Supporter 32 - Sport Development

interview
Dodo’s ^ dromen
Voor zijn familie. Voor zijn sloppenwijk Pirambú.
Voor de sportende kinderen in badplaats Fortaleza.
Voor de lokale organisatie ARCA. Voor de Nederlandse
stichting Todos. En voor de Amsterdamse sportacademie
waar hij tot en met januari stage loopt. De
Braziliaanse surf- en sportinstructeur José Dorian
‘Dodô’ Ferreira de Oliveira (27) is een voorbeeld voor
bijna iedereen in zijn leven. En zo wil hij het ook.
De eerste golf: familie
“Ik herinner me de slechte dagen. De periode waarin we thuis
weinig te eten hadden, mijn vader dronken was en ruzie maakte met
mijn moeder. Ik wilde iets doen om die situatie te verbeteren. Het
maakte niet uit wat. Dus begon ik op mijn 8e fruit te verkopen. Op
straat. Later probeerde ik geld te verdienen als zanger. En als
voetballer. Misschien had daar meer in gezeten. Maar om als
voetballer door te breken, heb je in mijn land invloedrijke mensen
nodig. Mensen die je op het juiste moment steunen. Die kende ik
niet. Uiteindelijk heb ik nog tig baantjes gehad en werd ik presentator
bij de wijkradio. Daar zou mijn leven in de stroom terecht komen
die me uiteindelijk naar Nederland voerde.
Ik wilde mijn broertjes en zusjes laten zien dat een beter leven
mogelijk is. Dat ze nooit bij de pakken neer moesten zitten, ook al
woonden ze in een sloppenwijk, een favela. Dat was van jongs af
aan mijn drive. En dat is het nog steeds. Ik ben de op-één-na
oudste van tien kinderen en heb me altijd verantwoordelijk gevoeld
voor de anderen. Met de baantjes die ik vond, de kansen die ik
greep, zorgde ik er voor dat ze naar school konden. Inmiddels
werken er vier. Zij betalen nu ook een deel van onze woon- en
leefkosten; we wonen nog allemaal thuis. Aangezien ik niets verdien
in de zes maanden dat ik in Nederland studeer, moeten sommige
van mijn andere broertjes en zusjes ook werken. Dat doet ze goed.
Noodzaak maakt mensen zelfstandig.”
6
De tweede golf: Fortaleza
“Mijn grote liefde is surfen. En ik heb er altijd van gedroomd iets met
die liefde te doen. Ik ben nooit een topsurfer geweest, maar dat
doet niets af aan mijn passie voor de sport of voor de cultuur erom
heen: de open en ontspannen, maar toch actieve manier waarop
mensen met elkaar omgaan. Surfen is populair in Fortaleza. Niet
alleen onder toeristen, maar ook onder jongeren in mijn favela
– zelfs al hebben ze geen geld voor echte surfboards en gebruiken
ze daarom houten planken. Sowieso is het strand één van de
weinige plekken in Pirambú waar jongeren echt plezier kunnen
hebben.
De meeste inwoners van mijn favela zijn warme, vrolijke mensen.
Maar door de armoede is er ook veel wantrouwen ten opzichte van
elkaar. De ander zou je wel eens een poot kunnen uitdraaien.
Mensen vertrouwen ook zichzelf niet echt: ze kijken tv en zien daar
de wereld buiten hun wijk, zelfs buiten Brazilië. Maar ze denken niet
dat dat ooit hún wereld kan zijn. Zo groeien kinderen op: zonder
geloof in een betere toekomst. Al toen ik bij de lokale radio werkte,
liep ik rond met het idee om voor die kinderen een surfschool te
beginnen. Zo kon ik ze laten zien dat ze iets konden leren. Zo kon ik
hun zelfvertrouwen vergroten.”
De derde golf: Todos
“Mijn collega’s bij de radio wisten van mijn surfschoolidee. Toen zij
een brief ontvingen van de Nederlandse organisatie Tio Loiro, >>>