December - Gemeente glabbeek

Mensen met een verhaal
23
Echt een mens van hier
Ik heb altijd graag in Bunsbeek gewoond. Het reilen en zeilen van mijn dorp heb ik steeds van zeer nabij
gevolgd, en ik ben er fier op. Lang geleden volgde ik een cursus voor streekgids. Het boeide mij zo erg
dat ik in 1987 als eindwerk een monografie schreef over onze gemeente Glabbeek. De oorspronkelijke
monografie werd in 2000 herwerkt en is nog steeds te koop in onze bibliotheek voor 10 euro.
Van in mijn jeugd ging mijn interesse uit naar kunst, geschiedenis en folklore. Ook in mijn onmiddellijke
omgeving bleek heel wat interessants te vinden. Ik schreef oude documenten met de hand over en ik
tekende plannetjes over van oude kadasterkaarten met gebouwen, paadjes en wegeltjes die reeds lang
verdwenen zijn. Mijn persoonlijk archief is gebaseerd op gesprekken met de pastoors van de verschillende
parochies en bezoeken aan archieven. De activiteiten van CRM (nu Neos Glabbeek) boeien Yvonne
en mezelf enorm.
Vroeger maakte ik ook plannetjes voor tuinaanleg (zegt Louis met
grote bescheidenheid. Alle echte Bunsbekenaren weten dat de
mooiste tuinen van het dorp door hem werden ontworpen) en ik
schreef maandelijks een artikel over sierplanten in “Landeigendom”
(van feb. 1965 tot dec. 1988).
Een lach…
Mijn plechtige communie met pastoor Bijlemans en de trouwdag
met Yvonne. Verleden jaar hebben Yvonne en ik ons diamanten
huwelijksjubiuleum gevierd.
Op ontdekking in de Sint-Leonarduskerk in Zoutleeuw. Ik was zo
Yvonne, Louis en de kinderen
gefascineerd door elk onderdeel van de sacramentstoren, die door dezelfde persoon gebouwd is als die
van de Sint-Catharinakerk in Zuurbemde.
Nu vooral mijn wekelijkse busuitstappen naar Tienen om er tweemaal per week pannenkoeken te gaan
eten. Zeker het “Toreke” (stedelijk museum) niet vergeten: daar weet ik ook zeer veel van.
Van 1991 tot 2004 was ik gids in de toontuinen van Hoegaarden. Ook dat zijn mooie herinneringen.
… en een traan
Toen ik 5 jaar was stierf moeder aan tuberculose en in 1928 stierf mijn
enige zus op 9-jarige leeftijd aan dezelfde ziekte.
Een zeer triestig moment was op 20 februari 2004 toen ik van de verzekering
geen toelating meer kreeg om met de auto te rijden. Mijn wereld
stortte in toen ik mijn auto, mijn vrijheid moest afstaan. Maar de kinderen
drongen reeds jaren daarop aan. En ik moet het toegeven: op een bepaalde
leeftijd heeft een mens de reflexen niet meer die nodig zijn om goed te
rijden in het verkeer van vandaag.
’t Kan verkeren …
Vroeger kende ik 90% van de inwoners bij naam, nu geen 20% meer. De mensen communiceerden vroeger
veel meer met elkaar op straat. Nu hebben ze geen tijd meer voor elkaar en zijn ze altijd weg. Er is
geen tijd meer voor sociaal contact, we vervreemden van elkaar. Vroeger was de jaarlijkse reis voor de
mensen een hoogtepunt van het jaar, nu gaan ze zelfs twee tot drie keer weg. De jonge mensen kennen
hun eigen streek niet meer.
Vroeger moesten de mensen meer tellen om rond te komen dan nu. Toen ik in 1945 trouwde had ik een
wedde van 3.100 Bef en daarvan ging 500 Bef naar de huur. Luxe was er in die tijd niet.
Het verkeer hier op de Tiensesteenweg is zeer druk geworden. Tijdens de spitsuren kan ik als 90-jarige
de steenweg niet meer oversteken. Het is levensgevaarlijk geworden!!!
Binnen de mogelijkheden die een kleine gemeente heeft, is het beleid absoluut goed geweest gedurende
al die jaren.