deluxe - Metro

12 METRO jOb DELUXE
Kledingvoorschriften op het werK
De baas bepaalt
de kleerkast
Het cliché wil dat bedrijven in de creatieve sector al wat extravagantere kledij
toelaten. Liza Hauwaert werkt als account coördinator bij het Antwerpse reclamebureau
Germaine: «Ik heb het eens aan onze baas gevraagd, en bij ons geldt
de regel ‘come as you are’ (lacht). Dat gezegd zijnde, wordt er wel een minimum aan decorum
verwacht van accounts en directie. Maar ook dan is een eigen touch toegestaan,
en zelfs gewenst. Toen ik hier kwam werken, kwam ik van een groot bedrijf waar de
verkopers verondersteld waren strak in het pak of mantelpak te zitten. Ik kwam hier
ook zo deftig werken in het begin, maar heb die stijl al snel laten varen toen ik zag dat
de ongeschreven kledingcode hier toch anders is (lacht).»
Line Verroken werkt sinds een goed jaar als junior auditor bij consultancybedrijf PriceWaterhouseCoopers
(PwC). Voor haar job is Line bijna altijd bij klanten. «Voordat je
je arbeidscontract ondertekent, krijg je een map met uitleg over het bedrijf. Daarin
staan ook een drietal zinnetjes over de company dresscode. Die is ‘smart casual’. Iedereen
weet tegenwoordig wel wat dat ongeveer inhoudt, denk ik, dus niemand heeft er
moeite mee om zich gepast te kleden. Je moet er gewoon presentabel en professioneel
uitzien.» Line draagt vaak een jurkje of een ‘deftige’ broek met blazer. «Maar alles hangt
af van welke klanten ik zal zien. Soms draag ik een nette jeans, als ik een afspraak heb
met Levi’s, Superdry of A.S.Adventure, bijvoorbeeld. Ik heb trouwens het gevoel dat
iedereen wel zijn eigenheid kan tonen, de tijd van het eeuwige zwart, grijs en donkerblauw
is voorbij.»
Image Source / H. Artemis
Totaal overdressed op je werk opdagen of hopeloos casual, het is allebei beschamend.
Zorg dus dat je al voor je eerste werkdag weet hoe de kledingvoorschriften
luiden bij een nieuwe werkgever. De dresscode kennen is de eerste stap, je er goed
bij voelen de volgende.
Landen, een stad in Vlaams-Brabant met ruim 15.400 inwoners en
gelegen op het kruispunt van vier provincies, is in volle expansie.
Het stadsbestuur van Landen is nog steeds op zoek naar gemotiveerde kandidaten (m/v)
voor de voltijdse betrekking van:
Deskundige Patrimonium
(salarisschaal B1-B2-B3, in contractueel dienstverband)
Functie, vooral:
• opvolging en uitvoering van het financieel beleid van het autonoom gemeentebedrijf (AGB Landen) door
toezicht op de boekhouding;
• werkt o.l.v. de stafmedewerker Algemene Zaken.
Vereisten, o.a.: houder zijn van een bachelordiploma (of ermee gelijkgesteld, studierichting: boekhouden,
overheidsmanagement, economische wetenschappen of gelijkwaardig) en slagen voor de selectieproeven.
Laatstejaarsstudenten worden eveneens toegelaten tot de selectieproeven, mits het voorleggen van een
studiebewijs en een verklaring dat ze binnen de termijn van max. vijf maanden zullen deelnemen aan de
eindexamens voor het behalen van hun diploma.
Brutosalaris: min. 2.228 EUR en max. 3.755 EUR per maand. Arbeidsovereenkomst van onbepaalde duur (6 maanden
proeftijd), onmiddellijke indiensttreding. Er wordt een wervingsreserve aangelegd die geldig is voor drie jaar.
Interesse
De kandidaturen (met een ingevuld inschrijvingsformulier, een kopie van het vereiste diplo-ma of eventuele
andere bewijsstukken) moeten per brief gericht worden aan het college van burgemeester en schepenen van de
stad Landen, Stationsstraat 29 te 3400 Landen, en toekomen uiterlijk op woensdag 12 oktober 2011.
Meer info: dienst Personeelsaangelegenheden, personeel@landen.be, T 011 88 03 06 of www.landen.be.
Diepe décolletés
De dresscode ‘smart casual’ geeft mannen wel wat minder vrijheid, volgens Line:
«Voor hen is het simpel: een pak, en that’s it. Een gewone geklede broek kan ook.
Of ze al dan niet een das dragen, hangt af van de afspraken die ze die dag hebben.»
Werknemers van PwC die enkel binnenshuis werken, krijgen nog meer vrijheid.
«Als ik een dag op kantoor werk, draag ik al eens All Stars in plaats van ballerina’s.
Maar ik heb toch ook vrijetijdskleding in mijn kast hangen die ik nooit zou dragen
op het werk.»
Ook bij Germaine is de ene dag de andere niet, merkt Liza: «Als er hoge pieten
langskomen, zie ik enkel maatpakken op de salesafdeling. A la ‘Mad Men’, zeg
maar. Tenzij het een klant als MTV is, die er zelf heel casual bijloopt.» Een creatief
bedrijf moet wel creativiteit uitdragen: «Ook tijdens formelere meetings moeten
de kleren van onze werknemers up-to-date zijn en iets aparts uitstralen. Het zou
niet pakken bij ons om met stijve kleren van twintig jaar geleden af te komen. Je
moet mee als bedrijf, en die vooruitstrevendheid moet zich ook uiten in de manier
waarop je werknemers gekleed gaan.»
De werknemers op de creatieve afdeling van Germaine mogen nog meer: «Die
dragen al eens iets extravagants op het werk, maar dat wordt toegelaten en zelfs
gestimuleerd. De directie zal dan eens zeggen ‘wat een grave T-shirt’ ze het vindt,
bijvoorbeeld. Werknemers van de creatieve afdeling zouden al steigeren bij het
horen van het woord ‘dresscode’ alleen. Als je hen zou zeggen wat ze mogen dragen,
zouden ze zich belemmerd voelen. Ik denk dat vrijheid van kledingkeuze de
creativiteit zeker stimuleert. Korte rokjes, diepe decolletés, shorts in de zomer…
het kan allemaal. Zelfs gescheurde jeans kan als dat in de mode is. Gewoon kapotte
kleding natuurlijk niet.»
Dresscode als vloek
Hoewel de vrijheid bij Germaine groot is, is Liza niet ‘anti-dresscode’: «Als een bankbediende
mij een belegging wil verkopen, dan verwacht ik ook dat die een maatpak aan
heeft. Voor mij blijft dat kleding die vertrouwen opwekt. In sommige bedrijven lijkt
een formele dresscode me meer dan gewenst, het draagt bij tot het sérieux van een instelling.»
Of een formele dresscode een aanwijsbaar nut heeft, weet Line van PwC niet:
«Ik weet gewoon dat ik meer op mijn gemak ben in nette kledij, en ik denk ook dat ik
geloofwaardiger overkom. We willen mensen een professionele service aanbieden, en
moeten dat professionele dan ook uitstralen.»
Een dresscode als vloek, Line denkt niet dat het voor sommige van haar collega’s
zo aanvoelt. «Ik heb het gevoel dat iedereen zich wel in de conventies kan
vinden. Ikzelf vond het trouwens heel leuk: ik mocht meteen een hele nieuwe
garderobe bijeen shoppen toen ik begon te werken (lacht). Als je van de universiteit
komt, een omgeving die wel heel casual is, is het gewoon fijn dat het eens
wat ‘gekleder’ mag.»
Wat zegt de wet
Eline Maeyens
Het arbeidsrecht is nogal onduidelijk als het over dresscode gaat. De algemene
regel is dat je kledij tot de privésfeer behoort, met eerbied voor de goede zeden,
weet professor arbeidsrecht Roger Blanpain. Werkgevers hebben er zich met andere
woorden niet in te moeien. «Maar er zijn natuurlijk uitzonderingen. Als een
kledingcode noodzakelijk is, bijvoorbeeld voor de veiligheid, of te verantwoorden
is, bijvoorbeeld voor het bedrijfsimago, dan mag het wel. Dat een wacht voor het
Koninklijk Paleis een uniform draagt, is maar logisch: het is een teken van eerbied.
Dat een bankbediende aan het loket een hemd en das draagt, is ook te verantwoorden:
het is goed voor het professionele imago van de bank en getuigt van respect
voor de klant. Maar een tijd geleden was er een zaak rond een werkgever die de
kleur van de onderbroeken van zijn personeel wilde bepalen. Dat is natuurlijk flauwekul
en totaal onproportioneel. Hetzelfde geldt voor de aanpak van kledingmerk
Abercrombie & Fitch, dat jongens in ontbloot bovenlijf in zijn winkels wil zetten:
dat is strijdig met de menselijke waardigheid en totaal onnodig voor de zaak. Een
dresscode mag nooit meer voorschrijven dan strikt noodzakelijk.» Kledingvoorschriften
moeten bovendien transparant en bespreekbaar zijn. «Als iemand zich
niet aan de kledingregels houdt, dan moet daar over gesproken kunnen worden.
Maar het kan wel dat een bedrijf een sanctie oplegt, als dat bedrijf redelijke dingen
vraagt. Zo kan iemand die een uniform moet dragen en zich daar niet aan houdt,
een hotelmedewerker of airhostess bijvoorbeeld, zeker ontslagen worden. Maar ook
een bankbediende die weigert een das te dragen, kan op de vingers getikt worden.»
Volgens Roger Blanpain moet niet zomaar alles kunnen op het werk: «Bepaalde
mensen, onder wie ook mensen met wie ik samenwerk, vinden dat ze hun imago
moeten onderlijnen door een kapotte broek te dragen, zich niet te scheren en hun
haar niet te kammen. Ze denken dat ze zo tonen dat ze progressief zijn. Dit getuigt
niet altijd van goede smaak.»