Sicco Roorda van Eysinga – zijn eigen vijand - Hans Vervoort

Terwijl ik in de provoost was, wilde Mr. J.J. van Angelbeek, een man
van het nieuwe stelsel, mij daar het leven verbitteren, uit wraak over
een particulier geschil van vroeger.
Als auditeur-militair had hij toezicht over het huis van arrest, en
gelastte dus, dat mijn luiken vroeg gesloten zouden worden, gelijktijdig
met die der crimineel veroordeelden. De generaal, wien dit ter
oore kwam, en die nooit duldde, dat rechtsgeleerden zich mengden
in zijn hoogste politiek, verbood hem zich te bemoeien met mijn
zaak.
In den morgen van den 5den Febr. werd ik ontslagen. Onmiddellijk
begaf ik mij naar de woning van den generaal. Hij en zijn schoonzoon
voerden een levendigen twist over een vrouwen-perkara, waarmede
de afscheidspartij besloten was geworden. De overste was ongekleed.
Toen hij mij zag aankomen, verdween hij achter een penant.
— De generaal. — "Wat komt u doen "
Ik. — "Ik kom mij melden bij den overste van der Hart, als ontslagen
uit mijn provoost-arrest."
—"De overste is er niet."
Eensklaps schoot deze te voorschijn.
— "Wat lust je "
— Ik kom mij melden als ontslagen uit mijn provoost-arrest.
— Ik hoop, dat je dit, God enz., een les zal zijn om nooit meer den
naam van den generaal oneerbiedig in je mond te nemen.
— Ik heb den naam van den generaal met den meesten eerbied
genoemd.
— Dat is, God enz., één pot nat. Een luitenant neemt nooit den
naam van een generaal in zijn mond. Dank je. Je kunt gaan.
Natuurlijk besloot ik voor den k rijgsraad te gaan om de onrechtvaardige
straf te doen schrappen. Maar dewijl ik jong was, wenschte ik
zulk een besluit niet te nemen, alvorens mijn chef, den kapitein
G.W. Fredzess, onderdirecteur der genie op Sumatra's Westkust, te
raadplegen. Ik deed dit echter niet uit aandrift. Vooreerst stond ik in
een onvriendelijke particuliere verhouding tot hem, ten andere had
hij zich allerlafst gedragen in de zaak van de Eendracht. Een flink en
waardig chef zou verzet hebben aangeteekend tegen zulk een schandelijke
bejegening, een zijner onderhoorige officieren aangedaan.
(...)
De kapitein Fredzess werd door niemand aangebeden dan door zich
zelven en had nooit ander kruit geroken dan crépé, op gevaarlooze
jachten. Hij was slechts de schrik van snippen en rijstvogeltjes