nr. 2 - KGK Deinze

De Duitse pontonniers bouwden 50 meter stroomafwaarts een houten noodbrug die ze bereikten
langs de houtwerf van de familie Maere naast de Rijkswachtkazerne om, eens over de brug, de
Oostmeersdreef te bereiken. Langs de Gezellelaan en de Gentpoortstraat werd de Markt
bereikbaar. De Peter Benoitlaan werd immers maar na WO II aangelegd. Deze brug bood de
enige mogelijkheid om de Leie over te komen en was voor de Belgische terugtrekkende
legervoertuigen een eindpunt. Vóór de brug, in de weiden van Jules De Clercq, werden deze
tegengehouden en moesten de chauffeurs te voet verder. De voertuigen werden deskundig
geplunderd, uitgeladen en vernield. Van een hospitaalwagen werden de instrumenten in de weide
vertrappeld tussen duizenden ampullen morfine. De blauwe zakken met het persoonlijk goed van
de soldaten werden leeggemaakt en de inhoud verdween. Na drie maanden bleef er alleen een
hoop schroot over: lampen, wielen, motoren, cabines waren gedemonteerd.
Intussen bouwden de Duitsers een tweede brug over de Leie om vanuit de Tolpoortstraat, over de
terreinen van de bloemmolens, de Leiedam te bereiken.
Om de scheepvaart te kunnen hervatten werd vlug begonnen met de bouw van de noodbrug vanaf
de bestaande bruggenhoofden. Het werd een volledig houten brug voor alle verkeer. De
brokstukken van de vernielde brug werden met kleine springladingen losgemaakt en met een
drijvende kraan op de Leiedam gelegd. Daar moesten werklozen met hamer en beitel het beton
klein kappen en het betonijzer zorgvuldig bijeen houden. Maandenlang was er zo werk! De brug
deed haar dienst, ze rammelde alleen als er een voertuig over de planken reed.
Na de invasie op D Day 06/06/1944 trachtte de weerstand de brug te saboteren. Enkel een paar
planken gingen de lucht in.
In september 1944 was de brug maar gedeeltelijk vernield en onbruikbaar voor wagens. In het
najaar werd een aanvang gemaakt om een degelijke brug te bouwen. De bruggenhoofden konden
terug gebruikt worden. Om de werklieden toe te laten om van de ene naar de andere kant te
lopen, lag een metalen ligger van 30 cm breed boven het water. Op weg naar het station en om
de omweg langs de kemelbrug te ontwijken, was dit in het pikkedonker ‘s morgens vroeg, telkens
een waagstukje waarvoor ik als 18-jarige geen schrik had. Mijn ouders hebben het nooit
geweten.
De in 1944 gebouwde brug deed dienst tot de huidige brug in voorgespannen beton gereed kwam.
Piet CASSIMAN
1887. Nog lijkschouwingen in Deinze in de 18 de eeuw (1727-1773)
Het KGK-Jaarboek 2003 bevat een uitvoerige bijdrage over doctoors en chirurgijnen in Deinze
en Petegem in de 17 de en 18 de eeuw. En van hun taken was het opstellen van een
lijkschouwingsakte bij een gewelddadig (of in ander opzicht verdacht) overlijden: doodslag,
verdrinking, dodelijk ongeval enz. In die Jaarboek-bijdrage publiceerden we o.m. een lijst van
niet minder dan 77 dergelijke lijkschouwingen (periode 1696-1795). We kunnen die (uiteraard
nog onvolledige) lijst intussen al met een zestal gevallen aanvullen.
1727 (30.01)
(Rijksarchief Gent, Deinze – Oud archief, reg. 363, f° 191v°)