Dagboek december 2014

dat hooi doet haar goed. Hoe vaak had zij daarin al niet geslapen. In de schuur gaat
ze in het hooi liggen en bedekt zich daarmee. Ze heeft het behaaglijk warm, en
ondanks dat het in die schuur pikdonker is, voelt het alsof ze thuis is gekomen. Dan
bemerkt ze pas haar vermoeidheid en valt kort daarop in een diepe slaap en droomt
over vroegere tijden, van koeien melken, voor eigen gebruik kaas maken, af en toe
eens met wat wandelaars kletsen.
In de vroege ochtend schijnt de zon, tussen de kieren door, op haar gezicht,
waardoor ze ontwaakt en ondanks dat haar voeten en benen nu echt pijn doen als
gevolg van wandeling van gisteren, opent ze met een blij gevoel de deur van de
hooischuur. Ze heeft dorst en ook honger, maar ze voelt zich gelukkiger dan ooit.
Zacht, bijna onverstaanbaar zegt ze tegen zichzelf: “Ik zou willen dat hier mijn leven
eindigde!” Als je haar gezicht kon zien, gekleurd door de eerste zonnestralen, zou je
weten dat zij deze woorden niet depressief bedoelde, maar deze juist gevoed werden
door het geluk dat zij ervaart.
Ze vindt in de buurt van de kleine hut wat water van een bergbeekje, dat gevuld is
met regenwater van een aantal dagen geleden. Ze zoekt zich wat kruiden waarvan
zij weet dat deze eetbaar zijn.
“Zal ik nu weer terug gaan?” Vraagt ze zich af. Maar direct daarop besluit ze om nog
een nachtje in de schuur door te brengen. Heerlijk genieten van de rust, het uitzicht
en van de warme zonnestralen. Dat is even wat anders dan haar kamer van drie bij
vijf meter. Elke ochtend horen moeten: “Goedemorgen Frau Unterreiner, gaan we
ons wassen? Ook goed uw handen wassen voor het eten hoor?”
Als zij daaraan denkt begint ze te huiveren. Daar kan ze het echt koud van krijgen.
Het is in het begin van de avond, als ze zich net heeft neergelegd en weer bedekt
heeft met hooi, met de bedoeling om de volgende ochtend, in alle vroegte de
terugreis te aanvaarden en als ze de volgende ochtend niet zou halen, zou het voor
haar ook geen probleem zijn, wanneer zij stemmen hoort. Een mannenstem roept:
“laten we hier ook even in de schuur kijken!” Direct daarop wordt de deur geopend,
waarna een lichtbundel van een zaklantaarn op haar gezicht schijnt. De man die de
zaklantaarn in zijn handen houdt zegt dan met verbaasde stem: “Mevrouw
Unterreiner! Wat doet u hier? U hebt ons ontzettend ongerust gemaakt.”
Kort daarop wordt ze afgevoerd naar het dal en voor onderzoek in een ziekenhuis
gebracht. In dat ziekenhuis zijn inmiddels haar kinderen ook aanwezig. Haar dochter
roept met tranen in haar ogen: “Moeder, wat doe je ons aan, we waren zo ongerust.
We hebben twee nachten geen oog dicht gedaan om naar jou te zoeken!”
Ze luistert naar al dat geklaag, zucht een keer en dan zegt ze: “Dat zij de mooiste
dagen van mijn leven geweest, sinds ik in het bejaardentehuis opgesloten zit. Als
God het mij toestaat ga ik weer.” Na deze laatste woorden, zie je de gezichten van
het verplegend personeel en kinderen ernstig worden en ze kijken elkaar aan.
Er zal beslist overleg gepleegd zijn om ervoor te zorgen dat mevrouw Untereiner niet
meer kan vluchten. Hoe? Ik weet het niet. Achter gesloten deuren? Aan een ketting?
Op een stoel vastgebonden? Of misschien toch humaner, voorzien van een GPS
zender, zodat altijd haar locatie terug gevonden kan worden, mocht ze toch weer
eens aan de wandel gaan.
Of is het nog anders afgelopen. Het antwoord is mij bekend..
St. Johann in Tirol Tmin Tmax wind