MILANESE RIJST - Nederlands als vreemde taal

‘Ik weet het niet,’ zegt Bart. ‘Die Giacomo is
een rare man. Gratis toeristen Milaan laten
zien. Denk jij dat echt? Hij wil natuurlijk geld.
Of iets anders.’
‘Giacomo is een aardige man en hij wil
Nederlands leren. Dus wil hij graag twee
toeristen Milaan laten zien. Zo kunnen wij ook
een beetje Italiaans leren, denk je niet?’
‘Oké,’ zegt Bart. ‘Maar als hij geld vraagt,
doen we het niet.’
Ze lopen door de winkelstraat, maar zien de
Dom niet.
‘Waar is de Dom?’ vraagt Bart.
‘Rechtdoor en dan links,’ antwoordt Marlies.
Wat een hoop mensen lopen daar. Het is
lunchpauze. Ze zien een bord. Op het bord
staat een man die loopt: voetgangers. Bart zegt:
‘Kom, Marlies, hier is het.’
Marlies weet het niet. Het is geen grote straat,
het is een kleine. Gaat dit kleine straatje naar de
grote Dom van Milaan?
Maar het is niet de goede straat. Later
begrijpen ze het: hier is alleen een theater. Niet
de Dom. Ze vragen een man naar de Dom.
De man zegt: ‘Ga terug, ga links en dan
rechtdoor, daar is de Dom. Vijf minuten
lopen.’ Het is al kwart over één, Giacomo
wacht op hen. Wat een mooie huizen zijn er.
Ze lopen snel en het is warm. Ze zijn een
beetje moe.
‘Ik heb het warm,’ zegt Bart.
Dan stoppen ze. ‘Wat prachtig, wat
verschrikkelijk mooi! Die is heel oud…!’ Ze
staan op het Domplein en kijken naar de Dom
van Milaan. Ze willen niet lopen, alleen maar
kijken. Ze vinden de Dom heel mooi.
‘Kijk eens wat prachtig!’ zegt Bart.
‘Uit de veertiende eeuw,’ zegt Marlies met het
boek in de hand.
Ze willen hem graag bekijken, alles goed zien.
Maar hij is zo groot. Bart neemt al foto’s. Een
foto met Marlies en een zonder Marlies. Ze
gaan even zitten.
Dan zegt Marlies: ‘Giacomo!’ Hij wacht nog.
Ze gaan snel naar de Dom. Er lopen een
heleboel toeristen met sportieve kleren in alle
kleuren. Maar waar is Giacomo? Draagt hij
zwarte kleren als alle Italianen? Bart weet het
niet. Hij weet niet wie Giacomo is, er zijn
zoveel mensen. Dan ziet Marlies hem. Hij zit
op de trap met een andere man.
‘Giacomo?’ zegt ze.
‘Daar zijn jullie,’ zegt hij.
Marlies kijkt op haar horloge. Ze zijn heel
laat, kwart voor twee.
‘Het spijt me,’ zegt ze.
‘Het is geen probleem,’ zegt hij. Ik weet nu
dat Nederlanders geen Zwitsers zijn. Dit is
Pietro, een vriend. Hij studeert ook Nederlands
en wil graag Nederlanders leren kennen, net als
ik.
Pietro is een knappe man met mooie kleren
aan. Dure merken. Marlies kijkt goed naar hem.
Hij is leuk, denkt ze. Wat een stuk! Bart vindt
hem niet zo aardig.
‘Het tentamen?’ vraagt hij.
‘Niet goed,’ antwoordt Giacomo een beetje
boos. ‘Mijn Nederlands is niet goed genoeg. Ik
moet het tentamen weer doen in september.’
‘Jammer,’ zegt Marlies.
‘Willen jullie in de Dom?’ vraagt Pietro.
‘Allright,’ zegt Marlies.
‘Nederlands, alstublieft,’ zegt Pietro, ‘we
moeten Nederlands spreken.’
Dat is niet gemakkelijk voor Marlies. Pietro
spreekt langzaam en weet niet alle woorden.
Engels gaat veel beter voor iedereen. Maar
Pietro en Giacomo moeten hun Nederlands
oefenen, dat is waar. Soms spreekt Marlies toch
Engels en dan zeggen Giacomo of Pietro:
‘Nederlands alsjeblieft!’ Dan spreekt Marlies
meteen weer Nederlands.
Bart zegt niets. Er is nu niet één Italiaanse
man, maar twee. En dan al die zwarte kleren,
het is warm! Als het warm is, draag je geen
lange, zwarte broek! Rare jongens…
Milanese Rijst 8