gericht op relatiebehoud dan amerikanen
Cultuur maakt het verschil
Psychologische kennis is voor
het overgrote deel gebaseerd op
onderzoek onder westerlingen.
Crosscultureel onderzoek laat zien
dat resultaten hiervan beperkt
generaliseerbaar zijn.
Stel, je staat in de rij voor de bank en
iemand dringt voor. Hoe zou je je dan
voelen? Laat je dat blijken? En, zo ja,
hoe dan?
Met dergelijke vragen hoopten
Amerikaanse en Indiase psychologen
meer te weten te komen over
crossculturele verschillen in de omgang
met emoties. Ze legden daarom
160 Amerikaanse en 108 Indiase
studenten vijf vignetten voor. Zien
dat iemand voordringt was er eentje,
de baan krijgen waarop je vriend ook
gesolliciteerd heeft was een andere. Bij
elk vignet moesten de respondenten
aangeven hoe ze zich zouden voelen, of
ze hun gevoelens zouden uiten en, zo
ja, hoe.
Zo zeiden de meeste Amerikaanse
studenten zich happy te voelen als ze
zich inbeeldden dat zij de baan hadden
gekregen en hun vriend niet. De meeste
Indiase studenten gaven aan zich juist
verdrietig te voelen omdat hun vriend
was afgewezen. Ze waren ook meer dan
Amerikaanse respondenten geneigd
hun gevoelens te uiten. Daarbij zouden
ze hun emoties vooral verbaal, maar
in bedekte termen laten blijken. De
Amerikaanse studenten zouden juist
direct zeggen wat er in hen omging.
Meer dan de Indiase studenten vonden
ze het belangrijk om duidelijkheid te
scheppen over de situatie.
De uitkomsten stroken nagenoeg
met de verwachtingen van de
onderzoekers. Zij dachten al dat Indiërs
in de uiting van emoties meer dan
Amerikanen gericht zouden zijn op het
behoud van de relatie met de ander.
Handig om te weten als je met een van
beide bevolkingsgroepen (of allebei) te
maken hebt. (ID)
Bron: Crowe, M., V.V. Raval, S.S. Trivedi, S.S.
Daga, & P. H. Raval (2012). Processes of Emotion
Communication and Control: A comparison of
India and the United States. Social Psychology,
43(4), 205-214.
foto: shutterstock
vaak onderzoek in de psychologie wordt gerepliceerd. Om
deze vraag te beantwoorden, bestudeerden de auteurs alle
artikelen die sinds 1900 in de honderd meest vooraanstaande
psychologietijdschriften waren verschenen. Wat bleek? Amper
één op de honderd artikelen (1,07%) was een replicatiestudie.
Wel wint replicatieonderzoek terrein. Sinds 2000 maken
replicatiestudies een groter deel uit van de psychologische
literatuur dan tussen 1950 en 1999 het geval was.
Tot zover het goede nieuws. Opvallend is dat de
meerderheid van de 342 gevonden replicatieonderzoeken de
eerdere resultaten bevestigde. En dat gebeurde vooral als de
onderzoekers hun eigen onderzoek over hadden gedaan: 92%
van hun replicaties was succesvol. Werd het onderzoek door
anderen herhaald, dan werden eerdere bevindingen maar in
65% van de gevallen bevestigd.
Nu nog iemand die dít onderzoek herhaalt. (ID)
Bron: Makel, M.C., Plucker, J. A. & Hegarty, B. (2012). Replications in Psychology
Research: How Often Do They Really Occur? Perspectives on Psychological Science,
November 2012 7: 537-542. doi:10.1177/1745691612460688