Sicco Roorda van Eysinga – zijn eigen vijand - Hans Vervoort

—Ja, op dat punt is hij niks veranderd."
Over Roorda's KMA-jaren en de daarop volgende 11 jaar als officier
is door zijn latere biografen weinig meer` gezegd dan dat hij lastig'
was.
In 1878 schreef Roorda een brochure ter nagedachtenis van één van
zijn burger-chefs, Thomas Stieltjes en meldde daa rin dat deze in
1865 het redacteurschap van Het Vaandel opnam en hem vroeg de
herinneringen aan zijn militaire loopbaan op te schrijven. "Maar
nauwelijks had ik een aanvang gemaakt met het opsnijden van mijn
ondeugende cadetten- en luitenantsstreken, of het liberale Ministe rie
Van der Putte-Blanken bedreigde den uitgever Roelants met opzegging
van de tweehonderd abonnementen voor het leger."
Op zoek dus naar Het Vaandel. Inderdaad blijkt de jaargang 1866
een serie schetsjes te bevatten ondertekend door O. Mikron, waa rin
de belevenissen van cadet Ernst Luchthart op de KMA en later
worden verteld, in een stijl die het meest doet denken aan J.B.
Schuils belevenissen van de Katjangs op de kostschool van Buikie.
Eigenlijk best leuk dus. Voorzover er twijfel zou kunnen bestaan aan
het auteurschap van Roorda en het autobiografische karakter van de
belevenissen van Ernst Luchthart worden die wel opgeheven door
allerlei details die alleen op Roorda kunnen slaan, zoals de mededeling
dat Ernst Luchtharts vader predikant in Zaandam was (vader
Sytze wàs voor zijn vertrek naar Indië predik ant te Westzanen).
"Ernst Luchthart, een mengelmoes van diepen ernst en dolle scherts,
was kadet van de oostindische genie aan de Militaire Akademie, waar
hij bijna evenveel uren in arrest doorbragt als er buiten, en zijn tijd
meer wijdde aan versjes op de leeraars en "gedenkschriften van een'
kadet" dan aan wis- en krijgskunde. In het orderboek was hij eene
"standvastige grootheid," zoodat ten laatste besloten werd, in geval
hij alleen gestraft was geworden, niet meer gelijk naar gewoonte den
kring te formeren om daarvan aan het korps kond te doen.
Een der weinigen, die hem de hand boven het hoofd hielden, was de
kommandant van de akademie, de majoor van de genie J.P. Delprat;
zonder deze bescherming zou Luchthart vermoedelijk gesjeesd zijn.
Eens zat Luchthart weer naar loffelijke gewoonte in de politiekamer
of "doos," wegens "praten gedurende de eigen oefening, niettegenstaande
herhaalde waarschuwing."
De luitenant Vuur was uitgenoodigd geworden hem daar volop werk
te geven, ten einde de uitspattingen van den geest te voorkomen.
't Was bitter koud daar buiten,