December - Gemeente glabbeek

22
Mensen met een verhaal
Interview
GlabbeKLAP sprak met Lodewijk (“Louis”) Vandereyken
We worden ontvangen door een bloednerveuze Lodewijk. Om toch maar niets te vergeten
heeft hij zijn leven chronologisch op papier samengevat. Maar zijn geheugen
blijkt zo goed getraind dat het papier niet nodig is om alle herinneringen naar boven
te halen met datum en zelfs uur van beleving!
Het geheim om 90 jaar te worden
“’s Ochtends een fikse wandeling in mijn grote tuin
en in de namiddag rusten, lezen en musea bezoeken.”
Even voorstellen
Ik werd geboren in Bunsbeek op 20 augustus 1915. Mijn enige zus overleed op haar
9de verjaardag. De mensen kennen mij als Louis van de secretaris. Tot mijn 14de
liep ik school in Bunsbeek en vervolgens heb ik een opleiding voor land- en tuinbouw afgewerkt. Op de
Waaiberg in Tienen behaalde ik het diploma van onderwijzer, en van 1942 tot 1945 ging ik in Leuven
landbouwgraduaat studeren. Ik heb het beroep van leraar zeer graag uitgeoefend. Op 13 augustus 1945
ben ik getrouwd met Yvonne en we hebben een gelukkig gezin met 6 kinderen. Lieve, Herman, Walter,
Karel, Joris en Det doen het zeer goed in het leven. Ondertussen hebben we 9 kleinkinderen en 2 achterkleinkinderen.
Spelen en reizen
Met drie koppels speelden we 30 jaar lang samen kaart. We speelden whist met mijn collega’s Lode Vanschoubroek
en Jozef Frederickx en hun echtgenotes. Samen hebben we ook veel plezier beleefd tijdens
de reizen die we jaarlijks maakten. Eén reis was wel uniek: de grenzen waren dicht en dus gingen we op
reis naar Oostmalle. Daar belandden we in een home voor ouderlingen. In die tijd moesten de lichten uit
om 11 u. Tijdens die vakantie, op 15 augustus 1945, kwam een priester met de mededeling: “Den oorlog
is gedaan, Japan heeft gecapituleerd”.
Een voorbeeldig student!
Gedurende vier jaar kreeg ik in de lagere school les van meester Eugène Ceuleers (“de kleine meester”)
en vervolgens van meester Petrus Claes (“de dikke meester”). Deze laatste was in die tijd naast hoofdonderwijzer
ook gemeentesecretaris en secretaris van de openbare onderstand.
Na mijn 14de trok ik naar Tienen om te studeren.
Nooit ging ik naar de plaatselijke kermissen omdat in het schoolreglement
stond:
Punt 1: Het betreden van een danstent is een reden van uitsluiting.
Punt 2: Tijdens de schooluren draagt de student een stofjas of “kaspucière”.
En nog verschillende punten werden ons als student opgelegd. Toen was er
nog veel respect voor de meester.
De oorlogsjaren
Op 25 mei 1940 om 10 u. werd ik in Nevele krijgsgevangen genomen. We
werden overgebracht naar het Oost-Pruisische dorpje Stablac (STALAG 1A).
Daar moest ik op een boerderij werken van wel 500 ha. In augustus 1940
mocht ik gaan werken in een bloemenkwekerij.
Gemeenteschool
Bunsbeek, 1921
Louis (midden)
Munsterbilzen, reserve adjudant
Als krijgsgevangene hoorde ik in de nacht van 24 op 25 december 1940 een fanfare het liedje “Stille
nacht, heilige nacht” spelen. (Louis pinkt een traan weg) Dat was zeer aangrijpend omdat ik toen zeer
ver weg was van thuis. Op 9 januari 1941 mocht ik naar huis door een gelukkige selectie op basis van
zeven vraagjes voor de Nederlandstaligen.
Wat mij bijblijft is toch dat zeer rare geluid van de eerste Duitse vliegende bom en zijn rare vorm (oktober
1944).
‘s Nachts werden we wakker van de eerste afweerkanonnen van de Engelsen in de Vlaasstraat. In Kapellen
was wel een bom gevallen.