Sicco Roorda van Eysinga – zijn eigen vijand - Hans Vervoort

heuveltoppen er niet in kon zien, en stelde daa rvoor de noodige
bamboezen profielen of mallen.
Daar komt de inspecteur en directeur van de genie Vloeklust.
"Waartoe die bakbeesten "
"Om ze te defileren tegen dien heuvelrug, kolonel."
"Weg met dien nonsense! "
Zij verdwenen op dit magtwoord, zoodat dan nu ook de vijand de
kanonniers van de stukken zal kunnen wegschieten, gelijk verlangd
werd.
Soerabaja is minder origineel dan Semarang, want tot bescherming
zal men, zonder klemmender redenen, niet de geheele stad kunnen
sloopen, maar slechts twee-derden. De slooping van het overige
een-derde zal men helaas! aan den vijand moeten overlaten.
De citadel te Batavia is een broêrtje of zusje van die te Soerabaja en
zoude even vóór een beleg even verwoestend om zich heen grijpen,
maar heeft nog het ongeluk zoo klein te zijn, dat men er zich niet in
verroeren kan. De hertog van Saksen-Weimar noemde al die citadellen:
"verblijven, niet voor soldaten, maar voor forcats." De cholera
vindt daar dan ook altijd krachtig voedsel. Bij die oorzaak van ziekte
en sterfte komt nog het marcheren in de zon. Wel is dit verboden,
maar onze soldaten zeggen te regt, dat eene hollandsche order slechts
24 uren duurt. Eiken dag kan men van 10-1 1/2 ure manschappen heen
en weer zien trekken tusschen de citadel van Soerabaja en het
wachthuis te Simpang, een' afstand van 1 1/2 uur.
Gombong is het reduit van een fort, een toren met prachtige, wijde
kazematten en groote glasramen, zonder borstweringen of wallen en
grachten. De vijand komt er, als hij lust heeft er langs te gaan, wat
eevenwel niet noodig is, met drooge schoenen en kousen binnen."
Zo gaat het nog een tijdje door en aangezien Roorda wel altijd een
lastig mens was, maar op zijn vakgebied als officier der genie zijn
mannetje stond, was voorspelbaar dat de serie beëindigd zou moeten
worden.
Voor verdere gegevens over zijn diensttijd levert de sinds 1870
gevoerde correspondentie met Multatuli wel enkele aanknopingspunten:
"Reeds na een maand dienst weigerde ik, kettinggangers van myne
steenbakkery voor Maj. Bousquet op zyn erf te laten werken, ofschoon
't zes jaar onder myn voorgangers zoo geweest was. Daarby
kwam eene vrouwen-perkara. Hy deed lit a part om geen kinderen
meer te krygen. Zyn vrouw was 30 jaren. Ik had nog onbedo rven
beginselen en werd dus verplaatst. Eerst onder Kortz, toen onder den