KV 23 14-09-2007.pdf - Kerkvenster

15
Gesina Aleida Kolstee-Kappers
geboren 10 oktober 1925
overleden 1 september 2007
Gesina Aleida Kappers, werd geboren op 10
oktober 1925 in Bredevoort. Toen ze nog heel
jong was overleden haar vader en moeder. Leis
kwam bij een oom en tante terecht, haar broer
en zus gingen naar een pleeggezin. Ze groeide op
in de crisisjaren na de 1e WO. Een tijd waarin er
weinig tot geen scholing was en zeker niet voor
meisjes. Werken, werken en nog eens werken
was het motto.
Al op jonge leeftijd ging ze in betrekking. Later
werkte ze bij ten Have en bij Lurving.
Ze kreeg verkering met Bernard Antoon Kolstee.
Ze trouwden en ging wonen aan de Zuiderlaan.
Ook de begin jaren van het trouwen, de jaren
vijftig en zestig waren niet echt gemakkelijk. Wasmachine
en stofzuiger waren er in die tijd niet.
De was werd in het koude water van de regenton
gedaan. En ook de andere huishoudelijke klussen
gingen met behoorlijk wat meer moeite en inspanning
gepaard dan tegenwoordig.
Toch leefden ze een tevreden leven. Samen
kregen Leis en Bernard drie kinderen, zoon Lourens,
zoon Henk en een aantal jaren later dochter
Jolanda. Zij hebben moeder altijd ervaren als een
goede, gezellige en zorgzame moeder. Leis was
heel erg sociaal en stond altijd voor iedereen
klaar. Ze was eerlijk en oprecht en trok niemand
voor. Dat merkte je bijvoorbeeld ook heel goed
naar de kleinkinderen toe. Ze waren haar allemaal
even lief en dierbaar.
Na goede jaren op de Zuiderlaan verhuisden Bernard
en Leis naar de Smitskamp. Ook daar hebben
ze nog vele jaren met veel plezier gewoond. Na
ruim 52 jaar huwelijk overleed Bernard op 25 juni
2003. Er verdween een grote vreugde uit haar
leven. Het was een klap die ze eigenlijk nooit meer
te boven is gekomen. De laatste jaren waren niet
de gemakkelijkste en eigenlijk verlangde ze erg
naar het einde. Op zaterdag 1 september overleed
ze, op haar kamer in Beth San, in alle rust en
vrede. Ze verruilde het aardse voor het hemelse.
In een dienst van Woord en gebed namen we
afscheid van haar. We lazen Psalm 121 en I Korintiërs
13. De woorden: waar liefde woont gebied
de Heer zijn zegen, stonden centraal. Dat deze
woorden de kinderen en kleinkinderen ook tot
kracht en sterkte mogen zijn.
M.J. Kooistra
Johanna Frederika (Jo) Leerink
geboren 28 oktober 1934
overleden 1 september 2007
In 1940 kwam Jo Leerink als 6jarig meisje met
haar ouders in Aalten wonen. Op het recent ontgonnen
gebied van Nieuw Kortbeek aan de Kiefteweg
werd een nieuw begin gemaakt. De boerderij
lag tegen de Duitse grens aan en de eerste
jaren daar werden bepaald door de oorlog. Jo
groeide op en zou op Nieuw Kortbeek blijven
wonen tot aan haar sterven. Ze was boerin in hart
en nieren. Samen met haar broer Bennie heeft ze
de boerderij verder opgebouwd, nadat vader en
moeder waren overleden.
Jo was betrokken op wat mensen overkwam.
Ze trok zich aan wat er gebeurde in de kring van
familie, buurt en dorp en het viel haar moeilijk
deze zorgen los te laten. Daarnaast was ze een
vrouw met humor, die met rake en droge typeringen
uit de hoek kon komen.
Toen Jan Rensink in haar leven kwam, ontmoette
ze in hem een trouwe vriend. Jarenlang zijn ze
samen opgetrokken. Het afgelopen jaar was
moeilijk. Jo werd ziek, opnames en behandelingen
volgden. Ze voelde dat haar lichaam op was. Toen
ze opnieuw in het ziekenhuis lag en van de arts te
horen kreeg dat een ingrijpende operatie zonder
garanties noodzakelijk was om even verder te
kunnen zei Jo: ‘Het is goed zo, die operatie hoeft
niet’. Niet lang daarna is ze gestorven. Vredig en
zonder grote strijd. Haar overlijden zette een
streep door de plannen die ze samen met haar
trouwe vriend Jan had gemaakt.
In de dienst van Woord en Gebed waar we in
geloof afscheid namen van Jo Leerink brachten
we ons de troostende gedachte te binnen dat Jo
geborgen is: geen zorgen, geen wakker liggen in
de nacht, veilig in Gods handen. Moge God allen
die dicht om Jo heen stonden kracht geven om
verder te kunnen gaan.
W.A.Andela
Willy ter Haar-Jansen
geboren 25 juli 1944
overleden 1 september 2007
Willy Jansen werd geboren op 25 juli 1944. Ze
deed de lagere school en later de huishoudschool.
Ze heeft jaren bij het Noorden gewerkt. daar ontmoette
ze ook Johan ter Haar, die er schuin tegenover
woonde. Johan en Willy kregen verkering en
trouwden op 16 juli 1965. Willy en Johan kregen
twee zoons John en Mathijn. Na het Noorden,
ging Willy bij Vultink werken en later bij Blanken.
Willy is altijd een enorm bezige bij geweest. Naast
gezin en werk, zorgde ze voor haar moeder die
naast hen woonde. Maar ze deed ook heel veel
vrijwilligerswerk. Voor de kerk, de kankerstichting
het Rode Kruis, noem maar op........
Voor haar kinderen sprong ze altijd in de bres.
Ze hebben haar ervaren als een lieve, zorgzame,
beschermende moeder. Maar ze kon ook heel
hard zijn en enorm consequent.
Als je iets had uitgehaald of als je je niet aan de
afspraken hield dan kreeg je straf.
En een week huisarrest, was ook een week en
geen dag korter. Willy had een gruwelijke hekel
aan onrechtvaardigheid.
Op 10 juni 1998 overleed haar man Johan. Het
was een grote klap in haar leven. Toch pakte Willy,
doorzetter als ze was, de draad weer op. Al was
dat niet altijd gemakkelijk. Haar kinderen, Henny,
haar vele vrienden en haar geloof sleepten haar
door deze moeilijke tijd heen. Juist ook in deze
moeilijke tijd, zo vertelde ze mij, heb ik menigmaal
ervaren, dat je bij God je hoop en troost
kunt vinden.
De afgelopen jaren waren voor haar niet gemakkelijk.
Langzaam maar zeker kreeg de ziekte kanker
haar meer en meer in de greep. En voerde ze een
strijd die niet te winnen was. Maar wat heeft ze
moedig gestreden. Telkens maar weer inleveren.
Steeds meer de regie uit handen geven. Vooral
dat laatste was heel moeilijk voor Willy. En toch
deed ze het en je hoorde haar niet klagen. Telkens
verlegde ze haar grenzen. Telkens leefde ze van
hoogtepunt naar hoogtepunt. Op 1 september
verloor ze de strijd, die niet te winnen was. Tijdens
de afscheidsdienst lazen we uit Johannes 10
en Jesaja 49 en stonden we stil bij de woorden:
Ik ben de goede herder, Ik ken mijn schapen, ze
staan gegrift in de palm van mijn hand..... Ook
Willy was ervan overtuigd dat ze in Gods handpalm
stond gegrift. Mogen John, Mathijn, Marijke
en Henny en al die anderen die rouwen om
haar heengaan, kracht, hoop en troost in deze
woorden vinden om verder te kunnen op de weg
die voor hen ligt.
M.J. Kooistra